โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 209

เจ้าแมวเหมียวที่โดนเรียกว่ารวยนั้น ร้องส่งเสียงออกมาอย่างไม่พอใจ

บริติชชอร์ตแฮร์ตัวนี้เป็นแมวเพศเมียที่คุณย่าของฮั่วเทียนหลันซื้อให้เขาตอนที่ครอบครัวฮัวเกิดเรื่อง เพื่อที่ฮั่วเทียนหลันจะได้มีสัตว์เลี้ยงอยู่เป็นเพื่อน คอยบรรเทาความเศร้าโศกเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น

ในตอนแรกเจ้าแมวตัวนี้มีชื่อที่ไพเราะมาก นั่นก็คืออลิซ

ความสง่างามและดูสูงส่งนั้นทำให้มันเดินไปที่ไหนก็มักจะคิดว่าตัวเองเป็นจุดสนใจอยู่เสมอ

แต่อยู่มาวันหนึ่ง ขณะที่ฮั่วเทียนหลันกำลังดูรายการทีวีอยู่นั้น ก็ปรากฏชื่อรวยขึ้นมา

จากนั้นเขาเหลือบมองไปที่อลิซ ก่อนจะกวักมือเรียกมันเข้ามาหาแล้วเอ่ยขึ้น : "ต่อไปแกชื่อว่าเจ้ารวยละกันนะ!"

อลิซเป็นแมวที่ได้รับการฝึกฝนมาในระดับสูง จนอีกนิดก็คงจะพูดคุยสื่อสารกับมนุษย์อย่างเราๆได้เลยล่ะ

เพราะมันมีความสวยงามในตัวของมัน เมื่อได้ยินชื่อที่ฮั่วเทียนหลันเอ่ยเรียกเมื่อกี้นั้นจึงเกิดความไม่ค่อยพอใจ และแผงขนขู่ขึ้นมาในทันที

ทันใดนั้นฮั่วเทียนหลันก็ตะโกนเรียกเส้าซู่ เมื่อเส้าซู่วิ่งเข้ามาแล้ว ฮั่วเทียนหลันก็จ้องไปที่อลิซอย่างเคร่งขรึม ก่อนจะเอ่ยขึ้น : "ถ้าแกไม่ยอมรับชื่อรวยล่ะก็ ต่อไปฉันจะให้เส้าซู่เอาแกไปเลี้ยงแทน!”

อลิซตัวสั่นขึ้นอย่างรุนแรง คนเดียวในตระกูลฮัวที่ทำราวกับมันเป็นของเล่นก็คือฮัวเส้าซู่คนนี้

มันเป็นแมวที่มีศักดิ์ศรีก็จริง แต่ศักดิ์ศรีบ้าบอนี่มันช่างไม่คุ้มค่าเอาซะเลย

ดังนั้นมันจึงรีบทำตัวประนีประนอมขึ้น พร้อมคิดในใจว่าอีกสิบปีก็คงไม่สายเกินไปสำหรับการแก้แค้นนี้

ฮั่วเทียนหลันอุ้มเจ้ารวยขึ้นมานั่งบนตักที่โซฟา พร้อมใช้มือลูบขนนุ่มของมันอย่างเบามือ

เมื่อกี้เขาออกไปซื้ออาหารเช้ามา หมู่บ้านนี้มีถนนขายอาหารอยู่เส้นหนึ่งที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก

ทันใดนั้นเจ้ารวยก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ที่ฮั่วเทียนหลันยกเท้าขึ้นมาทำท่าจะเตะมัน มันจึงรีบดิ้นตัวให้หลุดพ้นจากอ้อมแขนของฮั่วเทียนหลัน ก่อนจะวิ่งไปนอนลงบนโซฟาอีกด้านอย่างสบายอกสบายใจ

ผู้ชายคนนี้เมื่อกี้เกือบจะประทุษร้ายมัน ทั้งที่มันก็เป็นเพียงแมวเหมียวตัวหนึ่งเท่านั้น แล้วอย่างนี้จะไม่ให้มันเครียดแค้นได้อย่างไรกัน

ไม่เครียดแค้นก็ไม่ใช่นิสัยแมวน่ะสิ

ฮั่วเทียนหลันเปิดกล่องอาหารเช้าที่วางอยู่บนโต๊ะ กลิ่นหอมของอาหารลอยฟุ้งไปทั่วบริเวณ

ทันใดนั้นเองเจ้ารวยก็ละทิ้งอคติของตนทันที มันเบิกตากว้างก่อนจะเดินเข้าไปหาเขาด้วยสีหน้าตื่นเต้น

ชีวิตแมวของมัน ไม่เคยมีความสุขอย่างที่สัตว์ทั่วไปควรจะมี นับตั้งแต่เกิดเรื่องในครั้งนั้น

ดังนั้นในตอนนี้ความปรารถนาเดียวของมันก็คือการกินต่อไปเรื่อยๆ

ฮั่วเทียนหลันถือขนมอี๋ไว้ในมือ ก่อนจะแกว่งไปมาด้านหน้าเจ้ารวย พร้อมทั้งเอ่ยขึ้นอย่างหยอกล้อ : "หิวหรือเปล่า"

เจ้ารวยมองตามขนมอี๋อย่างไม่กระพริบตา

หลังจากได้ยินที่ฮั่วเทียนหลันพูด มันก็นั่งทำท่าพร้อมจะกลืนลงไปอย่างเต็มที อันหรันที่อยู่ข้างๆก็มองดูอย่างนิ่งงันอยู่อย่างนั้น

เจ้ารวยมองไปที่ขนมอี๋และฮั่วเทียนหลันสลับไปมา จนสุดท้ายมันก็เลือกที่จะเดินกลับไปนอนลงบนโซฟาอีกครั้งหนึ่ง

เฮอะ พวกผู้ชาย มองเจ้าหญิงแมวเหมียวอย่างมันเป็นอะไรไปได้

คิดว่ามันเป็นแมวที่จะยอมแพ้ง่ายๆงั้นเหรอ หรือคิดว่ามันเป็นแมวที่หลอกซื้อได้ง่ายๆ

คิดว่าชีวิตของมันมีแค่เรื่องกินอย่างเดียวหรือยังไงกัน

ขอร้องเถอะ แม้ว่าจะใช้อุ้งเท้าคิด แต่มันก็ยังต้องอาศัยหลักความคิดและหลักปรัชญาอยู่ดี

เพราะว่ามันสูงส่งเช่นนี้...

ฮืออออ แต่จะว่าไปมันก็หอมดีเหมือยกันนะเนี่ย!

ขณะต่อมา เจ้ารวยก็ถูกฮั่วเทียนหลันหลอกซื้อด้วยขนมอี๋จนได้

อันหรันที่ยืนอยู่ด้านข้างมองเจ้ารวยอย่างพินิจพิจารณา

ขณะเดียวกัน เจ้ารวยที่กินขนมอย่างเอร็ดอร่อยนั้นก็มองไปที่อันหรันเช่นเดียวกัน

ผู้หญิงคนนี้เป็นนายหญิงของมันหรือเปล่านะ

ในตอนที่ฮั่วเทียนหลันกำลังจะส่งขนมอี๋ลูกที่สองเข้าไปในปากเจ้ารวย เจ้ารวยก็ร้องประท้วงขึ้นมาก่อน

ฮั่วเทียนหลันยื่นมือออกไปสัมผัสขนนุ่มสลวยของมัน แต่เจ้ารวยนั้นกลับใช้อุ้งเท้าผลักมือเขาออกอย่างรู้สึกไม่พอใจ

ฮั่วเทียนหลันหัวเราะขึ้นเบาๆ ก่อนจะอุ้มเจ้ารวยเอาไว้ในอ้อมแขน

"เจ้ารวย ไม่เจอกันแค่นี้ก็ลืมไปซะแล้วเหรอว่าใครเป็นเจ้านายแกอะ หืม"

ตัวของเจ้ารวยสะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อยหลังจากที่ได้ยินเขาเอ่ยเช่นนี้

มันร้องเมี้ยวขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะนอนลงบนตัวของฮั่วเทียนหลันอย่างออดอ้อน

ยังไงซะผู้ชายคนนี้ก็หล่อดี มันคงไม่ดูเสียหายอะไรที่เจ้ารวยจะปล่อยให้หนุ่มหล่อคนนี้ได้สัมผัสตัวของมัน

อันหรันมองดูเจ้ารวยด้วยความสนใจ แม้ว่าฮั่วเทียนหลันจะไม่ได้พูดอะไรกับเธอสักคำ แต่เธอก็เลือกที่จะนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามเขา

เธอเป็นคนที่มีจิตใจแมตตาและเธอก็รักลูกแมวลูกสุนัขมากๆ

ตอนที่ทำงานที่เมือง W นั้น เธอมักจะซื้ออาหารไปให้เจ้าแมวจรจัดและเจ้าสุนัขจรจัดอยู่บ่อยๆ

ฮั่วเทียนหลันเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเห็นว่าอันหรันจ้องมองมาที่เจ้ารวยตาไม่กระพริบ

เขาตบที่ก้นของเจ้ารวยเบาๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น : "เดินไปหาผู้หญิงคนนั้นสิ!"

เจ้ารวยมองไปที่ฮั่วเทียนหลันราวกับอยากบอกว่า 'ขอร้องล่ะเจ้านาย ฉันเป็นแมวตัวเมียมาโดยตลอด เป็นแมวตัวเมียที่สูงส่ง และต่อต้านการถูกล่อลวงมาโดยตลอด ฉันจะไม่มีวันโดนซื้อได้ง่ายๆหรอก...'

เมี้ยว!

เจ้ารวยกระโดดขึ้นไปในอากาศ ก่อนจะงับหัวใจหมูที่อันหรันหยิบออกมาจากซุปหัวใจหมูแล้วกลืนมันลงไปในท้อง

หลังจากกินเสร็จ เจ้ารวยก็รู้สึกว่าตนเองได้พลาดท่าเสียทีไปซะแล้ว

มันมองไปที่อันหรันอย่างไม่พอใจ ต้องโทษผู้หญิงคนนี้คนเดียวเลยที่มาล่อลวงมันด้วยของกินเช่นนี้

ฮั่วเทียนหลันมองดูอันหรันที่กำลังยิ้ม ก่อนจะพบว่ารอยยิ้มของผู้หญิงคนนี้ยังสามารถทำให้เขามีความสุขขึ้นมาได้อย่างไม่รู้ตัว

เอาตามตรงเขาก็ยังโกรธเธออยู่ ที่เธอเอาแต่พูดถึงเรื่องการหย่าร้างกับเขา

และเพื่อที่จะหย่าร้างกับเขา เธอก็ไม่สนใจแม้กระทั่งชื่อเสียงและศักด์ศรีของตัวเองเลยสักนิด

นี่คือผู้หญิงที่อยู่ในข้อมูลที่เขาเคยสืบมาจริงๆใช่ไหม

คนที่สามารถทำทุกวิถีทางเพื่อให้บรรลุเป้าหมายของตัวเองโดยไม่สนใจความรู้สึกคนอื่นคนนั้น ใช่คนเดียวกันกับเธอคนนี้หรือเปล่านะ

แต่ในเมื่อเธอได้ครอบครองตำแหน่งภรรยาฮั่วนี้แล้ว เธอก็จะไม่มีวันได้จากไปไหนอย่างแน่นอน

แต่ด้วยความที่พวกมันเป็นศัตรูกันโดยธรรมชาติอยู่แล้ว ทำให้เจ้าสองตัวย่อมมีความขัดแย้งกันเกิดขึ้นบ้าง

อย่างเช่นตอนนี้ที่เจ้าต้าหลางกำลังเห่าร้องใส่เจ้ารวยไม่ยอมหยุด พลางยกอุ้งเท้าขึ้นมาขู่เจ้ารวยฟ่อ

เจ้ารวยเองก็ใช่ย่อย จ้องมองเจ้าต้าหลางอย่างดุเดือดเช่นเดียวกัน

เจ้าต้าหลางร้องขึ้นหนึ่งที เจ้ารวยก็ร้องตอบไปสองทีอย่างไม่คิดยอมแพ้

เจ้าต้าหลางรู้สึกว่าตนเองถูกเหยียบย้ำศักดิ์ศรี มันจึงกระโจนไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

แต่เจ้ารวยกลับไหวตัวทัน ทีนทีที่มันหันกลับมามันก็ก้าวเดินอย่างสง่าและกระโดดเข้าสู่อ้อมแขนของอันหรันทันที

อันหรันอุ้มเจ้ารวยไว้ในอ้อมแขนก่อนจะส่งมือไปลูบที่ขนของมันสองสามที จากนั้นจึงโค้งตัวลงลูบเข้าที่ตัวเจ้าต้าหลางอย่างแผ่วเบาแล้วจึงเอ่ยขึ้น : "ต้าหลางเด็กดี ไม่ก่อเรื่องนะ! นี่เจ้ารวย เขาอายุมากกว่าแก ต่อไปต้องเรียกว่าพี่แมวเหมียวนะ"

เจ้าต้าหลางยังเห่าขู่เจ้ารวยอย่างไม่ลดละ แต่เจ้ารวยกลับไม่ได้สนใจมันเลยแม้แต่น้อย

มันทำท่าราวกับเบื่อเต็มทน จากนั้นจึงล้มตัวลงนอนด้วยท่าที่คิดว่าสบายที่สุด และให้อันหรันคอยเกาคางให้อยู่อย่างนั้น

ดูเหมือนว่ามันชอบใจที่ต้องอยู่ในอ้อมกอดของอันหรันเป็นอย่างมากเลยทีเดียว

เจ้าต้าหลางเองก็ลองหยั่งเชิง โดยการที่พยายามปีบตัวขึ้นมาบนขาของอันหรัน

ขณะนั้นเอง เจ้ารวยเริ่มที่จะโมโห มันมองไปที่อันหรันด้วยใบหน้าเบื่อโลก ก่อนจะมองกลับไปที่เจ้าต้าหลางด้วยสายตาข่มขู่อย่างดุเดือด

อันหรันปล่อยตัวเจ้ารวยลง และปล่อยให้มันเล่นอยู่กับเจ้าต้าหลาง

เพราะเธอยังมีธุระที่ต้องจัดการ เนื่องจากงานแต่งงานของฉีหลานก็ใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว

เธอต้องเตรียมแผนการทั้งหมดให้เสร็จล่วงหน้าหนึ่งสัปดาห์

เมื่ออันหรันลงมือทำงาน เธอก็ไม่ได้สนใจเวลาอีกต่อไป

Jinxiu Garden ค่อนข้างเงียบสงบ ที่นี่ถูกยกให้เป็นหมู่บ้านระดับไฮเอนด์ ดังนั้นจึงล้อมรอบไปด้วยกำแพงที่สามารถกั้นเสียงได้ถึงสามชั้น

เมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น อันหรันถึงได้เงยหน้าจากกองงานที่ทำอยู่

คนที่โทรเข้ามาคือป้า Ding เธอโทรมาบอกว่าเธอเตรียมอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว และถามว่าทำไมอันหรันถึงยังไม่กลับบ้าน

อันหรันบอกให้ป้า Ding ทานไปก่อนไม่ต้องรอเธอ จากนั้นเธอก็ใช้เวลาทำงานอีกพักหนึ่งจนงานเสร็จเรียบร้อย แล้วจึงเซฟออกมาเป็นรูปภาพก่อนจะบีบไฟล์แล้วส่งอีเมลให้กับฉีหลาน

สถานที่จัดงานนั้นอันหรันเตรียมแผนไว้ด้วยกันทั้งหมดสามแผน สำหรับชุดกี่เพ้าแต่งงานนั้นเธอได้เตรียมไว้ทั้งหมดแบบละหกชุดเลยทีเดียว

ช่วงเวลาที่สวยงามที่สุดในชีวิตของผู้หญิง ก็คือตอนที่เธอได้แต่งงานกับคนที่เธอรักและเขาก็รักเธอ

ถึงแม้ว่าฉีหลานเองจะไม่ได้ชอบหยูซิงเหวินก็เถอะ แต่อันหรันก็ยังอยากที่จะอวยพรให้กับพวกเขาอยู่ดี

พลังอำนาจของความผูกพัน​ บางครั้งก็สามารถนำมาซึ่งความรักได้ไม่ใช่หรอ

เธอเก็บคอมพิวเตอร์เสร็จ​ ก่อนจะเรียกต้าหลางให้เตรียมตัวเดินทางกลับ แต่เจ้าต้าหลางกลับทำตัวอืดอาดยืดยาด​และเดินหมุนรอบตัวเจ้ารวยอยู่อย่างนั้น​ ราวกับจะบอกว่าไม่อยากกลับอย่างไรอย่างนั้น

อันหรันรู้สึกแปลกประหลาดใจเป็นอย่างมาก นี่คือเจ้าต้าหลางตัวที่หยิ่งผยองตัวนั้นหรือเปล่านะ

เธอตะโกนเรียกเจ้าต้าหลางอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่ได้ผล​ จึงต้องใช้กำลังเข้าสู้​ เธอก้าวไปข้างหน้าก่อนจะทั้งฉุดทั้งดึงตัวเจ้าต้าหลางให้เดินตามไปขึ้นรถ

ส่วนเจ้ารวยนั้นยังคงนอนแน่นอนอยู่บนพรมอยู่เช่นนั้น แม้ว่าอันหรันจะอุ้มเจ้าต้าหลางออกไปแล้ว​ มันก็ทำแค่เลิ่กตาขึ้นมองแปปเดียวเท่านั้น

เฮ้อ ในที่สุดชีวิตแมวของมันก็เงียบสงบลงสักที!