โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 410

อะไรกันนี่?

หยางหลิงรุ่ยโกรธจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เธอหันหน้ากลับมามองฮั่วเทียนหลันด้วยความโกรธ

ถ้าสายตาฆ่าคนได้ ตอนนี้ฮั่วเทียนหลันถูกหยางหลิงรุ่ยฆ่าตายไปแล้ว

ล้อเล่น เธอคลำขาเขาก่อนตอนไหน?

หรือเขาคิดว่ามันเป็นขนม? เธอถึงอยากจะกัดมันสักคำ

แววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธของหยางหลิงรุ่ยค่อยๆจางหายไปเมื่อเธอมองไปเห็นท่าทางล้อเรียนของฮั่วเทียนหลัน

ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนี้ไมได้พูดอะไรออกมา แต่สายตาคู่นั้นของเขาชัดเจนมาก เขาไม่ต้องพูดอะไรสายตาของเขาก็บ่งบอกออกมาหมดแล้ว

หยางหลิงรุ่ยนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ระหว่างเธอกับฮั่วเทียนหลันอย่างไม่ตั้งใจ

เธอหลับตาลง ยื่นมือออกมา แต่ก็หาเข็มขัดไม่พบหลังจากนั้นเธอก็หาไปทั่ว

หลังจากนั้นเธอก็จับไปเจอกับสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกเต็มไม้เต็มมือและเหมือนกับมันกำลังให้ความอบอุ่นในมือเธอ

นั่นทำให้เธอรู้สึกเขินอาบขึ้นมาทันที และตอนนี้เธอก็พบว่าเธอไม่สามารถตอบโต้ฮั่วเทียนหลันได้อีกแล้ว

คำพูดของฮั่วเทียนหลันนั้นเป็นจริงทุกคำ

เมื่อสักครู่เธอเป็นคนไปจับฮั่วเทียนหลันก่อนจริงๆ

ตอนนี้ใจของหยางหลิงรุ่ยกำลังทะเลาะกันอยู่ว่าจะปฏิเสธผู้ชายคนนี้ดีหรือไม่

ตั้งแต่เป็นผู้หญิงมา เธอไม่เคยสัมผัสกับความสุขโดยไม่มีเหตุผล

แต่ฮั่วเทียนหลันค่อยๆลูบเธอเบาๆและพูดปลอบใจเธอออกมาว่า “คุณนายหยางไม่อยากได้เหตุผลหรอ?”

หยางหลิงรุ่ยอ้าปากต้องการที่จะตอบคำถาม

แต่ฮั่วเทียนหลันก็ทำท่าทางให้เธอหยุดพูด เขายิ้มและพูดออกมาว่า “คุณไม่จำเป็นต้องพูดถึงเหตุผล ผมก็ยอมรับคุณได้ และผมก็สามารถดูแลคุณได้ทั้งชีวิต”

ฮั่วเทียนหลันพูดออกมาอย่างอ่อนโยน

แววตาของหยางหลิงรุ่ยตกตะลึง เธอไม่คิดว่าแค่เธอถอดกางเกงให้ฮั่วเทียนหลันจะเกิดเรื่องอะไรแบบนี้ขึ้นมาได้

เธอจ้องมองไปที่ชายที่อยู่ตรงหน้า ถึงแม้ว่าใบหน้าของจะแฝงไปด้วยท่าทางขี้เล่น

แต่ไม่รู้ว่าทำไมหยางหลิงรุ่ยถึงมองเห็นความรู้สึกที่อยู่ลึกๆในดวงตาของฮั่วเทียนหลัน

ความรู้สึกแบบนี้ ที่ฮั่วเทียนหลันพูดกับเธอเมื่อสักครู่ ทั้งหมดเป็นเรื่องจริง

หยางหลิงรุ่ยถอนหายใจและยอมรับชะตากรรมของตัวเองในที่สุด

“คุณฮั่ว ฉันผิดไปแล้ว ฉันยอมแพ้ เมื่อสักครู่เป็นฉันที่เองที่เริ่มก่อน คุณโอเคไหม?”

หยางหลิงรุ่ยพูดออกมาด้วยไหวพริบและปิดกั้นช่องทางของฮั่วเทียนหลัน

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่เธอด้วยแววตาที่ชื่นชม เหมือนกับว่าตอนนี้หยางหลิงรุ่ยจะฉลาดขึ้นแล้ว

ชะตากรรมของหยางหลิงรุ่ย กลับมาอยู่ที่หน้าเตียงของฮั่วเทียนหลันอีกครั้ง

และครั้งนี้ดูเหมือนเธอจะฉลาดขึ้นมาก

เธอไม่ได้ยื่นมือไปจับเข็มขัดของฮั่วเทียนหลัน เนื่องจากขาของฮั่วเทียนหลันได้รับบาดเจ็บ เมื่อสักครู่ตอนที่ทำแผลกางเกงในส่วนนี้ได้ถูกตัดออกไปหมดแล้ว

หยางหลิงรุ่ยหยิบกรรไกรในกล่องออกมาจากนั้นก็ตัดไปที่ขากางเกงของฮั่วเทียนหลัน

ตัดไปแค่สองครั้งทุกอย่างก็เรียบร้อย

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่หยางหลิงรุ่ยด้วยความตกใจราวกับว่าเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเธอจะมีปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็วขนาดนี้

สามารถใช้กรรไกรตัดได้ สิ่งนี้ฮั่วเทียนหลันรู้อยู่แล้ว

แต่ฮั่วเทียนหลันไม่ได้บอกกับหยางหลิงรุ่ยไว้ก่อนว่า ถึงแม้ว่านี่คือวิธีที่ดีที่สุดและไม่ได้ไปทำให้ปากแผลกว้างขึ้น

แต่สิ่งนั้นมันไม่ตรงกับความคิดของเขา เขาแค่ต้องการให้หยางหลิงรุ่ยมาช่วยเขาและอยู่ใกล้ชิดกับเขาเท่านั้น

มิฉะนั้นผู้หญิงคนนี้ก็ต้องมาดูแลเขาทั้งวัน

และยิ่งเวลาผ่านไปเธอก็จะยิ่งมีความระมัดระวังเพิ่มมากขึ้น สิ่งนี้สำหรับฮั่วเทียนหลันแล้วจะทำให้โอกาสของเขาลดลงไปเรื่อยๆ

ไม่คิดมาก่อนว่าเธอจะฉลาดขึ้นขนาดนี้

“คุณนายหยาง แบบนี้กางเกงผมก็เสียหายสิครับ”

“คุณคิดว่ายังจะใส่ได้อีกหรอ?” หยางหลิงรุ่ยถามออกไปโดยไม่ได้ตั้งตัว เพราะเธอเห็นว่ากางเกงนั้นเป็นรูขนาดใหญ่แล้ว

“ได้สิ!” ฮั่วเทียนหลันตอบรับเหมือนกับกางเกงของเขาไม่ได้ขาด

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ผู้ชายคนนี้ด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์พร้อมพูดว่า “คุณชอบใส่กางเกงขาดหรือ? ท่านประธานฮั่ว!”

คำเรียกที่ว่าท่านประธานฮั่ว เป็นคำที่หยางหลิงรุ่ยพูดออกมาว่าฮั่วเทียนหลันเป็นคนที่มีฐานะดี

“กางเกงขาดๆไม่ได้กำลังเป็นแฟชั่นในตอนนี้หรอ?”

“นั่นมันกางเกงยีนส์ขาด!”

“เหมือนกัน!”

ดูเหมือนว่าฮั่วเทียนหลันต้องการที่จะโกงหยางหลิงรุ่ยอยู่

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างลึกซึ้ง เธอมั่นใจว่าฮั่วเทียนหลันคนนี้ไม่ได้คิดอย่างที่เขาพูดแน่ๆ

“โอเคคุณฮั่ว งั้นฉันจะช่วยทำลายให้คุณอีกเส้นหนึ่งดีไหม?”

หยางหลิงรุ่ยยอมรับคำโกงของฮั่วเทียนหลัน ตอนแรกเธอคิดว่าเธอพูดแบบนั้นไปมันจะจบเรื่องไปแล้ว

แต่ก็คิดไม่ถึงว่า ฮั่วเทียนหลันจะพูดออกมาแบบบ้าๆว่า “เรื่องชุดสูทครั้งก่อน คุณนายหยางก็ยังไม่ได้ให้ผมเลย!”

หยางหลิงรุ่ยตกใจกับคำพูดของฮั่วเทียนหลัน คำพูดของเขาไม่ไว้หน้าเธอเลย

แต่ฮั่วเทียนหลันไม่ใช่แค่ไม่ไว้หน้าเธอ แต่ยังพูดไปถึงเรื่องราวเก่าๆที่หยางหลิงรุ่ยเคยทำกับเขา

หยางหลิงรุ่ยโกรธจนใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยแดงก่ำ เธออ้าปากออกมาแต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

เนื่องจากสิ่งที่ฮั่วเทียนหลันพูดออกมามันถูกทั้งหมด นอกเสียจากเธอจะไม่มีเหตุผลและหน้าด้านต่อไป

และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเกือบจะทำให้เธอเป็นแบบนั้น

หยางหลิงรุ่ยตอบออกไปอีกครั้ง “เดี๋ยวฉันจะชดใช้มันเอง!”

ฮั่วเทียนหลันค่อยๆยิ้มขึ้นที่มุมปาก มองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าด้วยความรัก ดังนั้นมองเท่าไหร่ก็ไม่มีเบื่อ

เธอเก่งฉลาดขึ้นแล้ว หลอกไม่ได้!

เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่น่าจะเป็นคนอื่นไกล

หยางหลิงรุ่ยคิดที่จะลดกระจกลง แต่รถก็สวนกันไปแล้ว

ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อเห็นเด็กผู้หญิงคนเมื่อสักครู่หัวใจของหยางหลิงรุ่ยก็รู้สึกเปรี่ยวๆ

เธอรู้ว่าเด็กคนนั้นก็คือลูกสาวของเธอกับฮั่วเทียนหลัน ลั่นลาน

หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยกลับมาถึงบ้าน เธอค่อยๆเข้าไปในบ้าน เธอเดินไปที่ห้องนอนและเปิดประตูออก

ใบหน้าของตงเหยียนก็ปรากฎด้านหน้าของหยางหลิงรุ่ย

“ทำไมถึงกลับมาดึกขนาดนี้?”

หยางหลิงรุ่ยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และพูดว่า “มีเรื่องนิดหน่อย พี่สะใภ้คืนนี้ต้องลำบากพี่เลย”

ตงเหยียนโบกมือและพูดว่า “พอแล้ว ไม่ต้องพูดแบบนั้นหรอก คืนนี้หรงหรงอารมณ์ไม่ค่อยดี เธอลองไปหาวิธีปลอบใจหรงหรงเอานะ”

หยางหลิงรุ่ยพยักหน้า เห็นตงเหยียนเดินลงบันไดไปแล้วเธอถึงจะเดินเข้าห้อง

นอนอยู่บนเตียง ตอนนี้ก็ดึกแล้วแต่เธอยังไม่รู้สึกง่วงเลยแม้แต่นิดเดียว

สมองของเธอเต็มไปด้วยภาพของเด็กสาวที่อยู่บนรถที่สวนกัน

ถึงแม้ว่าเธอมองไม่ค่อยชัด แต่เธอมั่นใจมากว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นต้องน่ารักมากแน่ๆ

เธอคือพี่สาวของชิงหรง ลูกสาวของเธอเอง

ก็รู้ว่าเธออยู่แค่เอื้อม แต่เธอก็ไม่สามารถไปนำตัวลั่นลานมาได้

สิ่งที่หายไปแล้วมันก็ง่าย สิ่งที่อยากได้ใหม่ก็หาได้ไม่ยาก แต่สิ่งที่อยากก็คือการเอาสิ่งที่หายไปแล้วกลับมาใหม่ สำหรับทางเลือกนี้เป็นสิ่งที่มนุษย์จำเป็นต้องเลือก

หยางหลิงรุ่ยคิดถึงเรื่องเหล่านี้ สุดท้ายเธอก็นอนไม่หลับ

วันต่อมา นาฬิกาปลุกดังขึ้นเป็นครั้งที่สามเธอถึงลุกขึ้นมาจากเตียง

เธอปวดตามาก ลุกขึ้นมาจากเตียงและเดินไปที่ห้องน้ำอย่างสะลึมสะลือ

เธอเดินไปเท้าอ่างล้างหน้าและมองตัวเองที่อยู่ในกระจก

ดวงตาของเธอแดงก่ำและถุงดำๆแขวนอยู่ใต้ตาของเธอ

มองเผลอคิดว่าเธออายุยี่สิบปี

ต้องรู้ว่าเกิดเป็นผู้หญิงจะยอมแก่ไม่ได้เป็นอันขาด

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหยางหลิงรุ่ยไม่เคยคิดว่าตัวเองแก่เลย เธอคิดว่าใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยคอลลาเจน

และเรื่องที่ชอบที่สุดก็คือให้ผู้หญิงคนอื่นเรียกเธอว่าพี่สาว

ถึงแม้ว่าจะมีผู้หญิงมองเธอด้วยท่าทางบ้าคลั้งแต่ก็ไม่มีใครเคยเรียกเธอแบบนั้น

หลังจากอาบน้ำเสร็จหยางหลิงรุ่ยก็มาต่อสู้กับถุงใต้ตาบนใบหน้าของเธออยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

แต่ไม่ว่าจะแต่งหน้าอย่างไรก็ไม่สามารถซ่อนริ้วรอยเหล่านั้นได้

รอเวลาที่หยางหลิงรุ่ยลงจากห้องนอนมาทานข้าวเช้า ตงเหยียนที่กำลังป้องข้าวเช้าให้ชิงหรงอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมาดูและพูดออกไปด้วยความตกใจว่า “หลิงรุ่ย เธอเป็นอะไรไป? ไปโดนใครทำร้ายมาเหรอ?”