อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 17

"คุณจะรับผิดชอบฉันเหรอ?"

เฟิงหานชวนมองไปที่ผู้หญิงขี้อายตรงหน้าเขา มีแสงสลัวๆส่องผ่านเข้ามาในดวงตาของเขา เขาเอ่ยออกมาด้วยเสียงทุ้มๆ: "คืนนั้นผมบอกไปแล้วว่าจะรับผิดชอบ"

"อ่า....."หลิ่วเยว่เอ่อร์อุทาน

เฉินฮวนฮวนไม่เคยบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยและเธอไม่คิดว่าเฟิงหานชวนจะพูดมันออกมา!

กล่าวอีกนัยหนึ่งถ้าหากเธอแค่พยักหน้าตอบรับไป เธอจะสามารถแต่งงานกับเฟิงหานชวนและกลายเป็นภรรยาของคุณชายเฟิงได้หรือเปล่า?

หลิ่วเยว่เอ่อร์แทบจะบ้าคลั่งเพราะความตื่นเต้นของตัวเอง!

"คุณลืมแล้วเหรอ?"พอเห็นท่าทางที่ดูประหลาดใจของหลิ่วเยว่เอ่อร์ มันทำให้เฟิงหานชวนขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ไม่ ไม่ใช่ ตอนนั้นฉันไม่ได้สนใจประโยคที่คุณพูดเลย เพราะว่าคืนนั้นฉันกลัวมาก ฉันจำอะไรไม่ได้เลย... " หลิ่วเยว่เอ่อร์กำมือตัวเองแน่นและแกล้งทำเป็นตกใจ

"ถ้าอย่างนั้นตอนนี้คุณคิดอย่างไร?"เฟิงหานชวนพูดตรงๆ

"ฉัน....."หลิวเยว่เอ่อร์เงยหน้าขึ้นและมองไปที่เฟิงหานชวน เธอแสร้งทำเป็นเขินและพูดว่า: "คุณชายสามฉันเป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ฉันกลัวว่าฉันจะไม่คู่ควรกับคุณ ... "

เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้หญิงตรงหน้าพูด เฟิงหานชวนก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง

"เพราะคุณช่วยผมไว้ ถ้าคุณต้องการอะไรก็ขอผมมาเลย"

หลิ่วเยว่เอ่อร์มองไปที่เฟิงหานชวนและสังเกตการแสดงออกของเขาอย่างระมัดระวัง เธอรู้สึกว่าเฟิงหานชวนดูเหมือนจะไม่ค่อยพอใจเธอสักเท่าไหร่?

เธอแสดงได้แย่ไปหรือเปล่า?

บอกว่าจะรับผิดชอบ แต่ดูๆแล้วความต้องการที่อยากจะรับผิดชอบเธอก็ดูเหมือนจะไม่มีเลยสักนิด เหมือนเขาอยากจะแค่จ่ายเงินให้เธอและส่งๆเธอออกไปอย่างนั้นแหละ?

ในเมื่อถ้าเธอสามารถแกล้งเนียนทำเป็นเฉินฮวนฮวนได้อยู่ เธอจะไม่มีวันยอมแพ้ง่ายๆแน่นอน

"คุณชายสาม ฉันรู้ว่าฉันไม่มีคุณสมบัติพอที่จะให้คุณรับผิดชอบ สัญญาห้องที่ฉันเช่าอยู่ก็ใกล้จะหมดแล้ว ดังนั้น ... "หลิ่วเยว่เอ่อร์ลังเลที่จะพูดออกไป

เธอเว้นประโยคไว้เพื่อให้เฟิงหานชวนคิดเอง

เนื่องจาก "พวกเขา" มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกันแล้ว ถ้าอย่างนั้นเฟิงหานชวนจะพาเธอกลับบ้านไปด้วยหรือเปล่า?

หรือจะให้เธอไปอยู่ที่พักส่วนตัวของเขา?

"ตอนนี้คุณเป็นนักเรียนใช่หรือเปล่า?" เฟิงหานชวนยังคงนิ่งเฉยและเอ่ยออกมาเบาๆว่า: "คุณทำงานพาร์ทไทม์ที่นี่แสดงว่าคุณน่าจะยังเรียนไม่จบสินะ"

"ค่ะ ฉันเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัย A และฉันทำงานพาร์ทไทม์ที่นี่"หลิ่วเยว่เอ่อร์พยักหน้าซ้ำ ๆ และอธิบายว่า: "หลังจากเลิกงานที่นี่ก็ดึกแล้ว จะกลับไปหอพักในมหาวิทยาลัยก็ปิดแล้ว ฉันเลยต้องเช่าห้องอยู่ข้างนอก"

"มหาวิทยาลัย A..."เฟิงหานชวนบ่นพึมพำพูดกับตัวเอง

"ใช่ ฉันเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย A ปีนี้ขึ้นปีสองแล้ว"หลิ่วเยว่เอ่อร์พูดอย่างภูมิใจ

เนื่องจากมหาวิทยาลัย A อยู่ในเมืองเป่ยเฉิง มหาวิทยาลัยนี้จึงเป็นมหาวิทยาลัยที่ดีมาก ช่วงที่เธอสอบแอดมิดชั่นนั้นเธอทำมันออกมาได้ดีเลยทีเดียวและตัวเธอเองก็อยากมาอยู่เมืองใหญ่อย่างเมืองเป่ยเฉิงอยู่แล้วด้วย สุดท้ายเธอก็ได้ตัดสินใจเข้าเรียนที่วิทยาลัยในเมืองเป่ยเฉิงโดยไม่สนด้วยซ้ำว่าพ่อของเธอจะขัดขวางเธอหรือไม่

ใช่แล้ว เธออยู่ในครอบครัวที่มีพ่อเลี้ยงเธอมาคนเดียวเพราะแม่ของเธอจากไปก่อนในวัยอันควร เป็นเพราะภูมิหลังของครอบครัวที่คล้ายคลึงกันทำให้เธอและเฉิงฮวนฮวนคบกันและกลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

"ซูอวี่ พาคุณหลิ่วไปที่คฤหาสน์อีกหลังหนึ่งของฉันที่ชานเมืองทางตะวันตก แล้วให้แม่บ้านมาดูแลเธอ"

เฟิงหานชวนออกคำสั่งกับซูอวี่ที่ยืนอยู่ตรงประตูและพูดกับหลิ่วเยว่เอ่อร์ว่า: "ผมมีธุระ ขอตัวก่อน"

หลังจากพูดเสร็จเขาก็เดินออกจากห้องส่วนตัวไป

ขณะที่กำลังขึ้นลิฟต์เฟิงหานชวนก็ต่อสายโทรหาแม่บ้านหลี่และถามว่า: "แม่บ้านหลี่ เฉินฮวนฮวนกลับมาแล้วหรือยัง?"

"ฮวนฮวนยังไม่กลับมาเลยค่ะ ทำงานจนดึกจนดื่นขนาดนี้ได้ยังไง" แม่บ้านหลี่พึมพำ

"คุณพูดว่าอะไรนะ!"การแสดงออกของเฟิงหานชวนเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

……

ในขณะเดียวกันภายในห้องส่วนตัว

คฤหาสน์อย่างนั้นเหรอ?

หลิ่วเยว่เอ่อร์ทวนคำพูดของเฟิงหานชวนในใจอีกครั้ง

เฉินฮวนฮวนรู้สึกตกใจและรู้สึกแปลกๆ หลังจากนั้นชายคนนั้นก็มานั่งลงที่เบาะข้างๆเธอ ซึ่งนั่นยิ่งทำให้เธอตกใจมากขึ้นไปอีก

ตอนนี้ในรถมีแค่สองคนเอง ที่ว่างตั้งเยอะแยะทำไมผู้ชายคนนี้ถึงต้องมานั่งใกล้ๆเธอด้วย

ไม่ใช่โรคจิตใช่ไหม?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เฉินฮวนฮวนก็รู้สึกกลัว เธอลุกขึ้นยืนทันทีและพูดกับชายคนนั้นอย่างสุภาพว่า: "สวัสดีค่ะ ขอทางหน่อยนะคะฉันกำลังจะลงป้ายถัดไปค่ะ"

ชายคนนั้นแอบมองเธอนิดหน่อย หลังจากนั้นก็ก้าวออกไปจากที่นั่งข้างๆเฉินฮวนฮวนและออกไปยืนอยู่ที่หน้าประตูรถ

ระหว่างทางถึงป้ายสุดท้าย เฉินฮวนฮวนจ้องมองไปที่ทิวทัศน์นอกหน้าต่างด้วยความสับสน

วันนี้เป็นวันที่เลวร้ายเพราะเธอถูกเข้าใจผิดโดยเฟิงหานชวนอีกครั้ง

เธอไม่รู้ว่าทำไมเฟิงหานชวนถึงได้ต่อต้านเธอมากขนาดนี้ เพราะเธอเองก็ไม่ได้ทำอะไรที่เลวร้ายเลยนะ!

ในขณะที่เธอกำลังลูบผมของเธออยู่ สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นว่าชายคนนั้นกำลังจ้องมองมาที่เธอ

เฉินฮวนฮวนรู้สึกกลัวมากกว่าเดิม เธอแสร้งทำเป็นไม่เห็นมันและหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาจากกระเป๋าของเธอ แล้วแสร้งทำเป็นกดเล่นโทรศัพท์มือถือ แต่ก็ดันเห็นข่าวหน้าฟีดพอดี

ดวงตาของเธอเบิกกว้างอย่างกะทันหัน เหงื่อของเธอเริ่มไหลออกมา เธอมองไปที่ชายคนนั้นด้วยความกลัว

คือเขา!

เขาคนนั้น!

เธอจะโชคร้ายขนาดนี้ได้ยังไงถึงต้องบังเอิญมาเจอกับคนโรคจิตบนรถเมล์คนนั้น

เฉินฮวนฮวนกลัวมากจนมือของเธอสั่น ทำไมเวลามันช่างนานเสียเหลือเกินกว่าจะมาถึงป้ายสุดท้าย เธอรีบตะโกนบอกคนขับรถไปทันที: "คุณลุงคะ ชายคนนี้เป็นโรคจิตที่เป็นข่าว! รีบแจ้งตำรวจเลยค่ะ!"

หลังจากพูดแล้วเธอก็รีบวิ่งออกไปทันที

เฉินฮวนฮวนวิ่งไปจนสุดแรงเกิดและวิ่งเข้าไปในถนนที่มีต้นไม้เรียงรายตรงบริเวณรอบๆคฤหาสน์ เธอหยุดวิ่งแล้วเธอหันไปชำเลืองมองและเธอก็ช็อคไปทันที

เพราะว่าชายคนนั้นวิ่งตามเธอมา