โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 158
เธอร้องตกใจ ก้มหน้าลงเหมือนต้องการที่จะเตือนมู่เหว่ย
แต่ในวินาทีนั้น น้ำเสียงที่เย็นชาก็ดังขึ้นมาในห้องทันที “ทำไมถึงยังไม่ตาย?”
ฮั่วเทียนหลันถึงกับทำอะไรไม่ถูก เมื่อเขาหันกลับมาเห็นคนที่กำลังเดินเข้ามา “แม่ แม่มาได้อย่างไง?”
หลี่รูยามองไปที่หน้าของมู่เหว่ยด้วยสายตาที่เย็นชา พร้อมยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็นและพูดว่า “ทำไมหรอ? ฉันไม่ควรมาที่นี่หรือไง? ถ้าเกิดฉันไม่มา พวกเธอก็คงมีเวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสองสินะ ช่างเป็นคนที่เหลี่ยมจัดซะจริงๆ และเด็กโง่คนนี้ก็เต็มใจที่จะโดนหลอก”
ฮั่วเทียนหลันแสดงสีหน้าสลด มองเห็นอันหรันที่ยืนอยู่ด้านหลังของหลี่รูยาจึงพูดออกไปว่า “เธอเป็นคนพาแม่ฉันมาใช่ไหม?”
อันหรันส่ายหัวอย่างใจเย็น “เรื่องของคุณมันออกข่าว”
“ดังนั้นเธอก็เลยบอกแม่ฉัน?” ฮั่วเทียนหลันกำหมัดแน่น ทำไมยัยผู้หญิงคนนี้ชอบหาเรื่องให้ตัวเอง
ตอนนี้อารมณ์ของฮั่วเทียนหลันรุนแรงขึ้นจนน่ากลัว
แต่ไม่นานมานี้ อันหรันได้ฝ่าฟันอุปสรรคมาไม่น้อย จึงทำให้จิตใจของเธอเข้มแข็งกว่าเมื่อก่อนมาก
เธอส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย!”
“อะไรนะ! เธอไม่ได้บอก?” ฮั่วเทียนหลันมองไปที่อันหรัน และกำลังที่จะลงมือทำร้ายเธอ แต่ก็ถูกหลี่รูยามันขัดจังหวะไว้ “พอได้แล้ว! เทียนหลัน เธอคนนั้นเป็นใคร?”
ฮั่วเทียนหลันมองอันหรันด้วยสายตาที่เยือกเย็น ส่ายหัวแล้วพูดว่า “แม่ แม่ก็รู้ว่าที่จริงแล้วผมรักใคร!”
หลังจากที่เกิดเหตุการณ์นี้ ความรู้สึกของฮั่วเทียนหลันที่มีต่อมู่เหว่ยก็เริ่มชัดเจนขึ้น
ผู้หญิงที่สามารถยอมเสี่ยงชีวิตของตนเองเพื่อมาช่วยเขา โดยไม่ได้ต้องการสิ่งใดตอบแทน เขามองเธอแค่จุดนี้
มู่เหว่ยค่อยๆยื่นมือออกมา ดึงไปที่ชายเสื้อของฮั่วเทียนหลันพร้อมพูดว่า “เทียนหลัน อย่าทะเลาะกับคุณแม่เลย ทั้งหมดนี้เป็นเพราะฉัน ฉันรู้ดีว่าคุณแต่งงานแล้ว แต่ไม่ว่าเวลาจะผ่านมากี่ปี ฉันก็ยังลืมคุณไม่ได้....”
เธอพูดพร้อมกับสะอื้น ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา
อันหรันม้วนริมฝีปาก การแสดงที่ยอดเยี่ยมของมู่เหว่ย มันช่างสมบูรณ์แบบจริงๆ
ฮั่วเทียนหลันหันกลับมาจับมือของมู่เหว่ยพร้อมพูดว่า “มู่เหว่ย ไม่ต้องเป็นกังวล ใครหน้าไหนก็มาขัดขวางความรักของเราไม่ได้”
พูดเสร็จ ฮั่วเทียนหลันก็หันไปพูดกับหลี่รูยาด้วยท่าทีที่จริงจัง “แม่ เรื่องนี้ไว้เรากลับไปคุยกันที่บ้านคืนนี้ จะได้ไหม?”
หลี่รูยาไม่ยอม พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “ไม่มีอะไรต้องพูดกันทั้งนั้น กลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้ และไปแถลงกับนักข่าวให้ชัดเจน ว่าเรื่องนี้เป็นการเข้าใจผิด และก็เหมือนกับว่าจะได้อธิบายให้อันหรันฟังด้วย”
พอพูดจบ ก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นจูงใจฮั่วเทียนหลันอยู่หมัด จริงพูดเสริมออกมาอีกว่า “เทียนหลัน รู้สึกตัวขึ้นมาสักทีเถอะ!”
ฮั่วเทียนหลันมองไปที่หลี่รูยาอย่างไม่มีความรู้สึก เขาส่ายหัวพร้อมพูดว่า “แม่ แม่กลับไปก่อน ผมกับอันหรันมีเรื่องต้องคุยกัน”
พูดจบ เขาก็เดินมาที่หน้าอันหรัน จับมือของเธอเพื่อที่จะเดินออกไปคุยกัน
อันหรันไม่ยอม และสะบัดมือออก
หลี่รูยารู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ลูกชายคนนี้ของเธอจะกล้าทำอะไรแบบนี้กับอันหรันต่อหน้าเธอ
เธอตบไปที่หลังของฮั่วเทียนหลัน พูดออกมาด้วยเสียงที่ทุ้มๆว่า “เทียนหลัน ปล่อยอันหรันเดี๋ยวนี้ เขาเป็นภรรยาของแก ไม่ใช่ของเล่น....”
ฮั่วเทียนหลันไม่สนใจคำพูดของแม่ และเขาก็ลากอันหรันไปที่ห้องว่างอีกห้องหนึ่ง
“ปล่อยฉัน ฮั่วเทียนหลัน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”
อันหรันพยายามดิ้น แต่ถูกฮั่วเทียนหลันผลักไปติดกำแพง
มือข้างหนึ่งของเขาเงยคางของอันหรันขึ้น มองไปที่ผู้หญิงที่พยายามจะขัดขืน พูดมาด้วยเสียงต่ำๆว่า “อันหรัน คุณทำตัววุ่นวายพอแล้วหรือยัง?”
“ฉัน...ไม่...” อันหรันพยายามที่ใช้แรงสะบัดออก แต่เนื่องด้วยแรงที่ฮั่วเทียนหลันบีบคอเธอไว้ ทำให้ตอนนี้เธอไม่มีแรง ในที่สุดเหลือเพียงแขนของเธอที่สั่นอย่างอ่อนแรง เธอยิ้มอย่างขมขื่นในใจ และคิดว่าทำไมถึงไม่ตายไปตั้งแต่ตอนที่ถูกรถชน
และตอนนี้กำลังถูกสามีของตนเองบีบคอจนตาย คิดไปคิดมามันน่าขำสิ้นดี
อยู่ดีๆประตูห้องก็ถูกพังเขามา
คนที่เข้ามาถีบเข้าไปที่ร่างกายของฮั่วเทียนหลัน ฮั่วเทียนหลันที่กระเด็นออกไปจึงจำเป็นต้องปล่อยมือออกจากคอของอันหรัน
อันหรันทรุดตัวลงบนพื้น คนที่เข้ามารีบเข้ามาพยุงอันหรัน พูดด้วยความเจ็บใจ “หรันหรัน หรันหรัน คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
เสียงนี้ อันหรันพยายามเงยหน้าเพื่อที่จะดูว่าเป็นใคร และคนที่มาช่วยธอนั่นก็คือ หยางจื่อหยิม
เธอพยายามใช้แรงทั้งหมดที่มีเพื่อที่จะผลักหยางจื่อหยิมออกไป นี่เป็นเรื่องระหว่างสามีภรรยา เธอไม่อยากให้คนอื่นเข้ามายุ่ง “คุณ คุณ...”
แต่ไม่รู้ว่าทำไม เธอถึงพูดออกมาไม่ได้
และการที่อันหรันใช้แรงที่เหลืออยู่ผลักหยางจื่อหยิมออกไป แต่ในสายตาของฮั่วเทียนหลันมันกลับกัน เขาเข้าใจว่าอันหรันต้องการยืนมือมาจับมือของหยางจื่อหยิม
รอยยิ้มที่น่าสยดสยองบนใบหน้าของเขา หญิงคนนี้ช่างน่าขันจริงๆ ไม่ได้เพิ่งพูดออกมาว่าจะไม่ไยุ่งกับหยางจื่อหยิมแล้ว ไม่ใช่หรอ?
แล้วทำไมตอนนี้ถึงเป็นแบบนี้?
หยางจื่อหยิมกอดอันหรันไว้ ตอนนี้เขาเจ็บใจมากจริงๆ
ตอนแรกเขากลับไปแล้ว แต่หลังจากเห็นข่าวอันอื้อฉาวระหว่างฮั่วเทียนหลันกับมู่เหว่ย เขาก็เห็นท่าไม่ดี
เขาคิดว่าอันหรันจะต้องรีบมาหาฮั่วเทียนหลันเป็นแน่ ดังนั้นเขาจึงตรวจสอบเส้นทางการเดินทางขอเธอ หลังจากนั้นเขาก็รู้ว่าเธอมาที่โรงพยาบาล เขาจึงรีบมาทันที
คิดไม่ถึงว่าพอจะเปิดประตูเข้ามา ประตูกลับถูกล็อคอยู่ เขาจึงใช้เท้าถีบเพื่อเปิดออก จึงเห็นภาพที่ฮั่วเทียนหลันกำลังคิดจะฆ่าอันหรัน
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง