อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 478

หยุนเจิ้นซงคนชั่วคนนี้ เขาคิดอยากที่จะขายลูกสาวของตนเอง

หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้วชนกัน แล้วหันไปมองโม่เหว่ย....โม่เหว่ยกำลังพูดคุยอยู่กับโม่ฮั่นอี่ว์ เหมือนไม่ได้ยินว่าหยุนเจิ้นซงกำลังคุยอะไรอยู่กับกู้หมิง

“มีอะไรก็ว่ามา”

กู้หมิงไม่สนใจว่าหยุนเจิ้นซงอยากขอร้องให้เขาทำอะไร

พูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย น้ำเสียงเย็นชาว่า “หากช่วยไม่ได้ ก็ขอให้หยุนกั๋วกงไปขอร้องคนอื่น”

“ช่วยได้อย่างแน่นอน”

หยุนเจิ้นซงประสานถูมืออย่างยิ้มแย้ม พร้อมพูดขึ้นว่า “อาหมิง มองไปทั่วทั้งเมืองหลวงก็มีเพียงเจ้าที่สนิทกับจ้าวโหวเหย่"

“พูดเข้าเรื่อง”

กู้หมิงพูดแทรกขึ้นมาอย่างรำคาญ

ต่อให้ไม่รำคาญ ทั้งยังให้ความรู้สึกอบอุ่น ไม่เป็นที่น่ารังเกียจ

“คือแบบนี้ ข้าได้มาว่าจ้าวโหวเหย่เพิ่งอายุสามสิบต้นๆ ยังไม่ได้แต่งงาน....”

เป็นเหมือนอย่างที่หยุนหว่านหนิงคาดเดาจริงๆ

วันนี้หยุนเจิ้นซงจัดงานเลี้ยงครบรอบวันเกิด เชื้อเชิญคุณชายฐานันดรสูงศักดิ์ต่างๆในเมืองหลวงมามากมาย

เมื่อกี้นางยังชี้ให้โม่เหว่ยดู ด้านหน้าด้านหลัง ล้วนเป็นหนุ่มที่ยังไม่แต่งงานทั้งนั้น หยุนเจิ้นซงคิดวางแผนอะไรอยู่ นางจะเดาไม่รู้ได้ยังไง?

นี่เป็นการทำในสิ่งที่แตกต่างจากที่เห็นโดยสิ้นเชิง....

และก็ไม่กลัวว่าจะประเจิดประเจ้อ เสื่อมเสียชื่อเสียงหยุนธิงธิง

“แล้วยังไง?”

เห็นสีหน้าหยุนหว่านหนิงย่ำแย่ น้ำเสียงกู้หมิงเยือกเย็นลง

เขาก็เดารู้แล้วว่า หยุนเจิ้นซงกำลังคิดอะไรอยู่

“อาหมิง เจ้าก็รู้ว่าธิงธิงเป็นสาวแล้ว หากยังไม่รีบหาคู่ครอง จะตกเป็นขี้ปากคนอื่น นินทาว่านางเป็นสาวเฒ่าไม่มีใครเอา”

หยุนเจิ้นซงถอนหายใจ ฟังดูน้ำเสียงเหมือนเป็นกังวลแทนหยุนธิงธิง

หยุนหว่านหนิงพูดขึ้นอย่างหัวเราะเย้ยว่า “ดังนั้นหยุนกั๋วกง คิดอยากที่จะยกธิงธิงให้กับคนมีอายุมากกว่านางหนึ่งเท่าอย่างจ้าวโหวเหย่?”

ไม่ใช่เพราะนางเห็นว่าจ้าวโหวเหย่อายุเยอะ จึงปฏิเสธไม่ให้หยุนธิงธิงแต่งงานกับเขา

ยังไงจ้าวโหวเหย่ก็ถือว่าเป็นญาติของนาง ยังสนิทกับกู้หมิง

แต่เป็นเพราะโม่เหว่ยรักหยุนธิงธิงอย่างมาก

และหยุนธิงธิงเองก็ไม่เหมาะสมกับจ้าวโหวเหย่

หยุนเจิ้นซงก็อึ้ง ยิ้มหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “หว่านหนิง ไม่ควรพูดจาไม่น่าฟังขนาดนั้น เจ้าก็ว่ารู้เรื่องธิงธิง เป็นเรื่องที่ข้าเป็นกังวลมาตลอด”

“เจ้ากำลังคิดหนักว่า จะใช้ธิงธิงให้เป็นประโยชน์ต่อการยกสถานะยังไงมากกว่ามั้ง?”

หยุนหว่านหนิงพูดใส่เขาอย่างไม่ไว้หน้า

ยังเห็นเป็นเรื่องสำคัญ ไม่รู้ว่าคำพูดประโยคนี้ ตัวเขาเองจะสะอิดสะเอียนไหม?

นางรู้แต่แรกแล้วว่า เพื่อเลือกคู่ครองที่เหมาะสมที่สุดให้กับหยุนธิงธิง หยุนเจิ้นซงเลือกมาทั่วทั้งเมืองหลวงแล้ว

เลือกไปเลือกมา กลับเลือกจ้าวโหวเหย่

ไม่ใช่เป็นเพราะจ้าวโหวเหย่อายุน้อยมีความสามารถ สถานะสูงศักดิ์ โม่จงหรานยังให้ความสำคัญหรอกหรือ?

ไม่อย่างนั้น เลือกชายหนุ่มที่อายุพอๆกับหยุนธิงธิง สถานะเหมาะสมกันนั้น ไม่ใช่เรื่องยากเลย

“หว่านหนิง ข้าล้วนทำเพื่อธิงธิงทั้งนั้น”

หยุนเจิ้นซงแสดงสีหน้าจริงจัง พูดขึ้นมาอย่างหน้าด้านๆ

หยุนหว่านหนิงไม่สนใจว่าจะในเนื่องโอกาสใด จะทำให้เขาเสียหน้าไหม ตบโต๊ะพร้อมลุกขึ้นมาพูดขึ้นว่า “เจ้าทำเพื่อตนเอง หรือทำเพื่อธิงธิง เจ้ารู้ดีแก่ใจที่สุด”

เห็นว่ามีแขกไม่น้อยต่างหันมาให้ความสนใจ ต่างหันมามองทางด้านพวกเขา....

หยุนเจิ้นซงอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

“หว่านหนิง เจ้าพูดเสียงเบาหน่อย เราเปลี่ยนที่คุยกันดีไหม?”

“มีอะไรก็พูดกันตรงนี้แหละ ข้าไม่สนใจเรื่องพวกนี้”

หยุนหว่านหนิงบอกแตกหักก็คือแตกหักเลย

หากไม่ใช่เพราะเห็นว่า พวกหยวนเป่ากำลังกินของกินอยู่ นางคงพังโต๊ะไปแล้ว

กู้หมิงก็หัวเราะเย้ย พร้อมพูดขึ้นว่า “หยุนกั๋วกงช่างคิดได้ดีจริงๆ กลับลืมไปว่า คุณหนูสามหยุนกับหนิงเอ๋อร์เป็นพี่น้องกัน อายุก็ห่างกันกับเซียวหราน"

“อาหมิง หากเจ้าไม่เต็มใจก็ช่างเถอะ”

หยุนเจิ้นซงกัดฟัน พร้อมพูดกับกู้หมิงอย่างหดหู่ว่า “เจ้าไม่ช่วยเรื่องนี้ข้าก็ไม่โกรธแค้น แต่ข้าเชิญเจ้ามาร่วมงานเลี้ยง เป็นความตั้งใจจริง”

“เจ้าดูเจ้าสิ อายุก็ขนาดนี้แล้ว จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่แต่งงาน”

“วันนี้มีหญิงสาวโสดเป็นจำนวนมาก เจ้าดูว่าใครเหมาะสม แล้วจัดการเลือกคู่ครองเสียไม่ดีหรือ?”

หยุนเจิ้นซงแสดงท่าทีหวังดี แต่เจ้าไม่รับน้ำใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าไม่รับน้ำใจก็ช่างเถอะ ทำไมถึงยัง....”

“เจ้าหุบปาก”

กู้ป๋อจ้งทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว

เขาลุกขึ้นมาอย่างโกรธเคือง พร้อมพูดขึ้นว่า “ลูกชายของข้า ไม่ว่าจะอายุเยอะแค่ไหน ก็ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าต้องกังวล”

“เจ้าเห็นแขกมากมายขนาดนี้เป็นอะไร? เห็นว่าสาวโสดเป็นอะไร? เจ้านึกว่าเจ้าเป็นฮ่องเต้ กำลังเลือกสนมหรือ”

ปากของกู้ป๋อจ้ง อะไรก็กล้าพูด

แม้แต่โม่จงหราน ยังต้องให้เกียรติเขา

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหยุนเจิ้นซงคนขี้ขลาดคนนี้?

เห็นเขาโกรธโมโห หยุนเจิ้นซงเป็นเหมือนอย่างเต่าตัวหนึ่ง หดคอเข้าไปในกระดอง.....

“เจ้าทำลายชื่อเสียงของสาวคนอื่น ยังมีหน้ามาพูดดีตรงนี้ น่ารังเกียจขนาดไหน?”

พูดเสร็จ กู้ป๋อจ้งก็พากู้หมิงจากไป ไม่แม้แต่จะหันมามองหยุนเจิ้นซงอีก

ไม่ไว้หน้าขนาดนี้.....

คงมีแต่กู้ป๋อจ้งที่กล้าทำ

คำพูดโกรธเคืองของเขาเมื่อกี้ ได้รับความรู้สึกที่ดีจากแขกทุกคน

เมื่อหันไปมองหยุนเจิ้นซงอีกครั้ง สายตาทุกคนต่างก็เปลี่ยนแปลงไป โดยเฉพาะหญิงสาวที่ยังโสด มีคนไม่น้อยก็ต่างพากันกลับ

แผนการของหยุนเจิ้นซงในวันนี้ไม่เป็นผลสำเร็จ กลับเป็นการหาเรื่องใส่ตัว ทำให้คนอื่นรังเกียจ

งานเลี้ยงดีๆ ก็ถูกทำลายลง

เขาหันกลับมาอย่างโศกเศร้า แล้วก็สบกับสายตาเย็นชาของโม่เหว่ย....