อ้อนรักท่านประธานซาดิสต์ นิยาย บท 91

หนึ่งเดือนผ่านไป...ในการทำงานที่บริษัทของพี่โจนาธาน วันนี้เจ้านายไม่อยู่เนื่องจากไปประชุมด่วนกับเลขาอีกคนที่ต่างประเทศ วันนี้เลขามือใหม่อย่างฉันก็เลยอยู่ที่บริษัทคนเดียว ดิวงาน ประสานงานให้กับเจ้านาย

แล้วในที่สุดเวลาเลิกงานก็มาถึง ฉันหยิบเสื้อกันหนาวพร้อมกับกระเป๋าสะพายแล้วเดินลงมาหน้าบริษัทเนื่องจากเมื่อเช้านี้ฉันนั่งแท็กซี่มาทำงานเพราะว่ารถสตาร์ทไม่ติด

ในระหว่างที่ฉันเดินลงมาที่หน้าบริษัทฉันก็ต้องตกใจเมื่อเจอลีโอนาร์โดอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าออกของบริษัท

มือของเขาหลวงกระเป๋าทั้งสองข้างมองมาที่ฉันอย่างสบายใจ เมื่อฉันได้มองเห็นเขาแล้วฉันทำได้แต่ตั้งสติและฉันกำลังหวาดระแวงว่าเค้าจะมาไม้ไหนกับฉันกันแน่

แค่ได้เห็นเขาฉันก็ยืนอยู่แค่นั้นอยู่ดีดีร่างกายของฉันมันไม่มีแรงจะก้าวเดินต่อไปได้อีกแล้ว

ฉันได้แต่ยืนมองเค้าเองกำลังสาวเท้าเข้ามาหาฉันอย่างสบายใจ เขายังเหมือนเดิม ใบหน้าหล่อ นัยตาสีเทาคมเข้ม ใบหน้าเขายังคงนิ่งไม่แสดงอาการใดๆอีก

"สวัสดีครับคุณสเตฟานี่ หนึ่งเดือนผ่านไปที่ไม่มีผมคุณเป็นยังไงบ้าง...หวังว่ายังคงสบายดีนะ?...เขาถาม

"แน่นอนค่ะฉันสบายดีมากที่ไม่มีคุณ ! ...ฉันตอบกลับอย่างถือดี

"ผมว่าคุณโกหกไม่เก่งนะ...ดูได้จากเสื้อผ้าทรวดทรงองเอวของคุณแล้วมันดูผอมไปถนัดตาเหมือนทานอาหารไม่ลง กินไม่ได้ นอนไม่หลับเลยนะ คุณรู้ตัวบ้างไหมว่าโกหกไม่เก่งและไม่เนียนเลย"...เขายิ้มเยาะ

"ฉันคงต้องขอบคุณคุณสินะคะที่บอกกับฉันแบบนี้...และขอบคุณมากค่ะที่คุณได้พิจารณาสัดส่วนและรูปร่างของฉัน...ฉันจะพยายามทานให้เยอะกว่านี้นะคะจะได้ไม่ผอม...ขอบคุณมาก !...เมื่อพูดจบฉันก็เดินหนี

"วันนี้ผมอุตส่าห์มาหาคุณถึงที่ทำงานเพื่อที่จะรับคุณไปทานข้าวด้วยกัน อย่าเดินหนีผมสิ"...เขายิ้ม

"ขอบคุณมากในความกรุณาค่ะ แต่ฉันไม่ต้องการ"

"ไม่เอาน่า...อย่าเดินหนีปัญหาแบบนี้สิ...เราน่าจะฉลองการทำงานของคุณครบหนึ่งเดือนมากกว่านะ"...

เค้าพูดบอกกับฉัน คำพูดของเค้าทำให้ฉันอึดอัดเป็นอย่างมาก เมื่อฉันเดินมาถึงประตูทางออกฉันก็ได้เห็น อาเทรส ยืนขวางประตูอยู่

"คุณนี่มัน..... !!!

ฉันพูดไม่ออกเมื่อเห็นการกระทำของเค้าทั้งเจ้านายและลูกน้องฉันได้แต่ส่ายหน้า

"ผมว่าคุณไปทานอาหารกับผมก็ดีกว่า อย่าให้ผมกับลูกน้องต้องใช้กำลังบังคับกันเลย !

"เมื่อคุณพูดแบบนี้ฉันก็จนปัญญาที่จะเดินหนีแล้ว"

"เชิญครับคุณผู้หญิง"

"คุณไม่ต้องมาสนใจคนอย่างฉันหรอกค่ะ คุณมีอะไรก็พูดมาเลยไม่จำเป็นต้องพาฉันมาทานอาหารที่ร้านอาหารก็ได้...ฉันไม่หิว"

"ผมอยากพาคุณมาทานอาหารดีๆบ้าง เห็นทานแต่โยเกิตหรือไม่ก็ตามร้านข้างถนน ผมเลยอยากพาคุณมาทานของดีๆบ้าง "...เขายังคงมีสีหน้าเรียบเฉย

"ฉันมีปัญญาซื้อทานได้แค่นั้นค่ะ และฉันอาจไม่มีปัญญามาทานร้านอาหารไฮโซหรูหราแสนแพงแบบนี้หรอกคะ แค่ร้านอาหารธรรมดาทั่วไปแต่ข้างถนนมันก็ทำให้ฉันอิ่มท้องแล้วและราคาแสนถูกด้วยฉันพอใจในสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่ คุณอย่าพยายามเอาเงินฟาดหัวฉันเลยนะคะ"...ฉันได้บอกกับเขา

"วันเวลาผ่านไปหนึ่งเดือนคุณก็ยังคงปากดีปากเก่งเหมือนเดิมเลยนะสเตฟานี่ ผมถามคุณแต่คุณไม่ตอบผมให้ตรงคำถาม กลับพูดจายอกย้อน !...ตอนนี้ดวงตาของเขากำลังจ้องตาฉันอยู่

"ผมรู้มาตลอดและผมก็รู้ด้วยว่าเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมามันทำให้คุณไม่มีความสุข...เป็นยังไงบ้างล่ะการที่ไม่มีผม...คุณเห็นแล้วหรือยังว่าการที่คุณมีผมมันเป็นอะไรที่ดีเลิศและมีความสุขมากมายขนาดไหน !

"สรุปแล้วที่คุณบังคับให้ฉันมาทานอาหารกับคนเพียงเพราะคุณกำลังอยากจะบอกฉันว่าคุณเป็นคนที่ดีเลิศและฉันควรจะรับสัญญากับการที่ต้องนอนเป็นผู้หญิงของคุณมีเซ็กส์แบบซาดิสต์กับคุณอย่างนั้นน่ะเหรอคะ...ฉันบอกคุณไปแล้วนะว่าให้คุณไปหาคนอื่นเพราะฉันคงไม่เหมาะและฉันคงไม่ทนกับการที่คุณต้องมาทำร้ายร่างกายฉันได้หรอกค่ะ...คุณไปหาคนอื่นเถอะอย่าเสียเวลากับฉันเลย !

"เอาละคุณอย่าทำให้ผมเสียอารมณ์ไปมากกว่านี้เลย คุณอย่าพยายามยั่วโมโหผมก่อนที่ผมจะหมดความอดทน !...เขาถลึงตาใส่ฉัน

ฉันได้แต่คิดในใจว่า

"อะไรนะเค้าบอกว่าฉันเป็นคนยั่วโมโหเขาและทำให้เขาเสียอารมณ์อย่างนั้นเลยเหรอ เค้าเป็นบ้าไปแล้วหรือเปล่า เค้าบอกว่าเค้าอารมณ์เสียเป็นคนเดียวหรือยังไงกัน ฉันเองก็อารมณ์เสียมากแล้วก็หงุดหงิดมากที่เค้าบังคับให้ฉันนั่งรถและมาทานอาหารกับเค้าที่นี่ เค้ากำลังสับสนอะไรอยู่หรือเปล่านะลีโอนาร์โด "...ฉันคิดในใจ