โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 411

ตอนนี้ทั้งร่างกายของหยางหลิงรุ่ยกำลังบ่งบอกว่าเธอนั้นอ่อนแรงและซีดเซียว

ดวงตาที่แดงก่ำและหนังใต้ตาที่บวมเต่งทำให้ตงเหยียนกังวลใจมาก

รวมถึงชิงหรงที่กำลังทานขนมปังอยู่วางขนมปังลงและรีบวิ่งไปหาหยางหลิงรุ่ยด้วยท่าทางกังวลเงยหน้าขึ้นพร้อมกับพูดว่า “แม่จ๋า แม่ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม? หรงหรงไม่โกรธแม่แล้ว!”

ชิงหรงคิดว่าที่หยางหลิงรุ่ยเป็นแบบนี้ก็เพราะเรื่องที่เธอโกรธ

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ใบหน้าของชิงหรงด้วยสายตาที่ประหลาดใจ เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าลูกสาวของเธอจะหายโกรธง่ายขนาดนี้

ถึงแม้ว่าจะบอกว่าที่เธอโกรธในครั้งนี้ไม่ได้เกี่ยวกับชิงหรงเลยแม้แต่น้อย แต่เป็นเพราะชิงหรงความกังวลจึงทำให้จิตใจของเธอเปลี่ยนไป

นี่ทำให้หัวใจของหยางหลิงรุ่ยรู้สึกชุ่มชื่น

อ่า ตอนนี้เธอพบวิธีเอาใจลูกสาวของเธอแล้ว

ทานข้าวเช้าเสร็จตอนแรกหยางหลิงรุ่ยคิดว่าจะไปทำงาน

แต่ก็ถูกหยางหยวนขวางเอาไว้ด้วยคำพูด เขาบอกว่าสภาพของเธอเป็นแบบนี้อย่าว่าแต่ไปทำงานเลย แค่เดินก็ลำบากแล้ว

หยางหลิงรุ่ยอยากจะเถียงออกมาว่าสภาพจิตใจของเธอยังดีอยู่และสมองก็ปลอดโปร่ง

แต่หยางหยวนก็บอกให้ตงเหยียนพาหยางหลิงรุ่ยขึ้นไปนอนต่อบนห้องนอนอีกสักหน่อย

หยางหลิงรุ่ยขึ้นไปอยู่บนเตียงไม่ถึงสามนาทีเธอก็หลับไป

เธอรู้สึกโชคดีที่ไม่ได้ขัดขืนคำสั่งของพี่ชายในตอนที่เธอตื่นมา

นอนหลับไปตอนนี้ก็เที่ยงวันแล้ว หลังจากนั้นเธอก็ลุกจากที่นอนและไปทานอาหารกลางวัน

ตอนบ่ายเธอติดต่อไปที่เย่ตง เย่ตงบอกเธอว่าไม่มีเรื่องจำเป็นอะไรต้องเข้าบริษัท

ดังนั้นเธอครุ่นคิดสักพักจากนั้นก็ขับรถไปยังบ้านของฮั่วเทียนหลัน

คฤหาสน์ของฮั่วเทียนหลันเป็นที่ที่โด่งดังที่ของเมืองs

นี่เป็นที่ที่รำรวยที่สุดในเมืองs ก่อนที่ตระกูลหยางเข้ามา เมืองsเป็นแค่เมืองเล็กๆเท่านั้น

ที่ดินราคาถูก บ้านราคาถูก ดังนั้นตระกูลอูที่เป็นตระกูลเกี่ยวกับการค้าขายในเมืองsจึงคว้านซื้อที่ดินติดริมเขาและแม่น้ำมาสร้างคฤหาสน์

ใช้เวลาสร้างมาสามปี สุดท้ายก็สำเร็จและมีชื่อว่า Manor One

แต่ต่อมาก็เกิดภาวะเงินเฟ้อที่โด่งดังและเศรษฐกิจจีนทั้งหมดใกล้จะล่มสลาย ไม่ต้องพูดถึงธุรกิจการค้าขายเลยได้รับผลกระทบอย่างหนัก

หลังจากนั้นครึ่งปีตระกูลอูก็ล้มละลาย

ศาลพิพากษาการล้มละลายของตระกูลอูเป็นที่หนึ่ง

หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันย้ายมาที่เมืองs เขาก็ไปซื้อคฤหาสน์หลังนี้ไว้และบูรณะมันขึ้นมาใหม่

ที่ตั้งของ Manor One อยู่ห่างออกไปเล็กน้อย แต่ทำเลดีมาก

และเหตุนี้ทำให้หยางหลิงรุ่ยไม่กล้าขับรถไปด้วยตัวเอง เธอจึงใช้ให้บอดี้การ์ดของตระกูลหยางขับรถไปส่ง

พอขับมาได้ครึ่งทาง ตงเหยียนก็โทรศัพท์มาถามเธอว่าจะไปไหน?

หยางหลิงรุ่ยบอกว่าจะไป Manor One ตงเหยียนตกใจและยิ้มออกมา

นี่ทำให้หยางหลิงรุ่ยสับสน เธออยากจะถามตงเหยียนกลับไปว่ายิ้มทำไมแต่ตงเหยียนก็วางสายไปแล้ว

พอมาถึง Manor One หยางหลิงรุ่ยเคาะประตูและป้าdingก็ออกมาเปิดประตู

“คุณนาย คุณมาแล้ว”

และเป็นคำเรียกนี้ หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ท่าทางกระตือรือร้นของป้าdingและไม่ได้พูดอะไรออกไป

ฮั่วเทียนหลันกำลังอยู่ที่ห้องสมุดชั้นสอง ป้าdingเป็นคนนำทางพาหยางหลิงรุ่ยไป

หลังจากที่ป้าdingเคาะประตูแล้วได้ยินเสียงจากด้านในให้เข้าไปเธอถึงเปิดประตูพร้อมกับพูดว่า “เทียนหลัน คุณนายมา”

ฮั่วเทียนหลันหันหน้าออกมาจากหนังสือราวกับมองการมาของหยางหลิงรุ่ยด้วยความประหลาดใจ

“พวกคุณค่อยๆคุยกันเดี๋ยวป้าไปเตรียมของว่างให้” พูดจบป้าdingก็ลงไปชั้นล่างเพื่อไม่เป็นการรบกวนพวกเขาทั้งสอง

หยางหลิงรุ่ยเห็นฮั่วเทียนหลันนั่งอยู่บนเก้าอี้บริหารเธอก็ขมวดคิ้วออกมาอย่างไม่ตั้งใจพร้อมพูดว่า “คุณฮั่วแผลของคุณหายดีแล้วหรอทำไมถึงนั่งเก้าอี้ได้”

การนั่งแบบนี้เมื่อลุกขึ้นมาจะมีผลกระทบกับบาดแผลของเขา เมื่อถึงเวลานั้นเลือดจะไหลออกมา

ฮั่วเทียนหลันยิ้มออกมาแล้วมองไปที่หยางหลิงรุ่ยพร้อมกับพูดว่า “คุณนายหยางมาเยี่ยมผมหรอ?”

“ไม่ แค่ผ่านทางมา”

หยางหลิงรุ่ยรีบตอบโต้กลับไปอย่างรวดเร็ว เป็นเพราะเธอไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอเป็นห่วงเขา

แต่ว่าเธอลืมอะไรไปบางอย่าง Manor One แห่งนี้อยู่ห่างไกลมาก หยางหลิงรุ่ยจะไปไหนถึงเดินทางผ่านที่นี่

แต่ฮั่วเทียนหลันก็รู้จักนิสัยของหยางหลิงรุ่ยดี ดังนั้นเขาจึงไม่อยากจะไปทำร้ายน้ำใจของเธอ

“เชิญนั่ง!”

ฮั่วเทียนหลันผายมือไปทางโซฟา หยางหลิงรุ่ยก็ยังไม่ขยับ เขาจึงใช้มือทั้งสองข้างของเขาเท้าโต๊ะขึ้นมาเพื่อยืนขึ้น

เห็นว่าฮั่วเทียนหลันทำแบบนั้น หยางหลิงรุ่ยก็รีบเข้ามาพยุงฮั่วเทียนหลันขึ้น

“คุณค่อยๆลุก เบาๆหน่อย....”

หยางหลิงรุ่ยพยุงฮั่วเทียนหลันขึ้นมา จึงทำให้ฮั่วเทียนหลันสามารถยืนขึ้นอย่างง่ายดาย

ในมือของเขาถือไม้เท้า มองเห็นผู้ชายคนนี้เคยแข็งแกร่งมาโดยตลอดแต่เมื่ออยู่หน้าเธอตอนนี้กลับไร้เรี่ยวแรงจึงทำให้ใจของหยางหลิงรุ่ยรู้สึกหวั่นไหว

แต่สำหรับหยางหลิงรุ่ยแล้ว นี่มันไม่ใช่เรื่องปกติ

ป้าdingเรียกเธอว่าคุณนาย เธอก็สามารถทนได้ แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับฮั่วเทียนหลันนั้นไม่ได้มีอะไรกัน นั่นเป็นเพียงแค่คำเรียกเท่านั้น

แต่ตอนนี้ทั้งสองคนทำให้ป้าdingเข้าใจผิดอย่างชัดเจน

เป็นแบบนี้เธอลงไปด้านล่างแล้วจะมองหน้าป้าdingอย่างไร?

“คุณฮั่ว คุณควรจะอธิบายเรื่องนี้ให้ป้าdingฟังสักหน่อย พวกเราทั้งสองไม่ได้มีอะไรกัน” หยางหลิงรุ่ยมองฮั่วเทียนหลันที่กำลังแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้และพูดเรื่องนี้ออกไป

“อ่า” ฮั่วเทียนหลันยังคงตอบแบบปกติ

ตอนนี้หยางหลิงรุ่ยไม่สามารถนั่งนิ่งๆได้ ผู้ชายคนนีใช้อาการเจ็บป่วยของตัวเองมาเป็นข้ออ้างหรอ?

เธอโน้มตัวไปด้านหน้าของฮั่วเทียนหลันและพูดออกมาว่า “คุณฮั่ว ฉันไม่อยากให้ป้าdingเข้าใจผิดระหว่างความสัมพันธ์ระหว่างเรา ดังนั้นหลังจากนี้คุณช่วยไปบอกป้าdingสักหน่อยว่าอย่าเรียกฉันว่าคุณนาย”

เนื่องจากหยางหลิงรุ่ยกำลังใส่อารมณ์เธอจึงไม่ได้สังเกตว่าใบหน้าของเธอเข้าไปชิดกับใบหน้าของฮั่วเทียนหลันเป็นอย่างมาก

และกลิ่นกายที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอทำให้ฮั่วเทียนหลันที่อยู่ใกล้ๆตาแทบทะลัก

วินาทีต่อมาจู่ๆฮั่วเทียนหลันก็ยื่นมือออกไปแล้วกอดหยางหลิงรุ่ยไว้ในอ้อมกอด

“ผมสามารถอธิบายได้ แต่คุณนายหยางคุณก็เป็นนักธุรกิจ ผมช่วยคุณแล้ว แล้วคุณจะตอบแทนผมอย่างไร?”

“ปล่อยนะ!” หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยรู้สึกตกใจอยู่สักพัก เธอก็พยายามสะบัดตัวออกมา

แตเพียงสะบัดไม่กี่ที่มือของเธอก็ไปโดนบาดแผลของฮั่วเทียนหลันอย่างไม่ได้ตั้งใจ

สิ่งนี่ทำให้เธออ้าปากค้าง เธอรู้ว่าเมื่อสักครู่เธอเพิ่งทำอะไรผิดอีกแล้ว

ดังนั้นเธอจึงหยุดดิ้นรน และค่อยๆเงยหน้าไปมองที่ฮั่วเทียนหลันพร้อมกับพูดเสียงต่ำๆว่า “คุณฮั่ว ฉันยอมรับว่าฉันมาที่นี่ครั้งนี้เพราะเป็นห่วงคุณ แต่ฉันกับคุณไม่ได้เป็นอะไรกัน คุณทำแบบนี้กับฉันมาหลายครั้งแล้ว มันเกินไปแล้วนะ!”

ฮั่วเทียนหลันหัวเราะออกมาเบาๆ มองไปที่หยางหลิงรุ่ยอย่างลึกซึ้งพร้อมกับพูดเบาๆออกมาว่า “แต่คุณนายหยาง คุณก็รู้ว่าผมชอบคุณ คนที่ชอบคุณกอดคุณแบนี้สักหน่อยจะเป็นอะไรไป”

“นี่คุณ....”

ด้วยความตื่นเต้นของหยางหลิงรุ่ย เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถทำอะไรกับร่างกายส่วนร่างของฮั่วเทียนหลันได้ แต่ร่างกายส่วนบนของเขาทุกอย่างยังคงเป็นปกติ

ดังนั้นเธอจึงคว้าคอเสื้อของฮั่วเทียนหลันและแกล้งทำเป็นขู่ออกมาว่า “คุณฮั่ว ถ้าคุณยังจะทำแบบนี้อีกหละก็ ฉันจะตะโกนเรียกคนมาช่วย!”

เดิมที่ท่าทางขู่เข็นของเธอน่ากลัวมากๆ

แต่เหมือนโชคชะตากำลังเล่นตลกกับหยางหลิงรุ่ย

เห็นได้ชัดว่าหยางหลิงรุ่ยไม่ได้ใช้แรงมากมายอะไร แต่กระดุมเสื้อของฮั่วเทียนหลันก็แตกออก

ตอนแรกเขาก็ติดกระดุมไว้เม็ดที่สาม แต่ทันที่ทีหยางหลิงรุ่ยดึงออกมาก็ทำให้เธอเห็นกล้ามเนื้อหน้าท้องที่แข็งแรงและมีสไตล์ของเขา

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่หยางหลิงรุ่ยอย่างลึกซึ้ง จู่ๆเขาก็หัวเราะออกมาพร้อมพูดว่า “คุณนายหยาง คุณใจร้อนขนาดนี้เลยหรอ?”