โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 215

ไม่ทันได้รอให้อันหรันลุกขึ้น เธอก็ถูกฮั่วเทียนหลันโอบด้วยแขนอย่างแน่น

“เธออยากจะเริ่มมันอีกครั้ง?”

คำพูดของฮั่วเทียนหลันทำให้อันหรันถึงกับหน้าซีดลงทันที

โอ่สวรรค์ เธอรับไม่ได้จริงๆ!

เธอไม่กล้าแม้แต่ขยับ และก็รู้สึกได้ว่าขาข้างหนึ่งของเธอกำลังแนบชิดกับสิ่งที่ทำให้รู้สึกถึงความอุ่นอยู่

“ไม่พูด ก็แสดงว่าเธอยอมรับสินะ ถ้าอย่างนั้นฉันจะให้รางวัลเธอเอง!”

พูดจบ ฮั่วเทียนหลันก็พลิกตัวให้อันหรันอยู่ด้านล่างเขาทันที

เขามองไปผู้หญิงคนนั้นอย่างอ่อนน้อม อ่อนโยน และตอนนี้อันหรันก็ได้แต่นอนหดตัว

ถ้าบอกว่าไม่กลัว ก็โกหกแล้ว

เป็นไปได้หรอที่เขาจะทำมันอีกแค่ครั้งเดียว!

เห็นได้ชัดว่ามันไม่มีที่สิ้นสุด ไม่หยุดนิ่ง

มือทันสองข้างของอันหรันดันไปที่หน้าอกของฮั่วเทียนหลันเบาๆ เพราะกลัวว่าจะให้ฮั่วเทียนหลันโกรธ

“คุณ คุณฮั่ว เป็นไปได้ไหมว่าจะไม่ทำแบบนั้นแล้ว? ฉันเหนื่อยมากแล้วจริงๆ....”

อันหรันพูดออกมาด้วยเสียงสั่น ทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกหวั่นไหว

เขายื่นมือออกมา ลูบไปเบาๆบนใบหน้าของอันหรัน สัมผัสที่เรียบเนียนทำให้ให้เขารู้สึกกระชุ่มกระชวยขึ้นมา

ผู้หญิงคนนี้ผิวพรรณดีเสียจริง

เธอไม่เคยดูและมันอย่างจริงจัง และเธอก็ไม่เคยไปเข้าร้านเสริมสวยที่ไหน

มันช่างเป็นความงามที่เกิดจากธรรมชาติโดยแท้จริง

ฮั่วเทียนหลันก้มหัวลง จูบลงมาที่ริมฝีปากของอันหรัน

เขาใช้ลิ้นของเขาสอดแทรกเข้าไปในปากของอันหรัน เพลิดเพลินกับความนุ่มนวลอย่างไร้ยางอาย

อันหรันพยายามที่จะขัดขืน แต่การทำแบบนั้นก็เหมือนเป็นการท้าทายฮั่วเทียนหลันเสียมากกว่า

เขาเอาชนะอันหรันได้อย่างง่ายดาย และใช้อีกมือหนึ่งค่อยๆถอดเสื้อผ้าของอันหรันออก

อันหรันตกใจกลัว เธอคิดว่าป้าdingที่อยู่ที่ชั้นล่างจะได้ยินเสียง เธอจึงสะบัดหน้าหนีแล้วพูดออกมาว่า “คุณนี่มันบ้าจริงๆ!”

ฮั่วเทียนหลันไร้ยางอาย แต่อันหรันยังอยากจะรักษาภาพพจน์ไว้

แน่นอน ที่สำคัญที่สุด คือเธอยังอยากจะมีชีวิตอยู่

สุดท้ายอันหรันรีบดันร่างของฮั่วเทียนหลันออกพร้อมกับพูดว่า “คุณฮั่ว อย่าทำแบบนี้ รางวัลชิ้นนี้ ฉันไม่ได้อยากได้”

ฮั่วเทียนหลันกัดไปที่ริมฝีปากของอันหรัน และกวาดปลายลิ้นของเขาเบา ๆ ร่างกายของอันหรันสั่นสะท้านขึ้นมาทันที

นั้นเป็นตำแหน่งที่อ่อนไหวที่สุดของเธอ แน่นอนว่าเธอไม่สามารถต้านทานมันได้

“รางวัลของฉัน ฉันพูดไปแล้วว่าจะให้ เธอก็ต้องได้รับมัน”

พูดจบ ฮั่วเทียนหลันกระตุกปราการป้องกันสุดท้ายของอันหรันออก และบุกทะลวงเข้าไปอย่างรวดเร็ว

อันหรันไม่สามารถต้านทานความรู้สึกของตนเองได้ในตอนนี้ เธอทนไม่ได้จนต้องร้องออกมา

เสียงอันน่าหลงใหลนี้กระตุ้นให้ฮั่วเทียนหลันเร่าร้อนขึ้น และหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับอันหรัน

อันหรันเอามือมาปิดปาก พยายามที่จะปิดกั้นเสียงทั้งหมดเอาไว้

แต่เธอทำไปก็ไร้ประโยชน์ เพราะว่าวินาทีต่อมาฮั่วเทียนหลันกดมือของเธอไว้ที่ด้านบนศีรษะ

เมื่อวานก็ทำกันนานขนาดนั้น วันนี้ยังต้องมาทำอีกรอบ

ร่างกายของอันหรันเหือดแห้ง

ทำให้เธอรู้สึกเจ็บ แต่มันก็มีความสุขอย่างอธิบายออกมาไม่ได้

เธอพยายามหักห้ามใจ แต่กลับทำให้ผู้ชายคนนี้รุนแรงมากขึ้น

ฮั่วเทียนหลันเปลี่ยนท่า เขาให้อันหรันมานั่งบนขาของเขา

การที่ผู้ชายอยู่ด้านล่างและผู้หญิงอยู่ด้านบนมันทำให้ช่องว่างเหล่านั้นหายไป ท่านี้ทำให้อันหรันถึงกับทำอะไรไม่ถูก

ไม่ทันได้รอให้เธอตอบโต้ ฮั่วเทียนหลันก็คว้าไปที่เอวของเธอ แล้วทำการบรรเลงท่วงท่าต่อ

อันหรันพยายามดิ้นลง คิดอยากจะลงไปจากตักของฮั่วเทียนหลัน

แต่การเคลื่อนไหวที่บิดเบี้ยวนี้ทำให้ฮั่วเทียนหลันยิ่งรู้สึกซาบซ่านขึ้นไปอีก

เขาพูดว่าครั้งเดียว มันก็ต้องแค่ครั้งเดียว

แต่ว่าช่วงเวลาของครั้งนี้อาจจะนานขึ้น อันหรันมองไปที่นาฬิกาที่แขวนอยู่กับผนัง เข็มสั้นขยับไป ขยับไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายเธอก็ไม่รู้ว่ามันผ่านมานานแค่ไหนแล้ว

หรือว่าผ่านมาแล้วสองสามชั่วโมง? สี่ห้าชั่วโมง? หกเจ็ดชั่วโมง?

เธอจำมันได้ไม่ชัดเจน ความรู้สึกเหนื่อยนี้ทำให้เธอนึกถึงผู้หญิงที่ออกไปหาบริการเพื่อหาเงินมาเล่าเรียน

จากนั้นก็ยืนขึ้น ยืนอยู่แบบนั้นเป็นเวลาสิบแปดชั่วโมง

เมื่อถึงเวลาที่สิ้นสุดลง ขาของเธอก็แข็งทื่อไปหมด และใช้เวลาสามวันในการบรรเทา

หรือว่าผู้ชายคนนี้ตั้งใจไว้แต่แรกแล้ว ว่าจะไม่ให้เธอลงจากเตียงตลอดสามวัน

เธอรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอและขาดน้ำ และในตอนสุดท้ายดูเหมือนเธอจะรู้สึกไม่ชัดว่ามีบางอย่างอยู่ในร่างกาย

เธอไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกต่อไปแล้ว เธอหิวโหย และอ่อนแรงเหลือเกิน

ในตอนนี้เธออยากจะนอนมากๆ และท้องของเธอดันไม่ยอม ร้องโหยหวนออกมาเนื่องจากเธอยังไม่ได้ทานข้าวเลยสักมื้อ

ความรู้สึกที่ได้อยู่บนเตียงนี่ดีจริงๆ สบายขนาดอยากจะขยับนิ้วยังไม่มีแรงจะขยับ

มีเสียงดังออกมาจากทางห้องน้ำ หรือว่าผู้ชายคนนี้กำลังอาบน้ำ?

เธอดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวด้วยความยากลำบาก

ในตอนที่เธอยืนมือของเธอออกไปหยิบผ้าห่ม มือของเธอสั่นมาก

ผู้ชายคนนี้ทำให้เรี่ยวแรงของเธอหมดไป

แต่ว่ายังมีอีกเรื่องหนึ่งที่เธอยังไม่ได้ทำ

เธอพยายามใช้แรงที่เหลือเคลื่อนตัวเองมาที่ตู้ข้างๆเตียง

ในความทรงจำของเธอ เหมือนกับว่ากล่องใบนั้นอยู่ในลิ้นชักชั้นสอง

เธอดึกลิ้นชักออกมา และคลำไปรอบๆ ในที่สุดก็เจอและหยิบมันออกมา

เธอเงยหน้ามองไปรอบๆ และพบว่าไม่มีน้ำ

เธอก็กังวลขึ้นมาทันที เธอกำยาไว้ในมือและคิดว่าเธอจะต้องลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้าเพื่อไปหยิบน้ำที่ชั้นล่าง?