โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 208

ตอนนั้นพวกเขาตกลงกันไว้ว่าครึ่งปี

แต่เพราะมีเหตุการณ์ต่างๆเกิดขึ้น จึงทำให้เวลาครึ่งปีนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ดวงตาอันลึกซึ้งของฮั่วเทียนหลันมองจ้องไปบนใบหน้าของอันหรัน

อันหรันมองความซับซ้อนในสายตาของเขาไม่ออก เธอคล้ายคนจะหมดแรงอยู่เต็มทน ก่อนจะพยายามเอ่ยขึ้นอีกครั้ง : “ในเมื่อถึงกำหนดแล้ว พวกเราก็จบกันเถอะนะ! ฉันไม่ควรยึดครองตำแหน่งนี้อีกต่อไป ตำแหน่งนี้มันควรจะเป็นของมู่เหว่ย การที่ฉันยึดมันเอาไว้เช่นนี้ มันยิ่งจะทำให้คนอื่นรู้สึกเกลียดชังมากขึ้นเท่านั้น"

เอ่ยมาถึงตรงนี้น้ำตาของเธอก็พลันจะไหลออกมาจากหางตา

อันหรันสูดลมหายใจเข้าพยายามห้ามไม่ให้มันไหลออกมา

แต่แล้วน้ำตาที่เอ่อล้นนั้นก็ไม่เชื่อฟัง มันไหลพรั่งพรูออกมาราวกับเขื่อนแตก

"คุณชายฮั่วคะ ได้โปรดปล่อยฉันไปตามทางเถอะนะ! ปล่อยให้ฉันเดินออกไปไกลจากตรงนี้ แล้วฉันจะไม่กลับมาให้คุณรำคาญหน้าอีกต่อไป ส่วนคุณแม่เดี๋ยวฉันจะเป็นคนคุยเอง ให้ทุกเรื่องมันเป็นความผิดของฉัน การหย่าครั้งนี้ก็เป็นความผิดของฉัน คำด่าทอทุกอย่างฉันจะรับมันเอาไว้คนเดียวเอง! "

มีประโยคหนึ่งที่อันหรันไม่ได้เอ่ยออกมา

แต่ถึงอย่างไรในสายตาของเขา เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงเลวทรามคนหนึ่ง

เขารับรู้ แต่เขาไม่ยอมรับ

“เธอคิดว่าฉันจะเห็นด้วยงั้นเหรอ”

ฮั่วเทียนหลันกำสร้อยข้อเท้าอย่างแรง จนปลายเพชรแหลมนั้นทิ่มแทงไปที่มือเขาจนเกิดบาดแผล แต่เขากลับทำราวกับไม่มีความรู้สึกใดๆ

สัญญาครึ่งปีนั้น แน่นอนว่าเขาจำมันได้

แต่ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน หรือเป็นเพราะว่าใจของเขายังไม่อยากที่จะยอมรับความรู้สึกนี้ จึงทำให้เขาไม่เคยเอ่ยเรื่องหย่าขึ้นมาเลย

ในใจของเขามีเพียงเสียงร้องตะโกนขึ้นมาอย่างแผ่วเบาว่า เขานั้นทำใจไม่ได้

เขาก็ไม่เคยคิดมาก่อนเหมือนกันว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ เมื่อก่อนเขาเอาแต่ขับไสไล่ส่งอันหรันอยู่ตลอดเวลา

แต่ตอนนี้กลับเป็นอันหรันที่คอยพูดเตือนอยู่ข้างๆหูของเขาว่ามันถึงเวลาต้องแยกจากกันแล้ว

“คุณชายฮั่วไม่ใช่คนที่จะพูดจาเชื่อถือไม่ได้ไม่ใช่เหรอคะ!”

ประโยคที่อันหรันเอ่ยออกไปนั้น เธอเองก็ไม่ได้มีความมั่นใจเลยสักนิด

"เหอะ... " ฮั่วเทียนหลันทิ้งเพียงเสียงตอบรับสั้นๆนี้ไว้ ก่อนจะลุกขึ้นและกระแทกประตูออกไป

เมื่ออยู่ภายในห้องเพียงคนเดียว อันหรันก็ไม่สามารถเสแสร้งแกล้งทำตัวเข้มแข็งได้อีกต่อไป

น้ำตาของเธอไหลพรั่งพรูออกมาจนผ้าปูที่นอนเปียกชื้น

ฉันจะทำใจเดินจากคุณไปได้ยังไงกัน คุณชายฮั่ว

แต่ตอนนี้ฉันเหนื่อยกับความทรมานที่ไม่มีวันจบสิ้นเช่นนี้เหลือเกิน

มาถึงวันนี้ อันหรันก็ไม่มีความคิดที่จะทนทุกข์ทรมานอีกต่อไปแล้ว

วันที่สองหลังจากตื่นนอนขึ้นมา อันหรันรู้สึกร่างกายของเธอราวกับจะแตกสลาย

เมื่อคืนมันรุนแรงมากเกินไป ฮั่วเทียนหลันทรมานเธอเกือบจะสี่ชั่วโมง

แต่เวลาสี่ชั่วโมงนี้ร่างกายของเธอกลับให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีในการไต่ขึ้นไปยังจุดสูงสุดครั้งแล้วครั้งเล่า ขณะเดียวกันก็ตกลงมาที่จุดต่ำสุดครั้งแล้วครั้งเล่าเช่นเดียวกัน

ส่งผลให้ตอนนี้เธอรู้สึกปวดเมื่อยไปทั่วร่างกาย เธอพยายามยันตัวลุกขึ้น สายตาพลันเหลือบไปเห็นสร้อยข้อมือที่ถูกสวมใส่ตรงข้อมือสวย

เธอรู้สึกคุ้นตากับสร้อยข้อมือเส้นนี้เล็กน้อย หลังจากใช้สมองครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ถึงจำได้ว่าเมื่อคืนนี้ฮั่วเทียนหลันสวมใส่มันให้เธอ

อันหรันอยากจะถอดมันออก แต่พอเอื้อมมือขึ้นมาจับ ภาพที่ฮั่วเทียนหลันใส่ให้เธอก็ปรากฏขึ้นมาในหัว

ในตอนนั้นเขาช่างดูอ่อนโยนและละเอียดอ่อนเป็นอย่างมาก

จนท้ายที่สุดเธอก็ตัดสินใจไม่ถอดมันออกมา

นี่อาจเป็นสัมผัสสุดท้ายของความอ่อนโยนที่ฮั่วเทียนหลันได้มอบให้แก่เธอ เป็นความรู้สึกสุดท้ายที่อาจจะทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาในยามที่หวนคิดถึงเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นทั้งหมดระหว่างเรา

อันหรันลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย แต่แล้วน้ำสีขาวขุ่นที่ไหลลงมาตรงหว่างขานั้น ก็ทำให้เธอรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

เมื่อคืนนี้ฮั่วเทียนหลังโคตรจะบ้าคลั่งเลยแหละ

หลังจากอันหรันสวมใส่เสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย เธอก็เดินลงไปที่ชั้นล่างแล้วจึงพบว่าที่ห้องนั่งเล่นนั้นว่างเปล่าไม่มีใครอยู่เลยสักคน

ขณะนั้นเองก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

ปังปังปัง ปังปังปัง ...

แต่ก็ไม่สามารถยกมันออกมาได้เลยซะทีเดียว เนื่องจากตัวของเจ้าแมวค่อนข้างใหญ่จึงทำให้มันติดหงักอยู่อย่างนั้น

เจ้าบริติชชอร์ตแฮร์ร้องออกมาสองสามทีราวต้องการบอกถึงความเจ็บปวดของตัวเอง

อันหรันจึงทำได้เพียงปล่อยมือออกจากตัวมันก่อน

ขณะที่เธอกำลังใช้ความคิดว่าจะช่วยเจ้าแมวแสนน่ารักนี่อย่างไร จู่ๆก็มีเสียงเอ่ยขึ้นมาจากทางด้านหลัง : "หลบหน่อย!"

อันหรันตอบรับสั้นๆก่อนจะเดินหลีกทางให้เขา ฮั่วเทียนหลันตอนนี้หน้าบึ้งตึง

เรื่องที่เกิดขึ้้นทั้งหมดเมื่อวานยังคงฉายชัดอยู่ในหัวราวกับพึ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ ทำให้อันหรันรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย

ฮั่วเทียนหลันก้าวไปข้างหน้า เจ้าบริติชชอร์ตแฮร์เมื่อเห็นฮั่วเทียนหลันเดินมามันก็ร้องขึ้นราวกับดีใจเป็นอย่างมากที่เขาจะมาช่วยตน

แต่ฮั่วเทียนหลันกลับยกเท้าขึ้นมาราวกับจะเตะมันออกไป

เจ้าบริติชชอร์ตแฮร์แผงขนขึ้นในทันที ถ้าหากเขาถีบเจ้าแมวตัวนี้จริงๆ ไม่เพียงแต่จะช่วยมันไว้ไม่ได้แต่มันอาจจะถึงขั้นตายเลยด้วยซ้ำ อันหรันคิด

“คุณชายฮั่ว อย่า... ”

ก่อนที่อันหรันจะพูดจบ เธอก็ต้องตกใจขึ้นมา เมื่อเจ้าแมวตัวนั้นหดตัวลงก่อนจะกระโดดออกจากรูโหว่แล้ววิ่งหนีไป

จากนั้นฮั่วเทียนหลันก็หยิบแผ่นไม้ขึ้นมาแปะติดไว้ดังเดิม

อันหรันยังคงอึ้งกับสิ่งที่เห็นเมื่อกี้อยู่ ฮั่วเทียนหลันหันหลังกลับเตรียมจะเดินออกไปจากห้องนี้ ก่อนจะออกไปเขาทิ้งท้ายไว้หนึ่งประโยค : "มันชอบแกล้งแขกที่มาใหม่น่ะ!"

คำว่าแขกทำให้หัวใจของอันหรันจมดิ่งลงเล็กน้อย

แต่เธอก็ปรับสีหน้าได้ทันท่วงที ช่วงเวลาที่ต้องอยู่กับฮั่วเทียนหลันนั้นเหลือไม่เยอะแล้ว ขอเพียงเขายอมปล่อยเธอไป ก็ไม่จำเป็นต้องมาต่อปากต่อคำกับเขาอีกแล้ว

ทันทีที่อันหรันเดินออกมาจากห้องนั้น ก็มองเห็นเจ้าแมวตัวเดิมวิ่งจากประตูทางเข้าเข้ามาแล้วเดินร้องเมี้ยวเมี้ยวรอบๆตัวฮั่วเทียนหลัน ราวกับว่าต้องการขออาหาร

ฮั่วเทียนหลันย่อตัวลง ก่อนจะอุ้มเจ้าบริติชชอร์ตแฮร์ไว้ในอ้อมแขน แล้วเอ่ยขึ้น : "เจ้ารวย เมื่อวานแกไปไหนมา"

รวย?

เมื่อได้ยินชื่อของเจ้าตัวนี้อันหรันก็แทบระเบิดหัวเราะออกมา

ชื่อนี้มันไม่ได้ดูแย่อะไรหรอก แต่ก็ดูเป็นชื่อบ้านๆ ที่มีภูมิฐานดี!