โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 433

ลั่นลานเปิดอัลบั้มรูป เธอชี้ไปที่ภาพใบหนึ่งพร้อมพูดออกมาว่า “แม่จ๋าดูนี่สิ นี่เป็นภาพตอนที่หนูเพิ่งจะเกิด”

หยางหลิงรุ่ยชำเลืองไปมอง เด็กแรกเกิดปกติแล้วไม่มีอะไรน่าดู ผิวเหี่ยวย่น

แต่สำหรับลั่นลานแล้วไม่เหมือนกัน เธอน่ารักมาก ตาของเธอกลมโตและดำ

“แม่ดูสินี่คือรูปคู่ของพวกเรา แม่คือแม่ของหนูจริงๆด้วย!”

ลั่นลานชี้ไปทางภาพคู่ชี้นิ้วพร้อมพูด

หยางหลิงรุ่ยถึงกับตะลึง เธอมองไปที่เด็กสาวน่ารักที่อยู่ด้านหน้า

รูปภาพเหล่านี้สามารถพิสูจน์ตัวตนของเธอได้จริงๆ

ลั่นลานยังคงถืออัลบั้มรูปอยู่ในมือของเธอและกำลังจะเปิดไปหน้าต่อไป

แต่หยางหลิงรุ่ยก็ถอนหายใจออกมาแบบไม่รู้ตัว เธอยื่นมือออกไปจับมือของลั่นลานไว้และเตรียมที่จะปิดอัลบั้มนั้นลง

เธอรู้แล้ว มันต้องพูดแล้วว่าเธอเป็นแม่ของลั่นลาน

“ทำไมคุณนายหยางถึงทำแบบนี้กับเด็กหละ?”

จู่ๆก็มีเสียงดังมาจากด้านหลังของหยางหลิงรุ่ย

หยางหลิงรุ่ยตกใจและหันหัวกลับไปมอง

แน่นอนว่าใบหน้าของฮั่วเทียนหลันที่เธอไม่อยากเห็นจะปรากฏอยู่ข้างหลังเธอ

“คุณฮั่ว....” หยางหลิงรุ่ยพูดออกไปด้วยน้ำเสียงตื่นตัว

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับหยางหลิงรุ่ยอีกครั้งฮั่วเทียนหลันรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ แต่ฮั่วเทียนหลันเป็นผู้มีประสบการเรื่องเล็กๆแค่นี้ไม่สามารถทำอะไรเขาได้

เขากระแอมออกมา พูดออกไปเบาว่า “คุณนายหยางอยู่กับลั่นลานเป็นอย่างไรบ้าง?”

มีความสุข?

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยใบหน้าที่ประหลาดใจ แน่นอนว่าเธอมีความสุข หรือว่าเขาคิดว่าเธอจะทำร้ายลั่นลานหรือไง?

“ก็ดีนะ แต่ฉันไม่ได้รังแกลั่นลาน” หยางหลิงรุ่ยไอเล็กน้อยพร้อมกับอธิบายด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

เขาสามารถเข้าใจผิดและตำหนิเธอได้ เพราะนั้นเป็นอิสระของฮั่วเทียนหลัน

เช่นเดียวกันหยางหลิงรุ่ยก็สามารถปฏิเสธได้

ไม่คิดว่าหยางหลิงรุ่ยจะร้ายกาจขนาดนี้ ตอนนี้ฮั่วเทียนหลันไม่สามารถจัดการกับเธอได้

สิ่งนี้ทำให้ฮั่วเทียนหลันที่แต่เดิมดูโอ่อ่าค่อนข้างเสียเปรียบในการเผชิญหน้ากับหยางหลิงรุ่ยแบบตัวต่อตัว

“คุณนายหยาง ผมคิดว่า....”

มันไม่ง่ายเลยที่ฮั่วเทียนหลันจะกลับมาคุมเกม เพราะตอนนี้หยางหลิงรุ่ยกำลังจะแย่งบทบาทนี้จากเขาไป

ดังนั้นเขาจึงกระแอมออกในลำคอ เพื่อขู่ออกมาเล็กน้อย

หวังว่าหยางหลิงรุ่ยจะประนีประนอมเขาบ้าง

แต่ในสิ่งที่กล่าวมานี้ฮั่วเทียนหลันก็เคยทำไว้ไม่น้อย

แต่ครั้งนี้มันยากเย็นจริงๆ

หยางหลิงรุ่ยตะคอกมาดักคอฮั่วเทียนหลัน เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงดุดันและข่มขู่ “คุณฮั่ว ฉันต้องการคำอธิบายที่ชัดเจน”

“ห๊า?”

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าหยางหลิงรุ่ยจะไปทำอะไรมา แต่ตอนนี้เขาก็ยังมีวิธีที่สามารถจะจัดการกับผู้หญิงคนนี้ได้โดยง่ายอยู่

หรือพูดอีกอย่างว่าเขายังมีความหวังอยู่

หยางหลิงรุ่ยควรจะเชื่อในสิ่งที่ลั่นลานพูด

“อัลบั้มอัลบั้มนี้ ทำไมถึงเป็นแบบนี้?”

หยางหลิงรุ่ยยื่นมือออกมาหยิบอัลบั้มออกมาและส่งมันไปให้ฮั่วเทียนหลัน

ฮั่วเทียนหลันรับอัลบั้มมา นี่เป็นความคาดหวังของหยางหลิงรุ่ย เขาจึงไม่ปฏิเสธมัน

จากนั้นเขาก็เปิดอัลบั้มที่อยู่ในมือด้วยความสนใจ

เหมือนกับว่าข้างในมีรูปหลายใบที่สวยงามมากและดึงดูสายคู่นั้นของเขา แววตาแห่งความอิจฉาฉายไปทั่วใบหน้าของเขา

นี่ทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกงง อัลบั้มเล่มนี้ฮั่วเทียนหลันก็ดูเป็นครั้งแรก?

ทั้งสองคนจ้องหน้ากันสักพักจากนั้นฮั่วเทียนหลันก็ปิดอัลบั้ม

“รูปด้านในสวยมาก คุณนายหยาง” ฮั่วเทียนหลันวางอัลบั้มที่อยู่ในมือแล้วพูดออกมา

“อ่า” ไม่รู้ว่าทำไมหยางหลิงรุ่ยรู้สึกว่าเธอเข้าไปอยู่ในภวังค์ของฮั่วเทียนหลันอีกครั้ง และตอบฮั่วเทียนหลันกลับมา

“ไม่ใช่ ไม่ใช่” แต่สมองของหยางหลิงรุ่ยก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว ไม่นานเธอก็สังเกตเห็นว่าเธอถูกฮั่วเทียนหลันจูงจมูก

“ฮั่วเทียนหลัน คุณตามคำถามฉันก่อน ทำไมรูปภาพในนี้ถึงเป็นแบบนี้!”

หยางหลิงรุ่ยไม่ยอมรับว่าคนในรูปคือเธอ

แต่เนื่องจากเธอสร้างความเข้าใจผิดว่าคนในรูปไม่ใช่เธอ เท่ากับว่าหยางหลิงรุ่ยไม่เคยรู้จักกับลั่นลานมาก่อน เธอเคยอธิบายให้ลั่นลานฟังไปแล้ว

อย่างน้อยถ้าทำให้ลั่นลานเชื่อได้ ว่าคนในรูปกับเธอเป็นคนละกันก็ยังดี

มิฉะนั้นความคิดของลั่นลานจะเปลี่ยนไปเนื่องจากมารดาผู้ให้กำเนิดเธอปฏิเสธความสัมพันธ์ของเธอ ลองคิดถูกว่าลั่นลานจะต้องเจ็บซ้ำแค่ไหน!

“คุณนายหยางยังจะพูดอะไรแปลก ผมฟังไม่เข้าใจ”

เหมือนฮั่วเทียนหลันไม่ได้สนใจคำพูดที่ก้าวร้างของหยางหลิงรุ่ย

หลังจากนั้นเขาก็ส่งสายตาไปยังลั่นลานที่ยืนอยู่นิ่งๆไม่ได้ขยับอะไร

หลังจากส่งสัญญาณทางสายตาระหว่างพ่อลูกทั้งสองคนก็เข้าใจ ตอนนี้ฮั่วเทียนหลันมีแผนในใจแล้ว

หยางหลิงรุ่ยเม้มริมฝีปากตัวเอง เธอบังคับตัวเองอย่างหนักไม่ให้ร้องไห้ออกมาเพราะตอนนี้ลั่นลานกำลังร้องไห้อยู่

เธอไม่ได้มองไปที่ฮั่วเทียนหลัน แต่เธอคุกเข่าลงและค่อยๆลูบไปที่ศีรษะของลั่นลานจากนั้นก็พูดออกมาเบาๆว่า “ลั่นลาน ฉันขอเวลาสักหน่อยได้ไหม ฉันอยากจะคุยกับพ่อของเธอ”

“แม่จ๋า แม่จะไม่ทิ้งลั่นลานใช่ไหม?”

ลั่นลานเงยหน้าขึ้นมองไปที่หยางหลิงรุ่ย และได้ต้องการที่จะได้รับคำตอบนั้น

หยางหลิงรุ่ยใจสั่นมือที่กำลังลูบหน้าผากของลั่นลานอยู่นั้นเต็มไปด้วยเหงื่อ

เธอเงียบ ใจของเธอเกิดความกังวลขึ้นมาอีกครั้ง

สุดท้ายเธอก็ตบบ่าของลั่นลานเบาๆพร้อมกับพูดว่า “ลั่นลานเป็นเพื่อนที่ดีกับฉัน ฉันจะมาหาหนูบ่อยๆนะ”

หยางหลิงรุ่ยไม่อยากพูดอะไรที่ทำร้ายจิตใจของลั่นลานออกมาอีก เธอก็เป็นมนุษย์และมีความรู้สึกเหมือนกัน

ลั่นลานเป็นลูกสาวที่เธอเป็นผู้ให้กำเนิด ลั่นลานลำบากใจ เธอก็ไม่ได้ต่างอะไรกับลั่นลานเลย

ลั่นลานยังไม่คิดที่จะพูดอะไร แต่เธอมองฮั่วเทียนหลันที่อยู่ข้างๆตลอดพร้อมกับกระแอมออกมาเบาๆ

ลั่นลานเงยหน้าขึ้น และมองไปที่คุณพ่อที่เธอให้ความไว้วางใจมาโดยตลอด

สุดท้ายเธอก็เดินออกไปอย่างไม่เต็มใจ

ตอนนี้ในห้องเงียบสงัด มีแค่หยางหลิงรุ่ยและฮั่วเทียนหลันที่อยู่กันสองต่อสอง

ทั้งสองคนมองตากัน เหมือนจะกำลังรอให้ใครสักคนพูดออกมาก่อนะเพื่อโน้มน้าว

แต่การแข่งขันในด้านของความอดทนนี้หยางหลิงรุ่ยไม่เคยเอาชนะฮั่วเทียนหลันได้

เธอพูดออกมาเบาๆ “คุณฮั่ว ตอนนี้มีแค่พวกเราสองคน คุณสามารถพูดความจริงกับฉันได้ไหม?”

คำพูดของหยางหลิงรุ่ยมีความนัยอยู่ในนั้น

เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เธอต้องการให้ฮั่วเทียนหลันพูดออกมาอย่างจริงใจ

เรื่องที่เคยเกิดขึ้นมาแล้ว และผลึกแห่งความรักของทั้งสองคนตอนนี้มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว

วันนี้หยางหลิงรุ่ยบังคับให้ฮั่วเทียนหลันต้องพูดความจริง

ผู้ชายคนนี้ ไม่คิดว่าเธอถูกรังแกมาโดยตลอดหรอ?

และวันนี้หยางหลิงรุ่ยต้องการให้เขาเห็นเธอในรูปลักษณ์อื่น

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่หยางหลิงรุ่ยอย่างลึกซึ้ง อารมณ์ที่อธิบายไม่ได้ที่อยู่ในดวงตานั้นทำให้หยางหลิงรุ่ยตื่นตระหนกอย่างไม่มีเหตุผล

เธอหายใจเข้าลึก ๆ สองสามครั้งก่อนจะระงับอารมณ์เอาไว้

หยางหลิงรุ่ยคิดมาตลอดว่าเธอควรจะมีภูมิคุ้มกันจากฮั่วเทียนหลัน

แต่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าภูมิคุ้มกันมันก็มีข้อจำกัด

“คุณนายหยางคุณยังจำได้ไหมว่าคุณเคยพูดอะไรไว้กับผม?”