อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 528

จางหมัวมัวผลักประตูเข้ามา มองดูโม่หุยเหยียนอย่างตื่นตระหนก

ท่าทีมือของฮองเฮาจ้าวในตอนนั้น จางหมัวมัวดูไม่รู้เรื่อง

ที่จริงฮองเฮาจ้าวต้องการบอกโม่หุยเหยียนว่า ให้ล่ายซื่อคลอดลูกออกมา หากเป็นผู้ชายก็ยกให้หนานกงเยว่เลี้ยงดู แล้วกำจัดล่ายซื่อเสีย

แต่จางหมัวมัวไม่ค่อยรู้เรื่อง จึงแปลผิดไป

จนโม่หุยเหยียนคิดว่า ฮองเฮาจ้าวต้องการให้เขากำจัดลูกในท้องล่ายซื่อ

ถึงตอนนั้นโม่หุยเหยียนจะไม่อยากทำ แต่คิดในใจว่าฮองเฮาจ้าวพูดก็มีเหตุผล

ที่หนานกงเยว่ออกจากบ้านกลับไปยังตงจวิ้น ก็เพราะล่ายซื่อตั้งครรภ์ลูกของเขา ยังอาจจะเป็นลูกผู้ชาย

ขอเพียงแท้งลูกในท้องล่ายซื่อ ให้หนานกงเยว่เท่านั้นที่มีลูกชายให้เขา....

นี่ถือเป็นความจริงใจของเขา

หนานกงเยว่รู้แล้ว จะต้องให้อภัยเขาแน่

ดังนั้น โม่หุยเหยียนไม่อยากทำ แต่ก็ยังคงวางยาแท้งลูกล่ายซื่อด้วยตนเอง

แต่ต่อให้แท้งลูกในท้องล่ายซื่อแล้ว กำจัดลูกชายแท้ๆของเขา....หนานกงเยว่ก็ไม่ให้อภัยเขา ยังคงไม่ยอมกลับเมืองหลวง

โม่หุยเหยียนโกรธโมโหอย่างมาก เอาความผิดทั้งหมดโยนให้กับฮองเฮาจ้าว

“ท่านไม่เพียงไม่สามารถทำให้เยว่เอ๋อร์กลับมา ยังทำให้ข้าฆ่าลูกชายตนเองกับมือ”

โม่หุยเหยียนจ้องมองฮองเฮาจ้าวด้วยสายตาแดงก่ำ พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านเป็นโหดเหี้ยมอำมหิต ท่านใจร้ายมาก ให้ข้าฆ่าลูกชายของตนเอง ฆ่าหลานชายของท่านทิ้งไป”

ถูกลูกชายพูดตำหนิขนาดนี้....

บวกกับรู้ว่าหลานชายที่ยังไม่เกิด ถูกโม่หุยเหยียนฆ่าตายด้วยตนเอง ฮองเฮาจ้าวทนรับไม่ไหวอีกต่อไป

นางกลอกตามองบน แล้วก็สลบหมดสติไป

เดิมจางหมัวมัวควรรีบไปดู แต่เวลานี้ขาทั้งคู่ของเขาเหมือนถูกตะปูตอกติดพื้น

แย่แล้วแย่แล้ว

เหนียงเหนียงหมดสติไปแล้ว เห็นทีความหมายของนางในวันนั้น ไม่ใช่ให้ท่านอ๋องกำจัดลูกในท้องล่ายซื่อ.....

จางหมัวมัวรู้ตัวดีว่านางหนีไม่พ้นแล้ว

จึงหันหน้าจะวิ่งหนี

เห็นนางผิดปกติแบบนี้ สายตาโม่หุยเหยียนเปลี่ยนไปทันที สั่งคนจับตัวนางไว้

เขาไม่แม้แต่จะมองฮองเฮาจ้าว เพียงพูดกับจางหมัวมัวด้วยเสียงเข้มว่า “จางหมัวมัว เจ้าวิ่งหนีทำไม? กลัวข้าลงมือทำร้ายเจ้าหรือ?”

“หรือจะไปแจ้งข่าวให้ใคร? เสด็จพ่อหรือ?”

“ไม่ ไม่ใช่”

จางหมัวมัวรีบคุกเข่าลง พูดตอบด้วยเสียงสั่นเทาว่า “ท่านอ๋อง บ่าวไม่กล้า”

ต่อให้ไปฟ้องโม่จงหราน เขาก็คงไม่รีบมาช่วยฮองเฮาจ้าวแน่

โม่จงหรานไร้ความปรานีที่สุด โดยเฉพาะกับฮองเฮาเหนียงเหนียง....

“งั้นเจ้าจะไปทำอะไร?”

โม่หุยเหยียนถามขึ้นด้วยเสียงเย็นชา

จางหมัวมัวก็ไม่รู้ อ๋องฉู่ที่ปกติอ่อนโยน ว่านอนสอนง่าย ตอนนี้ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้

เย็นชาไร้น้ำใจ กระทั่งล้ำหน้าอ๋องหยิงในตอนนั้น

กับฮองเฮาเหนียงเหนียง ก็ตะคอกคำรามตำหนิ....

จางหมัวมัวพูดขึ้นอย่างสั่นเทาว่า “อ๋องฉู่ บ่าว บ่าวรู้ความลับของฮองเฮาเหนียงเหนียงอย่างหนึ่ง บ่าวยอมบอกอ๋องฉู่....”

“ท่านอ๋อง ท่าน ท่านปล่อยข้าไปเถอะ”

นางตัวสั่น ปากสั่นพูดไม่ชัด

ความลับ?

ฮองเฮาจ้าวยังจะมีความลับอะไร?

โม่หุยเหยียนหรี่ตาลง พร้อมพูดขึ้นว่า “พูดมา”

จางหมัวมัวมองดูทหารวังด้านข้าง

โม่หุยเหยียนพูดสั่งให้ทหารวังถอยออกไป

จางหมัวมัวค่อยนั่งลงพื้น เนื้อตัวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ท่านรู้ไหม ทำไมเหนียงเหนียง ถึงไม่ชอบท่านมาตลอด?”

สีหน้าโม่หุยเหยียนเปลี่ยนไป

ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่ว่าเขาจะทำยังไง ในใจในสายตาฮองเฮาจ้าวก็ล้วนมีเพียงโม่หุยเฟิง

จางหมัวมัวส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่รู้ เรื่องนี้มีเพียงบ่าวกับเหนียงเหนียงที่รู้ ตอนนี้ก็มีเพียงท่านเพียงคนเดียว ที่รู้แล้ว”

“ท่านอ๋องสาม ยังไม่รู้เรื่องนี้”

โม่หุยเหยียนเงียบไป

เขาเดินไปมาอย่างกระสับกระส่าย มองดูฮองเฮาจ้าวที่ยังไม่ฟื้นเป็นครั้งคราว

จางหมัวมัวแทบไม่กล้าหายใจแรง ยืนอยู่ด้านข้างรอเขาพูดสั่ง

หลังผ่านไปประมาณธูปหนึ่งดอก โม่หุยเหยียนค่อยหยุดฝีเท้า จ้องมองนางด้วยสายตาเย็นชา พร้อมพูดขึ้นว่า “เรื่องนี้เจ้ารู้ ข้ารู้ เสด็จแม่รู้ ฟ้าดินรู้”

“หากมีใครรู้เรื่องอีก ข้าไม่เก็บเจ้าไว้แน่”

จางหมัวมัวตกใจจนเข่าอ่อน คุกเข่าอีกครั้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง บ่าวช่วยเหนียงเหนียงเก็บเป็นความลับมายี่สิบกว่าปีแล้ว”

“บ่าวไม่กล้าพูดออกไปอย่างแน่นอน ไม่กล้าบอกกับใครคนอื่นเด็ดขาด”

นางไม่กล้ายอมรับว่า ที่โม่หุยเหยียนกำจัดลูกชายตนเองทิ้งไป เป็นเพราะนางสื่อสารผิด....

จางหมัวมัวคิดในใจ จะต้องรีบหนีไปก่อนที่ฮองเฮาจ้าวจะฟื้นตื่นขึ้นมา จะได้ไม่ถูกเหนียงเหนียงกลืนกินทั้งเป็น

มองดูจางหมัวมัวก็ไม่กล้าที่จะไปบอกคนอื่น

ในเมื่อนางสามารถปิดบังมาได้ยี่สิบปี ต่อจากนี้ก็จะเก็บเป็นความลับต่อไป

โม่หุยเหยียนพูดข่มขู่นางหลายคำ ค่อยยอมปล่อยนางไป

จางหมัวมัวเหมือนยกภูเขาออกจากอก รีบเก็บข้าวของเตรียมตัวหนีไป

……

กลางดึกคืนนั้น ในตำหนักหย่งโซ่ว

เต๋อเฟยได้รับจดหมายจากหลี่หมัวมัวฉบับหนึ่ง หลังจากอ่านดูแล้วก็ผงกหัวพูดขึ้นว่า “ถึงข้าจะอ่านไม่รู้ทุกตัวอักษร แต่ลายมือนี้ข้ารู้จัก”

“ลายมือพรายเหมือนยันต์นี้ นอกจากพี่ชายใหญ่ของข้าก็ไม่มีคนที่สองแล้ว”

หลี่หมัวมัวกลั้นหัวเราะ

“เจ้าไปเตรียมตัว ข้าจะไปหาหนิงเอ๋อร์ เอาจดหมายนี้ให้นาง”

เพิ่งพูดเสร็จ ด้านนอกก็มีเสียงกรีดร้องดังสนั่นขึ้นมาว่า “อ้าก.....”