โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 207

หลังจากพูดออกไปแบบนั้น ฮั่วเทียนหลันก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาทีหลังเล็กน้อย

ทำไมตัวเขาต้องมานั่งอธิบายด้วย นี่มันเป็นความรักที่ดูบัดซบจริงๆ

แต่เขารู้สึกดีกับเธอเพียงเล็กน้อยเท่านั้นนะ

ผู้หญิงคนนี้เมื่อก่อนรายล้อมไปด้วยผู้ชายนับไม่ถ้วน

อันหรันอึ้งไปชั่วขณะ เมื่อกี้นี้เธอคิดว่าตัวเองได้ยินผิดแน่ๆ

มีเพียงเธอคนเดียวอย่างงั้นเหรอ

ไม่มีทางหรอก ฮั่วเทียนหลันต้องพูดมั่วแน่ๆ

เธอจ้องมองไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างไม่วางตา แต่ท่าทีของเขาในตอนนี้กลับไม่มีแววของความล้อเล่นใดๆเลย

อันหรันเองก็รู้ดีว่า ที่ฮั่วเทียนหลันแต่งงานกับมู่เหว่ยก็เพราะเขานอนกับเธอไปแล้ว

แต่สิ่งที่เขาพูดออกมาเมื่อกี้ คือต้องการจะบอกเธอว่า ที่เขาไปหามู่เหว่ยทุกวันนั้นแค่ไปนั่งคุยเล่นแล้วก็ต่างคนต่างนอนยังงั้นเหรอ

อันหรันเอ่ยเสียงเบา : "จริงๆแล้วคุณชายฮั่วจะเรียกมู่เหว่ยมาหาก็ได้นะคะ เดี๋ยวฉันลงไปนอนที่ห้องนั่งเล่นชั้นล่างเอง"

คำพูดจาแปลกๆพวกนี้ ทำให้ฮั่วเทียนหลันยิ้มออกมาทันที : "คุณภรรยาฮั่ว คุณนี่ช่างใจกว้างเสียจริงนะ ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันมีแค่เธอคนเดียว"

ในตอนนั้นฮั่วเทียนหลันไม่มีสติถึงได้เกิดเรื่องอย่างว่าขึ้น

และครั้งก่อนที่เมือง W ก็เพราะเขาไม่รู้ตัวอีกเช่นกัน ถึงได้กระทำเรื่องด้วยแรงปรารถนาเช่นนั้น

นอกเหนือจากนี้แล้ว ระหว่างเขาและมู่เหว่ยต่างก็ไม่เคยมีอะไรที่ลึกซึ้งต่อกันอีก

แม้ว่ามู่เหว่ยจะเป็นผู้หญิงของเขาด้วยเช่นกัน แต่เขาไม่เคยสัมผัสเธอเลยในตอนที่เขายังมีสติอยู่

บางครั้งก็อาจเป็นเพราะความถูกชะตา

ฮั่วเทียนหลันไม่ใช่สัตว์ที่ถูกครอบงำด้วยร่างกายส่วนล่าง รอบตัวของเขามีผู้หญิงอย่างมู่เหว่ยรายล้อมอยู่มากมาย ดังนั้นเมื่อเขามองมู่เหว่ยเขาจึงไม่มีอารมณ์อย่างว่าเกิดขึ้นเลย

แต่อันหรันก็ยังอยากที่จะปฏิเสธ

เธอต้องการเยียวยารอยบาดแผลที่หลงเหลืออยู่ ไม่แน่สักวันหนึ่งเธออาจจะสามารถลบมันไปได้อย่างสมบูรณ์ และสามารถกลับมาอยู่กับฮั่วเทียนหลันได้ดังเดิม

แต่ในตอนนี้เธอยังไม่สามารถทำได้จริงๆ

เธอเป็นคนคนหนึ่ง เป็นผู้หญิงที่บาดเจ็บได้ง่าย

แม้จะรู้ว่าฮั่วเทียนหลันกำลังโกรธ แต่เธอก็ยังคงปฏิเสธ

เมื่อผ่านเรื่องราวต่างๆมามากมายแล้ว อันหรันก็ไม่อยากที่จะคอยตามเอาใจฮั่วเทียนหลันอยู่อย่างนี้ไปตลอด

"คุณชายฮั่วคะ คุณไม่จำเป็นต้องบอกฉันเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของคุณ เพราะระหว่างเราสองคนมันเป็นแค่ความสัมพันธ์ตามสัญญาเท่านั้น"

อันหรันเอ่ยชี้แจงเรื่องความสัมพันธ์เริ่มต้นระหว่างเขาทั้งสองคนขึ้นมาอีกครั้ง แต่คำว่าสัญญาสองคำนี้มันกลับทิ่่มแทงที่ใจฮั่วเทียนหลันอย่างรุนแรง จนทำให้เขาขมวดคิ้วเข้ม

ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงได้คิดไปเองแบบนี้

เขาเล็งเป้าไปที่ตำแหน่งที่อ่อนไหวของอันหรัน จากนั้นจึงค่อยๆขยับส่วนนั้นเข้าไปในตัวเธออย่างช้าๆจนเกือบจะมิดลำ

การต่อต้านของเธอ ยิ่งกระตุ้นความปรารถนาของฮั่วเทียนหลันที่อยากจะเอาชนะเธอ

"สัญญางั้นเหรอ ในสัญญาก็บอกไว้อยู่แล้วนี่ว่าต้องร่วมเตียงด้วย อันหรัน เธอรู้ไหมว่ายิ่งเธอไม่ชอบทำเรื่องอะไร ฉันก็ยิ่งจะบังคับให้เธอทำมันอยู่อย่างนั้น!"

อันหรันรู้สึกเจ็บปวดข้างในหัวใจ เธอกัดฟันเข้ากับริมฝีปากแน่น ก่อนจะเอ่ยขึ้น : "งานอดิเรกของคุณชายฮั่วฉันเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจ ครั้งนี้ฉันจะคิดว่าตัวเองแค่โดยต่อยก็แล้วกัน"

“โดนต่อยงั้นเหรอ” ฮั่วเทียนหลันทวนคำพูดของอันหรันก่อนจะหัวเราะออกมา

สายตาที่เยือกเย็นจ้องมองไปที่ดวงตาของอันหรันอย่างดุเดือด เขาเอ่ยขึ้น : "งั้นก็โดนต่อยไปแล้วกัน!"

พูดจบเขาก็กระแทกตัวเข้าใส่เธออย่างแรง

อันหรันรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันที เธอกรีดร้องอย่างแรง มือทั้งสองข้างจับเข้าที่แขนของฮั่วเทียนหลันแน่น

“คุณชายฮั่ว... ”

ยังไม่ทันที่เธอจะเอ่ยจบ ฮั่วเทียนหลันก็ซัดคลื่นเข้าโจมตีเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เธอจุกจนพูดไม่ออก

จนสุดท้ายอันหรันราวกับเป็นเพียงก้อนโคลน ที่ปล่อยให้ฮั่วเทียนหลันลงมือกระทำตามใจชอบ และจู่โจมเข้าสู่ตัวเธอครั้งสุดท้าย...

อันหรันนอนหมดแรงอยู่บนเตียง ใบหน้าของเธอถูกปกคลุมไปด้วยเส้นผมที่กระจัดกระจายอย่างยุ่งเหยิง และในขณะนั้นเองอันหรันก็คล้ายจะหมดสติหลับไป

หลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำ ฮั่วเทียนหลันก็เดินออกไปตรงระเบียง ก่อนจะจุดบุหรี่สูบหลังผ่านกิจกรรมทำรัก

เขามองอันหรันที่กำลังนอนอยู่ข้างในห้องที่มีเพียงกระจกกลั้นเอาไว้ ทันใดนั้นเองก็เกิดความรู้สึกรักและสงสารขึ้นมา

เหมือนเขาจะนึกอะไรออก จึงผลักประตูแล้วเดินลงไปที่ชั้นล่างเพื่อที่จะไปหยิบกล่องกล่องหนึ่งบนรถ

ข้างในกล่องเป็นชุดเครื่องประดับที่เขาตั้งใจประมูลให้กับอันหรันโดยเฉพาะ ฮั่วเทียนหลันเปิดประตูรถก็พบว่ามันถูกวางไว้ที่เบาะด้านหลัง

จากนั้นเขาก็เดินขึ้นไปที่ชั้นบนดังเดิม ก่อนจะหยิบสร้อยข้อมือข้างในกล่องออกมาแล้วสวมใส่ที่ข้อมือของอันหรัน

เครื่องประดับชุดนี้เป็นเครื่องประดับคู่รัก แต่ฮั่วเทียนหลันไม่ชอบใส่อะไรพวกนี้ ดังนั้นคงเป็นอันหรันคนเดียวที่ต้องสวมใส่มัน

อันหรันยังไม่ได้หลับไป เธอเพียงแค่ไม่มีแรงที่จะลืมตาขึ้นมาเท่านั้น

ขณะที่ฮั่วเทียนหลันใส่สร้อยข้อมือให้เธอนั้น เธอพยายามลืมตาขึ้นมามองเล็กน้อย พอมองเห็นว่าเป็นเครื่องประดับชุดนี้ ในใจของเธอก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

แต่เมื่อนึกถึงความบ้าคลั่งของฮั่วเทียนหลันเมื่อกี้นี้ ในใจของเธอก็ถูกกระตุ้นขึ้นมาอย่างไม่อาจคาดเดา

เธอคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่จะต้องพูดเปิดใจกับฮั่วเทียนหลัน

เพราะถ้าต้องถูกทรมานเช่นนี้ต่อไปล่ะก็ ร่างกายของเธออาจจะเปลี่ยนสภาพไปหรือไม่เธอก็อาจจะเป็นบ้าไปก่อนแน่

“คุณชายฮั่วคะ!”

แม้เสียงของอันหรันที่เปล่งออกมาจะไม่ได้ดังมากในเวลาปกติ แต่ในขณะที่ห้องเงียบเช่นนี้นั้นมันกลับดูรุนแรงขึ้นเป็นพิเศษ

ฮั่วเทียนหลันที่เพิ่งหยิบสร้อยข้อเท้าขึ้นมา และกำลังจะชำเลืองไปที่เท้าอวบอิ่มขาวเนียนของอันหรัน

ก็ต้องรีบหันขวับกลับมามองหน้าอันหรันก่อน เขาไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

"ข้อตกลงระหว่างเราครบกำหนดแล้วนะคะ!"