อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 550

ไม่รู้ว่าเหล่าบรรดามือสังหารที่ถูกซ่งจื่ออวี๋ห้อยบนต้นไม้ถูกหรูอวี้เอาไปซ่อนไว้ที่ไหนแล้ว

ขณะที่เสวียนซันเซียนเซิงและหยวนเป่าเพิ่งจะลงไปถึงตีนเขา ก็เจอเข้ากับซ่งจื่ออวี๋พอดี

เขาสะพายห่อผ้าไว้ข้างลำตัว ไม่รู้ว่าข้างในใส่อะไรไว้บ้าง แต่ห่อผ้าใหญ่เป็นอย่างมาก

“ท่านลุงซ่ง!”

หยวนเป่ารีบวิ่งเข้าไปกอดเขาไว้แน่น

หยวนเป่าที่เมื่อครู่นี้กำลังเศร้าใจอยู่ หลังจากที่ได้เห็นซ่งจื่ออวี๋แล้วก็ตื่นเต้นดีใจขึ้นมาทันที เขารีบวิ่งเข้าไปกอดเอวของซ่งจื่ออวี๋ไว้แน่น พลางเงยหน้ามองซ่งจื่ออวี๋ “ท่านลุงซ่ง ท่านมาทำอะไรหรือ”

“ข้ามาเยี่ยมเจ้าไง”

ซ่งจื่ออวี๋บีบแก้มของเขาเบาๆ

แล้วจึงค่อยหันมาคารวะเสวียนซันเซียนเซิง “ท่านอาจารย์”

“อืม”

จมูกของเสวียนซันเซียนเซิงไวต่อกลิ่นเป็นอย่างมาก เขาได้กลิ่นหอมจากห่อผ้าที่ซ่งจื่ออวี๋เอามาทันที “กลิ่นอะไรกัน”

เขารู้ทั้งรู้แต่ก็ยังแกล้งถาม

“เป็ดย่างที่ท่านอาจารย์ชอบทานที่สุด”

ซ่งจื่ออวี๋ยื่นห่อผ้าให้กับทั้งสองพลางพูดต่อไปว่า “ข้างในมีหนังสือที่ข้าเอามาฝากหยวนเป่า แล้วก็ของเล่นที่ใต้เท้าถังทำเองกับมือ”

หยวนเป่าและเสวียนซันเซียนเซิงรีบพากันแกะห่อผ้าด้วยความดีใจ

อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ข้างในเต็มไปด้วยอาหารอร่อย รวมไปถึงของเล่นและหนังสืออีกหลายเล่ม

ทั้งคนแก่และเด็กต่างก็พากันดีใจแทบแย่!

“จื่ออวี๋ เจ้าเหมือนฝนที่ตกทันเวลา! รู้ว่าพวกข้าต้องการอะไร ก็รีบมาส่งให้ทันที”

เสวียนซันเซียนเซิงฉีกน่องเป็ดยื่นให้หยวนเป่า แล้วจึงฉีกส่วนที่เป็นตูดเป็ดยื่นให้กับซ่งจื่ออวี๋ จากนั้นเขาก็เริ่มกัดแทะลำตัวของเป็ดอย่างเอร็ดอร่อย

“ท่านอาจารย์ พวกท่านทานเถิด ข้าไม่หิว”

ซ่งจื่ออวี๋ไม่ได้รับ

เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดคราบน้ำมันที่เลอะแก้มของหยวนเป่า จากนั้นเขาก็ถามขึ้นทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้ว “ท่านอาจารย์ พวกท่านจะไปไหนกัน”

“กลับเมืองหลวง!”

เสวียนซันเซียนเซิงทานอาหารพลางตอบกลับเขาว่า “ที่นี่ไม่มีอะไรน่าสนุก! ข้าจะพาหยวนเป่ากลับไปเที่ยวที่เมืองหลวง”

แววตาของซ่งจื่ออวี๋ลุ่มลึก

ยังดีที่เขาคาดเดาเหตุการณ์ล่วงหน้าว่าอาจารย์ของเขาคงจะอยู่ว่างๆ ไม่ค่อยเป็น อาจพาหยวนเป่าเดินทางกลับเมืองหลวงได้

ด้วยเหตุนี้เขาจึงได้จัดเตรียมทุกอย่างไว้ล่วงหน้า และหยุดพวกเขาได้ทันท่วงที

“ตอนนี้ยังกลับเมืองหลวงไม่ได้”

เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่มีนัยแอบแฝง “ช่วงนี้ท่านอ๋องและหนิงหนิงค่อนข้างยุ่ง”

เสวียนซันเซียนเซิงเงยหน้าขึ้นมามองเขา

เมื่อเห็นว่าหยวนเป่ากำลังทานน่องเป็ดพลางเล่นของเล่นไปด้วย สีหน้าของเสวียนซันเซียนเซิงก็เปลี่ยนไปทันที จากนั้นสองอาจารย์ลูกศิษย์ก็เริ่มสนทนาทางจิต...

เสวียนซันเซียนเซิง ‘เกิดเรื่องขึ้นกับนังหนูหนิงหรือ’

ช่วงที่ผ่านมานี้ เขาไม่ได้สนใจเรื่องในเมืองหลวงเลยแม้แต่นิดเดียว ในหัวมีแต่เรื่องปกป้องหยวนเป่าและเรื่องจีบไทเฮากู้เท่านั้น

นี่ก็ผ่านมาครึ่งค่อนเดือน หยุนหว่านหนิงก็ยังไม่มารับตัวหยวนเป่าเสียที คงจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นเป็นแน่

ซ่งจื่ออวี๋ ‘ถูกจับขังที่คุกหลวงแล้ว’

เสวียนซันเซียนเซิง ‘เจ้าฮ่องเต้สารเลว ข้าจะไปช่วยนังหนูหนิงประเดี๋ยวนี้!’

ซ่งจื่ออวี๋ ‘ท่านอาจารย์อย่าใจร้อนไป เป็นความต้องการของหนิงหนิงเอง ฝ่าบาทเองก็ไม่สามารถหยุดยั้งนาง และก็ไม่สามารถอัญเชิญนางออกจากคุกหลวงได้’

เขารู้ดี ว่าถึงแม้อาจารย์จะชอบทำเหมือนรังเกียจหยุนหว่านหนิง

แต่ในความเป็นจริงแล้ว ท่านอาจารย์รักและเอ็นดูนางเสมือนเป็นบุตรสาวของเขาเอง...

เข้าข้างกันเสียจริง!

เสวียนซันเซียนเซิงพยักหน้าเบาๆ เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง ‘นังหนูความคิดซับซ้อนแยบยล คงไม่เกิดเรื่องง่ายๆ หรอกกระมัง’

เขาเหลือบมองซ่งจื่ออวี๋ ‘ดังนั้นเจ้ามาที่นี่เพื่อปลอบขวัญหยวนเป่าโดยเฉพาะอย่างนั้นหรือ’

เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อส่งอาหารอร่อยให้กับอาจารย์ของเขา!

เพราะสำหรับซ่งจื่ออวี๋แล้ว อาจารย์ของเขาไม่ได้มีตัวตนเลยแม้แต่น้อย!

ซ่งจื่ออวี๋เงียบงัน

เสวียนซันเซียนเซิงสบถเสียงเบา ‘ไร้น้ำยาสิ้นดี! หากชอบก็ไปตามจีบอย่างลูกผู้ชาย นังหนูหนิงกับโม่เยว่เป็นไปไม่ได้เสียหน่อย เจ้ามีอะไรให้ต้องกลัว’

เขาเช็ดปากเบาๆ

เมื่อเห็นว่าซ่งจื่ออวี๋ยังคงนิ่งเงียบ ราวกับว่ากำลังกลัดกลุ้มใจอย่างไรอย่างนั้น...

“เพราะตอนนี้สภาพของข้าน่าสมเพชเป็นอย่างมาก”

ซ่งจื่ออวี๋พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนเฉกเช่นที่ผ่านมา “หนิงหนิง เรามาคุยกันหน่อย”

น่าสมเพช?

เกิดอะไรขึ้นกับเขาหรืออย่างไรกัน

หยุนหว่านหนิงกำลังจะถามเขา แต่กลับได้ยินซ่งจื่ออวี๋พูดขึ้นว่า “มือสังหารที่ลอบสังหารหยวนเป่าคือคนของโม่หุยเหยียนจริงๆ ทว่ามือสังหารที่เขาจ้างมานั้นไร้น้ำยา หยวนเป่าไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว”

เขาไม่รู้ว่าควรจะเริ่มพูดจากตรงไหนดี ก็เลยพูดถึงเรื่องของหยวนเป่าแทน

หยุนหว่านหนิงเองก็ถูกเบี่ยงเบนความสนใจไป “ท่านคอยปกป้องหยวนเป่าตลอดเลยหรือ”

เหมือนเช่นครั้งก่อน ตอนที่หยวนเป่าถูกโม่หุยเฟิงลักพาตัวไป...

ก็เป็นเพราะซ่งจื่ออวี๋คอยปกป้องอยู่ห่างๆ!

“ข้าว่างจะแย่”

ซ่งจื่ออวี๋ตอบกลับ

“แต่ข้าได้ยินมาว่าเสด็จพ่อตามหาท่านทุกวัน แต่ก็ไม่เคยเจอเลย”

หากไม่เพราะซ่งจื่ออวี๋เป็นเทพเซียน เกรงว่าโม่จงหรานคงจะสั่งตัดหัวเขาตั้งนานแล้ว!

ยินยอมให้เขาเป็นชินเทียนเจี้ยน ปล่อยให้เขาเข้าสู่ราชสำนัก เพื่อที่จะเสริมกำลังให้กับหนานจวิ้น แต่ใครจะคิด ว่าหนึ่งปีที่ผ่านมานี้เขาไม่เข้าราชสำนักเลย โม่จงหรานไม่เคยเห็นแม้แต่เงาของเขา!

ซ่งจื่ออวี๋ไม่ได้พูดอะไร

หยุนหว่านหนิงถูกผ้าบังไว้ จึงมองไม่เห็นใบหน้าของเขา

“แล้วเหตุใดท่านถึงน่าสมเพช ท่านได้รับบาดเจ็บหรือ”

นางถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

ถึงแม้ว่าซ่งจื่ออวี๋จะมีวรยุทธ์ที่แกร่งกล้า คนธรรมดาทั่วไปไม่สามารถทำร้ายเขาได้

แต่เขาหลอกค่อนข้างง่าย...

หยุนหว่านหนิงคิดว่าตอนที่ซ่งจื่ออวี๋ลงเขามากับนาง เป็นเพราะถูกเสวียนซันเซียนเซิง ‘ขาย’ ทิ้ง เดาไม่ถูกว่าสรุปแล้วซ่งจื่ออวี๋ยอมลงเขาเพราะนางหรือเพราะถูกเสวียนซันเซียนเซิงบังคับกันแน่

เพราะหากเขาไม่อยากทำ ผู้ใดก็ไม่สามารถบังคับเขาได้

ซ่งจื่ออวี๋ส่ายหน้าเบาๆ “หนิงหนิง แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่าผู้ใดเป็นคนว่าจ้างนักฆ่าให้มาลอบสังหารเจ้า”