โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 157
พอพูดถึงตรงนี้ หลี่รอซีก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องพูดอะไรอีก ถ้าพูดต่อไปก็มีแต่จะทะเลาะกัน
และหลี่รอซี ก็เป็นผู้หญิงที่ฉลาดคนหนึ่ง อีกไม่นานก็จะได้แต่งงานกันหยางจื่อหยิม เธอไม่อยากทำให้มันมีปัญหา
เธอระงับความขุ่นเคืองในใจและพูดออกมาว่า“ โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”
เมื่อวางสายโทรศัพท์ หยางจื่อหยิมก็มองมาที่อันหรัน ก็พบว่าอันหรันกำลังจ้องมองเขาด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน
“ประธานหยางโกหกคู่หมั้นของตัวเองอย่างหน้าไม่อาย นี่มันเหมาะสมแล้วหรือ？” อันหรันพูดด้วยสีหน้าที่ไม่มีความรู้สึก
หยางจื่อหยิมขมวดคิ้วแล้วตอบกลับไปว่า “หรันหรัน ที่ผมทำทุกอย่างก็เพื่อคุณ แค่คุณยอมมากับผม ผมก็สามารถยอมทิ้งทุกอย่างที่มีอยู่ได้！”
อันหรันหัวเราออกมาเสียงดังอย่างได้ใจ
เธอขำจนน้ำตาไหล
ในปีนั้น เขาไม่ควรจากไป แต่เขาก็ไป
ในวันนี้ เขาไม่ควรกลับมา แต่เขากลับกลับมา
มนุษย์ไม่ใช่สิ่งของ มันสามารถเปลี่ยนแปลงได้ ทำไมเขาต้องกลับมาหาของที่ไม่มีความน่าสนใจ และเปิดบาดแผลเก่าที่เคยมีปิดไปแล้วด้วย？
“มันไม่มีอะไรดีขึ้นแล้ว คุณหยาง เชิญคุณไปได้แล้ว ไม่อย่างนั้นฉันจะให้บอดี้การ์ดของฉันจัดการคุณ”
เมื่ออันหรันพูดจบ เธอปฏิเสธโดยการหันหลังกลับ และเดินไปยังที่รถของเธอ
หยางจื่อหยิมมองเห็นเงาของอันหรันที่เดินจากไป เขาเหมือนกับอยากจะพูดอะไร แต่มันก็พูดไม่ออก
สุดท้าย เขาก็ทำได้แค่หันกลับไป เอาหัวชนกับประตูรถที่อยู่ด้านข้าง
เขาคิดว่าเขาจะทิ้งทุกอย่างได้เพื่อเธอ แต่เมื่อถึงเวลาจริงๆ เขาก็ยังไม่สามารถทำแบบนั้นได้
เขากลัว กลัวที่จะพูดออกไป กลัวว่าอันหรันจะปฏิเสธ
ถ้าถึงเวลานั้นเขาคงไม่มีอะไรเหลือแล้ว เขาไม่กล้าที่จะเสี่ยง
หลังจากที่อันหรันขึ้นรถ มือของก็ยังคงสั่นเล็กน้อย
ผ่านไปไม่นาน หยางจื่อหยิมก็ขับรถออกไป
รถของครอบฮั่วต่อแถวรอพร้อมที่จะขับตามออกไป อันหรันก้มศีรษะลง แต่เธอก็กวาดสายตาไปมองด้านนอกเล็กน้อย
เมื่อเห็นหยางจื่อหยิมสูญเสียความเป็นตัวของเขาแล้วยังมีสีหน้าที่รู้สึกผิดหวัง เธอจึงก้มหัวลงให้ต่ำกว่าเดิม
หลังที่กลับมาถึงบ้านของครอบครัวฮั่ว อันหรันก็ทักทายหลี่รูยาด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเธอก็ขังตัวเองไว้ในห้องนอนของเธอ
เธอนั่งบนเตียงด้วยความสับสน และนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงนี้
เธอมองภาพของลั่นลานที่อยู่ในโทรศัพท์ เธอสับสน และอยู่ดีก็รู้สึกว่าอยากจะออกไปให้ไกลจากเมืองz นี้
สัญญาของพวกเขายังอยู่อีกนานไหม？
อันหรันอยากจะคิด แต่ก็คิดไม่ออก
ฮั่วเทียนหลันก็ยังเป็นที่เย็นชา ท่าทางแบบนั้นสำหรับอันหรันแล้วจะบอกว่าดีก็ไม่ดีจะบอกว่าแย่ก็ไม่แย่ เธอเริ่มจะชินกับมันแล้ว
เมื่อถึงตอนเย็น ก็มีเสียงเรียกจากข้างล่างให้เธอลงไปทานอาหาร
และในตอนที่อันหรันลุกขึ้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น
เธอหยิบมันขึ้นมาดูแบบไม่รู้ตัว พบว่ามันเป็นเพียงข้อความข่าว
หัวข้อที่สะดุดตาทำให้เธอตกตะลึง “ผู้ทรงอำนาจของFahrenheit Group ประสบอุบัติเหตุรถชนพร้อมกับสาวนิรนาม！”
และด้านล่างยังมีรูปภาพอีกสองสามภาพ ภาพที่คนที่อยู่ในรถถูกพยุงออกมา ดูจากด้านหลัง นั้นเป็นฮั่วเทียนหลันไม่ผิดแน่！
ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้วและพูดออกมาว่า “นักข่าวพวกนี้ต้องการสร้างกระแส เรื่องที่เกิดขึ้นจึงถูกเผยแพร่ออกไปเกินความเป็นจริง นายรู้ใช่ไหมว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป？”
โจวหยวนขานรับ บนหน้าของเขาก็เริ่มจริงจังขึ้นมา คำสั่งของครอบครัวฮั่วเขายอมรับ พวกที่ทำเรื่องเหล่านี้จะต้องอยู่อย่างไม่มีความสุข
ฮั่วเทียนหลันลงมาจากเตียง ทำเป็นไม่สนใจเรื่องที่พูดมาเมื่อสักครู่ แล้วถามออกมาอีกว่า “อาการของมู่เหว่ยเป็นอย่างไรบ้าง？”
โจวหยวนตอบกลับไปว่า “คุณหมอบอกว่ามู่เหว่ยแค่ตกใจกลัว พักฟื้นอีกไม่กี่วันก็สามารถกลับมาเป็นปกติได้”
ฮั่วเทียนหลันพยักหน้าตอบพร้อมกับพูดว่า “นายพาฉันไปดูเธอหน่อย”
ฮั่วเทียนหลันรู้ว่าที่มู่เหว่ยต้องมาบาดเจ็บมากขนาดนี้ก็เพื่อที่จะปกป้องเขา เรื่องในครั้งนี้ทำให้เขารู้สึกละอายใจกับสิ่งที่เขาเคยทำกับมู่เหว่ยมาก่อนหน้านี้
มู่เหว่ยฟื้นได้ไม่นาน เธอไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมาก แค่แขนไปกระแทกกับอะไรบางอย่างทำให้ผิวถลอก
อาการเจ็บจะหายไปในไม่กี่วัน แต่แผลถลอกของเธอนั้น ค่อนข้างจะจัดการได้ยาก
มิลลี่ที่อยู่ข้างๆเธอถามเธอว่า “พี่เหว่ย ครั้งนี้เหมือนพี่ได้ช่วยชีวิตของท่านประธานฮั่วไว้เลยนะ！”
มู่เหว่ยพูดออกมาด้วยท่าทางที่ถ่อมตน “เธออย่าพูดแบบนี้ ฮั่วเทียนหลันเป็นผู้ชายของฉัน ในช่วงเวลาที่อันตรายแบบนี้ ฉันไม่ช่วยเขา แล้วใครจะมาช่วย？”
เธอมองเห็นเงาของฮั่วเทียนหลันอยู่ที่หน้าประตู ดังนั้นเธอจึงตั้งใจพูดออกมาแบบนี้
และเพียงไม่กี่วินาที ประตูห้องป่วยของเธอก็ถูกเปิดออก
ฮั่วเทียนหลันเดินเข้ามา หลังจากที่เธอเห็นฮั่วเทียนหลันก็ทำทีว่าตกใจและยื่นแขนออกไปพร้อมกับพูดว่า “เทียนหลัน เทียนหลัน...ฉันคิดว่าฉันจะไม่มีโอกาสได้กลับมาเจอหน้าคุณอีกแล้ว.....”
ฮั่วเทียนหลันเดินมาที่ด้านหน้าของมู่เหว่ย เขารู้สึกขอบคุณเธอมาก เขานำมือไปกดเพื่อให้เธอนอนพักผ่อนต่อไป พูดออกมาด้วยความอ่อนโยนว่า “ยัยเด็กโง่เอ๊ย ปกติก็เป็นคนฉลาด เวลาแบบนั้นทำไมถึงได้ทำเรื่องโง่ๆแบบนี้ไปได้？”
ดวงตาของมู่เหว่ยมีสีแดงเหมือนกับว่าเธอกำลังจะร้องไห้ “ชีวิตของใคร ใครก็รัก แต่ฉันเพื่อคุณแล้ว ต่อให้แลกด้วยชีวิตฉันก็ยอม”
มิลลี่ไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอ เธอลุกขึ้นพร้อมกับเจอเดินออกไป แต่ในตอนนั้นก็สังเกตเห็นว่ามีคนเดินเข้ามาที่ประตู
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง