โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 430

หยางหลิงรุ่ยแค่พยักหน้า และก็มีรอยยิ้มบนใบหน้าเพียงเล็กน้อย

ตอนแรกป้าdingก็รู้สึกมีความหวังแต่เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยแล้วเธอก็รู้ว่าหยางหลิงรุ่ยกำลังหมายถึงอะไร

ป้าdingชอบหยางหลิงรุ่ยมากๆหรือพูดอีกอย่างหนึ่งว่าในตอนที่เธอเข้ามาแรกๆนอกจากฮั่วเทียนหลันแล้วทุกคนในตระกูลฮั่วล้วนชอบเธอ

ตอนนี้ทุกคนที่อยู่ใน Manor One มีเป้าหมายเดียวกันก็คือการเอาหยางหลิงรุ่ยกลับมา

ตำแหน่งคุณนายของตระกูลฮั่วมีแต่เธอเท่านั้นที่เหมาะสม

“นี่เป็นซุปนกพิราบที่ป้าตุ๋นมาสองชั่วโมง คุณนายหยางลองชิมสักหน่อย มันร้อนนะ”

ป้าdingหยิบชามยื่นส่งให้หยางหลิงรุ่ย

หยางหลิงรุ่ยเห็นว่าที่นั่งของฮั่วเทียนหลันไม่มีซุป หลังจากเธอรับซุปมาแล้วเธอก็นำไปว่างไว้ที่ด้านหน้าของฮั่วเทียนหลัน

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมายของฮั่วเทียนหลัน เขาตกตะลึงไปชั่วขณะและไม่ขยับ

เขานึกไม่ถึงว่า ผู้หญิงคนนี้จะนึกถึงเขาก่อนในเวลาทานอาหาร

เมื่อสักครู่ยังเห็นเธอเป็นคนที่บ้าบิ่นและเด็ดเดี่ยว แต่เมื่อตอนถึงเวลาทานอาหารเย็นเธอกลับถ่อมตัวขึ้นมาก!

ฮั่วเทียนหลันเอนตัวลงไปเพื่อที่จะชิมซุป แต่แค่ขยับนิดเดียวก็ส่งผลกระทบไปถึงบาดแผลที่อยู่บนขาของเขา

เขาขมวดคิ้วโดยไม่ได้ตั้งใจและก็วางช้อนลงในถ้วยซุป

เห็นฮั่วเทียนหลันที่แต่เดิมต้องการจะทานซุปแต่จู่ๆก็ไม่ทาน หยางหลิงรุ่ยคิดว่ามีอะไรแปลกไป จึงหันมาทางฮั่วเทียนหลันโดยไม่ได้ตั้งใจพร้อมถามออกมาว่า “คุณฮั่ว ทำไมคุณถึงไม่ทาน?”

ฮั่วเทียนหลันส่ายหน้าและตอบออกมาเบาๆว่า “แค่ไม่อยากทานเท่านั้น”

“อ๋อ” หยางหลิงรุ่ยตอบรับแต่ก็สบถออกมาในใจ

นี่คือซุปที่เธอเป็นคนให้กับเขา เมื่อสักครู่เขาคิดจะทานมันแต่จู่เขาก็ไม่ทาน นี่มันหมายความว่าอะไร? ไม่พอใจเธอหรอ?

ลั่นลานที่อยู่ข้างๆสังเกตการแสดงออกของพ่อแม่ที่อยู่ตลอด

เธอทานข้าวที่บ้านทุกวัน แน่นอนเธอรู้ว่าทำไมฮั่วเทียนหลันถึงไม่ทานซุป

“แม่จ๋า เมื่อสักครู่ตอนที่พ่อยื่นแขนออกไปจะทานซุปดันไปทำให้แผลที่ขาบาดเจ็บ ดังนั้นพ่อเลยไม่ทาน”

“หา?” เมื่อได้ยินคำพูดของลั่นลาน หยางหลิงรุ่ยก็รู้สึกว่าตัวเองงี่เง่า

ล่อเล่นหรือเปล่า? ทานซุปสามารถทำให้แผลอักเสบได้?

เธอจึงลองเอนตัวลงไปเพื่อที่จะทานซุป ตอนนั้นเธอก็รู้สึกได้ว่าขาของเธอดึงแต่มันก็แค่เล็กน้อย! ฮั่วเทียนหลันอ่อนแอขนาดนี้เลยหรอ?

“คุณแม่ป้อนพี่ก็ได้นะ!”

มองเห็นท่าทางที่รอบคอบของหยางหลิงรุ่ย ลั่นลานจึงเพิ่มไฟเข้าไป

ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยเกิดความเขินอายขึ้นมาเล็กน้อยแต่กลับมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาที่มุมปากของฮั่วเทียนหลัน

ดีมาก วันนี้ลูกสาวของเขาทำตัวได้น่ารักมา

ไม่ไม่ควรบอกว่าวันนี้ลูกสาวทำตัวได้ดีเพราะเธอทำตัวดีมาโดยตลอด ฮั่วเทียนหลันยังจำได้ว่าลั่นลานอยากได้โมเดลเครื่องบินมาโดยตลอด

โมเดลเป็นของที่ผลิตมาจากประเทศm คุณภาพไม่ค่อยดี

และที่สำคัญฮั่วเทียนหลันคิดว่านี่มันเป็นของเล่นของเด็กผู้ชายส่วนลั่นลานเป็นเด็กสาวที่น่ารักทำไมถึงชอบเล่นของแบบนี้?

ดังนั้นนี่คือเหตุผลที่เขาไม่ซื้อให้ลั่นลาน

ลั่นลานเป็นเด็กที่ฉลาดเธอรู้เหตุผลที่ฮั่วเทียนหลันไม่ซื้อของให้เธอ ดังนั้นเธอจึงไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้อีก

แต่ฮั่วเทียนหลันตัดสินใจที่จะซื้อให้ลั่นลานในวันนี้ หลังทานข้าวเขาได้โทรไปบอกโจวหยวนให้จัดเตรียมซื้อของสิ่งนี้ให้เธอ

“ลั่นลาน ฉันไม่ใช่หนู....ดังนั้นไม่.....” ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยแดงขึ้นมา เธอพยายามอธิบายให้ลั่นลานฟังว่าเธอไม่ควรจะอยู่ใกล้ฮั่วเทียนหลัน1มากเกินไป

แต่คำพูดง่ายๆเหล่านั้นมันก็ดันไปติดอยู่ที่ลำคอของเธอ ทำให้หยางหลิงรุ่ยไม่สามารถพูดออกมาได้

คำพูดที่เป็นกุญแจสำคัญและมีผลกระทบต่อจิตใจของลั่นลาน เธอไม่สามารถพูดออกมาได้

พอก่อน รอทานข้าวเสร็จค่อยพูดกันตามลำพัง

เนื่องจากคำพูดของเธออาจจะทำให้ลั่นลานทานข้าวไม่อร่อย ถ้าเป็นแบบนั้นหยางหลิงรุ่ยคงต้องตำหนิตัวเองจริงๆ

แต่ถ้าเธอไม่ปฎิเสธลั่นลานหละก็เธอก็ต้องป้อนซุปให้กับฮั่วเทียนหลัน

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างสงบ

ตอนนี้ฮั่วเทียนหลันยังคงไม่ได้แตะซุปและข้าวในจานของเขาก็ยังไม่ขยับ

และถ้ามองเพลินๆเหมือนกับว่าเขาไม่อยากทานข้าว

ตอนนี้ในใจของเธอกำลังทะเลาะกัน สุดท้ายเธอก็เข้าใจว่าเธอไม่สามารถขี้ขลาดแบบนี้ต่อไปได้

ไม่รู้ว่าฮั่วเทียนหลันจะทานข้าวได้ตามปกติหรือแกล้งทานข้าวไม่ได้เพราะเจ็บขา แต่เขาก็ทำท่าทางเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง

หยางหลิงรุ่ยจะสามารถมองข้ามการแสดงออกของฮั่วเทียนหลันไปได้หรือไม่ พูดกันตรงๆที่ฮั่วเทียนหลันเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอ

หยางหลิงรุ่ยหายใจเข้าลึกๆ เธอรวบรวมความกล้าในใจของเธอ จากนั้นก็หยิบชามซุปที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาพร้อมกับป้อนไปที่ปากของฮั่วเทียนหลัน

“คุณฮั่ว อ้าปาก!”

ตอนนนี้ป้าdingและลั่นลานหยุดการกระทำทุกอย่าง และมองไปที่หน้าของฮั่วเทียนหลันด้วยความสนใจ

ตอนแรกป้าdingอยากจะเตือนว่าในช้อนของหยางหลิงรุ่ยนั้นมีขิงชิ้นโตอยู่

ตั้งแต่เด็กฮั่วเทียนหลันไม่ชอบรสชาตินี้ คนทีดูแลเขามาตั้งแต่เด็กรู้ดี

และคนที่อยู่กับฮั่วเทียนหลันมาตลอดสองปีอย่างลั่นลานก็รู้ดี

แต่ลั่นลานดึงมือป้าdingไว้และกระพริบตาเล็ก ๆ สองสามที

ป้าdingเข้าใจความหมายของลั่นลานทันที เธอจึงปล่อยให้เธอดูเอาเอง

ฮั่วเทียนหลันมองเห็นขิงเขาจึงไม่อ้าปาก และตอนนี้เหมือนจะมีแค่หยางหลิงรุ่ยที่ไม่รู้ว่าในช้อนนั้นมีอะไรอยู่

และหยางหลิงรุ่ยที่ไม่ได้เต็มใจทำตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ตอนนี้เธอค่อยๆรู้สึกถึงความรู้สึกอยากจะเอาชนะ

ฮั่วเทียนหลันถูกบังคับให้เชื่อฟังคำสั่งของเธอ เธอสั่งให้เขาทำอะไรเขาก็ต้องทำแบบนั้น

ก่อนหน้านี้สิ่งแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้น

แต่ตอนนี้กลับสามารถทำได้อย่างง่ายดาย

หยางหลิงรุ่ยคิดในใจและยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

เมื่อเห็นท่าทางมีความสุขของหยางหลิงรุ่ย ฮั่วเทียนหลันก็อดไม่ได้ที่จะเม้มปากและพูดออกไปว่า “คุณนายหยาง คุณเก็บอาการหน่อยได้ไหม? ตอนนี้ใบหน้าของคุณเปี่ยมไปด้วยความสะใจ”

ผู้หญิงคนนี้ยิ้มหน้าบานยังกับดอกไม้

หยางหลิงรุ่ยตกใจไม่คิดว่าการที่เธอแอบคิดในใจจะถูกฮั่วเทียนหลันจับได้แล้ว

หรือว่าเธอแสดงออกมากเกินไป?

เธอกระแอมในลำคอเพื่อหลีกเลี่ยงความเขินอาย

แต่เธอก็รีบตักซุปป้อนฮั่วเทียนหลัน

ซุปหนึ่งถ้วยตักสิบช้อนก็หมดแล้ว แต่ในตอนที่ใกล้จะหมดมือของหยางหลิงรุ่ยก็สั่น

จึงทำให้ซุปหยดใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวของฮั่วเทียนหลัน

“คุณนายหยาง!” ฮั่วเทียนหลันพูดออกมาด้วยความโกรธ

เขาคิดว่าผู้หญิงคนนี้ต้องตั้งใจแน่ๆ เขาทานมาตั้งเยอะแยะขนาดนี้แล้วทำไมถึงเพิ่งมาหกเอาป่านนี้?

“เอ๋? ขอโทษคะคุณฮั่ว ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

เธอมองไปที่ฮั่วเทียนหลัน เธอพูดว่าขอโทษแต่ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม นั่นแสดงว่าเธอไม่ได้รู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย

เนื่องจากคำพูดเมื่อสักครู่ฮั่วเทียนหลันก็เคยพูดกับเธอ

หยางหลิงรุ่ยหยิบช้อนขึ้นมา หลังจากทานเสร็จฮั่วเทียนหลันก็จงใจเอนตัวเข้าไปใกล้ๆหยางหลิงรุ่ยจนระยะห่างเหลือน้อยเต็มที

ถ้าหากหยางหลิงรุ่ยมือไม่ไวหละก็ทั้งสองคนอาจจะตัวติดกันไปแล้ว

หยางหลิงรุ่ยไม่เคยโกรธหรือเกลียดฮั่วเทียนหลันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร

“จะทำอย่างไรกับเสื้อผ้าของผม?” ฮั่วเทียนหลันรู้ว่าหยางหลิงรุ่ยตั้งใจดังนั้นเขาจึงไม่ปล่อยให้เธอรอดไปได้

“เดี๋ยวฉันจะทำให้คุณใหม่ชุดหนึ่ง โอเคไหม?” หยางหลิงรุ่ยตระหนักถึงผลที่ตามมา ไม่ว่าอย่างไรเธอก็เคยทำเสื้อสูท กางเกงและยังเสื้อเชิ้ตตัวนี้ของฮั่วเทียนหลันพัง ทั้งหมดรวมกันเป็นสูทหนึ่งชุด

หยางหลิงรุ่ยยังโชคดีที่เธอไม่ได้เร่งรีบเพราะเวอร์ชั่นแรกไม่ค่อยเป็นที่หน้าพอใจสักเท่าไหร่

ตอนนี้เธอคิดไว้หมดแล้ว รอเธอกลับบ้านไปก็สามารถตัดออกมาได้เลย

แต่ว่าเธอจะตัดชุดให้ฮั่วเทียนหลันเมื่อใดนั้นมันก็ต้องขึ้นอยู่กับการกระทำของฮั่วเทียนหลันด้วย!