โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 409
“อะไรนะ” หยางหลิงรุ่ยกำลังสงสัยว่าตัวเองฟังผิดหรือเปล่า ผู้ชายคนนี้รู้ตัวไหมว่าตัวเองกำลังพูดอะไรออกมา
"ถอดกางเกงออก!"
ฮั่วเทียนหลันพูดย้ำขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยอีกครั้ง ใบหน้าของเขาสงบนิ่ง ราวกับเรื่องที่สั่งให้หยางหลิงรุ่ยทำนั้นเป็นเรื่องที่เล็กน้อยมาก
หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยความตกใจ ดวงตาของเธอเริ่มฉายแววความโกรธชัดขึ้นมาเรื่อย ๆ
ผู้ชายคนนี้มองเธอเป็นคนยังไงกันแน่
"คุณฮั่ว ฉันคิดว่าคุณน่าจะรู้ตัวดีว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่"
น้ำเสียงของหยางหลิงรุ่ยไม่หลงเหลือความอ่อนโยนและความเป็นห่วงเขาอีกต่อไป มีเพียงความดุดันที่ยากต่อการเก็บซ่อนเอาไว้ได้
ฮั่วเทียนหลันพยักหน้าอย่างเรียบเฉย ก่อนจะเอ่ย : "อืม!"
อืมงั้นเหรอ
ตอนนี้หยางหลิงรุ่ยทั้งรู้สึกโมโหทั้งรู้สึกอยากหัวเราะ เธอถูกผู้ชายคนนี้ทำให้พูดอะไรไม่ออกแล้ว
เขาสงบนิ่งมาก ราวกับว่าเธอเกิดมาเพื่อที่จะต้องทำสิ่งนี้ให้กับเขาอย่างไงอย่างงั้น
เหอะ ออกนอกเรื่องแล้ว นี่มันไม่ใช่ประเด็น!
หยางหลิงรุ่ยจ้องมองไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างดุร้าย เมื่อพิจารณาเห็นว่าเขายังเป็นคนป่วยอยู่ เธอจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้ม : "ฮั่วเทียนหลัน คุณกำลังคิดจะก่อเรื่องอะไรขึ้นมาอีก"
เธอคิดว่าเมื่อเธอพูดออกไปเช่นนี้ ฮั่วเทียนหลันจะแสดงท่าทีดูเหนื่อยล้าอีกครั้ง
แต่คาดไม่ถึงว่าฮั่วเทียนหลันจะมองเธออย่างคนบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ก่อนจะพูดขึ้น : "คุณหยาง ผมคิดว่าคุณน่าจะกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่นะ"
เข้าใจผิดงั้นเหรอ หยางหลิงรุ่ยเกือบจะหลุดหัวเราะออกมาให้กับประโยคนี้ของฮั่วเทียนหลัน
เขาพูดออกมาแบบนั้น และอีกอย่างเธอก็ถามย้ำอีกรอบแล้ว ยังจะมาบอกว่าเธอเข้าใจผิดอยู่อีกเหรอ
เธอรีบส่ายหัวทันที ก่อนจะเอ่ยเสียงนิ่ง : "ฉันเข้าใจไม่ผิดหรอกคุณฮั่ว ตอนนี้คุณกำลังใช้ข้ออ้างเรื่องป่วยมาพูดจาลามกกับฉัน!"
คำพูดของหยางหลิงรุ่ยทำให้ดวงตาของฮั่วเทียนหลันมืดหม่นลงเล็กน้อย
ผู้หญิงคนนี้ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการเลยด้วยซ้ำ ยังมาด่วนสรุปว่าเขาเป็นคนแบบนั้นอีก
ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ต่างอะไรจากเมื่อก่อนเลยซักนิด ยังคงดูตื่นตระหนกและหวาดกลัวไปเรื่อยจริง ๆ
“ถ้าอย่างงั้นลองบอกมาซิว่าผมลามกยังไง!”
ฮั่วเทียนหลันไม่อยากโต้เถียงประลองฝีปากแบบนี้กับหยางหลิงรุ่ย ดังนั้นเขาจึงพูดออกมาตรง ๆ
หยางหลิงรุ่ยชะงักไปชั่วขณะ เมื่อคิดถึงเรื่องที่คาดว่าฮั่วเทียนหลันจะทำนั้น ใบหน้าของเธอก็ขึ้นสีแดงทันที
แต่แล้วเธอก็รีบส่ายหัวอย่างแรงเพื่อบังคับให้ตัวเองนึกถึงสิ่งที่ฮั่วเทียนหลันทำเกินเหตุ หลังจากสะสมความโกรธในใจมากพอแล้ว เธอก็จ้องมองไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างดุเดือดและพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า : "ถ้าคุณไม่ได้คิดเรื่องลามก แล้วคุณจะบอกให้ฉันถอดกางเกงของคุณทำไม จะบอกว่าเป็นเพราะรู้สึกร้อนยังงั้นเหรอ"
ตอนนี้ภายในห้องเปิดเครื่องปรับอากาศอยู่และอุณหภูมิก็ค่อนข้างพอดี
ไม่ต้องพูดถึงฮั่วเทียนหลันที่สวมกางเกงสแล็คเพียงตัวเดียวเลย อีกอย่างอุณหภูมิร่างกายของผู้ชายก็ต่ำกว่าผู้หญิงอยู่แล้ว
แม้แต่หยางหลิงรุ่ยก็ยังรู้สึกเย็น เพราะฉะนั้นฮั่วเทียนหลันไม่มีทางร้อนอย่างแน่นอน!
ดังนั้นหยางหลิงรุ่ยมั่นใจว่าฮั่วเทียนหลันกำลังกระทำผิดอย่างเหิมเกริม และเธอก็หาโอกาสอย่างนี้มานานแล้ว เธอจะต้องให้บทเรียนครั้งยิ่งใหญ่แก่ฮั่นเทียนหลันสักครั้ง
เขาเอาแต่อหังการตลอดทั้งวัน คิดว่าตัวเองสามารถกลั่นแกล้งเธอได้ทุกเมื่อและคิดว่าเธอจะไม่ต่อต้านอะไรเลย
“ผม แค่กางเกงเปื้อนเลือดและตอนนี้มันเกาะติดผิวหนัง รู้สึกไม่สบายตัวมากเลย... ”
ฮั่วเทียนหลันจงใจทำหน้างงงันและมองไปที่หยางหลิงรุ่ย สีหน้านั้นบ่งบอกหยางหลิงรุ่ยอย่างชัดเจนว่า 'เธอกำลังคิดอะไรอยู่กัน'
ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยกลืนไม่เข้าคายไม่ออกในทันที เธอเหลือบมองไปที่ขาของฮั่วเทียนหลัน จากนั้นเอื้อมมือไปสัมผัสเล็กน้อย ก่อนจะพบว่ากางเกงของฮั่วเทียนหลันเกาะติดกับขาเขาอยู่จริง ๆ
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย ถ้าหากเป็นเช่นนี้จริง ๆ คำพูดของฮั่วเทียนหลันเมื่อสักครู่ก็ไม่ได้มีความหมายอื่นแอบแฝงอยู่น่ะสิ
เธอไม่อาจปิดซ่อนใบหน้าสีแดงระเรื่อได้อีกต่อไปและสีแดงนี้ยังลามไปถึงโคนคอของเธออีกด้วย
หยางหลิงรุ่ยสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยความเก้อเขิน : "งั้น งั้น คุณฮั่ว คุณก็ให้ป้า Ding มาช่วยสิ!"
ฮั่วเทียนหลันใช้สายตาเหลือบมองหยางหลิงรุ่ยราวกับเธอสมองทึ่ม ก่อนจะชี้นิ้วไปที่กลางห้องรับแขกและพูดขึ้นเสียงเรียบ : "คุณคิดว่าในห้องรับแขกตอนนี้นอกจากคุณและผมยังมีคนอื่นอีกไหม"
เมื่อหยางหลิงรุ่ยหันกลับไปมอง ก็พบว่าภายในห้องรับแขกว่างเปล่า
เมื่อสักครู่สมองของเธอยังคงตื่นตัว แต่ตอนนี้กลับสงบนิ่งลงไปบ้างแล้ว ก่อนจะจำได้ว่าเพราะฮั่วเทียนหลันเรียกให้ตัวเองมาหา ป้า Ding และคุณหมอประจำตระกูลจึงเดินออกไปหมด เพื่อให้พื้นที่ส่วนตัวแก่พวกเขาสองคน
“งั้น งั้นเดี๋ยวฉันจะไปตามคนมาให้คุณเอง โอเคนะ!”
ขณะที่พูด หยางหลิงรุ่ยก็ลุกขึ้นยืน
แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ขยับไปไหน ก็ถูกฮั่วเทียนหลันคว้ามือและดึงเธอกลับไป
"เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ คุณช่วยผมไม่ได้เหรอ"
เมื่อเห็นสายตาลึกซึ้งของฮั่วเทียนหลันที่มองมา หยางหลิงรุ่ยก็ลังเลอยู่พักหนึ่ง จนสุดท้ายก็พยักหน้ารับ
เธอไม่อาจพูดปฏิเสธได้จริง ๆ เพราะผู้ชายคนนี้ได้รับบาดเจ็บเพราะเธอ
ถ้าหากไม่ได้เขามาช่วยไว้ในตอนนั้น เกรงว่าตอนนี้หยางหลิงรุ่ยคงจะนอนอยู่บนเตียงคนป่วยและอาการของเธออาจจะแย่กว่าฮั่วเทียนหลันด้วยซ้ำ
เพราะฮั่วเทียนหลันถูกรถเฉี่ยวชนเท่านั้น
แต่หยางหลิงรุ่ยตอนนั้นอยู่ในตำแหน่งที่ตรงกับรถพอดี
"โอเค"
หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ร่างกายส่วนล่างของฮั่วเทียนหลัน ก่อนจะรีบหลีกเลี่ยงไม่มองตำแหน่งอ่อนไหวตรงนั้นของเขา
กางเกงของฮั่วเทียนหลันถูกกำบังโดยเสื้อเชิ้ตของเขา เธอจึงจำเป็นต้องเลิกเสื้อของเขาขึ้น เพื่อที่เธอจะได้ถอดกางเกงของฮั่วเทียนหลันออกได้
แต่ตอนนี้มันคือปฏิกิริยาตอบสนองทางร่างกายของเขา
นั่นทำให้สมองที่ว่างเปล่าของหยางหลิงรุ่ยเมื่อสักครู่ มีชิ้นส่วนความทรงจำหลายชิ้นแวบเข้ามาในหัว
ภายในชิ้นส่วนนั้นเป็นความทรงจำของเธอและฮั่วเทียนหลันเกี่ยวกับเรื่องบนเตียง การกระทำของผู้ชายคนนี้ดุร้ายและเลือดเย็นมาก หรือสามารถเรียกได้ว่าเดนมนุษย์ เขาไม่แม้แต่จะคำนึงถึงความรู้สึกของเธอเลยสักนิด
หยางหลิงรุ่ยรู้ดีว่านี่เป็นความโกรธแค้นในอดีตบวกกับความเกลียดชังใหม่ในปัจจุบัน ดังนั้นจึงทำให้เธอหันหลังคิดจะเดินออกไปอย่างไม่มีความลังเล
แต่ก่อนที่เธอจะก้าวออกไปไหนไกล เสียงของฮั่วเทียนหลันก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง
"หยางหลิงรุ่ย! "
เสียงของฮั่วเทียนหลันค่อนข้างดังและมีความโกรธที่ชัดเจนในน้ำเสียงของเขา
หยางหลิงรุ่ยผงะเล็กน้อยและชะงักฝีเท้าลงอย่างห้ามไม่ได้ แต่เธอไม่ได้หันกลับไปมอง เพราะกลัวว่าเขาจะสังเกตเห็นความตื่นตระหนกที่ปรากฏชัดบนใบหน้าของเธอ
“ฮั่วเทียนหลัน คุณยังมีอะไรอีกเหรอ”
เธอพูดเสียงนิ่งโดยไม่ปิดซ่อนความรู้สึกต่อต้านที่มีต่อฮั่วเทียนหลัน
"คุณคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่เป็นความผิดของผมเหรอ" ฮั่วเทียนหลันพูดด้วยน้ำเสียงที่หยางหลิงรุ่ยไม่สามารถเดาได้
หยางหลิงรุ่ยชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะนึกเหตุการณ์เมื่อสักครู่ที่เกิดขึ้นระหว่างเธอและฮั่วเทียนหลัน
จากนั้นเธอก็รู้สึกอยากหัวเราะขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อกี้ฮั่วเทียนหลันเพิ่งถูกเธอจับได้คาหนังคาเขาแท้ ๆ หลักฐานก็เห็นกันโท่ง ๆ ขนาดนั้น แล้วผู้ชายคนนี้ยังจะคิดว่าเป็นความผิดของเธอหรือไงกัน
เธอหัวเราะเยาะขึ้น ก่อนจะแสร้งทำเสียงโกรธ : "คุณฮั่ว การที่คุณมีความคิดที่ไม่ดีกับผู้หญิงที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรเกี่ยวข้องกับคุณเลยซักนิดเช่นนั้น มันไม่ดูหยาบคายไปหน่อยเหรอ"
คำพูดของหยางหลิงรุ่ยประโยคนี้ฟังดูเหมือนกับยืนอยู่บนหลักศีลธรรมอันสูงส่ง
ไม่ว่าฮั่วเทียนหลันจะโต้เถียงอย่างไร เขาก็ไม่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับหยางหลิงรุ่ยเลยสักนิด เรื่องในอดีตมันก็ผ่านไปแล้วทั้งนั้น
หยางหลิงรุ่ยในตอนนี้ได้แบ่งขอบเขตชัดเจนกับเธอคนก่อนที่ชื่ออันหรัน
“ผมคิดว่ามันไม่ได้ดูหยาบคายอะไร เพราะมันเป็นปฏิกิริยาตอบสนองของร่างกายตามธรรมชาติ"
น้ำเสียงของฮั่วเทียนหลันไม่มีการสำนึกในสิ่งที่เขาทำผิดเลยแม้เเต่น้อย ทำให้ตอนนี้หยางหลิงรุ่ยเริ่มกำมือแน่นอีกครั้ง
ถ้าหากไม่ใช่เพราะเธอคอยเตือนสติตัวเองในใจว่า อย่าโกรธ อย่าโกรธ
เกรงว่าตามวิธีจัดการกับคนหื่นกามนั้น เธอคงจะถอดรองเท้าออกมาและทุบใส่ตัวเขาอย่างแรงแน่นอน
ไม่กล้าเข้าใกล้เขาก็ไม่เป็นไร เธอสามารถโจมตีจากระยะไกลได้ เพราะถึงอย่างไรฮั่วเทียนหลันก็ไม่สามารถขยับตัวได้อยู่แล้ว ฉะนั้นเธอจะตีเขาเพิ่มอีกหลายทีก็ยังได้เลย
ความคิดเด็ก ๆ นี้ ทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกภูมิใจเล็กน้อย
แต่คำพูดต่อมาของฮั่วเทียนหลันนั้น กลับทำให้หัวใจของเธอแทบระเบิดออกมา
"แต่ตามจริง คุณมาสัมผัสผมก่อนนะ!"
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง