โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 432

ลั่นลานไม่ได้เปิดมันออก เธอแค่ยื่นไปให้หยางหลิงรุ่ย และพูดออกมาอย่างมีความหวังว่า “แม่จ๋า แม่ลองดูทั้งหมดเป็นภาพของพวกเราในอดีต.....”

มองเห็นอัลบั้มที่อยู่ในมือของลั่นลาน หยางหลิงรุ่ยอยากจะยื่นมือออกไปเพื่อรับมา แต่ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกว่านั่นเป็นภาระอันหนักอึ้ง

เธอยากจะดูภาพในอัลบั้ม ภาพในนั้นจะต้องเป็นความทรงจำของเธอกับลั่นลานในอดีตที่สดใจเป็นแน่

และเธอไม่กล้าที่จะจินตนาการถึงก้าวต่อไป

เธอกลัวว่าเธอจะใจอ่อนและไม่อยากที่จะแยกจากับลั่นลานอีกต่อไป

โลกใบนี้ช่างโหดร้ายเหลือเกิน มันมักจะเอาของที่อยากได้ให้และสลัดมันให้หลุดไปในพร้อมๆกัน

เวลาผ่านไปสองนาทีหยางหลิงรุ่ยยังคงไม่ได้รับอัลบั้มนั้นมา

สุดท้ายลั่นลานก็รอไม่ไหว เธอเปิดอัลบั้มลูกนั้นและรีบพลิกหน้าอย่างรวดเร็ว และหยิบภาพออกมาจากอัลบั้มหนึ่งแผ่นออกมาให้หยางหลิงรุ่ยดูพร้อมพูดออกมาอย่างมีความหวังว่า “แม่จ๋ารีบดูเร็ว นี่เป็นรูปตอนที่หนูยังเด็กและเป็นภาพที่พวกเราถ่ายด้วยกันครั้งแรก”

หยางหลิงรุ่ยมองภาพที่อยู่ในมือของลั่นลานตลอด ไม่รู้ว่าทำไมใจของเธอสั่นคลอน

นั่นเป็นภาพที่เธอถ่ายร่วมกับลั่นลานจริงๆ คนที่ยืนข้างๆของเธอคือลั่นลาน หยางหลิงรุ่ยคุกเข่าลง และยกนิ้วขึ้นถ่ายภาพ

“แม่จ๋า แม่มองอันนี้แล้วนึกอะไรขึ้นได้บ้างไหม? แม่จำหนู คุณพ่อ คุณตา คุณยาย ป้าเฉินได้ไหม?”

ลั่นลานพูดออกมาตั้งมากมาย แต่มีแค่สองสามคำแรกเท่านั้นที่หยางหลิงรุ่ยจำได้

เนื่องจากเธอสูญเสียความทรงจำ และในตอนที่เธอดูรูปภาพเหล่านี้มันก็ทำให้ใจของเธอสับสนและก็จำอะไรไม่ได้

สุดท้ายก็เหลือแต่ผลลัพธ์

นั่นก็คือเธอคือคนคนเดียวกับอันหรัน

“ฉัน....” หยางหลิงรุ่ยอ้าปากขึ้นมา ลังเลอยู่สักพัก แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ดวงตาของลั่นลานเต็มไปด้วยความหวัง

นี่ทำให้ดวงตาของหยางหลิงรุ่ยค่อยๆเต็มไปด้วยความรักที่เจ็บปวด

ลั่นลานทำผิดอะไร? ตอนเด็กเธอถึงต้องมาขาดความรักจากพ่อ พอโตมาก็ขาดความรักจากแม่

เด็กคนนี้น่าสงสารจริงๆ

เห็นว่าหยางหลิงรุ่ยไม่ได้พูดอะไร เธอก็รู้ว่าคำที่เธอพูดไปเมื่อสักครู่พอมีผล

เธอกระโดดเข้าไปในอ้อมกอดของหยางหลิงรุ่ย ตะโกนออกมาอย่างดีใจ “แม่จ๋า แม่อยู่ที่นี่ไม่ต้องไปไหน อยู่กับพวกเราที่นี่สามคนครอบครัวเดียวกันได้ไหม?”

ลั่นลานกอดหยางหลิงรุ่ยอย่างแน่น ใช้แรงทั้งหมดที่เธอมี ราวกับว่ากลัวหยางหลิงรุ่ยจะจากเธอไปอีก

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ลูกสาวที่เธอเลี้ยงขึ้นมาด้วยตัวเองอย่างลึกซึ้ง ถึงแม้ว่าเธอจะจำอะไรไม่ได้

แต่ด้วยความสัมพันธ์ทางสายเลือดจึงทำให้เธอรู้สึกอย่างบอกไม่ถูก

เธอมองไปที่รูปภาพอย่างโง่ๆ ตอนนั้นเธอยิ้มได้สวยงามและเป็นธรรชาติมาก

มองไม่เห็นความกดดันในใจเหมือนกับลั่นลานเลย

ถึงแม้ว่าตอนนั้นเธอจะมีลั่นลานแบบลับๆแต่เธอก็มีความสุข

เธอรู้ว่าตอนนี้ลั่นลานอยู่ในอ้อมแขนของเธอและด้วยตาของลั่นลานนั้นก็เต็มไปด้วยความควาดหวัง

หยางหลิงรุ่ยกอดลั่นลานไว้เธอมองไปที่รูปภาพที่อยู่ด้านหน้าพร้อมกับพลิกมันลง

เธอไม่สามารถตอบรับลั่นลานได้แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ด้วยเช่นกัน

เธอทำได้แกกอดลั่นลานแน่นๆ ใช้การกระทำเพื่อเอาใจลั่นลาน

เธออยากจะบอกกับลั่นลานว่าเธอเป็นแม่ที่แท้จริงของเธอ

แต่ในบางการที่พูดความจริงอะไรออกไปหรือทำสิ่งที่ควรทำออกผลก็อาจจะเกิดผลเสียที่อยากจะไม่สามารถยอมรับได้

ความคาดหวังของลั่นลานค่อยๆหมดไป ถึงแม้ว่าหยางหลิงรุ่ยไม่ได้พูดอะไรแต่เธอก็แสดงออกมาว่าเธอไม่ต้องการที่จะกลับมาอยู่ที่บ้านของตระกูลฮั่ว

ความโศกเศร้าที่อั้นอยู่ในใจมาตั้งนานตอนนี้เธอก็ไม่สามารถกั้นเอาไว้ได้อีกแล้ว ลั่นลานที่อยู่ในอ้อมแขนของหยางหลิงรุ่ยร้องไห้ออกมาอย่างขมขื่น

สุดท้ายเธอก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง

เธอคิดว่าโดยตลอดว่าถ้าเธอทำตัวเป็นเด็กน่าสงสารและร้องไห้อ้อนวอนออกมาจะทำให้หยางหลิงรุ่ยสามารถเปลี่ยนความคิดได้ และกลับมาหาเธอกับพ่อของเธอ

เธอคิดแบบนั้นจึงทำออกมา

แต่คิดไม่ถึงว่าการที่เธอทุ่มเทไปทั้งหมดจะได้ผลตอบรับมาแบบนี้

สิ่งนี้ทำให้ลั่นลานที่มีความคาดหวังอยู่ในใจอย่างล้นเปี่ยม บ้าคลั่งขึ้นมาทันที

แต่ยังดีที่เธอยังเป็นเด็ก

หัวใจของเด็กง่ายต่อการรักษาในเวลาที่ล้มเหลว

ในตอนนี้เกิดความเงียบขึ้นระหว่างแม่กับลูก

ลั่นลานกำลังร้องไห้แต่หยางหลิงรุ่ยก็ไม่รู้ว่าจะเข้าไปปลอบใจเธออย่างไร

เหมือนกับว่าเธอพูดอะไรก็ผิดไปหมด

เนื่องจากสิ่งที่ลั่นลานขอมันสามารถทำได้อย่างง่ายดาย แต่เรื่องที่ง่ายขนาดนี้หยางหลิงรุ่ยกลับทำไม่ได้

“ลั่นลาน....”

หยางหลิงรุ่ยตะโกนออกมาเบา ๆ ฟังเสียงร้องแหบของลั่นลานเธอรู้สึกเป็นทุกข์ในเวลาเดียวกัน และเธอก็ยังกังวลมากว่าหลานลันจะร้องไห้จนหมดเสียง

ลั่นลานไม่ได้พูดอะไร เธอตัวสั่นอย่ในอ้อมแขนของหยางหลิงรุ่ย

“ลูกแม่.....” หยางหลิงรุ่ยถึงเรียกคำที่มีความหมายใกล้ชิดขึ้นมาอีกหน่อย

ตอนนี้เหมือนกับว่าลั่นลานจะมีปฏิกิริยาตอบสนองขึ้นมา เธอเงียบเสียงลงและเงยหน้าขึ้นมามองหน้าหยางหลิงรุ่ย

“ปล่อยหนูนะ เดี๋ยวหนูจะบอกความลับของพ่อให้แม่ฟัง”

“ห๊า?”

หยางหลิงรุ่ยแกล้งทำสายตาว่าไม่รู้ไม่ชี้มองไปที่ลั่นลาน เธอยักไหล่แล้วพูดขึ้นมาว่า “ลูกรัก ถึงลูกจะไม่พูดเรื่องนี้แม่ก็ปล่อยลูกอยู่ดี แต่นี่ลูกกลับจะเอาเรื่องไม่ดีของพ่อออกมาพูด เห็นทีแม่จะปล่อยผ่านไปไม่ได้แล้วหละ!”

ลั่นลานมองไปที่หยางหลิงรุ่ยด้วยความประหลาดใจราวกับว่าเธอไม่ได้คาดหวังว่าตรรกะดังกล่าวจะโผล่ออกมาจากปากของหยางหลิงรุ่ย

เห็นได้ชัดว่าพ่อกับแม่อยู่คนละฝั่ง!

หลังจากที่ทั้งสองคนจ้องหน้ากันสักพัก ตอนนี้ลั่นลานยังคงสับสน

หมดหวังแล้ว หลังจากเธอดิ้นรนอยู่เป็นเวลานาน สุดท้ายเธอทำได้แค่รอคอยความเมตตาจากหยางหลิงรุ่ย

“แม่จ๋า พวกเราคุยกันดีๆไม่ได้หรอ? ยังมีรูปในอัลบั้มอีกตั้งหลายรูปที่ยังไม่ได้ดู แม่ไม่อยากดูหรอคะ?”

หยางหลิงรุ่ยพูดออกมาอย่างตั้งใจ เหมือนกับปีศาจที่อยู่ในร่างของมนุษย์

อยากอยากรู้อยากเห็นของหยางหลิงรุ่ยถูกลั่นลานดูออกในทันที

ถึงแม้เธอจะคิดว่าที่ลั่นลานพูดออกมานั้นดูแปลกๆ

ตอนนี้สมองของเธอสับสนและไม่เข้าใจสิ่งที่ลั่นลานพูดออกมา

“อีก อีกสักพักค่อยดู!” หยางหลิงรุ่ยพูดออกมาด้วยความลังเล

เธอยังคงไว้วางใจสัญชาตญาณของเธอเพราะเมื่อสัญชาตญาณของเธอเตือนว่ามีปัญหาก็มีโอกาสมากที่จะมีปัญหา

ถึงแม้ว่านี้จะเป็รการขอร้องจากลั่นลานก็ตาม

“แม่จ๋า หนูอยากให้แม่ดูตอนนี้เลย! แม่จับหนูไว้แบบนี้ หนูรู้สึกเหมือนว่าหนูกำลังติดคุกเลย! ” ลั่นลานพูดออกมาอย่างไม่พอใจ เธอไม่ได้ปิดบังความรู้สึกของเธอเลย

นี่ทำให้หยางหลิงรุ่ยสงสัยขึ้นมาตอนนี้ลั่นลานกำลังใช้เล่ห์เหลี่ยมอะไร?

“ได้ แต่พวกเราต้องสัญญากันก่อน ถ้าแม่ปล่อยหนูแล้ว หนูจะต้องเป็นเด็กดีเข้าใจไหม?”

หยางหลิงรุ่ยคลายมือออกเล็กน้อยและพูดอย่างไม่ค่อยแน่ใจ

“ได้เลย! ขอบคุณคะคุณแม่” ลั่นลานพูดออกมาด้วยน้ำเสียงน่ารัก

เมื่อเหตุการณ์มาถึงตอนนี้แล้ว หยางหลิงรุ่ยก็ไม่สามารถทำตัวเป็นคนเลวได้อีกแล้ว

เธอปล่อยลั่นลานลง และแตะไปที่ไหล่ของลั่นลานเบาๆ พร้อมกับพูดออกมาจากใจว่า “ลูกรัก แม่ไม่รู้ว่าหนูอยากจะทำอะไร แต่ถ้าหนูทำอะไรก็ขอให้ไว้หน้าแม่บ้างนะ ได้ไหม?”

ดังนั้นลั่นลานที่เพิ่งถูกปล่อยตัวจึงรู้สึกไม่มีความสุขที่ต้องมารับปากกับหยางหลิงรุ่ยว่าจะไม่ดื้อ

นี่ทำให้เธอไม่มีทางเลือก

เนื่องจากถ้าเธอไม่ทำแบบนั้นเธอก็จะถูกหยางหลิงรุ่ยกักตัวต่อไป

“ได้คะ....”