อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 18

ขณะที่เธอกําลังจะวิ่งหนี คนโรคจิตก็คว้าแขนเธอเอาไว้ก่อนและยื่นมือไปปิดปากเธอ แล้วลากเธอเข้าไปในพุ่มหญ้าสีเขียวข้างๆ ถนน

ตรงบริเวณพุ่มหญ้านั้นทั้งมืดและมีต้นไม้และดอกไม้ปลูกอยู่เต็มไปหมด จนทำให้ผู้คนบนถนนด้านนอกแถวนั้นจะไม่ได้สังเกตเห็นเลย

"ฮือๆ...."

เฉินฮวนฮวนพยายามขัดขืนอย่างเต็มที่ และภาพที่เลวร้ายในคืนนั้นก็ปรากฏขึ้นมาทันที

ทำไมเธอต้องเจอเรื่องแบบนี้อีกแล้ว?

ในขณะนี้ชายโรคจิตคนนี้ดูเหมือนจะมีกำลังมากมายมหาศาล ไม่ว่าเฉินฮวนฮวนจะดิ้นสะบัดแค่ไหนเธอก็ไม่สามารถหลุดออกไปได้

เขาแสยะยิ้มสองครั้งและผลักเฉินฮวนฮวนลงบนพื้นหญ้า ...

"ช่วยด้วย ช่วย ฮือ ... "

เฉินฮวนฮวนเริ่มตะโกนทันทีที่เธอเป็นอิสระ พอมือของชายโรคจิตยื่นออกมาเพื่อปิดปากเธออีกครั้ง เธอก็ตัดสินใจกัดเข้าไปที่มือของเขาทันที

"อ๊าก!....."ชายโรคจิตคนนั้นร้องด้วยความเจ็บปวด

พอได้จังหวะเฉินฮวนฮวนก็ใช้พละกำลังทั้งหมดผลักเขาออกไป

ชายโรคจิตเซและล้มลงไปที่พื้น จากนั้นเฉินฮวนฮวนก็เตะไปที่เขาอย่างแรงและร้องกรี๊ดอีกครั้ง

ผมของเธอยุ่งฟูเหมือนคนบ้า เธอหันไปรอบๆและวิ่งออกไปพร้อมกับความหวาดกลัว ในขณะที่เธอกำลังวิ่งหนีออกมา เพียงอีกนิดเดียวเท่านั้นที่เธอเกือบจะถูกรถชน

โชคดีที่รถคันนั้นเบรคได้ทัน ทำให้รถคันนั้นอยู่ห่างจากเธอออกไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

"ช่วยฉันด้วย ช่วย ช่วยฉันที" เฉินฮวนฮวนที่ยืนอยู่ข้างหน้ารถ เธอตัวสั่นด้วยความตกใจและปิดหูของเธอด้วยมือทั้งสองข้างแน่น

เธอร้องไห้อย่างหมดหนทาง รู้สึกเพียงแค่ว่าโลกของเธอเริ่มมืดลง ไม่มีมีแม้แต่เรี่ยวจะยืน ขาทั้งสองข้างของเธอสั่นระริก

ในขณะเดียวกันดวงตาของเฟิงหานชวนเบิกกว้างขึ้นทันที เขามองไปที่ฉากตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เขาเปิดประตูทันทีและลงจากรถทันที เขาวิ่งไปข้างหน้าและคว้าแขนของเฉินฮวนฮวนไว้

"เฉินฮวนฮวน มองฉันสิ! ฉันคือเฟิงหานชวนไง เธอมาทำอะไรที่นี่? "เฟิงหานชวนถามผู้หญิงตรงหน้าเขา

เฉินฮวนฮวนเงยหน้าขึ้นมองด้วยความหวาดกลัวและทันทีที่เธอเห็นเฟิงหานชวน เธอก็ปล่อยโฮออกมาและรีบมุดเข้าไปในอ้อมแขนของเฟิงหานชวนทันที เธอกอดเอวของเฟิงหานชวนไว้แน่น

นี่คือปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณของเธอในการเอาชีวิตรอด

เฟิงหานชวนผงะไปชั่วขณะ ทำไมความรู้สึกนี้เขาถึงได้รู้สึกคุ้นเคยขนาดนี้

มันเหมือนในคืนนั้น ...เสียงร้องของผู้หญิงที่สั่นเล็กน้อยคนนั้นดูเหมือนกับเสียงของเฉินฮวนฮวนในตอนนี้เลย

การแสดงออกที่เย็นชาของเขาอ่อนลงทันทีและเมื่อเขากำลังจะถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้นเสียงของเธอก็ดังขึ้นมาก่อน

"อาสาม ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันด้วย มีคนตามฉันมา ช่วยฉันด้วย......"เฉินฮวนฮวนกำเสื้อของเฟิงหานชวนแน่น ตัวของเธอสั่นระริกในอ้อมแขนของเขา

ในขณะเดียวกัน ชายโรคจิตก็รีบดึงกางเกงของเขาและรีบวิ่งตามมา แต่ก็มาเห็นเฉินฮวนฮวนที่อยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายคนหนึ่งเสียก่อน

เขาโกรธมากจนหยิบกิ่งไม้จากด้านข้างแล้วเดินเข้าไปหาเฟิงหานชวน

"ปล่อยผู้หญิงคนนั้นซะ ถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าแก!"ชายโรคจิตโบกกิ่งไม้อย่างบ้าคลั่งใส่พวกเขาทั้งสองคน

เฟิงหานชวนผลักเฉินฮวนฮวนออกไป ตั้งใจที่จะต่อสู้กับชายโรคจิต แต่เฉินฮวนฮวนก็จับเขาไว้แน่นและร้องออกมา: "อาสาม ช่วยฉันด้วย อย่าทิ้งฉันไป อย่า ... "

เธอเริ่มพูดไม่รู้เรื่องเพราะความกลัว

เฟิงหานชวนรู้สึกเจ็บปวดอย่างอธิบายไม่ถูกและต้องการที่จะปลอบโยนเธอ แต่จู่ๆก็มีอาการปวดแปล๊บขึ้นมาที่หลังของเขากะทันหัน

เขาหันหน้ากลับไปและเห็นว่าหลังของเขาถูกชายโรคจิตฟาดลงมาอย่างแรงด้วยกิ่งไม้

"ฮวนฮวน เธอปล่อยฉันก่อน ฉันต้องไปจัดการเขาแล้วเธอจะปลอดภัย"เฟิงหานชวนอดทนต่อความเจ็บปวดที่หลังของเขาและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปลอบประโลมเฉินฮวนฮวนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

เฉินฮวนฮวนที่กำลังสั่นอยู่ด้วยความกลัวนั้นผงะ ในใจของเธอนั้นเชื่อมั่นในตัวเขาอยู่แล้วเธอจึงปล่อยมือที่จับเฟิงหานชวนอยู่ออก

"อย่างไรก็ตามการนั่งแท็กซี่ก็อาจจะเจอเหตุการณ์แบบนี้ก็ได้ ถ้าคนขับเป็น ... "เฉินฮวนฮวนเม้มริมฝีปากและก้มศีรษะลง

การประหยัดเงินเป็นส่วนหนึ่งของเหตุผล แต่จริงๆแล้วเธอกลัวการนั่งแท็กซี่คนเดียวมาก หลังจากที่ข่าวของสาวโสดที่ถูกฆ่าตายในรถแท็กซี่ และมันไม่ใช่แค่หนึ่งหรือสองราย

"…" เฟิงหานชวนพูดไม่ออก เพราะจริงๆแล้วเฉินฮวนฮวนก็พูดถูก

ถ้าเธอนั่งแท็กซี่คนเดียวบางทีอาจจะเจอคนขับรถโรคจิต ซึ่งก็เป็นเรื่องที่น่ากลัวเช่นกัน

"จากนี้ไปให้ผู้ดูแลจางไปรับคุณ"เฟิงหานชวนจับมือของเธอและพูดว่า: "ฉันจะไปส่งเธอกลับไปพักผ่อนก่อน"

"เดี๋ยวก่อนอาสาม แล้วเขาล่ะ"เฉินฮวนฮวนชี้ไปที่ชายคนที่นอนอยู่บนพื้น

"ฉันจะมาจัดการทีหลังและรอให้ตำรวจพาตัวเขาไป"เฟิงหานชวนตอบ

"ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องไปส่งฉัน พวกเรารอตำรวจด้วยกันก็ได้"เธอเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา เฉินฮวนฮวนไม่ต้องการสร้างปัญหาให้กับเฟินหานชวน

"ตามใจ"เฟิงหานชวนรู้สึกว่าตัวเองตอบกลับไปได้ไม่ดีเท่าไหร่ เพราะเขาตอบกลับไปด้วยความโมโหล้วนๆ

ทันใดนั้นบรรยากาศก็เงียบขึ้นอีกครั้ง

ไม่มีใครเดินผ่านไปมาเลย มันเงียบมาก จะมีก็แค่เพียงชายโรคจิตที่ร้องคร่ำครวญอยู่ด้วยความเจ็บปวด

ครู่หนึ่งที่เฉินฮวนฮวนหันหน้าไปมองผู้ชายที่พิงอยู่ที่ด้านหน้าของรถ จู่ๆความคิดหนึ่งก็แวบขึ้นในความคิดของเธอ

ความรู้สึกบางอย่างก็ระเบิดออกมาในความคิดของเธอ ความเรียบง่ายและความมีเสน่ห์ของเขา

เธอเดินเข้าไปใกล้เขาทีละก้าวและค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าของเธอด้วยดวงตาสีแอปริคอทที่สดใสของเธอ

"อาสาม ขอบคุณนะคะ'เฉินฮวนฮวนขอบคุณเขาอย่างจริงจัง

เมื่อมองไปที่ใบหน้าอันงดงามของเฉินฮวนฮวน เฟิงหานชวนก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจเขากำลังถูกสะกด