โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 412

พักนี้ฮั่วเทียนหลันมีงานอดิเรกเพิ่มมาหนึ่งอย่าง ก็คือการเฝ้าดูหยางหลิงรุ่ยแสดงอารมณ์ร้อนออกมา

ทุกครั้งที่เธอมีอารมณ์ เธอน่ากลัวมาแต่ในขณะเดียวกันมันก็แสดงถึงความเป็นเด็กของเธอ

สิ่งนี้ทำให้ฮั่วเทียนหลันชอบมากขึ้นเรื่อยๆ

“คุณ...นี่คุณ....”

หยางหลิงรุ่ยโกรธขึ้นมาอีกครั้ง และจับจ้องไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างดุร้าย

ผู้ชายคนนี้ถ้ามีโอกาสหละก็ เขาจะเยาะเย้ยเธออยู่ตลอด

“หน้าตาดีๆแบบนี้ ยังจะเก็บเอาไว้ไหมคุณฮั่ว？”

หยางหลิงรุ่ยพูดจบ ก็รีบติดกระดุมกลับไปให้ฮั่วเทียนหลัน

แต่ในตอนที่มือของเธอไปสัมผัสกับหน้าอกของฮั่วเทียนหลันมันก็มีความรู้สึกที่ร้อนแรงแผ่ซ่านออกมาทำให้มือของหยางหลิงรุ่ยสั่น

และการสัมผัสที่ใกล้ชิดของเธอทำให้ดวงตาของฮั่วเทียนหลันกลายเป็นสีแดงทันที

สำหรับฮั่วเทียนหลันแล้ว ทุกการเคลื่อนไหวของหยางหลิงรุ่ยก็เปรียบเสมือนยารักษาโรคไม่มีผิด

หยางหลิงรุ่ยติดกระดุมเสื้อให้ฮั่วเทียนหลัน เธอคิดจะติดกลับคืนให้ทั้งหมด

แต่ในตอนที่เธอติดไปถึงเม็ดที่สองนั้นฮั่วเทียนหลันก็ใช้คางของเขากดไปที่มือของหยางหลิงรุ่ย

ไม่รอให้หยางหลิงรุ่ยดึงมือออก ฮั่วเทียนหลันก็ยื่นมือกอดไปจับมือของหยางหลิงรุ่ยไว้แน่น

“คุณนายหยาง นี่เป็นสิ่งที่คุณตั้งใจจะทำหรอ？”

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่หยางหลิงรุ่ยด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยการล้อเลียน

หยางหลิงรุ่ยถึงกับอ้าปากค้างแต่สุดท้ายเธอก็ถอยหายใจออกมา

“คุณฮั่ว ฉันยอมแพ้ ใบหน้าของคุณนี้หนาจริงๆ ในโ,กนี้คงหาอะไรมาเปรียบไม่ได้”

ครั้งนี้หยางหลิงรุ่ยรู้รับรู้ถึงความพ่ายแพ้ เนื่องจากเธอรู้สึกได้เลยว่าเธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฮั่วเทียนหลัน

ในโลกนี่สิ่งสำคัญที่สุดของการมีชีวิตคืออะไร？

เงิน อำนาจ หรือหน้าที่？

ไม่ไม่ไม่.....หยางหลิงรุ่ยคิดว่าสิ่งต่างๆเหล่านี้มันไม่ได้สำคัญกับฮั่วเทียนหลันเลยแม้แต่นิดเดียว

ชีวิตของเขาในสามสิบปีที่ผ่านมา เขาใช้หน้าของเขาเผชิญกับทุกสิ่งมาโดยตลอด

ถึงสิ่งต่างๆจะหายไป แต่ใบหน้าของเขายังคงกระพัน

ดังนั้นฮั่วเทียนหลันจึงไม่ค่อยพบกับคู่ต่อสู้ หยางหลิงรุ่ยก็เป็นเหมือนแค่ลมทีพัดผ่านไป

“ผมสามารถเข้าใจได้ว่าคุณนายหยางกำลังชมผมอยู่？”

ฮั่วเทียนหลันพูดจบพร้อมกับจับมีของหยางหลิงรุ่ยให้ติดกระดุมเสื้อของเขาต่อจนเสร็จ

สุดท้ายเขาก็ปล่อยมือออก

หยางหลิงรุ่ยรีบดึงมือออกเหมือนกระต่ายที่ตกใจกลัว จากนั้นเธอก็รักษาระยะห่างระหว่างเธอกับฮั่วเทียนหลันไว้ครึ่งเมตร

“จะกลัวอะไร？ ผมกินคุณไม่ได้！”

เนื่องจากการกระทำที่ขัดเจนของเธอ จึงทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกอึดอัดใจ

ผู้หญิงคนนี้ก่อนที่เธอจะสูญเสียความทรงจำไป เธอก็คือภรรยาของเขา！

ผลก็คือเธอหาที่พึ่งที่ดีได้และใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แต่สำหรับฮั่วเทียนหลันช่วงเวลาที่ไม่มีเธอเขาใช้ชีวิตอย่างยากลำบากและตามหาเธออยู่ตลอด สุดท้ายเขาก็หาเธอเจอแต่ก็ไม่สามารถเอาเธอคืนกลับมาได้

เนื่องจากเธอกลายเป็นคุณหนูแห่งตระกูลหยาง ตระกูลหยางเป็นตระกูลอันดับหนึ่งที่ตระกูลฮั่วต้องเผชิญ

“ฉัน ฉัน....ฉันจะไปหาผ้ามาเช็ดตัวให้คุณ”

พูดจบหยางหลิงรุ่ยก็ลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องน้ำ

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ชอบผู้ชายคนนี้ แต่เธอก็รู้อยู่ในใจว่าที่เขาเป็นแบบนี้ก็เป็นเพราะตัวเธอ

ผู้ชายคนนี้ใช้ชีวิตแบบระมัดระวังอยู่ตลอด มีบอดี้การ์ดคอยดูแลอยู่ตลอด

ดังนั้นฮั่วเทียนหลันจึงทำทำให้หยางหลิงรุ่ยช้ำใจอยู่บ่อยๆ เห็นการกระทำของหยางหลิงรุ่ยไม่ค่อยสำคัญ แต่หยางหลิงรุ่ยก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้มาตลอด

อย่างไรก็ตามผู้ชายคนนี้ก็ยอมบาดเจ็บเพื่อตัวเธอ นั่นเป็นสิ่งที่เธอต้องรับผิดชอบและจดจำเอาไว้

หยางหลิงรุ่ยเดินถือผ้าขนหนูออกมาจากห้องน้ำ ตอนที่เธอเพิ่งจะออกมาเธอก็เห็นฮั่วเทียนหลันเอนตัวไปหยิบชาจากโต๊ะ

ขาของเขาเจ็บ พูดกันตรงๆแล้วเขาควรจะขยับให้น้อยที่สุด

ดังนั้นหยางหลิงรุ่ยจึงตะโกนออกไป “คุณฮั่ว อย่าขยับ” หลังจากนั้นเธอก็รีบเดินมาหาฮั่วเทียนหลันแล้วก็หยิบแก้วชายื่นให้เขา

มองเห็นแก้วชาในมือของหยางหลิงรุ่ย และก็เห็นมืออีกด้านหนึ่งของเธอถือผ้าขนหนูอยู่

ฮั่วเทียนหลันก็ยิ้มออกมาพร้อมกับแสดงความขอคุณ

หยางหลิงรุ่ยถึงกับตะลึง ผู้ชายคนนี้ของคุณเป็นด้วยหรอ？

เหมือนกับว่าในช่วงเวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน เขาพูดประโยคแบบนี้ออกมาน้อยมากและหยางหลิงรุ่ยก็จำประโยคแบบนี้ไม่ได้เลย

ฮั่วเทียนหลันรับแก้วชามา จิบไปหนึ่งอึก กลิ่นหอมของชาก็ทำให้เขารู้สึกสงบ

และหยางหลิงรุ่ยก็ขยับตัวเข้ามาใกล้เขาพร้อมกับนำผ้าขนหนูมาเช็ดเหงื่อเบาๆบนใบหน้าของเขา

อากาศร้อนมาก ถึงแม้ว่าในห้องจะเปิดแอร์ไว้ แต่แค่การเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เหงื่อไหลได้

ทั้งสองคนเข้ามาชิดกันอีกครั้ง ตอนที่หยางหลิงรุ่ยออกมาจากบ้านเธอสวมเสื้อผ้าธรรมดา เสื้อเชิ้ตสีขาวคอเสื้อกว้างๆ

ดวงตาของฮั่วเทียนหลันหดตัวลงอย่างรวดเร็ว เธอมองไปที่หยางหลิงรุ่ยอย่างขมขื่นและพยายามที่ผลักเธอออกไป

คำพูดของเธอหมายความว่าอะไร คิดว่าเขาปัญญาอ่อนหรอ？

“คุณนายหยาง คุณคิดว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการนับจำนวนใช่ไหม？”

คำพูดที่เป็นปกติของฮั่วเทียนหลันทำให้หยางหลิงรุ่ยคลายความกังวล

สมองของผู้ชายคนนี้ยังคงปกติอยู่

“งั้นคุณคิดว่าควรจะทำอะไร？” หยางหลิงรุ่ยที่ไม่ได้คิดอะไรในใจจึงถามเรื่องคำถามโง่ๆออกมา

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่หยางหลิงรุ่ยอย่างลึกซึ้ง ทนไม่ไหวจึงต้องส่ายหน้า สายตาเขาเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่คิดว่าเธอไม่ได้ใช้สมองคิดออกมาเลย

เขาชี้ไปที่ขาของเขา และก็ชี้ไปทางประตู “รบกวนคุณช่วยไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลเข้ามาให้หน่อย ผมจะทำแผลสักหน่อย ได้ไหม？”

ฮั่วเทียนหลันรับรู้ได้ว่าครั้งนี้เขาแค่ขยับขาเพียงนิดเดียวก็อาจจะทำให้บาดแผลของเขาเปิดได้

หมอประจำตระกูลหลี่จี้ไม่ได้อยู่ด้วย เขาอยู่ห่างไกลจาก Manor One หลายสิบกิโลเมตร

ถ้าจะให้เขามาต้องใช้เวลาสิบกว่านาที

และฮั่วเทียนหลันที่ที่เคยผ่านอะไรมามากมายกีบอีแค่เรื่องเล็กๆแบบนี้ทำไมจะจัดการด้วยตัวเองไม่ได้

เมื่อหยางหลิงรุ่ยได้ยินเช่นนั้นเธอก็เดินออกไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลที่อยู่ด้านล่างขึ้นมาให้

ให้ฮั่วเทียนหลันนอนราบไปบนโซฟาจากนั้นก็เอาหมอนข้างมาวางหนุนไว้เพื่อให้ฮั่วเทียนหลันนอนสบายขึ้น

หลังจากนั้นหยางหลิงรุ่ยก็เริ่มทำการจัดการบาดแผลให้กับฮั่วเทียนหลัน ละนี้ก็เป็นครั้งแรกของเธอที่ต้องจัดการกับบาดแผลใหญ่ขนาดนี้

ดังนั้นที่ฮั่วเทียนหลันพูดเมื่อสักครู่ว่าจะทำมันด้วยตัวเอง ก็ถูกหยางหลิงรุ่ยที่สงบลงแล้วปฏิเสธ

ผู้ชายคนนี้จงใจจะพูดแบบนั้นออกมาให้เธอฟัง

บาดแผลของเขาได้เปิดกว้างมาเป็นเวลานาน แต่หยางหลิงรุ่ยที่อยากจะช่วยก็ไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอะไรบ้าง ดังนั้นจึงบอกเธอเล็กน้อย

หยางหลิงรุ่ยค่อยๆหยิบผ้าพันแผลของฮั่วเทียนหลันออกมาทีละชิ้น ยิ่งหยิบออกมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเห็นสีแดงสดมากขึ้นเท่านั้น

พอมาถึงชั้นสุดท้ายผ้าพันแผลกับแผลก็ติดชิดกันอย่างแน่น ถึงแม้ว่าหยางหลิงรุ่ยจะพยายามดึงมันออกเบาๆ

แต่บาดแผลที่สัมผัสโดยตรงกับผ้าพันแผลนั้นถ้าจะเอาออกก็ต้องใช้แรงพอสมควร ตอนนั้นฮั่วเทียนหลันร้องออกมาอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อหยางหลิงรุ่ยดึงผ้าพันแผลออกมาแล้ว หยางหลิงรุ่ยได้ยินเสียงถอนหายใจของฮั่วเทียนหลัน นั่นทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง

หยางหลิงรุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะตำหนิ เมื่อสักครู่ผู้ชายคนนี้ยังแกล้งทำเป็นว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องเล็กสำหรับเขา

แต่ในชั่วพริบตาก็เผยออกมา

ใช้ประโยคที่กำลังฮิตอยู่ในทีวีช่วงนี้ก็คือ ผู้ชายหลอกลวง！