โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 452

นี่เป็นเสียงที่ให้กำลังใจชิงหรงหรืออาจกล่าวได้ว่าเป็นเสียงที่มีชัยในหัวใจของชิงหรง

สุดท้ายชิงหรงก็คิดมาโดยตลอดว่าฮั่วเทียนหลันมาเพื่อแย่งแม่ของเธอไป

แต่ก็ยังมีคำที่คอยปลอบโยนเธออยู่

“อย่าเข้าไปเลยข้างในน่ากลัวมาก เมื่อกี้เขาก็ถามเธอแล้วว่าจะเข้าไปจริงๆหรอ นั่นแสดงว่าข้างในต้องหน้ากลัวมาก ดังนั้นเธอไม่ต้องเข้าไปจะดีกว่า!”

“กับอีแค่คำพูดมันตัดสินอะไรไม่ได้ คนที่แม่ของเธอรักก็คือชิงหรง เธอรักแค่ลูกของเธอคนเดียว เธอไม่สามารถทิ้งเธอไว้ให้อยู่คนเดียวได้”

เสียงสองเสียงนี้กำลังยุยงชิงหรงอยู่ในใจ

เมื่อชิงหรงได้ยินเสียงเหล่านี้ เธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ถ้าจะบอกเลือกทางที่ถูกที่สุด เธอควรจะเลือกทางไหน

มองเห็นชิงหรงไม่ได้พูดอะไร ฮั่วเทียนหลันก้เขาใจว่านี้เป็นจิตวิทยาของเด็ก

เธอถลำลึกไปแล้ว ไม่สามารถถอดออกมาได้

ดังนั้นฮั่วเทียนหลันจึงเอนตัวลงมา ใช้เสียงที่ปลอบใจเด็กๆ “หรงหรง นี่มันน่ากลัวเกินไป พวกเราเปลี่ยนไปเล่นอย่างอื่นดีไหม?”

เขาพูดมาแบบไม่ได้คิดอะไร แต่มองจากชิงหรงแล้ว เหมือนกำลังบอกว่าเธอไม่มีความกล้า

ตอนนี้เธอต้องการความช่วยเหลือเล็กน้อยก็สามารถขับเคลื่อนชิงหรงต่อไปได้

ดังนั้นเธอจึงส่ายหน้าพร้อมพูดออกมาว่า “คุณลุง หนูจะเล่น”

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่ชิงหรงด้วยความตกใจ เพราะสัญชาตญาณบอกกับเขาว่าเธอไม่ได้พูดความจริง

แต่เห็นแววตาที่แน่วแน่ของชิงหรงแล้ว เขาจึงพยักหน้าพร้อมพูดว่า “งั้นก็ได้!”

เขาวางแผนไว้ดีแล้วว่าตอนที่เข้าไปเขาจะดูแลชิงหรงเป็นอย่างดี

ถ้ามีอะไรที่น่ากลัวเกินไปเขาจะปิดตาชิงหรงไว้

ทั้งสองคนเข้าไปในบ้านผีสิง เข้าไปแค่โค้งแรงชิงหรงก็ร้องตะโกนออกมาเสียงดัง

นี่ทำให้ฮั่วเทียนหลันที่มีสติอยู่เหลือบมองไปที่ชิงหรงอย่างไม่ได้ตั้งใจ และนั่นทำให้ใจของเขาสั่น

ด้านหน้ามีกำแพงสีแดงเลือดภายในห้องมีโซ่เหล็ก มีโลงแขวนอยู่ด้วยมีมีด ด้านข้างเต็มไปด้วยซากซบที่ถูกสร้างขึ้นมาและมีชุดเกราะเกาๆที่ด้านในเต็มไปด้วยแสงไฟ

เมื่อสักครู่ชิงหรงเพิ่งจะไปเตะหัวกระโหลกเธอจึงตะโกนออกมาด้วยความตกใจ

และฮั่วเทียนหลันที่ไม่ได้มีความพิศวงกับบ้านผีสิงก็เผชิญหน้าต่อ

เนื่องจากเขานึกถึงกุญแจสำคัญ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เข้ามาในบ้านผีสิงเหมือนกัน

ในตอนเด็ก หลี่รูยาเป็นคนที่เคร่งครัดมากดังนั้นเธอจึงไม่ปล่อยให้ฮั่วเทียนหลันมาเล่นอะไรไร้สาระแบบนี้

เมื่ออายุมากแล้วเขาสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระและเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงเขาจึงมีเวลาสำหรับความบันเทิงน้อยลง

เนื่องจากเขาคิดว่าเขาไม่กลัวอะไรในโลก แต่ครั้งนี้เขาพบว่าด้วยบรรยากาศที่อยู่ด้านหลังเขาตอนนี้ทำให้เขาขนลุกขึ้นมาบ้าง

และตอนนี้ฮั่วเทียนหลันก็รู้สึกได้ว่าด้านหลังมีอะไรบางอย่าง

มีมือสองข้างจับมาที่ไหล่ของเขา มือมีกลิ่นที่เหม็นสาบ และเขาคิดว่านี่มันไม่ดีแน่ๆ จากนั้นก็มีของอะไรบางอย่างปรากฏที่ข้างใบหน้าของเขาพร้อมกับส่งเสียงออกมาว่า “นายท่าน ข้ามาแล้ว!”

เสียงนี้มีสัมผัสของความเย้ายวน

ฮั่วเทียนหลันตัวสั่น เขาปล่อยมือที่จับชิงหรงไว้จากนั้นก็กำมือแน่น

ตอนนี้เขาลืมไปแล้วว่านี่เป็นแค่สวนสนุกและคิดว่าของที่อยู่รอบเป็นของจริง

พนักงานที่เล่นเป็นปีศาจจิ้งจอกสนใจในตัวฮั่วเทียนหลัน ทันทีที่เขาเข้ามาเธอก็สังเกตเห็น

คนที่หล่อขนาดนี้ ตั้งแต่ที่เธอทำงานที่นี่มาหลายปียังไม่เคยเจอเลย

ดังนั้นเธอที่จะต้องปรากฎตัวในด้านต่อไปจึงชิงปรากฎตัวออกมาก่อน

เธอโตเป็นสาวแล้วและเธอก็คิดเรื่องนี้ร่วมกับฮัวเทียนหลันเพื่อทำโครงการทั้งหมดให้เสร็จเพื่อที่เธอจะได้ใกล้ชิดเขาและขอข้อมูลติดต่อ

หล่อขนาดนี้ กินไม่ได้อย่างน้อยก็ได้เห็น

นี่เป็นประโยคที่สมเหตุสมผลที่สุดที่สรุปโดยหญิงสาวที่มีอายุมากกว่าจากประสบความล้มเหลวในความรักและการนัดบอดมาหลายปี

เนื่องจากเธอให้ความสนใจกับฮั่วเทียนหลันมากเกินไปเธอจึงไม่ได้สังเกตเห็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ฮัวเทียนหลันซ่อนอยู่ข้างหลัง

ฮั่วเทียนหลันหันศีรษะเล็กน้อยและที่มุมสายตาของเขา เขาได้เห็นหัวสุนัขจิ้งจอกที่เหมือนจริงมากอยู่ข้างหลังเขาแล้ว

เขาตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวภายใต้แสงไฟ

เขายกแขนขึ้นและต่อยออกไป

ฮั่วเทียนหลันใช้กำลังไปเพียงแค่สิบเปอร์เซ็น

ผู้หญิงคนนี้ถ้าหากเธออยู่ในตำแหน่งเดิมของเธอ เธอก็ยังมีอุปกรณ์ป้องกันตัวเป็นของตนเอง

หลัง ๆ คนที่เข้ามาเล่นในบ้านสยองขวัญมักจะมีเรื่องแบบนี้ที่กลัวและถูกตีโพยตีพาย

คนที่ลงมือแบบนี้ก็มีไม่น้อย

แต่เธอลืมไปว่าตอนนี้ไม่มีอุปกรณ์นิรภัยสำหรับป้องกันตัวเอง

ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่มองหมัดของฮั่วเทียนหลันเข้ามาที่หน้ากากของเธอ

มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น ฮั่วเทียนหลันก็หันไปเห็นสุนัขจิ้งจอกที่ล้มลงอยู่ที่ด้านหลังของเขา

“ทำไมเป็นแบบนี้! ทำไมถึงต้องทำร้ายคนด้วย!”

หลังจากที่เธอโดนต่อยไปแล้ว พนักงานผู้หญิงคนนี้ก็ลืมไปแล้วว่าตอนแรกเธอมาเพื่ออ่อยฮั่วเทียนหลัน

คำพูดที่ออกมานี้เต็มไปด้วยอารมณ์โกรธ

เมื่อได้ยินเสียงของพนักงานหญิงคนนี้ ฮั่วเทียนหลันถึงนึกขึ้นได้ว่าเขาอยู่ในห้องผีสิง

เขาจึงพยุงพนักงานผู้หญิงคนนั้นขึ้นและถามเธอไปว่าเป็นอะไรหรือเปล่า

ฮั่วเทียนหลันใช้พลังไปเยอะพอสมควรกับหมัดนนี้ หลังจากที่ผู้หญิงคนนี้ถอดหน้ากากออกมาก็มีเลือดไหลออกมา

นี่ทำให้ฮั่วเทียนหลันที่มั่นใจในตัวเองถึงกับอยากจะหากำแพงมุด

โชคดีที่เจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ ในห้องสยองขวัญมาทันเวลาและพาทั้งสามคนออกไปตามทางเดินของเจ้าหน้าที่

นี่เป็นครั้งแรกที่ฮั่วเทียนหลันพูดกับคนแปลกหน้าว่า ขอโทษ

เนื่องจากผู้หญิงคนนี้ทำผิดกฎของบ้านผีสิงจึงทำให้ฮั่วเทียนหลันไม่ต้องรับผิดชอบอะไร

เขารู้สึกว่าวันนี้เขาทำตัวโง่ที่สุดตั้งแต่มีชีวิตมาสามสิบปี

เขาพูดอะไรออกไป? หาเหตุผลที่จะเบี่ยงเบนเด็กตัวเล็กๆคนหนึ่งเพื่อหลีกเลี่ยงการเล่นเครื่องเล่น

“งั้น งั้น...พวกเราไปเล่นต่อเลโก้เป็นยังไง?”

ฮั่วเทียนหลันคิดถึงสิ่งที่ชิงหรงชอบ รู้ว่าครั้งนี้เขาต้องการสิ่งที่ชิงหรงสนใจ

เมื่อได้ยินคำว่าเลโก้ ชิงหรงก็ตาโตขึ้นมา

“ได้สิ!”

แต่เธอก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อสักครู่เธอเพิ่งจะไปเล่นมา ทุกอย่างที่อยู่ที่นั่นเธอเล่นไปหมดแล้ว จึงทำให้เธอไม่มีความสนใจ

“จบแล้ว....”

คำพูดของชิงหรงทำให้ฮั่วเทียนหลันงงงวย เด็กคนนี้เปลี่ยนความคิดเร็วขนาดนี้เลยหรอ?

“อะไรจบแล้ว?” เขาถามออกไป

“เมื่อกี้หนูเล่นเลโก้ทุกชิ้นแล้ว เลยไม่สนใจละ”

“หนูวางใจเถอะ ครั้งนี้ลุงจะทำให้หนูพอใจ”

ฮัวเทียนหลันเผชิญหน้ากับสายตาที่ไม่เชื่อสายตาของชิงหรง จากนั้นเขาตบหน้าอกของเธอและพูด

หลังจากนั้นเขาก็โทรศัพท์ไปหาโจวหยวนเพื่อสั่งการ

หลังจากนั้นเขาก็พอชิงหรงเดินไปเล่นที่สนามหญ้า

เนื่องจากเป็น VIP ระดับแพลตตินั่มฮั่วเทียนหลันและชิงหรงจึงมีสนามหญ้าสิบตารางเมตรแยกต่างหากสำหรับการใช้งานพิเศษ

ทั้งสองคนนอนบนเก้าอี้นอนพร้อมร่มกันแดดขนาดใหญ่ พัดลมขนาดใหญ่ที่พัดอยู่ทำให้อากาศเย็นสบาย

ครึ่งชั่วโมงผ่านไปโจวหยวนก็พาลูกน้องมาสองสามคนอุ้มกล่องเดินเข้ามา

โจวหยวนเหงื่อแตกพลั่กเขารีบวิ่งไปเพื่อทำภารกิจ

เนื่องจากฮั่วเทียนหลันให้เวลาเขาทำเพียงแค่ครึ่งชั่วโมง ครึ่งชั่วโมงนี้โจวหยวนจะต้องหาเลโก้และส่งมันมา

มีเพียงเขาเท่านั้นทำรู้ความรู้สึกในเวลานี้

โชคดีที่เขาส่งมาทันภายในไม่กี่วินาที

โจวหยวนพาลูกน้องยกล่องมาสองสามคน ด้านในเต็มไปด้วยโมเดล

ชิงหรงที่มองเห็นจองเหล่าตาของเธอก็ลุกวาว

นี่เป็นโมเดลรุ่นล่าสุดที่ออกมาใหม่ เมื่อเธอเห็นมันเธอก็ถามแม่เธอตั้งหลายครั้ง

แต่ทุกครั้งที่เธอบอกกับหยางหลิงรุ่ย เธอก็จะบอกกับชิงหรงว่าสิ่งนี้มันไม่เหมาะกับเด็กผู้หญิง

นี่เป็นของเล่นสำหรับผู้ชาย

นี่ทำให้ชิงหรงอึดอัดใจ เธอเห็นประโยคที่อยู่ในทีวีบ่อยๆ เธอกำลังรวบรวมความกล้าที่จะไปบอกกับแม่ของเธอ

“ใครว่าผู้หญิงด้อยกว่าผู้ชาย?”