โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 406

“'งั้น งั้นคุณไม่เป็นไรแน่ใช่ไหม คุณฮั่ว หรือจะให้ฉันโทรหาพี่ใหญ่บอกให้ส่งคนมาไหม!”

เพราะอย่างไรตระกูลหยางก็เป็นตระกูลแรกที่ตั้งรกรากที่เมือง S หากหยางหลิงรุ่ยโทรหาหยางหยวน ฮั่วเทียนหลันก็จะสามารถเข้ารับการรักษาได้อย่างรวดเร็วที่สุดแน่นอน

เพียงเพราะหยางหลิงรุ่ยไม่คุ้นชินกับการใช้อำนาจของตระกูลหยาง ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่รู้ว่าตระกูลหยางนั้นทรงพลังมากเพียงใด

ฮั่วเทียนหลันส่ายหัวไปมา แต่คิ้วขมวดแน่นของเขากลับทรยศต่อสิ่งที่เขาแสดงออกมาให้เห็น

“ผมไม่เป็นไรคุณหยาง กับเวลาที่เสียไปในตอนนี้ ความจริงผมควรจะกลับไปบ้านและรักษาจนเสร็จแล้ว”

คำพูดของฮั่วเทียนหลันทำหยางหลิงรุ่ยหน้าแดงขึ้นมา ในตอนที่เธอกำลังจะตอบโต้กลับไปนั้น ก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมาจากทางด้านหลังเสียก่อน

"คุณหยางครับ กรุณาหลีกทางให้ด้วยครับ พวกเราต้องส่งตัวท่านประธานฮั่วกลับแล้ว"

หยางหลิงรุ่ยหันหน้ากลับไปมอง แล้วจะต้องรู้สึกประหลาดใจเมื่อพบว่าโจวหยวนหาเปลหามมาแล้วจริง ๆ ราวกับเขาสามารถเสกมันมาได้

และเปลหามอันนี้ดูใหม่มากราวกับยังไม่ผ่านการใช้งานมาเลยสักนิด แม้แต่รอยเย็บที่ยังไม่ได้เล็มด้ายออกก็สามารถมองเห็นได้

หยางหลิงรุ่ยรีบเดินหลบทาง ฮั่วเทียนหลันถูกวางลงบนเปลแล้วหามออกไปทันที

โจวหยวนยังคงอยู่ต่อ เนื่องจากเขายังต้องจัดการกับเหตุการณ์ความวุ่นวายครั้งนี้ก่อน

รถคันดังกล่าวพังยับ น้ำในถังน้ำกำลังไหลออกมาไม่หยุด ส่วนผู้ก่อเหตุตอนนี้ถูกควบคุมโดยเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยแล้ว

ตรงจุดที่ฮั่วเทียนหลันนอนอยู่เมื่อสักครู่ยังคงมีคราบเลือดสดหลงเหลืออยู่ ยังไม่ได้รับการทำความสะอาด

โจวหยวนก้าวไปข้างหน้าตามด้วยหยางหลิงรุ่ย

ตามจริงโจวหยวนเพียงคนเดียวก็สามารถจัดการเรื่องนี้เองได้ เพราะอย่างไรเขาก็เป็นถึงผู้ช่วยพิเศษมือหนึ่งของฮั่วเทียนหลัน และเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้เขาจัดการมานับไม่ถ้วนแล้ว

แต่ฮั่วเทียนหลันได้รับบาดเจ็บเพราะหยางหลิงรุ่ย ทำให้หยางหลิงรุ่ยผู้ซึ่งไม่คอยตระหนกวิตกมาก่อน กลับร้อนรนในใจขึ้นมาเป็นอย่างมาก

โดยเฉพาะตอนที่เห็นฮั่วเทียนหลันเลือดไหลออกมาไม่หยุด ใบหน้าของเขาขาวซีดจนแทบไม่มีเลือดเข้าไปล่อเลี้ยง มันทำให้เธอรู้สึกกลัวมากจริง ๆ

เธอไม่คิดเลยว่า ในตอนนี้ผู้ชายคนนี้จะมีผลต่อหัวใจของเธอมากขนาดนี้

ตอนที่โจวหยวนเดินเข้าไปหาผู้ก่อเหตุ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของซูเปอร์มาร์เก็ตก็กำลังสอบปากคำอยู่

“ทำไมนายถึงขับรถมาชนแบบนี้”

"ถนนกว้างขวางขนาดนี้และอีกอย่างก็มีผู้คนที่อยู่ตรงนี้มากมาย แล้วนายจะขับไปบนถนนคนเดินได้อย่างไร เว้นแต่นายจะตั้งใจหมุนพวงมาลัยไปตำแหน่งนั้น"

"รีบสารภาพออกมาตรง ๆ ไม่อย่างนั้นถ้าตำรวจมาแล้ว นายจะต้องเข้าไปนอนในคุกแล้วนะ!"

......

ไม่ว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจะสอบปากคำอย่างไร ผู้กระทำผิดคนนั้นก็ยังคงนิ่งเฉย

ราวกับตอนนี้เขากำลังอยู่ในสภาพบ้าคลั่ง สักพักหัวเราะ สักพักร้องไห้ เมื่อร้องไห้ก็ร้องออกมาเสียงดังโวยวาย แต่เมื่อหัวเราะก็หัวเราะราวกับคนบ้า

เมื่อฟังจากเสียงกระซิบของผู้คนรอบข้าง ทำให้หยางหลิงรุ่ยพอรู้ว่าคน ๆ นี้น่าจะพึ่งเสพยามา มิฉะนั้นคงไม่เป็นเช่นนี้ไปได้

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่สามารถซักถามหาคำตอบได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าโจวหยวนจะไม่ทำอะไรเลย

โจวหยวนก้าวไปข้างหน้า การกระทำอย่างแรกของเขาก็คือการใช้กำลังเข้าจัดการ

เขาใช้เท้าเตะผู้กระทำความผิดจนตัวลอยออกไปมากกว่าหนึ่งเมตร

ผู้ก่อเหตุร้องอย่างเจ็บปวด หลังจากล้มลงกับพื้นไป เนิ่นนานก็ยังไม่สามารถลุกขึ้นมาได้

นั่นทำให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ยังเฝ้าดูอยู่ตกใจขึ้นมาทันที พวกเขาจ้องมองไปที่โจวหยวนและตะโกนเสียงดัง : "เฮ้ คุณทำอะไรเนี้ย คุณรู้ไหมว่าการที่คุณเตะเช่นนั้นมันอาจจะทำให้ผู้อื่นถึงแก่ชีวิตได้!"

โจวหยวนไม่ได้สนใจเสียงร้องตะโกนของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยแต่อย่างใด

เขายิ้มเยาะขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าและดึงเสื้อของผู้ก่อเหตุขึ้นมา จากนั้นตบเข้าที่บ้องหูทั้งสองข้าง

โจวหยวนเป็นเคยเข้ารับการฝึกต่อสู้มาก่อน ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ได้อยู่กับฮั่วเทียนหลันมาเป็นเวลาหลายปีขนาดนี้ ดังนั้นการต่อสู้ขั้นพื้นฐานเช่นนี้ เขาก็พอมีอยู่บ้าง

หลังจากถูกกระทำรุนแรง มุมปากของผู้ก่อเหตุก็มีเลือดไหลออกมา

โจวหยวนตีเข่าอีกครั้ง จนผู้ก่อเหตุตาเหลือกขึ้นจนสุด ลูกตาของเขาราวกับจะหลุดออกมาจากเบ้า จากนั้นเขาก็คุกเข่าลงกับพื้นและนอนหดตัวลงราวกับเป็นกุ้งในที่สุด

แต่โจวหยวนยังคงไม่คิดจะหยุด เขาเหยียบที่ท้องของผู้ก่อเหตุ

ทันใดนั้นผู้คนในบริเวณต่างก็ได้ยินเสียงดังโครม เป็นที่รับรู้กันว่าผู้ก่อเหตุคนนี้น่าจะกระดูกซี่โครงหักไปแล้ว

ผู้ก่อเหตุร้องขึ้นมาอย่างน่าสงสาร ก่อนจะหมดสติไปเพราะความเจ็บปวด

ผู้คนรอบข้างต่างตกตะลึงทันที แม้ว่าทุกคนจะเกลียดผู้ก่อเหตุคนนี้ก็ตาม

แต่ถึงกระนั้นพวกเขาก็รู้สึกว่า คนกระทำผิดก็ต้องได้รับผลกรรมอยู่แล้วและบางทีเขาอาจจะไม่ได้มีเจตนาก็ได้ นอกจากนี้การที่เขาทำความผิดนั้น พอถึงเวลาที่ตำรวจมา ตำรวจก็จะจัดการกับเขาอย่างแน่นอน

แต่ตอนนี้การที่โจวหยวนใช้กำลังจัดการนั้น มันไม่เหมือนกัน

เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการฆ่าผู้กระทำความผิดคนนี้!

โจวหยวนหันหลังหลับไปและพูดกับบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังเขาว่า : "ลากมันไป ฉันต้องการสอบปากคำมันเพียงลำพัง"

บอดี้การ์ดพยักหน้ารับและกำลังจะก้าวไปข้างหน้า แต่ก็ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของซูเปอร์มาร์เก็ตขวางเอาไว้ก่อน

พวกเขาได้โทรแจ้งตำรวจแล้วและอีกสักครู่ตำรวจก็คงจะเข้ามาจัดการ พวกเขาจะไม่ยอมให้โจวหยวนนำตัวผู้ก่อเหตุออกไปง่าย ๆ แน่นอน

"คุณผู้ชายครับ ตีคุณก็ตีไปแล้ว โมโหก็พอประมาณแล้ว เพราะฉะนั้นอย่านำตัวคนคนนี้ออกไปเลย!"

หนึ่งในเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ดูเป็นชายวัยกลางพูดขึ้น

แม้ว่าจะไม่มีคนอื่นได้รับบาดเจ็บอีก เพราะทุกคนต่างก็หลบหนีได้ทันเวลา แต่ทรัพย์สินสาธารณะที่เสียหายในที่เกิดเหตุจะต้องมีคนชดใช้

เหตุผลของหัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยเพียงพอที่จะสามารถหยุดฝีเท้าของเขาได้ ในตอนนี้กลุ่มฝูงชนที่อยู่บริเวณรอบ ๆ ก็เริ่มพูดกระซิบกระซาบกันขึ้นมาทันที

พวกกลุ่มคนมุงที่ไม่มีความเกรงกลัวใด ๆ นั้น ต่างก็สนับสนุนคำพูดของเหล่าฝูงชนอยู่ในใจ บางคนถึงกับคาดเดาว่าโจวหยวนและผู้กระทำความผิดกำลังเล่นละครเพื่อช่วยเหลือผู้กระทำความผิดอยู่

"ทางด้านตำรวจฉันจะจัดการเอง ตอนนี้ฉันสามารถเอามันออกไปได้หรือยัง"

ในขณะที่พูดโจวหยวนก็ก้าวไปข้างหน้าไปด้วย

เขามองไปที่หัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัย และหัวหน้าคนนั้นก็มองสังเกตมาที่เขาด้วยเช่นเดียวกัน

ทั้งสองคนต่างจ้องมองกันอย่างไม่ยอมแพ้อยู่อย่างนั้น การเผชิญหน้าที่เงียบงันกำลังเริ่มปรากฏให้เห็น

แต่ทางโจวหยวนนั้นต้องเป็นคนเงยหน้าขึ้นไปมองอีกฝ่ายแทน

เพราะอีกฝ่ายตัวสูงมาก ราว 1.95 เมตร และอีกอย่างเขาดูแข็งแรงมาก เช่นเดียวกันกับยักษ์ตัวใหญ่

ส่วนโจวหยวน เขาสูงเพียง 1.8 เมตรเท่านั้น และร่างกายก็ดูเหมือนจะไม่มีเนื้อหนังอะไรมากนัก

การยืนเผชิญหน้ากันเช่นนี้ ดูเหมือนหากหัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยตบโจวหยวนหนึ่งที ก็อาจจะทำให้ร่างของเขาลอยขึ้นจากพื้นได้เลยทีเดียว

"นายบอกว่าจะจัดการก็จะสามารถจัดการได้เลยหรือไง แล้วถ้านายไปแล้วไม่ยอมกลับมาล่ะ จะทำอย่างไร สรุปก็คือห้ามนำตัวคนคนนี้ไปไหนเด็ดขาด ตอนนี้นายอยากจะซักถามอะไรก็ตามสบาย อีกหน่อยตำรวจมาก็จะไม่ใช่เรื่องของนายอีกต่อไป"

หัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยเกลียดท่าทางจองหองทำตัวเป็นใหญ่ของโจวหยวนมาก เพราะมันทำให้เขานึกถึงน้องชายคนเล็กเมื่อหลายปีก่อน

น้องชายคนนี้เคยอยู่กับเขา ครอบครัวของอีกฝ่ายยากจน แต่มันทำตัวดี ปากหวานและมีความน่าเชื่อถือในการทำเรื่องต่าง ๆ

ดังนั้นจึงสามารถไต่เต้าขึ้นมาจนได้เป็นรองหัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยในที่สุด

ต่อมาหลังจากทำไปสักพักก็รู้สึกว่ามันลำบาก หัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยก็เริ่มปฏิบัติงานอย่างเป็นทางการและโชกโชนมากยิ่งขึ้น

น้องชายคนนี้ก็ยังคงเดินไปบนเส้นทางครึ่งดำครึ่งขาวเช่นนี้ต่อไปเรื่อย ๆ

แต่เมื่อปีที่แล้ว เขาได้จัดงานเลี้ยงรวมตัวพี่น้องคนสนิทมิตรสหายขึ้น

หลังจากที่หัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยไปเข้าร่วม เขาถึงได้รู้ว่าน้องชายคนเล็กคนนี้ได้กลายเป็นเจ้าของบริษัทก่อสร้างที่มีทรัพย์สินหลายพันล้าน

ตัวตนของทั้งสองคนจึงกลายเป็นความแตกต่างราวกับสวรรค์และโลกมนุษย์ทันที

แม้ว่าน้องชายคนเล็กคนนั้นยังคงเรียกเขาว่าพี่ใหญ่ แต่แววตาที่ดูเฉียบแหลมและท่าทางที่ดูยกตนข่มท่านของอีกฝ่าย ทำให้หัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยรู้สึกว่าตนเองกำลังได้รับการดูถูก การพูดคุยระหว่างพวกเขาสองคนก็เป็นเพียงการแสดงให้คนอื่นเห็นก็เท่านั้น

“แล้วถ้าฉันจะเอาคนคนนี้ไปให้ได้ล่ะ”

โจวหยวนเพิกเฉยต่อคำพูดต่อรองของหัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัย เขาพูดสิ่งที่ตนต้องการออกมาให้อีกฝ่ายทราบในทันที

หัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยจ้องมองชายตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา ก่อนจะยกกระบองที่อยู่ข้างมือขึ้นมา

ในบรรยากาศตอนนี้ เริ่มอบอวลไปด้วยกลิ่นของความดุเดือดเลือดพล่าน