โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 431

ฮั่วเทียนหลันไม่รู้จะทำอย่างไร ผู้หญิงคนนี้กำลังเล่นแง่กับเขา แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้

เนื่องจากเธอเป็นคนที่เขารัก เขารักและเอ็นดูเธอ

เนื่องจากทำอะไรไม่ได้เขาจึงทำได้แค่ส่งสายขอความช่วยเหลือไปที่ป้าding

ป้าdingไอออกมาเบาๆและยื่นกระดาษทิชชู่ไปให้

เมื่อได้ยินเสียงของป้าding หยางหลิงรุ่ยที่กำลังมีความสุขที่ได้กับการได้กลั่นแกล้งฮั่วเทียนหลันก็นึกขึ้นได้ว่าเธอกำลังทานข้าวอยู่ และด้านหน้าของพวกเธอก็คือป้าdingและลั่นลาน

ใบหน้าของเธอแดงขึ้นและยื่นมือออกไปรับกระดาษทิชชู่ในมือของป้าdingเพื่อไปเช็ดเสื้อให้ฮั่วเทียนหลัน

หลังจากนั้นเธอก็พบว่าเธอทำเรื่องโง่ๆลงไป

เนื่องจากเธอรู้ว่าบนตัวของฮั่วเทียนหลันมาคราบน้ำมันเลอะอยู่ เธอใช้การดาษทิชชู่ไปเช็ดแล้วมันจะช่วยอะไร? ไม่เพียงแต่เช็ดไม่สะอาดแต่ยิ่งไปทำให้เลอะมากขึ้นอีก

ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรหยางหลิงรุ่ย

เนื่องจากเขาเป็นคนบอกให้ป้าdingยื่นกระดาษมาให้ อย่างน้อยความคิดของเขากับป้าdingก็เหมือนกันคือใช้กระดาษเช็ดก็พอแล้ว

แต่ตอนนี้....

หยางหลิงรุ่ยทิ้งกระดาษทิชชู่ที่อยู่ในมือออกไปจากนั้นบนพึมพำด้วยความหงุดหงิดใจ “อั๊ย! ทำไมฉันถึงโง่ขนาดนี้!”

ฮั่วเทียนหลันมองไปทางเธอ ใบหน้าของเขาแดงขึ้นเล็กน้อย

แต่มันก็แค่แวบเดียว เพราะเขาไม่ยอมปล่อยให้หยางหลิงรุ่ยรู้ได้ว่าเขาออกอาการ

ผู้หญิงคนนี้เอาแต่ทำเรื่องที่ทำให้เขาแปลกใจได้ทั้งวัน หรือว่าเธอกำลังเพื่อเขาหรอ?

และเธอชอบการกระทำแบบนี้ไหม?

ป้าdingยิ้มออกมา ตั้งแต่ที่หยางหลิงรุ่ยมาที่ Manor One คฤหาสน์ที่ดูเงียบเชียบกลับสดใสขึ้นมาอีกครั้ง

ลั่นลานมีความสุขมากฮั่วเทียนหลันก็เช่นกันรวมถึงป้าdingที่คิดว่านี่ควรจะเป็นบรรยากาศของครอบครัวฮั่ว

ไม่ควรจะเป็นบ้านร่างที่เงียบเชียบ

ที่ผ่านมาฮั่วเทียนหลันมีสมาธิกับการทำงานมาก เขาออกไปทำงานตั้งแต่เช้าและกลับเข้ามาในตอนดึก

ทุกครั้งที่รับโทรศัพท์จะเกี่ยวข้องกับงานทั้งหมด

ป้าdingแทบจะไม่เคยเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเลย

และบ่อยครั้งที่เธอเห็นฮั่วเทียนหลันนั่งอยู่บนโซฟาใบหน้าแสดงอาการสูญเสียอย่างอธิบายไม่ได้

ฮั่วเทียนหลันที่ผ่านมาป้าdingรู้ดีกว่าเขาทรมานแค่ไหน

และใบหน้าที่สดใสของลั่นลานก็มีให้เห็นน้อยมากเช่นกัน

ดูเหมือนว่าจะมีแค่คำทักทายกันระหว่างพ่อลูกกับคฤหาสน์ที่เงียบเหงาและคนรับใช้

ทำให้ป้าdingที่เฝ้ารออยู่ที่เมืองsรู้สึกสิ้นหวัง

อันหรัน ถึงแม้ตอนนี้ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงเปลี่ยนชื่อและยังมีพื้นหลังที่โดดเด่น

แต่ถึงแม้ว่าเธอจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร เธอก็ยังคงเป็นคุณนายของตระกูลหยางตลอดไป

ในใจของฮั่วเทียนหลันไม่มีใครแทนที่ได้

อาหารมื้อนี้คนที่ทานเข้าไปแบบฮั่วเทียนหลันบอกได้เลยว่าลำบากมาก แต่หยางหลิงรุ่ยที่ป้อนอาหารให้ฮั่วเทียนหลันเสร็จแล้วในใจของเธอก็รู้สึกหดหู่เล็ดน้อย

จู่ๆเธอก็พบกับความกังวลที่อยู่ในใจว่าเธอมีความผูกพันธ์กับฮั่วเทียนหลันเป็นอย่างมาก

สิ่งนี้ทำให้เธอรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อยและกลัวว่าฮั่วเทียนหลันจะสังเกตเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของเธอ ดังนั้นหลังทานข้าวเสร็จเธอจึงพาลั่นลานออกไปเดินเล่น

ลั่นลานอยากจะพาฮั่วเทียนหลันออกไปเดินเล่นด้วยแต่เนื่องจากหยางหลิงรุ่ยพูดออกมาว่าตอนนี้อาการของฮั่วเทียนหลันไม่ควรออกมาเดินเล่นดังนั้นเธอทำได้แค่เดินตามออกไป

ทั้งสองคนเดินไปรอบๆอย่างเบื่อหน่าย

จู่ๆลั่นลานก็เอ่ยปากเรียกออกมาว่า แม่จ๋า

เธอยังไม่ได้ทันได้พูดต่อไป หยางหลิงรุ่ยก็กระแอมออกมา เธอคุกเข่าลงพร้อมกับพูดว่าอย่างจริงจังว่า “ลั่นลาน ฉันจะอธิบายกับหนูอีกครั้งนะ ฉันไม่ใช่แม่ของหนูจริงๆ”

จากคำพูดของหยางหลิงรุ่ยทำให้ดวงตาของลั่นลานแดงขึ้น

ด้วงท่าทางของเธอทำให้คำพูดที่หยางหลิงรุ่ยคิดไว้หายไปจากสมองของเธอ

“แม่จ๋า....” ลั่นลานร้องไห้อย่างน่าสงสาร

หยางหลิงรุ่ยหยุดนิ่ง สุดท้ายเธอทำได้แค่ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

แม่ก็คือแม่ปะ อย่างไรก็เรียกแค่ในบ้านของตระกูลฮั่ว แค่ออกไปด้านนอกแล้วไม่เรียกชื่อนี้ก็โอเคแล้ว

“ลั่นลาน รับปากกับฉันเรื่องหนึ่งได้ไหม?”

“แม่พูดมาเลย” ฮั่วเทียนหลันจ้องมองหยางหลิงรุ่ยด้วยดวงตาที่สดใสและยิ้มตอนนี้เธอมีความสุขมากเพราะจากท่าทีของหยางหลิงรุ่ยธอไม่สามารถรู้สึกต่อต้านได้อีกต่อไป

นี่แสดงให้เห็นว่าเธอยอมรับความสัมพันธ์แม่ลูกนี้แล้ว

“คำเรียกนี้เรียกได้แค่ในบ้านนี้ ถ้าออกไปด้านนอกห้ามเรียกนะ เข้าใจไหม?”

หยางหลิงรุ่ยกล่าวอย่างเคร่งขรึม ลั่นลานอ้าปากขึ้นราวกับว่าต้องการจะต่อรองแต่มองเห็นสายตาที่แน่วแน่ของหยางหลิงรุ่ยแล้ว เธอจึงลังเลอยู่สักพักสมองของเธอสั่งการอย่างรวดเร็วและลบความคิดนั้นออกไป

ตอนนี้ไม่ว่าพูดอย่างไรหยางหลิงรุ่ยก็คงไม่ยอมรับ

แม่ลูกคู่นี้ได้เจรจากันแล้ว ลั่นลานมองไปที่หยางหลิงรุ่ยและบอกกับเธอว่าจะไปไปที่ไหนสักแห่ง

ดังนั้นหยางหลิงรุ่ยที่เป็นแม่คงไม่มีคุณสมบัตินี้

“อ่า พ่อของลูกรักลูกมาก” หยางหลิงรุ่ยพูดพร้อมยิ้มออกมา

แต่เมื่อน้ำเสียงของเธอเงียบลง ลั่นลานก็เอื้อมมือมาจับมือของเธอ ลั่นลานมองไปที่เธอดวงสายตาที่จริงจังพร้อมพูดว่า “แม่จ๋า คุณพ่อเป็นสามีของคุณแม่ มีคุณพ่อและคุณแม่ถึงมีลั่นลานขึ้นมา พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน คุณแม่ควรเรียกคุณพ่อว่าสามี สามีของแม่รักลั่นลานลูกของคุณแม่คนนี้มาก!”

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ลั่นลานด้วยความประหลาดใจ ถึงแม้ว่าเธอจะสับสนเล็กน้อยแต่เธอก็รู้ว่าลั่นลานกำลังพูดถึงอะไร

เธอยิ้มแบบข่มขื่นพร้อมส่ายหน้าออกมาแบบไม่ได้ตั้งใจ แต่เมื่อเห็นดวงตาของลั่นลานแดงขึ้นเธอก็หยุดการกระทำนั้น

เรื่องที่เกิดขึ้นทำให้เธอกังวลมาก

เธอสามารถปฏิเสธฮั่วเทียนหลันได้ แต่เธอไม่สามารถปฏิเสธลูกของเธอได้

ต่อให้หยางหลิงรุ่ยปฏิเสธไปทั้งวัน ลั่นลานก็ยังคงจดจำภาพของเธอในวันเก่าๆ

นี่เป็นสิ่งที่คนเป็นแม่อย่างเธอไม่สามรถเปลี่ยนแปลงอะไรได้

“ลั่นลาน ฉันจำอะไรไม่ได้จริงๆ” เธอพูดออกมาอย่างจริงใจพยายามอธิบายให้ลั่นลานฟังทุกอย่าง

แต่แม้แต่เธอก็ยังเกียจการอธิบายและเหตุผลที่น่าเบื่อของตัวเอง

ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ความจริงแล้ว แต่เธอก็ยังทำเหมือนจำอะไรไม่ได้

“ถึงคุณแม่จะจำอะไรไม่ได้แล้ว แต่หนูกับคุณพ่อก็สามารถบอกคุณแม่ได้ สามารถดูแลคุณแม่ได้ และสามารถทำให้คุณแม่มีความสุขได้ตลอดชีวิต!”

ลั่นลานจ้องมาที่เธอพร้อมพูดอย่างจริงใจ

ถึงแม้ว่าคำพูดของเธอจะดูไร้เดียงสาแต่หยางหลิงรุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาในใจ

เธอรู้สึกว่าเธอกำลังทำผิดกับลั่นลานอยู่

เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าลั่นลานที่อาศัยอยู่กับฮั่วเทียนหลันที่ผ่านมาเป็นอย่างไรบ้าง พวกเข้ามีความหรือไหม?

แต่ว่าลั่นลานกับฮั่วเทียนหลันล่ะ? มันตรงกันข้ามกับเธอ พวกเขาพยายามหาเบาะแสที่เกี่ยวกับเธอและตามหาเธออย่างสุดความสามารถ

เนื่องจากถ้าหยางหลิงรุ่ยมาอยู่ด้วย สำหรับลั่นลานแล้วมีพ่อมีแม่นี่ก็เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์

หยางหลิงรุ่ยเปิดปากขึ้นมาก เธออยากจะตอบโต้ออกไป แต่ก็พูดไม่ได้เพราะความขมขื่น

สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะถอยและพูดเบาๆว่า “สาวน้อย เรื่องระหว่างเรามันเป็นการเข้าใจผิดจริงๆ”

หยางหลิงรุ่ยพูดออกมาเพื่อตัดปัญหา

แต่ลั่นลานไม่เคยเชื่อเธอเลย ลั่นลานหยิบอัลบั้มรูปที่วางอยู่ใต้โต๊ะในปราสาทออกมา

นั่นเป็นอัลบั้มที่เล็กมา สามารถมองออกได้ว่ามันเป็นสิ่งของในอดีต