อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 491

หยุนหว่านหนิงหันไปมองทางซ้าย ก็เห็นเสวียนซันเซียนเซิงอยู่บนกำแพง

ตาแก่คนนี้ไปแล้วไม่ใช่เหรอ?!

เห็นนางกำลังมองเขา เสวียนซันเซียนเซิงก็กวักมือเรียกนางมาคุย……แต่หยุนหว่านหนิงเหมือนมองไม่เห็น เบือนหน้าหนีแล้วเดินออกไปทันที

ตาแก่คนนี้ นางคงต้องคิดเรื่องการตัดความสัมพันธ์เพื่อนแล้วล่ะ

เรื่องดีไม่อยากทำ เอาแต่ทำเรื่องไม่ดีอย่างมีความสุข

ไม่ก็ปีนกำแพงไปขโมยกินของชาวบ้าน ไม่ก็วาดสาวสวยตามถนนแล้วจีบหญิงไปทั่ว

นางต้องให้หยวนเป่าขีดเส้นแบ่งกับเขาแล้ว เพื่อไม่ให้เขาพาลูกชายของนางไปเสียคน!

กำลังคิดอยู่นั้น เสวียนซันเซียนเซิงก็กระโดดไปตรงหน้านาง “นังหนูหนิง ทำไมเจ้าเห็นข้าแล้วต้องเดินหนีด้วย?! ข้าโบกมือให้เจ้าอยู่นะ!”

“เจ้าโบกมือแล้วเหรอ? ข้ามองไม่เห็นเลย”

หยุนหว่านหนิงยิ้มแห้งๆ

เสวียนซันเซียนเซิง: “……”

ไม่เห็นบ้าอะไร!

เขามีเรื่องต้องขอร้องนาง ดังนั้นต้องอดทนไว้ก่อน!

“เจ้าไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”

หยุนหว่านหนิงถามเขา “ทำไมถึงกลับมาอีกล่ะ? ข้ายังไม่กลับเมืองหลวงเลย ไม่มีเวลาไปถามเรื่องสาวงามให้เจ้าหรอกนะ”

“ข้าไม่ได้มาเพราะเรื่องนี้”

เสวียนซันเซียนเซิงเดินไปข้างๆนาง มือไพล่หลัง

เขาเดินไปพลางหันหน้าไป แล้วถามเสียงเบาว่า “เมื่อกี้เป็นใครเหรอ?”

เมื่อกี้?

หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้วนึกย้อนกลับไป “เจ้าหมายถึงคนที่เดินเล่นกับข้าเหรอ?”

เสวียนซันเซียนเซิงพยักหน้างึกๆ

หยุนหว่านหนิงรู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดี: “……เจ้าอย่าคิดทำอะไรไม่ดีนะ ท่านนั้นเป็นถึงไทเฮาเหนียงเหนียง เป็นเสด็จย่าของข้าและโม่เยว่!”

นางเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าเสวียนซันเซียนเซิง รู้สึกไม่สบายใจแปลกๆ

ตาแก่นี่คงไม่ได้วางแผนอะไรหรอกนะ?!

“ไทเฮาเองเหรอ!”

เสวียนซันเซียนเซิงมือเท้าคาง ครุ่นคิดแล้วพูดว่า “บำรุงดีมากเลยนะ! สาวงามที่ข้าเจอเมื่อวานเทียบไม่ได้เลย!”

หยุนหว่านหนิงกลืนน้ำลาย: “……เจ้าจะทำอะไร?”

ยังไม่พูดเรื่องอื่น ตอนไทเฮากู้ยังเป็นสาว นางเป็นสตรีที่งามที่สุดในเมืองหลวง

ไม่งั้นจะได้รับความรักจากฮ่องเต้องค์ก่อนมานานหลายปีได้ยังไง?!

ถึงแม้ตอนนี้จะมีอายุแล้ว แต่ก็ยังบำรุงผิวพรรณอย่างดี พวกหญิงชรามีอำนาจในเมืองหลวงเทียบนางไม่ติดสักคน!

“ข้ารู้สึกว่าข้าตกหลุมรักแล้วล่ะ ข้ารักนางเข้าให้แล้ว”

เสวียนซันเซียนเซิงกุมหน้าตัวเองไว้ “ข้าว่านางเป็นรักแรกพบของข้า!”

หยุนหว่านหนิงตัวแข็งทื่อ!

“เจ้าเป็นถึงเทพเลยนะ! ทำไมถึงตกหลุมรักง่ายขนาดนี้? รักแรกพบของเจ้าพบง่ายเหลือเกินนะ?”

เจอคนหนึ่งรักคนหนึ่งงั้นเหรอ?

อยู่บนเขาหยุนอู้นานเกิน ไม่เคยเห็นคนสวยๆ พอลงดอยมาเห็นคนสวยก็ก้าวไม่ออกเลย!

หยุนหว่านหนิงนวดขมับ “อย่างเจ้าไม่ได้เรียกว่าตกหลุมรัก แต่เรียกว่าแอบรักเขาข้างเดียว! สองคนรักกันถึงจะเรียกว่ารัก เข้าใจไหม? เสด็จย่าของข้าไม่มีทางชอบเจ้าหรอก เจ้าล้มเลิกความคิดนี้ไปได้เลย!”

ไทเฮากู้เป็นสตรีสูงศักดิ์ จะหวั่นไหวกับตาแก่อื่นง่ายๆหลังฮ่องเต้องค์กรสวรรคตได้ยังไง?!

หยุนหว่านหนิงพูดตัดความหวัง เสวียนซันเซียนเซิงก็ไม่ลดละความพยายาม

“เจ้าพูดแบบนี้ได้ยังไง? ข้าจะทำให้นางหวั่นไหวให้ได้!”

เสวียนซันเซียนเซิงมั่นใจมาก

ดังนั้นเขาไม่คิดจะไปใช่ไหม?

จะอยู่ที่ตำหนักสิงกงต่อไปใช่ไหม?!

หยุนหว่านหนิง: “……เจ้าทำแบบนี้ข้าลำบากใจมากนะ ข้าจะอธิบายกับเสด็จย่ายังไง ตำหนักสิงกงมีตาแก่มาอยู่ด้วยคนหนึ่งงั้นเหรอ?”

และยังคิดไม่ซื่อกับไทเฮากู้อีก ตาแก่ที่มีสายตา ‘โรคจิต’?!

คำว่า ‘ตาแก่’ กระตุ้นเสวียนซันเซียนเซิง

เขาก้มหน้ามองภาพลักษณ์ของตัวเอง มันก็ดูแย่จริงๆ

“หว่านหนิง”

เสวียนซันเซียนเซิงมือไพล่หลัง มืออีกข้างก็จับท้องไว้ “ไม่เจอกันนานเลยนะ”

มองดูสีหน้าท่าทางที่เป็นทางการของเขา หยุนหว่านหนิงก็ขนลุกซู่ไปหมด!

“เซียนเซิง ไม่เจอกันนานเลยนะ”

นางเชิญเขาเข้าไป

จนกระทั่งเดินหายออกไปจากสายตาทหารแล้ว เสวียนซันเซียนเซิงก็ถึงถามด้วยรอยยิ้มว่า “เป็นไง? เจ้าว่าถ้าไทเฮาเห็นข้าแบบนี้แล้ว จะหวั่นไหวบ้างไหม?!”

ยังหวั่นไหวอีก……

หัวใจของไทเฮากู้ ตายไปพร้อมกับฮ่องเต้องค์กรแล้ว?!

หยุนหว่านหนิงกลอกตามองบน

เสวียนซันเซียนเซิงเอามือออกจากข้างหลัง แล้วยื่นดอกกุหลาบสวยออกมา!

“เจ้าอยากใช้วิธีเก่าๆนี้จีบหญิงเหรอ? เจ้าคิดว่าเสด็จย่าข้ายังเป็นเด็กสาวไร้เดียงสาหรือไง?!”

เห็นนางจะยื่นมือเอาดอกกุหลาบ เสวียนซันเซียนเซิงก็ตบมือนางอย่างไม่ลังเล แล้วซ่อนดอกกุหลาบไว้ข้างหลังอย่างหวงแหน “อย่าแตะ! ดอกไม้ยังสดอยู่ ข้าเพิ่งเด็ดมา”

หยุนหว่านหนิงหมดคำจะพูดจริงๆ

“งั้นต่อไปเจ้าจะทำยังไงต่อ? จะจีบเสด็จย่าข้าจริงเหรอ?”

ไทเฮากู้ไม่ใช่หญิงชราธรรมดา ใช่ว่าจะจีบก็จีบได้เลย

ถ้าโม่จงหรานรู้เข้า จะต้องโกรธจนควันออกหูแน่!

“ข้ายังแสดงความเด็ดขาดออกมาไม่พออีกเหรอ?”

เสวียนซันเซียนเซิงกะพริบตาให้นาง

“แต่เจ้าออกมาแบบนี้ เสด็จย่าข้าไม่รู้จักเจ้าเสียหน่อย……เจ้าจะกระชับความสัมพันธ์ยังไง? คิดจะอยู่ตำหนักสิงกงไม่ไปไหนแล้วเหรอ?”

“เจ้าเข้าใจข้าจริงๆ”

เสวียนซันเซียนเซิงพูดด้วยรอยยิ้ม “รู้ด้วยว่าข้าจะอยู่ตำหนักสิงกงต่อ ไม่ไปไหนแล้ว”

เป็นครั้งแรกที่หยุนหว่านหนิงเห็นเทพที่ไร้ยางอายอย่างเสวียนซันเซียนเซิง!

เสวียนซันเซียนเซิงไม่เก็บสายตาที่ดูถูกเหยียดหยามของนางมาคิด แค่พูดอย่างมั่นใจว่า “เจ้าวางใจได้ ข้ามีวิธีที่จะทำให้ข้าได้อยู่ต่อ!”