อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 387

"เอาล่ะ เจ้ามาเลย เบาๆ หน่อยนะ อย่าให้ตัวเขาโยก ท่านป้า เตียงอยู่ในห้องไหน?" ฟู่จาวหนิงพูดพลางยื่นมือไปกดจุดชีพจรบนมือผู้เฒ่าหวาง

เขาอาเจียนออกมาขนาดนี้ ตอนนี้เกือบจะอาเจียนไม่ออกอยู่แล้ว แต่ก็สติสัมปชัญญะยังไม่ฟื้นขึ้นมา

"นี่ ที่นี่" ป้าหวังเช็ดน้ำตารีบพาพวกเขาเข้าไปในห้อง

คนอื่นก็คิดจะตามมาด้วย ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นโดยไม่หันหน้า "อย่ามาล้อมมุงดู!"

นางก็กลัวว่าในห้องจะแคบไป คนตั้งมากมายถ้าเบียดเข้ามา ตอนนั้นอากาศคงไม่ปลอดโปร่งพอดี

เสียงของนางเพิ่งออกไป ผู้อาวุโสจี้ก็ไปยืนอีกด้าน ยื่นมือขวางคนอื่นๆ

"ได้ยินแล้วนี่ ศิษย์ของข้าบอกว่าห้ามเข้าไป"

ซือถูไป๋ยืนนิ่งไปแล้ว

ชายอ้วนผิวขาวมองอยู่ที่ประตูห้องโถง เอ่ยขึ้นเสียงต่ำกับผู้ดูแลเติ้ง ผู้ดูแลเติ้งรีบเข้ามาถามผู้อาวุโสจี้

"ผู้อาวุโสจี้ เมื่อครู่แม่นางคนนั้นคือศิษย์ของท่านหรือ? นางเป็นหมอหรือ?"

ผู้อาวุโสจี้เหลือบมองชายอ้วนผิวขาว พยักหน้าอย่างภาคภูมิใจ

"ใช่แล้ว"

ผุ้ดูแลเติ้งดวงตาเป็นประกาย จากนั้นก็วิ่งไปข้างกายชายอ้วนผิวขาว "นายท่าน แม่นางคนนี้เป็นศิษย์ของผู้อาวุโสจี้จริง และเป็นหมอจริงๆ"

ชายอ้วนผิวขาวพยักหน้าไม่ขยับเขยื้อน เนื้อหลายชั้นตรงคอแน่นไปหมด เขาทำได้แค่ร้องอืมตอบกลับมา

"นายท่าน พวกเรารอดูก่อนเถิด ว่าแม่นางคนนั้นจะช่วยรักษาผู้เฒ่าหวางได้ไหม? ดูว่าวิชาแพทย์ของนางเป็นอย่างไร"

คนทางนี้ล้วนไม่กล้าตามเข้าไป เซียวหลันยวนเดินเข้ามาแล้ว

เขามองไปยังห้องห้องนั้น เม้มริมฝีปาก

ฟู่จาวหนิงเห็นเขาเข้ามาแล้วกระมัง? เมื่อครู่นางเห็นเขาแล้วใช่ไหม? แต่นางกลับไม่ทักไม่ทาย เพราะถูกเขาเห็นภาพใกล้ชิดระหว่างนางกับซือถูไป๋ จนรู้สึกผิดขึ้นมาแล้วหรือ?

"อ๋องเจวี้ยนทำไมถึงมายังหมู่บ้านครอบครัวชาวนาเช่นนี้กัน?"

ซือถูไป๋มองเซียวหลันยวน

ในห้อง ฟู่จาวหนิงให้สืออีปลดเสื้อผ้าของผู้เฒ่าหวางออก นางหยิบเข็มเงินออกมา ปักแทงลงไปอย่างรวดเร็ว

ป้าหวางที่อยู่ข้างๆ ทั้งร้อนรนทั้งหวาดกลัว กระพริบตาปริบมองผู้เฒ่าถูกเข็มปักอยู่บนตัวนับไม่ถ้วน จนแข้งขาอ่อนแรงไปหมด

"แม่นาง เขา เขาเป็นอะไรไปหรือ?"

"เขาไปล้มมาในภูเขาใช่หรือไม่? บนหัวตรงนี้ไปโขกกับอะไรมาใช่ไหม?" ฟู่จาวหนิงลงเข็มพลางเอ่ยถามขึ้น

"ใช่แล้ว เขากลิ้งลงมาจากเนิน ตอนลงมาถึงข้างล่างหัวก็ยังไปโขกเข้ากับหินอีก ตอนนั้นสลบไปแล้ว และไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนถึงได้ตื่นขึ้นมา ตนเองจึงดึงหญ้าออกมาเคี้ยวๆ แล้วแปะแผลเอาไว้"

ป้าหวางร้องไห้ไม่หยุด "ตอนกลับมาตนเองก็บอกว่าไม่เป็นไร ข้าเองก็ไม่วางใจ คนอย่างพวกเรา บาดแผลเล็กๆ ก็จะไม่เข้าเมืองหาหมอ ล้วนหายาหาสมุนไพรกันเอง เมื่อวานก็ยังดีอยู่ แต่วันนี้ตอนเช้าพอลุกขึ้นก็บอกว่าตนเองลืมไปแล้วว่าบาดเจ็บที่หัวได้อย่างไร"

"ท่านหยุดร้องไห้ก่อน ไปต้มน้ำร้อนมาหน่อย แล้วก็เอาถังน้ำเข้ามาด้วย" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น

"ข้า ข้า ข้าขาขยับไม่ได้แล้ว ไม่มีแรง" ป้าหวางคิดจะเดิน แต่ก็หมดเรี่ยวหมดแรงไปทั้งตัว

หงจั๋วเข้ามาพอดี