อ้อนรักท่านประธานซาดิสต์ นิยาย บท 90

ตอนนี้โจนาธานกำลังยิ้มมองลงมาดวงตาเป็นประกายสีฟ้าประกายวิบวับยืนพิงโต๊ะทำงานของสเตฟานี่อยู่

" วันนี้เลขาของพี่ทำงานได้เยี่ยมมากเลยนะครับ รับรองสิ้นปีนี้ได้โบนัสเยอะแน่เลย "

เค้ากระดกริมฝีปากกล้อมแกล้มเป็นรอยยิ้มให้กับสเตฟานี่

"เคทเพิ่งจะมาทำงานได้วันเดียวเองนะคะพี่ เคทไม่บังอาจคิดถึงโบนัสปลายปีหรอกค่ะ แล้วนี่ก็จะใกล้ปลายปีแล้วด้วย ทำงานแค่ครึ่งปีมีโบนัสด้วยเหรอคะ "....หญิงสาวยิ้มให้กับเขา

"มีแน่นอนสิ เคทคือคนพิเศษของพี่นะอย่าลืมยังไงพี่ก็ต้องให้ "...เขยิ้ม

"ไม่เอาค่ะเคทขอปฏิเสธนะคะและอีกอย่างอยู่ในที่ทำงานขอเรียกพี่ว่าท่านประธานตลอดไปนะคะ"

"ได้เลยครับคุณเลขา"...โจนาธานยิ้มกรุบกริบให้สเตฟานี่

"ถ้ายังงั้นเลิกงานแล้วเรากลับบ้านกันดีกว่าโอเคมั้ยครับคุณเลขา"

"ค่ะเจ้านาย"...หญิงสาวยังคงพูดแล้วยิ้มหวานให้กับโจนาธาน ตอนนี้หัวใจของโจนาธานกำลังพองโตด้วยความรัก

"ผมอยากให้เลขาของผมสัมผัสที่หน้าอกข้างซ้ายผมจังเลย...รู้บ้างไหมครับรอยยิ้มหวานๆแบบนี้มันทำให้หัวใจของผมเต้นแรงขนาดไหน !?...เค้าพูดและส่งยิ้มแบบมีเลศนัยให้กับหญิงสาว

"ยังไม่ชินอีกเหรอคะท่านประธาน หลายปีแล้วนะคะที่ท่านประทานพูดกับดิฉันแบบนี้ "....สเตฟานี่หัวเราะ

"ขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะท่านประธาน"

"ได้ไงล่ะเลิกงานแล้วเดี๋ยวพี่ไปส่ง"

"ไม่ลำบากท่านประธานดีกว่าค่ะดิฉันขับรถมาเองนะคะ "

"ไม่เป็นไรเหมือนกันครับคุณเลขาจอดรถไว้ที่บริษัทนี้แหล่ะแล้วพรุ่งนี้เช้าพี่ไปรับที่คอนโด แล้วมาทำงานด้วยกันโอเคไหมครับ"

"โอ้ย ไม่เอาค่ะ เคทกลับเองได้ค่ะ มาทำงานวันแรกก็จะให้ท่านประธานไปส่งที่บ้านแล้ว ไม่เอาค่ะไม่ดีเลย มันไม่เหมาะเคทขอตัวกลับเองนะคะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันค่ะ"...เธอยังคงส่งยิ้มหวานให้กับชายหนุ่ม

"โอเคครับผมไม่กล้าเถียงเลขาคนสวยอยู่แล้วเดี๋ยวลาออกไปผมแย่เลย ไม่มีกำลังใจในการทำงานกันพอดี ถ้าอย่างนี้ผมขอเดินไปส่งที่ลานจอดรถก็แล้วกัน "...สเตฟานี่พยักหน้าให้กับท่านประธาน เพราะตอนนี้เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะปฎิเสธอย่างไรเช่นเดียวกัน แค่เค้าเดินไปส่งที่รถก็ไม่น่ามีอะไรเสียหาย

สเตฟานี่เก็บกระเป๋าแล้วสวมเสื้อหนาวคลุมทับแล้วมุ่งหน้าไปยังประตูทางออกเมื่อออกมาถึงลานจอดรถหญิงสาวก็ขับรถออกจากบริษัททันที

"ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง"

"ขับรถดีดีนะจ๊ะ"

หญิงสาวพยักหน้าให้ก่อนที่จะสตาร์ทรถแล้วขับออกไปจากบริษัทของโจนาธาน

ตอนนี้สเตฟานี่ขับรถออกมาสู่ถนนสีลมในตอนเย็น หญิงสาวไม่ได้เดินทางกลับคอนโดแต่อย่างใด แต่เธอแค่ต้องทีพักใจชิวๆที่ใดที่หนึ่งเพื่อพักผ่อนก่อนกลับไปที่คอนโด หญิงสาวกลัวเหลือเกินว่าจะเจอเค้าที่คอนโดอีก

"ไปนั่งที่สวนก่อนดีกว่าค่อยกลับคอนโด"

สเตฟานี่ขย้ำการ์ดนั้นในมือแล้วขย้ำทิ้งทันทีลงไปในถุขยะ แล้วดอกกุหลาบช่องามหญิงสาวกอดมันขึ้นมาไว้ในอกแล้วเปิดประตูคอนโดออกไปกดลิฟต์ลงไปยังไงทำล่าง แล้วหญิงสาวก็เอาไปวางไว้ข้างถังขยะใบใหญ่อย่างไม่หยี่ระ

หญิงสาวมีน้ำตาเอ่อขึ้นมาในดวงตาก่อนจะปาดน้ำตาทิ้งแล้วเดินเข้าขึ้นไปที่ห้องคอนโดของตัวเอง

หลายวันผ่านไปที่ลีโอนาร์โดไม่ติดต่อหรือไม่มาพบเธอเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวเองก็กินอะไรไม่ค่อยลง บางวันเธอก็ไม่ทานอาหารเช้าก่อนไปทำงานเลยด้วยซ้ำ

คืนนี้ระหว่างนอนอยู่บนเตียง หญิงสาวได้นอนพลิกตัวไปมาขณะพยายามข่มตาหลับและเป็นครั้งแรกในระยะนี้ เธอเริ่มรู้สึกเหนื่อยง่ายแล้วได้และเริ่มหิวจุกจิก

หญิงสาวนอนประคองกอดหมอน ในใจเปี่ยมล้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย

"ทำไมเธอต้องรู้สึกอย่างนั้นด้วยนะเคท...ทั้งที่ผ่านไปหลายวันแล้ว...ทำไมเธอต้องกระวนกระวายใจด้วยแค่เจอเขาเพียงไม่กี่วัน...เฮ้อ"

ความคิดหลายอย่างต่างๆนานาเกาะกุมในใจจนกระทั่งตี 1 ตี 2 จนในที่สุดความเหนื่อยล้าก็ทำให้สเตฟานี่หมดแรงหลับไป

หนึ่งเดือนผ่านไป...ชีวิตของสเตฟานี่ก็เกิดรูปแบบเดิมๆคือ ตื่ิน ทำงาน บ้างร้องไห้บ้างแล้วก็นอนหลับไป ส่วนเขาก็ส่งช่อดอกไม้มาทุกวัน...เธอก็ทิ้งมันทุกวัน ชีวิตวนเวียนอยู่แบบนี้

ขนาดในฝันฉันยังหนีคุณไม่พ้นเลยนะลีโอนาร์โด ... ขนาดในฝันฉันยังหนีคุณไม่พ้นเลย ดวงตาสีเทาหม่น นัยตาตาคม ผมมันเงางามสว่างไสว รูปร่าง หรือแม้แต่รอยยิ้มอันแสนโหดของเค้ายังคอยตามหลอกหลอนฉันตลอดมา ไหนจะน้ำเสียงเขาอีกที่มันยังคงดังก้องหูฉันอยู่ตลอดเวลา

ฉันไม่สามารถพูดคุยเรื่องนี้กับใครได้อีกเลย จะบอกใครได้ล่ะว่าเซ็กแบบซาดิสม์ เขาชอบตีผู้หญิง ฉันเองก็ได้ไปปิดกั้นตัวเองอยู่ในโลกส่วนตัวในการทำงาน

อาจจะมีบ้างที่พี่โจนาธานทำให้ฉันได้หัวเราะแต่นั่นมันก็คือนอกห้องนอน แต่พอกลับมาอยู่ในห้องคนเดียวฉันก็อดที่จะเศร้าไม่ได้เลย แม้วันเวลาจะผ่านไปเป็นเดือนแล้วที่ฉันกับเขาไม่เจอกัน...แต่ฉันก็อดคิดถึงเขาไม่ได้ ...