โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 214

อันหรันรู้สึกละอายใจเล็กน้อย เธอแสดงออกให้เห็นชัดเจนว่าเธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองมิให้ขัดขืนกับฮั่วเทียนหลันได้

และเป็นช่วงสุดท้ายนี้ ที่เธอไม่สามารถควบคุมมันได้

ความเร่าร้อนของกระบวนท่าสุดท้าย มันช่างรุนแรงเกินคำบรรยาย เหมือนกับว่ามันเข้ามาถึงหัวใจของเธอ

แรกๆเธอคิดว่าความรู้สึกของเธอมันจะค่อยๆจางลงไป แต่นี่มันกลับรุนแรงยิ่งขึ้น

ตอนนี้เธอไม่มีแรงเหลือแล้ว และยังรู้สึกได้ถึงมีอะไรบางอย่างที่ไหลออกมาจากร่างกายของเธอ

ตอนนี้มีบางอย่างกำลังเข้าไปในปากของเธอ รสชาติของมันฝาดขม และมีน้ำพุ่งออกมา

เนื่องจากอันหรันกำลังนอนอยู่ จึงสำลักออกมาเป็นปกติ

เธอไอขึ้นมาทันทีและอาเจียนออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

เธอรู้สึกได้ว่ามีคนกำลังลูบหลังให้เธอ

มีความอบอุ่นและอ่อนโยน？

หลังจากนั้นอันหรันก็สลบไป

ฮั่วเทียนหลันมองลงไปที่อันหรัน เมื่อกี้เข้าเพิ่งจะให้เธอดื่มน้ำอันบริสุทธิ์จากตัวของเขาไป

เขาไม่เข้าใจกับความรู้สึกของเขาที่มีต่ออันหรัน

เมื่อครู่ เขาก็แค่อยากที่จะระบายมันออกมาเท่านั้น

แต่เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมในตอนท้ายสุด เขาถึงมีความสุขที่อธิบายไม่ได้ และความสุขนี้ก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขา

เหมือนกับว่าความสุขที่เกิดขึ้นมานั้น แลกกับสภาพของอันหรันที่เป็นอยู่ตอนนี้ มันก็คุ้มค่า

ฉันไม่ได้แกล้งเธอ ฉันสามารถทำทุกอย่างได้เพื่อเธอคนเดียว

เขามองไปที่ร่างกายที่ไม่มีเรี่ยวแรงของอันหรันที่กำลังสลบอยู่บนโซฟา เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ และทำให้อารมณ์ทางเพศของเขาพุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง และดูเหมือนว่าเขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้

เขาพยายามที่จะสงบใจตัวเอง จึงลุกขึ้นมาเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา หลังจากนั้นก็เดินมาเปิดหน้าต่างเผื่อรับลม และหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ

ในที่สุดเปลวไฟที่เร่าร้อนก็สงบลง

เขาตะโกนเรียกชื่ออันหรันหลายครั้ง แต่เธอก็ไม่มีการตอบสนองใดๆ

เขาฉุกคิดขึ้นมา และเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้อันหรัน

อันหรันกำลังฝัน ฉันที่อ่อนโยนมากๆ

เธอกำลังถูกคนไล่ฆ่าแต่ว่าไม่สามารถวิ่งหนีได้ คนข้างหลังก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เธอตื่นตระหนก แล้วคิดถึงโศกนาฏกรรมที่อาจเกิดขึ้นในวินาทีถัดไป

แต่วินาทีนั้น ก็มีคนปรากฏตัวขึ้นด้านหน้าของเธอ

เหมือนกับเทพเจ้าที่ลงมาโปรดเธอ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยแสงที่เปล่งประกาย

หากพูดถึงตนหนึ่งฮีโร่ที่อยู่ในใจของผู้หญิงหลายๆคน ผู้ที่อยู่ด้านหน้าของอันหรันในตอนนี้ ก็คือฮีโร่ในดวงใจของเธอ

เขาจัดการกับคนที่ต้องการจะทำร้ายอันหรัน จากนั้นก็อุ้มอันหรันขึ้น และก็ค่อยๆน้ำมือมาปาดผมกระจัดกระจายอยู่บนใบหน้าของอันหรันออกอย่างเบาๆ

สุดท้ายเขาก็จูบลงมาที่ริมฝีปากของอันหรันเบาๆ

หลังจากที่จูบแล้ว อันหรันถึงนึกได้ว่าเขาคนนั้นเป็นคนในครอบครัวของเธอ

เธอรู้สึกอายขึ้นมาทันทีแล้วพูดออกไปว่า “คุณทำแบบนี้ได้อย่างไร！”

และแสงไฟที่ส่องสว่างมาจากคนคนนั้นก็ค่อยๆจางหายไป

ใบหน้าที่คุ้นเคย ทำให้อันหรันถึงกับขนลุกขึ้นมา

“คุณ คุณฮั่ว.....ไม่ใช่ ไม่ใช่ สามีของฉัน！”

อันหรันส่งเสียงกรีดร้อง และลุกขึ้นมาทันที

ร่างกายของถูกปกคลุมไปด้วยผ้า และเหมือนกับว่าเธอกำลังเคลื่อนที่อยู่ตลอดเวลา

เธอรีบมองไปรอบๆ จึงรู้ตัวว่าเธอกำลังนั่งอยู่บนรถ จากนั้นเธอถึงถอนหายใจออกมายาวๆ

แต่ในวินาทีต่อมาเธอก็นึกได้ว่าเธอหลับไปตอนที่กำลังนอนเปลือยอยู่บนโซฟา

แต่ตอนนี้เธอกำลังใส่เสื้อผ้าอยู่ เป็นไปได้ไหมว่า...？

อันหรันแหงนหน้าขึ้นไปมอง เห็นฮั่วเทียนหลันที่กำลังขับรถอยู่

เสียงเพลงที่ไพรเราะ เข้ามาพร้อมกับเสียงของฮั่วเทียนหลัน “ตื่นแล้วหรอ？”

ไม่ทันรอให้อันหรันตอบรับ เขาก็พูดต่ออีกว่า “ฉันเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอเอง ก่อนจะใส่ให้ก็เช็ดตัวให้สะอาดแล้วด้วย”

ประโยคที่ฮั่วเทียนหลันพูดออกมาดูเหมือนว่ามันจะเป็นแค่เพียงเรื่องเล็กน้อย แต่นั่นก็ทำให้ใบหน้าของอันหรันแดงขึ้นมาได้

ในใจของเธอมีความรู้สึกหนึ่งเกิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก นี่หรือว่า ผู้ชายคนนี้กำลังดูแลเธออยู่？

หลังจากตอนนั้นจนกระทั่งขับรถมาถึงคฤหาสน์ ฮั่วเทียนหลันก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเลย

อันหรันก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาเหมือนกัน ความเงียบแบบนี้สำหรับเธอแล้วมันดีมาก ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะทำเป็นคนใบ้

ตอนที่ลงรถ เธอเปิดประตูรถออกไป ขาข้างหนึ่งของเธอกำลังจะแตะลงที่พื้น จู่ๆก็รู้สึกว่าเธอไม่มีเรี่ยวแรงที่สามารถพยุงตัวเองได้ อีกนิดเดียวเธอก็จะล้มลงไปแล้ว

ยังดีที่เธอใช้มือจับประตูรถไว้แน่น จึงทำให้เธอไม่ล้มลงไป

ฮั่วเทียนหลันจึงรีบลุกขึ้นมาจากที่นั่งคนขับ เพื่อมาพยุงอันหรันขึ้นแล้วอุ้มเธอขึ้นมา

อันหรันก็มองไปที่ผู้ชายคนนั้นด้วยสายตาที่ขมขื่น แน่นอนว่ามันเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ

ถ้านานกว่านี้ เขาจะรู้สึกตัวได้

เมื่อเข้ามาในบ้าน อันหรันก็ทานข้าวเย็นไปสองสามคำ จากนั้นก็พยุงบันไดเขินขึ้นไปชั้นบน

ตอนแรกฮั่วเทียนหลันก็เดินตามหลังของเธอมา แต่ถูกป้าdingเรียกไว้ และก็ได้ยินที่ป้าdingพูดกับฮั่วเทียนหลันแบบไม่ชัดถ้อยชัดคำว่าทำอะไรก็ให้อยู่ในขอบเขต

หน้าของอันหรันก็แดงขึ้นมาทันที หลังจากที่เธอเข้ามาให้ห้องก็นอนคว่ำและนำผ้าห่มมาห่อตัวไว้

นอนไปแบบนั้น อันหรันเองก็ไม่รู้ว่าเธอหลับไปได้อย่างไร

วันรุ่งขึ้นตื่นขึ้นมา ก็พบว่าเธอนอนอยู่ในอ้อมแขนของฮั่วเทียนหลัน

ฮั่วเทียนหลันกอดเธอไว้ เธอนอนอยู่บนท่อนแขนของเขา ด้วยท่าทางของพวกเขาทั้งสองคน ถ้าหากบอกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขาไม่ดี ก็ไม่มีใครอยากจะเชื่อ

ร่างกายของอันหรันแข็งทื่อ เธอกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรถึงจะหลุดไปจากอ้อมแขนของฮั่วเทียนหลัน

“คุณฮั่ว คุณเองก็รีบลุกจากที่นอนเถอะ！ นี่มันก็เลยเวลางานมาแล้ว ถ้ายังนอนต่อไปอีก ไปถึงที่ทำงานก็คงทานข้าวกลางวันได้เลย”

อันหรันแสร้งทำเป็นพูดด้วยท่าทางที่ปกติ เพราะคิดที่จะให้ฮั่วเทียนหลันสนใจเรื่องอื่นบ้างนอกจากเธอ

อย่างไรก็ตามสายตาที่มองมาจากด้านหลังของเธอ ก็เต็มไปด้วยความปรารถนา

“อันหรัน！”

“เอ๋....”

อันหรันพูดตอบกลับด้วยเสียงเบาๆ เธอไม่รู้ว่าฮั่วเทียนหลันอยากจะพูดอะไร

“ฉันไม่อยากขยับตัวเลย เธอเช็ดตัวให้ฉันหน่อยสิ”

คำพูดของฮั่วเทียนหลัน ไม่ได้มีความรู้สึกขอร้องออกมาเลย ยิ่งไปกว่านั้นกลับรู้สึกได้ว่ามันเป็นคำสั่ง

อันหรันตะคอกออกมา “นี่คุณ...”

“เธออยากจะทำแบบนั้นอีกสักรอบหรอ？”

ฮั่วเทียนหลันขัดอันหรันด้วยคำพูด ซึ่งคำพูดนั้นทำให้อันหรันถึงกับชะงัก แล้วตอบกลับไปว่า “ไม่ ไม่แล้ว เดี๋ยวฉันทำให้”

พูดจบ เธอก็รีบวิ่งหนีเข้าไปในห้องน้ำ

หลังจากที่เธอทำอะไรเรียบร้อย เธอก็กลับมาที่เตียงพร้อมกับผ้าขนหนูร้อนๆ

เรื่องที่ต้องมาเช็ดตัวให้ผู้ชาย นี่มันไม่ใช่ครั้งแรกสำหรับเธอ

ในตอนที่อันเฮายังเป็นเด็ก เขาชอบอาบน้ำโดยไม่ถูกตัว ดังนั้นอันหรันจึงมักจะมาช่วยเขาอาบเป็นเรื่องปกติ

พอคิดถึงอันเฮา ใจของอันหรันก็ดิ่งลึกลงทันที

ดวงตาของเธอค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง ถ้าหากรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ สุดท้ายแล้วอันเฮาต้องมาตาย

ในวันนั้นเธอคงไม่ปล่อยให้อันเฮาจากไปจากเธอ

อย่างน้อย เธอก็ยังสามารถดูแลเขาได้ด้วยตัวเอง

แต่ว่าเรื่องบางเรื่องเมื่อตัดสินใจผิดพลาดไปแล้ว มันก็ไม่สามารถที่จะย้อนคืนกลับมาได้อีก

“เธอรู้ไหม ว่าตอนนี้เธอเหมือนกับอะไร？” คำพูดของฮั่วเทียนหลัน เหมือนกับพายุที่โหมเข้ามาในหูของเธอ

เธอรีบเงยหน้าขึ้นและพูดว่า “มีอะไรหรอ คุณฮั่ว.....”

“เด็กโง่！”

ฮั่วเทียนหลันยิ้มออกมาที่มุมปาก ทันทีที่ผ้าขนหนูในมือของอันหรันสัมผัสลงบนเรือนร่างของเขา ก็ทำให้ความปรารถนาที่มีตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

อันหรันค่อยๆเช็ดตัวของฮั่วเทียนหลันด้วยความระมัดระวัง เธอไม่ยอมให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นได้อีกแน่

แน่นอน เธอแกล้งทำเป็นหลีกเลี่ยงไม่ให้ไปโดนจุดจุดนั้นของฮั่วเทียนหลัน เพราะเธอก็รู้ดีว่า ตอนนี้เธอกำลังเล่นกับไฟ

แต่ก็มีเรื่องบางเรื่อง ถึงแม้จะไม่พูด ก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่รู้

ตอนที่เธอเช็ดไปที่หน้าอกของอันหรัน เนื่องจากมือของเธอไม่มีแรง ถือผ้าไว้นานขนาดนี้ เธอจึงล้มไปที่บนตัวของฮั่วเทียนหลัน

นั้นเป็นเหตุชนวนที่ทำให้เปลวไฟนี้ติดขึ้นมาอีกครั้ง