อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 173

หลินอวี่หยางดีกับเฉินฮวนฮวนมาก ทำให้เด็กฝึกผู้หญิงคนอื่น ๆที่อยู่ในเหตุการณ์เกิดความอิจฉามากอยู่ในใจ

เพราะหลินอวี่หยางดีกับเพื่อนทุกคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเฉินฮวนฮวนเพื่อนที่หลินอวี่หยางยอมรับ ต่อไปคงจะไม่มีใครกล้ารังแกเฉินฮวนฮวนอย่างโจ่งแจ้งเป็นแน่

“หลินอวี่หยาง คุณมีหลายบุคลิกเหรอ?” เฉินฮวนฮวนมองไปยังเด็กฝึกผู้หญิงผมสั้นที่ยืนอยู่ตรงหน้าของตัวเอง ก่อนจะถามออกไปด้วยความอึดอัดใจ

เด็กฝึกผู้หญิงผมสั้นตรงหน้าคนนี้มีประสาทสัมผัสทั้ง 5 ที่โดดเด่นมากบนใบหน้า ถึงแม้จะไม่ถึงกับดูดีมาก แต่กลับเผยให้เห็นถึงความเชื่อมั่นในตัวเองอย่างรุนแรง

แต่ความรู้สึกของเฉินฮวนฮวนในตอนนี้ คิดว่าสมองของหลินอวี่หยางต้องมีปัญหา หรือไม่ก็ความคิดมีปัญหาอย่างแน่นอน?

“ฉันไม่มีอยู่แล้ว! ฉันเป็นแค่คนธรรมดานะ!” หลินอวี่หยางรีบปฏิเสธทันใด

“คุณเป็นคนธรรมดา?” เฉินฮวนฮวนแสดงสีหน้ารังเกียจอยู่เล็กน้อย จากนั้นก็ถามกลับไปว่า : “ฉันทำแบบนั้นกับคุณ คุณ.......คุณยังอยากเป็นเพื่อนกับฉันอีกเหรอ?”

ความหมายก็คือเธอเตะหลินอวี่หยาง แล้วใช้ไม้ถูพื้นในห้องน้ำมาละเลงหน้าของหลินอวี่หยางอีกด้วย

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ หลินอวี่หยางยังอยากเป็นเพื่อนกับเธอ ตอนแรกเฉินฮวนฮวนคิดว่าหลินอวี่หยางนั้นตั้งใจ แล้วหาโอกาสเข้ามาแก้แค้น แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่าหลินอวี่หยางอยากเป็นเพื่อนกับเธอจริง ๆ

แต่ เธอกลับเกิดสงสัยในความคิดของหลินอวี่หยางเสียอย่างนั้น

“ฮวนฮวน คุณผิดแล้ว!” หลินอวี่หยางชูนิ้วชี้ส่ายไปมา ก่อนจะปฏิเสธออกไปว่า : “เพราะคุณทำแบบนั้นกับฉัน ฉันก็เลยอยากเป็นเพื่อนกับคุณ คุณเป็นผู้หญิงที่กล้าหาญที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย!”

เฉินฮวนฮวน : “.............”

โชคดีที่หลินอวี่หยางเป็นผู้หญิง ไม่อย่างนั้นเฉินฮวนฮวนคงคิดว่าตัวเองกำลังยั่วโมโหผู้ชายโรคจิตนิสัยหยาบช้าอย่างแน่นอน

“คุณนี่ก็แปลกพิลึกคนจริง ๆนะ” เฉินฮวนฮวนบ่นพึมพำกับตัวเอง

“ไม่ ๆ ฮวนฮวน คุณอย่าเพิ่งเข้าใจผิดสิ ฉันไม่ได้แปลกพิลึกคนแบบนั้นนะ!” หลินอวี่หยางนั้นฉลาดมาก เธอเข้าใจความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูดของเฉินฮวนฮวนทันใด

เธอรีบอธิบายต่อว่า : “ความหมายของฉันก็คือ คุณไม่กลัวฉัน กล้าต่อต้านฉันอย่างกล้าหาญ ถ้าเปลี่ยนเป็นคนรอบตัว แล้วฉันต้องไปต่อกรกับคุณ คุณคงจะยอมให้ฉันทำร้ายคุณอย่างว่าง่ายไปแล้ว ไม่เหมือนแบบนี้.....ดังนั้น ฉันจึงรู้สึกว่าคุณพิเศษ!”

“ขอโทษนะ คนแบบนี้ ไม่มีค่ามากพอจะเป็นเพื่อนของฉัน”

เมื่อเฉินฮวนฮวนได้ยินคำพูดของหลินอวี่หยาง ก็รีบตัดบททันที สีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม แล้วพูดสั่งสอนว่า : “คุณมีภูมิหลังครอบครัวที่ดี รังแกคนอื่นไปกี่คนแล้วล่ะ? คุณเคยคิดถึงใจของคนอื่นบ้างไหม? คนที่ชอบทำร้ายคนอื่นโดยตามใจชอบแบบคุณ ไม่เหมาะจะมีเพื่อนด้วยซ้ำ!”

เดิมทีเธอแค่ไม่ชอบในความจุ้นจ้านของหลินอวี่หยางเท่านั้น แต่สำหรับในตอนนี้ ถ้าตอนนั้นตัวเองไม่กล้าจะต่อต้านหลินอวี่หยาง ก็คงจะถูกหลินอวี่หยางพร้อมด้วยเด็กฝึกผู้หญิงอีก 3 คนเข้ามารุมทำร้ายจนหน้าปูดบวมอยู่ในห้องน้ำไปนานแล้ว?

“คุณมันก็เป็นพวกขยะสังคม!” เฉินฮวนฮวนโกรธฉุนเฉียวทันใด จากนั้นก็ตำหนิหลินอวี่หยางออกไปตรง ๆ

ทันทีที่เธอโพล่งออกมา เด็กฝึกผู้หญิงที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ต่างไม่มีใครกล้าส่งเสียงใด ๆ ส่วนหลินอวี่หยางก็ยืนนิ่งไม่ไหวติ่ง พร้อมกับสายตาที่จ้องเขม็งไปยังเฉินฮวนฮวนอย่างไม่ลดละ

เมื่อหลิวเฟยเฟยเห็นสถานการณ์แบบนี้ ก็รู้สึกดีอยู่ในใจ เธอแทบอยากจะให้เฉินฮวนฮวนยั่วโมโหหลินอวี่หยางจนเกลียดมองหน้าไม่ติดไม่ไหว ถ้าเป็นแบบนี้หลินอวี่หยางไม่มีทางเอาเฉินฮวนฮวนมาเป็นเพื่อนอย่างแน่นอน

ไม่มีเพื่อนใหม่ เธอก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของหลินอวี่หยาง และยังได้รับผลประโยชน์ที่หลินอวี่หยางให้กับเธอเหมือนเดิม

ไม่เพียงแค่หลิวเฟยเฟยเท่านั้น แม้แต่เด็กฝึกผู้หญิงคนอื่นก็ไม่คิดแบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้นพวกเธอก็ยังอยากเห็นเฉินฮวนฮวนถูกหลินอวี่หยางเฉดหัวทิ้งแทบจะอดใจไม่ไหว รอดูเฉินฮวนฮวนอับอายขายขี้หน้า

“ฮวนฮวน คุณรู้ไหมว่าการที่คุณพูดแบบนี้เป็นการล่วงเกินฉัน?” หลินอวี่หยางมองไปยังเฉินฮวนฮวน แล้วเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ฮวนฮวน งั้นพรุ่งนี้ฉันไปหาคุณแต่เช้านะ พวกเราจะได้ไปกินโจ๊กที่โรงอาหารด้วยกัน?” หลินอวี่หยางมองไปยังเฉินฮวนฮวนด้วยแววตาเปล่งประกาย

เฉินฮวนฮวนอยากปฏิเสธ ประกอบกับที่เธอไม่มีแรงจะจู้จี้กับหลินอวี่หยางอีกแล้ว จึงได้แต่พยักหน้า จากนั้นก็ทิ้งตัวลงบนหมอน

“อ๊าก! ฮวนฮวน คุณตกลงที่จะเป็นเพื่อนกับฉันแล้ว ถือว่าพวกเราตกลงกันแล้วนะ เจอกันพรุ่งนี้!” หลินอวี่หยางเองก็ไม่อยากได้ยินคำตอบของเฉินฮวนฮวน จึงรีบกระโดดออกจากหอพักของพวกเธออย่างมีความสุขทันที

เฉินฮวนฮวน :???

เธอตอบรับที่จะไปกินอาหารเช้ากับหลินอวี่หยาง แต่ไม่ตอบตกลงจะเป็นเพื่อนกับเธอ！

เมื่อเสียงประตูปิดลง ภายในหอพักกลับสู่ความเงียบสงบอีครั้ง ได้ยินเพียงแค่ “ชิ” อย่างเยาะเย้ยเท่านั้น

เฉินฮวนฮวนยังไม่หลับ ย่อมฟังออกว่านี่เป็นเสียงเยาะเย้ยที่มาจากจ้าวซี เลยขี้เกียจจะอธิบาย

เมื่อเห็นเฉินฮวนฮวนไม่แสดงปฏิกิริยาใด ๆ จ้าวซีจึงเอ่ยปากพูดตีวัวกระทบคราดออกไปตรง ๆ ว่า : “บางคนอ่านะ ปากบอกปฏิเสธ แต่ในความเป็นจริงคงจะดีใจจนตัวสั่น! อย่างที่คาดคิดไว้ไม่มีผิด อันธพาลตัวน้อยยอมให้คนอื่นจับเหมือนดั่งลูกไก่ในกำมือไปแล้ว!”

เฉินฮวนฮวนรู้ในทันที ว่าอันธพาลตัวน้อยในที่นี่ก็คือหลินอวี่หยาง ส่วนคนที่จ้าวซีด่าก็คือเธอเอง

“ไอหยา วิธีการนี้โคตรฉลาดไปเลย แถมยังได้เรียกใช้เหล่าเด็กฝึกตามใจตัวเองได้อีกด้วย แต่ก็ไม่รู้นะว่าเคยใช้ผู้ชายมาก่อนหน้านั้นแล้วกี่คน? พวกคุณว่าไงล่ะ?” จ้าวซีเห็นเฮวนฮวนไม่พูด จึงยังคงแสดงท่าทางรังเกียจเธอต่อ

“จ้าวซี คุณพอได้แล้ว! นอกจากฉันจะเป็นรุ่นน้องของเกาเหวินแล้ว ฉันไปล่วงเกินเธอตรงไหนไม่ทราบ? ถึงได้พูดจาใส่ร้ายคนอื่นเขาแบบนี้?” เฉินฮวนฮวนลุกขึ้นมานั่งด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะใช้สายตาที่แสนดุร้ายกวาดมองไปทางจ้าวซี