อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 534

ใต้เท้าหยันอึ้ง

ช่วงนี้ในคุกหลวง คนเยอะคึกคักจริงๆ

ฮ่องเต้ เต๋อเฟยเหนียงเหนียง อ๋องหมิง อ๋องโจว อ๋องฉู่ไปๆมาๆ

คนที่ถูกขังอยู่ในคุก ก็เป็นคนสำคัญหลายคน

เขารีบพูดตอบอย่างอ่อนน้อมว่า “อ๋องฉู่เชิญตามข้าน้อยมา พระชายาหมิงถูกขังอยู่ในมุมสุดของคุกหลวง พร้อมกับอ๋องฮั่น คุณชายตระกูลโจว”

“วันนี้พระชายาหมิงได้ออกไปจากคุกหลวงไหม?”

โม่หุยเหยียนเดินตามอยู่ด้านหลังใต้เท้าหยันด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ไม่เคย”

ใต้เท้าหยันหันมามองดูเขา ด้วยท่าทีแปลกประหลาด แต่ก็ยังยิ้มพร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋องพูดว่าอะไรกัน? ที่นี่เป็นคุกหลวง ไม่ใช่ตลาดสดที่จะสามารถเดินเข้าออกได้ตามใจ”

“ในเมื่อพระชายาหมิงถูกฮ่องเต้จองจำคุกหลวง ข้าน้อยคอยควบคุมดูแลเป็นอย่างดี ไม่กล้าปล่อยพระชายาหมิงออกไปอย่างแน่นอน”

ในระหว่างที่พูด ทั้งสองคนก็มาถึงด้านนอกห้องขังหยุนหว่านหนิง

มองดูม่านที่ประณีตนั้น โม่หุยเหยียนขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่เป็นคุกหลวง หรือห้องนอนส่วนตัวของนาง?”

“อ๋องฉู่ พวกนี้ล้วนเป็นคำสั่งของอ๋องหมิง ข้าน้อยไม่กล้าขัดขืน”

ใต้เท้าหยันยิ้มแย้ม

ในเมื่อเป็นคำสั่งโม่เยว่ โม่หุยเหยียนก็ไม่พูดอะไรมาก

หยุนหว่านหนิงถูกจองจำคุก โม่เยว่ยังกล้าไปทำเลาะกับโม่จงหราน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพี่ชายใหญ่อย่างเขา?

หากทำให้เจ้าเจ็ดโกรธโมโห เขาจะต้องแก้แค้นอย่างไม่สนใจอะไรเลย

ตอนนี้ โม่หุยเหยียนยังไม่มีความกล้าขนาดนั้น ที่จะเผชิญหน้ากับโม่เยว่โดยตรง

คนที่เขากล้ากระทำในตอนนี้ ก็มีเพียงโม่ฮั่นอี่ว์เท่านั้น

ใต้เท้าหยันเคาะประตู พร้อมถามขึ้นอย่างนอบน้อมว่า “พระชายาหมิง ท่านพักผ่อนอยู่หรือเปล่า? อ๋องฉู่มาเยี่ยมท่าน”

“ให้เขาไสหัวไป”

เสียงตะคอกของหยุนหว่านหนิงดังมาจากข้างใน

ใต้เท้าหยันตกใจจนหัวหด หันไปมองโม่หุยเหยียนอย่างระแวดระวัง

ที่ไหนได้ โม่หุยเหยียนไม่โกรธกลับหัวเราะ

เพียงแค่ได้ยินเสียงนี้ ไม่จำเป็นต้องเห็นตัวหยุนหว่านหนิง เขาก็รู้ว่าคนที่อยู่ข้างในนี้ก็คือหยุนหว่านหนิงตัวจริงอย่างแน่นอน ดังนั้นโม่หุยเหยียนจึงไม่โกรธโมโห กลับหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายาหมิง ไม่เจอหน้ากันหลายวัน ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ในคุกหลวงเสียละ?”

“เกี่ยวอะไรกับเจ้า”

หยุนหว่านหนิงพูดด่าหยาบคาย

ใต้เท้าหยันหันไปมองโม่หุยเหยียนอย่างระแวดระวังอีกครั้ง

เห็นใบหน้าของเขายิ่งยิ้มแย้ม.....ใต้เท้าหยันเริ่มบ่นพึมพำในใจ

อ๋องฉู่คนนี้ สมองมีปัญหาหรือเปล่า?

ถูกพระชายาหมิงก่นด่าเช่นนี้ ยังยิ้มออกมาได้?

ชอบทรมานตนเองหรือ?

“หยุนหว่านหนิง ความรู้สึกที่อยู่ข้างในเป็นอย่างไรหรือ?”

“ดีอย่างมาก อ๋องฉู่ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าชอบที่นี่ที่สุด”

โม่หุยเหยียนพูดขึ้นอีกว่า “หากเจ้ายอมพูดขอร้องข้า บางทีข้าอาจจะมีเมตตา ช่วยขอเสด็จพ่อปล่อยเจ้าออกไปโดยเร็ว”

“ไสหัวไป”

เสียงของหยุนหว่านหนิงดังขึ้นมาอีก

ส่วนโม่ฮั่นอี่ว์ รีบวิ่งมาตรงข้างประตู คว้าจับกรงเหล็กพร้อมตะคอกพูดกับโม่หุยเหยียนว่า “พี่ใหญ่ เจ้าขอร้องเสด็จพ่อ ปล่อยข้าออกไปเร็วๆสิ”

โม่หุยเหยียน “……”

เขากวาดสายตามองดูโม่ฮั่นอี่ว์แวบหนึ่ง แล้วก็หันเดินจากไป

“เจ้าหยิ่งอะไร”

โม่ฮั่นอี่ว์ส่งเสียงเมิน พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ยินยอมก็ช่างเถอะ ข้าก็ไม่สนใจ”

เขาเดินกลับไปข้างเตียง แล้วก็ได้ยินเสียงหยุนหว่านหนิงพูดขึ้นว่า “ไสหัวไป”

……

โม่หุยเหยียนเพิ่งกลับไป หยุนหว่านหนิงก็กลับมาแล้ว

ใต้เท้าหยันเพิ่งส่งโม่หุยเหยียนออกไป มองไม่เห็นว่านางแอบเข้ามาในคุกหลวง หยุนหว่านหนิงโบกมือให้กับผู้คุม เขาก็เดินมาเปิดประตูให้อย่างว่าง่าย

“พระชายาหมิง เมื่อกี้อ๋องฉู่มา”

ผู้คุมพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “แต่ที่น่าแปลกก็คือ ข้างในมีเสียงของท่านด้วย”

อย่างแรก ไม่มีเหตุผลที่จะต้องฆ่านาง

อย่างที่สอง ปกติเต๋อเฟยมีนิสัยใช้อำนาจบาตรใหญ่ตรงไปตรงมา แต่จะไม่เอาชีวิตใครง่ายๆ

นางเป็นคนสีหน้าเย็นชาแต่ใจดี อย่างเช่นท่าทีที่มีต่อไทเฮากู้ สามารถเห็นได้อย่างชัดเจน

หากนางฆ่าคน จะต้องกล้ายอมรับ

ส่วนจางหมัวมัว ถึงท่าทีที่มีต่อคนในวังจะค่อนข้างอุกอาจ มีศัตรูไม่น้อย แต่เพราะเป็นคนข้างกายฮองเฮาจ้าว จึงไม่มีใครกล้าทำอะไรนาง

ดังนั้น หยุนหว่านหนิงสงสัยคนคนหนึ่ง โม่หุยเหยียน

วันนี้สามารถมองเห็นว่า โม่หุยเหยียนในความสนใจกับการตายของจางหมัวมัวอย่างมาก

เขาตั้งใจที่จะโยนความผิดนี้ให้กับเต๋อเฟย เพียงเพื่อปลดเปลื้องความผิดของตน และกำจัดคนใกล้ชิดของโม่เยว่

เห็นหยุนหว่านหนิงเงียบ โม่ฮั่นอี่ว์ถามขึ้นมาด้วยเสียงต่ำว่า “หว่านหนิง เจ้ากำลังคิดถึงเรื่องการตายของจางหมัวมัวหรือ?”

“เปล่า”

หยุนหว่านหนิงพูดเปลี่ยนเรื่องขึ้นมาว่า “สองวันนี้ หยิงหยิงไม่มาเยี่ยมเจ้าเลย เจ้าว่านางเปลี่ยนใจไปแล้วหรือเปล่า?”

สีหน้าโม่ฮั่นอี่ว์ขาวซีด พร้อมพูดขึ้นว่า “เป็น เป็นไปไม่ได้มั้ง....”

“แต่ข้าได้ยินมาว่า เมื่อก่อนหยิงหยิงมาหาเจ้าในคุกวันละสามครั้ง ช่วงที่ข้าเข้ามานี้ หยิงหยิงไม่เคยมาเลยสักครั้ง หนีไปแล้วหรือเปล่า?”

คำพูดประโยคนี้ ดึงดูดความสนใจโม่ฮั่นอี่ว์ไปแล้วทั้งหมด

เขาเริ่มคิดไปเรื่อยขึ้นมา

“หยิงหยิงไม่ใช่คนแบบนี้แน่”

แต่พูดไปพูดมา ตัวเขาเองก็ไม่มั่นใจ

โม่ฮั่นอี่ว์ลงมาจากเตียง เริ่มเดินไปมาอยู่ในคุก พร้อมพูดขึ้นว่า “หยิงหยิงกับข้ารักกันอย่างแท้จริง ไม่ใช่คนแบบนั้นอย่างแน่นอน....”

มองดูเขาสะกิดนิ้วมือ ท่าทีไม่เป็นสุข หยุนหว่านหนิงหันกลับมา ครุ่นคิดเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้อยู่อย่างเงียบ ๆ

ให้โม่ฮั่นอี่ว์รู้ความคิดของนาง.....

เจ้าคนนี้ไม่เพียงเก็บความลับไม่อยู่ แค่น่องไก่อันเดียวก็สามารถเปิดปากเขาแล้ว

ยิ่งทำให้รับไม่ได้ก็คือ ความคิดของเขาไม่เคยเหมือนคนปกติทั่วไป

แทนที่จะให้เขาช่วยคิดวิเคราะห์ สู้นางครุ่นคิดอยู่อย่างเงียบๆคนเดียวดีกว่า

ในขณะที่กำลังคิดอยู่ ก็ได้ยินเพียงเสียงตีโพยตีพายทางด้านข้างดังขึ้นว่า “อ้าก...”