โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 421

มองเห็นผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเขา ใจของหยางหลิงรุ่ยก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมา

เขาชอบแกล้งเธอนักใช่ไหม? ครั้งนี้ได้บทเรียนแล้วใช่ไหม? จะดูว่าหลังจากนี้เขายังจะกล้ารังแกเธออย่อีกไหม!

แต่ฮั่วเทียนหลันก็ไม่ได้ตอบเธอกลับมายิ่งไปกว่านั้นเขายังขมวดคิ้วแล้วทำท่าทางเจ็บปวด

เขาเจ็บบาดแผลมาก ถึงแม้ว่าหยางหลิงรุ่ยจะสะกิดไปเพียงเบาๆแต่บาดแผลของเขานั้นหนักหนามาก แค่สะกิดเพียงนิดเดียวก็ทำให้แผลของเขากำเริบได้

เขาหายใจออกเพื่อให้ความเจ็บของเขาบรรเทาลง หลังจากนั้นเขาก็หันมามองที่หน้าของหยางหลิงรุ่ย

ใบหน้าของเธอแฝงอารมณ์ไว้ แต่เมื่อฮั่วเทียนหลันมองกลับไปที่เธอ เธอก็ระงับอารมณ์นั้นไว้อย่างรวดเร็ว

และก็ปรับมาใช้ใบหน้าเหมือนปกติพร้อมกับมองไปที่ฮั่วเทียนหลัน

“คุณนายหยางไม่คิดเลยว่าคุณจะใจร้ายขนาดนี้!” มองเห็นกิริยาที่แกล้งทำของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ฮั่วเทียนหลันก็ยิ้มออกมา

ถึงแม้ว่าความซุกซนของเธอจะทำให้เขาเจ็บปวด

แต่ความรู้สึกเขาตอนนี้มันคืออะไร?

อย่างน้อยตอนนี้ฮั่วเทียนหลันก็ได้เห็นว่าหยางหลิงรุ่ยก็แคร์ความรู้สึกของเขา

“ใครใช้ให้คุณแกล้งฉันตลอดหละ!” หยางหลิงรุ่ยพูดออกมาด้วยความโกรธ

แต่สายตาของเธอก็ทรยศกับความคิดของเธอ

เธอมองไปที่บาดแผลของฮั่วเทียนหลันโดยไม่ได้ตั้งใจและเธอก็พึมพำออกมาในใจ

“ผมก็แค่ชอบคุณเท่านั้นเอง” ฮั่วเทียนหลันกระซิบออกมาเบาๆ

แต่เมื่อพูดคำนี้ออกไปทำให้หยางหลิงรุ่ยถึงกับนิ่ง

ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าในใจของเธอกำลังรู้สึกอย่างไร

ผู้ชายคนนี้บอกว่าชอบเธอ?

เขาคงไม่พูดโกหก ดังนั้นนั่นจะต้องเป็นคำพูดที่ออกมาจากใจของเขาแน่

แต่....

แต่ยังดีที่ตอนนี้หยางหลิงรุ่ยได้สร้างกำแพงขึ้นมา เธอเงียบและไม่สนใจคำพูดของฮั่วเทียนหลัน

แต่การที่เธอเงียบไปก็ไม่ได้แปลว่าฮั่วเทียนหลันจะปล่อยเธอไป

ฮั่วเทียนหลันยื่นมือออกมาอีกครั้ง ครั้งนี้เขายื่นมือออกมาเพื่อกุมมือของเธอไว้

หยางหลิงรุ่ยมือสั่นและสะบัดออกมาอย่างไม่ตั้งใจ

แต่มือของฮั่วเทียนหลันก็เปรียบเสมือนหัวใจของเขา

เขาใช้แรงเพียงเล็กน้อยก็สามารถยับบังหยางหลิงรุ่ยไว้ได้

“คุณฮั่ว ที่จริง.....”

ตอนนี้ในใจของหยางหลิงรุ่ยสับสนเป็นอย่างมาก เธออยากจะขีดเส้นแบ่งระหว่างความสัมพันธ์ แต่เธอก็พูดออกมาไม่ได้

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความน่ารักของผู้ชายคนนี้เธอก็ไม่สามารถพูดปฏิเสธออกไปได้

เธอรู้ว่าเป็นเพราะความลังเลของเธอเองที่ทำให้ตอนนี้เธอต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“คุณนายหยาง ผมแนะนำว่าตอนนี้คุณไม่ควรจะพูดหรือทำอะไร เนื่องจาก....”

จู่ๆเสียงของฮั่วเทียนหลันก็เงียบไป

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยความประหลาดใจ ภายใต้คำแนะนำของเขา และมองไปที่ส่วนล่างของร่างกายเขา

จากนั้นความรู้สึกร้อนก็เข้าปกคลุมร่างกายของหยางหลิงรุ่ยทันที

เธอนิ่งไม่ขยับ

ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงตรงไปตรงมาขนาดนี้!

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยความอับอาย และกลับกันฮั่วเทียนหลันไม่ได้รังเกียจรอยยิ้มนั้นของหยางหลิงรุ่ย เขาพูดออกมาว่า “ผมไม่สามารถควบคุมอาการแบบนี้ได้จริงๆ ร่างกายนี้มันเป็นไปเองตามธรรมชาติ คุณคือผู้หญิงที่ผมชอบ เมื่อผมอยู่ข้างๆคุณแล้วมันจะตกอยู่ในเสน่หาของคุณและการกระทำของผมก็จะหุนหันพลันแล่นไปหน่อย.....”

ฮั่วเทียนหลันยังไม่ทันพูดจบก็ถูกหยางหลิงรุ่ยขัดไว้ก่อน

“ขอโทษด้วย คุณไม่สามารถทำแบบนั้นได้แล้ว!”

หยางหลิงรุ่ยพูดออกมาอย่างไม่เกรงใจ

ตอนนี้ขาของฮั่วเทียนหลันเป็นแบบนี้ ถ้าเธอปฏิเสธเขาไปตอนนี้ก็เหมือนกับเธอปฏิเสธเขาได้จริงๆ

ฮั่วเทียนหลันตกใจผู้หญิงคนนี้กล้าขัดคำพูดของเขา และยังจะมาขู่เขาอีก นี่เป็นสิ่งที่เขาคิดไม่ถึงจริงๆ

เมื่อเวลาผ่านไปนานและเข้ามาอยู่ในโลกระหว่างคนสองคน ปกติแล้วจะทำให้หยางหลิงรุ่ยสับสน

ปกติแล้วฮั่วเทียนหลันคิดจะทำอะไร ร่างกายของผู้หญิงคนนี้ก็จะตอบสนอง

นั่นคือความรักและการครอบครอง แค่นั้นมันไม่ถือว่ามากเกินไป

“เดี๋ยวนี้คุณนายหยางกล้าขึ้นมาเลย”

เสียงเอื้อยๆของฮั่วเทียนหลันดังขึ้นมาในหูของหยางหลิงรุ่ย

หยางหลิงรุ่ยไม่ได้ขยับ และไม่ได้ดิ้นรน เธอแค่มองไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างสงบ

“ต้องขอบคุณความกรุณาของคุณฮั่วจริงๆที่ฝึกฉันมา”

เดิมที่หยางหลิงรุ่ยเป็นผู้หญิงที่ถูกครอบครัวเลี้ยงไว้มาอย่างมีความสุข แต่เนื่องจากเธอมาเจอกับฮั่วเทียนหลันเลยทำให้ชีวิตที่สงบสุขของเธอนั้นพังทลาย

สำหรับความรู้สึกที่เธอมีต่อฮั่วเทียนหลัน เธอก็ยังไม่แน่ชัด

ฮั่วเทียนหลันสูดหายใจเข้าลึกๆเหมือนกับกำลังระงับอารมณ์บางอย่างที่แผ่ออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

“งั้นคุณนายหยางอยู่กับผมสักพักได้ไหม?”

เสียงของเขาแหบเล็กน้อยและมีความคาดหวังที่ซ่อนเร้นอยู่ในดวงตาของเขา

ถึงแม้ว่าหยางหลิงรุ่ยยังไม่ได้ตกลงแต่เขาก็ยังรอคอยความหวัง

ในที่สุดเธอก็พูดออกมาด้วยเสียงที่เป็นกังวล

ฮั่วเทียนหลันพยายามพลิกตัวแต่หยางหลิงรุ่ยก็รั้งเค้าไว้อย่างรวดเร็ว

เล่นกันพอหรือยัง? ขาก็เจ็บขนาดนี้แล้วยังจะเล่นอยู่อีก

“คุณอยู่เฉยๆ อย่าขยับ!” หยางหลิงรุ่ยพูดออกไปด้วยอารมณ์โกรธอย่างไม่รู้ตัว

สุดท้ายฮั่วเทียนหลันก็พูดออกมาว่า “พาผมไปนอนที่สูงกว่านี้หน่อย ตอนนี้คอผมเตล็ดแล้ว”

คอเคล็ด?

หยางหลิงรุ่ยตกใจ เมื่อกี้ฮั่วเทียนหลันก็ยังดีอยู่เลย ทำไม่ตอนนี้ถึงคอเคล็ด?

ในตอนที่เธอหนุนหมอนให้ฮั่วเทียนหลัน เธอก็ใช้แรงกำลังดี

เธอรับประกันได้ว่าคนปกติไม่มีทางคอเคล็ด

นอกเสียจากคอของฮั่วเทียนหลันจะไม่ปกติ

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เชื่อและคิดว่าเป็นไปไม่ได้ แต่รอยคิ้วของฮั่วเทียนหลันก็เริ่มลึกขึ้นเรื่อยๆ

หยางหลิงรุ่ยหยิบหมอนออกแล้วยกศีรษะของฮั่วเทียนหลันขึ้นเพื่อเอาหมอนอีกใบสอดเข้าไป

หมอนที่บ้านของหยางหลิงรุ่ยเป็นหมอนขนห่านที่ออกแบบมาเป็นพิเศษสำหรับโรงแรมระดับห้าดาว

หมอนสองใบก็ยังสูงกว่าหน้าตักของหยางหลิงรุ่ยอยู่ครึ่งหนึ่ง ฮั่วเทียนหลันก็ยังนอนไม่สบาย

“เอามันออก....”

ได้ยินเสียงทรมานของผู้ชายคนนี้ หยางหลิงรุ่ยบอกว่าเธอไม่ทุกข์ใจมันก็ไม่จริง

แท้จริงแล้ว แท้จริงแล้ว....

พูดจบ หยางหลิงรุ่ยก็เหมือนจะเข้าใจความหมายของฮั่วเทียนหลัน

ตอนนี้เธอเริ่มสงสัยขึ้นว่าฮั่วเทียนหลันกำลังแกล้งทำ

แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้เนื่องจากเธอยังไม่รู้ว่าที่ฮั่วเทียนหลันทำอยู่นี้แกล้งหรือจริง

หยางหลิงรุ่ยยกร่างกายส่วนบนของฮั่วเทียนหลันขึ้นเพื่อให้ฮั่วเทียนหลันนอนบนตักของเธอ

หลังจากนั้นก็เหมือนเห็นปาฏิหาริย์

ทันใดนั้นคิ้วของชายคนนั้นก็ยืดออกและอาการของเขาก็ผ่อนคลายลง

เหมือนกับว่าความเจ็บปวดเมื่อสักครู่หายไปหมดแล้ว

หยางหลิงรุ่ยตกตะลึง เธอไม่คิดมาก่อนว่าขาของเธอจะมีประโยชน์แบบนี้

บางครั้งสำหรับคนอื่นอาจจะไม่มีประโยชน์ แต่สำหรับฮั่วเทียนหลันแล้วมีประโยชน์มาก

“คุณฮั่ว ขาของฉันมันรักษาอาการเจ็บของคุณได้หรอ?”