อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 533

“เจ้า?”

โม่หุยเหยียนมองดูนางอย่างสงสัย

หลี่หมัวมัวรีบพูดอธิบายขึ้นว่า “ท่านอ๋อง หลายสาวของบ่าวเติบโตอยู่ในป่ามาตั้งแต่เด็ก จึงรู้จักพวกยาสมุนไพร ยังเป็นลูกศิษย์หมอในหมู่บ้าน จึงพอมีความรู้ทางการแพทย์”

“เจ้ามีความรู้ทางการแพทย์?”

สายตาโม่หุยเหยียนยังคงฉายแววสงสัย

“พอรู้อยู่บ้าง”

กั่วเอ๋อร์ก้มหน้าพูดขึ้น

โม่หุยเหยียนหัวเราะเย้ย พร้อมพูดขึ้นว่า “แค่รักษาเป็น จะมายุ่งอะไรกับเรื่องในตอนนี้? สามารถรักษาคนเป็น ไม่ได้แปลว่าจะสามารถชันสูตรศพคนที่ตายไปแล้ว”

นี่เป็นการดูถูกนาง?

“กั่วเอ๋อร์” อารมณ์ร้อนขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋องพูดถูก”

“แต่เมื่อกี้เสี่ยวกงกงพูดว่า เห็นเต๋อเฟยเหนียงเหนียงตบปากจางหมัวมัว นั่นแสดงว่าตอนนั้นจางหมัวมัวยังมีชีวิตอยู่ หากถูกตบปาก จะต้องยังมีรอยแผลแน่”

นางพูดขึ้นมาอย่างฉะฉานคมคายว่า “ต่อให้ตายไปแล้ว ร่องรอยก็ยังมีอยู่”

“บ่าวขอดูว่า ตามร่างกายจางหมัวมัวมีบาดแผลอะไรบ้าง ก็สามารถที่จะรู้ได้ว่านางฆ่าตัวตาย หรือถูกเขาฆ่า”

“นี่....”

โม่หุยเหยียนลังเล

แผนของเขาถูกทำให้วุ่นวายไปแล้ว

เดิมคิดว่าเต๋อเฟยใจร้อน พูดกระตุ้นไม่กี่ประโยคก็จะเสียสติ

ถึงเวลานั้นเขาก็จะยั่วโมโหอีกสักหน่อย......

สาเหตุการตายของจางหมัวมัว ก็จะสามารถโยนให้กับเต๋อเฟย?

ถึงตอนนั้นฮองเฮาจ้าวก็จะเห็นเต๋อเฟยเป็นศัตรู ทั้งสองคนสู้รบกันต่อไป

ฮองเฮาจ้าวก็จะไม่มีเวลาสนใจว่าเขากำลังทำอะไร เต๋อเฟยก็จะไม่ตัวติดอยู่กับโม่จงหราน ช่วยสนับสนุนโม่เยว่กับหยุนหว่านหนิง.....

เขาก็จะสามารถมุ่งความสนใจไปที่ คนที่ควรลงมือ

กลับคิดไม่ถึงว่า วันนี้ข้างกายเต๋อเฟยมีคน “มีความสามารถ”

นางกำนัลคนนี้ไม่เพียงพูดเก่ง ยังมีความรู้ทางการแพทย์

หากไม่ใช่เพราะหน้าตานางไม่เหมือนหยุนหว่านหนิง โม่หุยเหยียนจะต้องสงสัยว่านางคือหยุนหว่านหนิงแน่

ในขณะที่โม่หุยเหยียนกำลังลังเล โม่จงหรานโบกมือพูดขึ้นว่า “เพื่อคืนความบริสุทธิ์ให้กับเต๋อเฟย เจ้าดูดีๆว่าจางหมัวมัวตายยังไง”

“หากสามารถสืบรู้ความจริง ข้ามีรางวัลให้อย่างงาม”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท”

กั่วเอ๋อร์ขอบคุณ

โม่หุยเหยียนพูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า “เสด็จพ่อ ก็แค่เด็กบ้านป่าคนหนึ่ง เสด็จพ่อเชื่อคำพูดของนางง่ายๆได้อย่างไร?”

“เมื่อเจ้าเพิ่งพูดว่า จะตรวจสอบให้ชัดเจนเพื่อคืนความบริสุทธิ์ใจให้กับเสด็จแม่เต๋อเฟยไม่ใช่หรือ? ตอนนี้กลับไม่ยอมสืบ?”

โม่จงหรานหันไปมองโม่หุยเหยียนอย่างเฉยเมย

สีหน้าเขาเรียบเฉย ไม่รู้ว่าโกรธหรือดีใจ แต่คำพูดที่พูดออกมากลับทำให้โม่หุยเหยียนตกตะลึง พร้อมพูดขึ้นว่า “หากเจ้าไม่เชื่อใจนางคนนี้ ข้าจะสั่งคนพาตัวหว่านหนิงออกมาจากคุกหลวง”

“ให้นางมาตรวจดูความจริงดีไหม แบบนี้คงไม่มีใครสงสัยแล้วมั้ง?”

หยุนหว่านหนิงเก่งกาจขนาดไหน มีใครไม่รู้บ้าง?

นางมาชันสูตรศพ คำพูดของนางไม่มีใครสงสัยอย่างแน่นอน

แต่ชื่อ “หยุนหว่านหนิง” คนนี้ เหมือนเป็นคำสาปสำหรับโม่หุยเหยียน

เพียงได้ยินชื่อนี้ เขาก็ปวดหัวขึ้นมาอย่างรุนแรง

ไม่ง่ายเลยกว่าเขาจะสามารถทำให้หยุนหว่านหนิงติดคุก จะให้นางออกมาได้อย่างไร?

ใช่ ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นฝีมือของโม่หุยเหยียน

หมอหลวงเหอหกล้ม คนที่ใส่ร้ายหยุนหว่านหนิงคือเขา

ฆ่าจางหมัวมัวตาย ใส่ร้ายเต๋อเฟยก็เป็นเขา

เห็นโม่จงหรานก็ถูกเขาหลอกลวงว่าไงก็ว่าตามกัน ให้ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่เขาวางไว้ ลงโทษโม่ฮั่นอี่ว์กับหยุนหว่านหนิง ยังทะเลาะกับโม่เยว่อย่างรุนแรงด้วย

โม่หุยเหยียนก็อดไม่ได้ที่จะได้ใจ

แต่ก็กลัวมีพิรุธ จึงจำต้องยับยั้งความตื่นเต้นดีใจแล้ว

“ไม่ต้องแล้วเสด็จพ่อ”

โม่หุยเหยียนพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า “ในเมื่อนางกำนัลคนนี้มีความมั่นใจ งั้นก็ให้นางลองดูก็ไม่เป็นไร”

ดังนั้น กั่วเอ๋อร์จึงเดินออกมาจากทางด้านหลังเต๋อเฟย

ไม่ว่ายังไง สิ่งที่เขาสนใจก็มีเพียงชื่อเสียงของเต๋อเฟย

สืบเรื่องนี้ให้กระจ่าง ก็เพียงเพื่อคืนความบริสุทธิ์ใจให้กับเต๋อเฟย

“ซูปิ่งซ่าน เจ้าไปสั่งการ หาหมัวมัวคนใหม่มาดูแลฮองเฮา”

โม่จงหรานพูดสั่งอีกว่า “ติดต่อคนในครอบครัวจางหมัวมัว หากมีคนมารับศพไป ก็ให้รับไป หากไม่มีคนมารับ ก็นำไปฝังเลย”

เขาเป็นกษัตริย์ จะสนใจทำไมเพียงแค่หมัวมัวคนหนึ่ง?

โม่จงหรานลุกขึ้นมาจากไป

เต๋อเฟยไม่ได้ตามไป มองดูฮองเฮาจ้าวอย่างลึกซึ้ง แล้วพูดขึ้นว่า “ฮองเฮา ขอแสดงความเสียใจด้วย”

“รักษาตัวให้ดี”

นางพูดอย่างแฝงไปด้วยความหมายลึกซึ้ง ทำให้ฮองเฮาจ้าวรู้สึกแปลกๆ

นางอยากถาม เต๋อเฟยกลับหันสายตาไปมองโม่หุยเหยียน พร้อมพูดขึ้นว่า “อ๋องฉู่ ยังไงเจ้าก็เป็นโอรสองค์โตของฮ่องเต้ ผู้สืบทอดบัลลังก์ เจ้าถือเป็นคนแรก”

“หากเจ้ายังโง่แบบนี้ต่อไป ไม่พัฒนาตนเอง....”

นางยิ้มหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “จงสร้างบุญกุศลให้ตนเองมากๆเถิด”

เต๋อเฟยพาหลี่หมัวมัวกับกั่วเอ๋อร์จากไป

โม่หุยเหยียนยืนอยู่ที่เดิม จับจ้องมองเงาหลังของกั่วเอ๋อร์ ไม่พูดอะไรอยู่เนิ่นนาน

เขากำมือไว้แน่น ระงับความเกลียดชังในสายตาไว้

เต๋อเฟยพูดถูก เขาเป็นคนแรกที่จะขึ้นครองบัลลังก์

แต่เพราะเขาเป็น "คนธรรมดา" มานานหลายปี โม่จงหรานไม่เห็นถึงความสำคัญ ด้วยเหตุนี้จนถึงตอนนี้ยังมีชีวิตสู้โม่เยว่ที่เป็นลูกชายคนเล็กไม่ได้

หากเขาทำมากมายขนาดนี้ สุดท้ายกลายเป็นการกระทำที่เหนื่อยเปล่า ไร้ประโยชน์ ถึงจะน่าขำอย่างแท้จริง

เขาคุ้นเคยเงาร่างหยุนหว่านหนิงเป็นอย่างดี มองดูเงาหลังกั่วเอ๋อร์ ยิ่งดูก็ยิ่งคุ้น ยิ่งดูก็ยิ่งเหมือนหยุนหว่านหนิง

ทันใดนั้น โม่หุยเหยียนเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ รีบออกไปจากตำหนักคุนหนิงอย่างรีบร้อน

ครู่เดียว เขาก็มาถึงในคุกหลวง

ใต้เท้าหยันไปรับด้วยตนเอง โม่หุยเหยียนถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “พระชายาหมิงถูกขังไว้ที่ไหน?”

“พาข้าไปดู”