โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 459

หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยพูดจบเธอก็ไม่สนใจสายตาโกรธเคืองของฮั่วเทียนหลัน

เธอหันมาทำผมให้ชิงหรงใหม่ เธอหยิบหวีในกระเป๋าของเธอออกมา จากนั้นก็หวีให้เธอ รวบ และมัดผมให้เธอใหม่

จากนั้นเธอก็บอกให้ชิงหรงหลบไปข้าง และก็ไม่ลืมที่จะสอนฮั่วเทียนหลัน

เธอบอกฮั่วเทียนหลันถึงวิธีการมัดผมให้เด็กสาว

ว่ามองจากมุมไหนถึงจะรู้ว่าสวยหรือไม่สวย แน่นหรือไม่แน่น เจ็บหรือไม่เจ็บ

หยางหลิงรุ่ยให้เวลาชิงหรงในการดูเครื่องแต่งกายของเธออีกครั้ง

หลังจากที่ผ่านมือของเธอ ภาพเดิมของชิงหรงก็กลับมาอีกครั้ง

อย่างน้อยก็ดีกว่าทรงผมแปลกเมื่อสักครู่หลายเท่า

ลั่นลานที่ยืนอยู่ข้างๆก็พยักเหมือนกับเห็นด้วยกับความคิดของหยางหลิงรุ่ย

นี่ทำให้ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ถ้าพูดถึงเรื่องหน้าตาแล้ว ตอนนี้เขาขายหน้าไปแล้วไม่น้อย

แต่เรื่องที่เกิดขึ้นไปแล้วก็ช่างมันไป ฮั่วเทียนหลันไม่ใช่คนที่ห่วงหน้าตาขนาดนั้น

เขารู้ตัวดีว่าที่เขาทำลงไปนั้นไม่ค่อยดี

มองเห็นเด็กผู้หญิงสองคนที่อยู่ตรงหน้า ไม่รู้ว่าทำไมฮั่วเทียนหลันถึงสัมผัสได้กับความรู้สึกของครอบครัว

เขามองไปที่ชิงหรง ชิงหรงก็มองมาที่เขา

ทั้งสองคนจ้องหน้ากันและดูเหมือนจะสื่อสารกันอย่างเงียบ ๆ

สุดท้ายฮั่วเทียนหลันก็ถามคำถามออกมา “หรงหรง หนูคิดว่าลุงผูกผมเปียให้หนูดีไหม?”

คนที่ถูกฮั่วเทียนหลันซื้อไปด้วยโมเดลอย่างชิงหรง ส่ายหัวออกมาอย่างไม่ลังเลพร้อมพูดว่า “ใครบอก? ไร้สาระ!”

ฮั่วเทียนหลันที่ได้ยินคำพูดของชิงหรง ก็รู้สึกดีขึ้นมาในใจ และมีลักยิ้มสวยงามสองอันปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ชิงหรงอย่างไร้ความรู้สึกเธออดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของชิงหรง

เด็กคนนี้ก็ไม่ได้ไม่สบายหนิ! ทำไมถึงพูดแบบนี้ออกมาได้หน้าตาเฉย?

ทั้งหมดเข้าไปในรถ ฮั่วเทียนหลันเป็นคนขับ เด็กหญิงทั้งสองคนกับหยางหลิงรุ่ยนี่งอยู่ด้านหลัง

ทันทีที่ขึ้นรถลั่นลานก็ตะโกนอย่างมีความสุขเมื่อเธอเห็นตุ๊กตาเต็มรถ

หยางหลิงรุ่ยมองไปในรถที่เต็มไปด้วยตุ๊กตาด้วยสายตาที่ประหลาดใจ

เธอจึงมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยความประหลาดใจ ฮั่วเทียนหลันเพื่อทำให้ชิงหรงมีความสุขเขาต้องลงทุนทำถึงขนาดนี้เลยหรอ?

ฮั่วเทียนหลันสังเกตได้ถึงสายตาที่มีความสงสัยของหยางหลิงรุ่ย เขาจึงส่ายหน้าเพื่อบอกว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวเขา นี่เป็นสิ่งที่ชิงหรงทำทั้งหมดด้วยตัวเอง

ชิงหรงหัดไปหยิบตุ๊กตาตัวใหญ่ที่เธอโปรดปรานที่สุดขึ้นมาให้หยางหลิงรุ่ย

“แม่จ๋า หนูให้แม่!”

หยางหลิงรุ่ยชอบตุ๊กตามาก ใจของเธอสั่น

เมื่อเธอเห็นตุ๊กตาที่อยู่ด้านหน้าเธอก็กอดมันไว้อย่างอ่อนโยน

นอกจากนี้ยังมีกลิ่นลาเวนเดอร์จาง ๆ บนตุ๊กตาซึ่งเป็นกลิ่นที่หยางหลิงรุ่ยนั้นชอบมาก

“ขอบใจมากนะลูก แม่ชอบมันมาก” หยางหลิงรุ่ยยิ้มพร้อมพูดออกมา หอมไปที่ใบหน้าของชิงหรงเบาๆ

ชิงหรงเช็ดหน้าด้วยความไม่ชอบใจ พูดออกมาแบบหงุดหงิดว่า “แม่ ลิปสติก.....”

เธอเข้าใจความหมายที่ชิงหรงพูด ชิงหรงไม่ชอบให้เธอหอมที่ใบหน้าของเธอก็เพราะไม่ชอบให้ลิปสติกแปดเปื้อนใบหน้าของเธอ

“แม่ไม่ต้องหอมหนูแล้ว หนูหอมแม่แทนดีไหม?”

หยางหลิงรุ่ยพูดพร้อมยิ้มออกมา

ชิงหรงมองไปที่หยางหลิงรุ่ยด้วยความเศร้า จากนั้นเธอก็เอื้อมมือไปหยิบทิชชู่เปือกที่วางอยู่ข้างๆเพื่อเอามาเช็ดแก้มของเธอ จากนั้นก็หอมแม่เธอไป

ทิชชู่เปียกมีกลิ่นที่ค่อนข้างเหม็น กลิ่นนั้นติดอยู่บนใบหน้าของชิงหรงทำให้ใบหน้าของเธอเบี้ยวบูด

เมื่อชิงหรงหอมแก้มหยางหลิงรุ่ยเสร็จ เธอก็นำน้ำแร่ที่ฮั่วเทียนหลันได้เตรียมไว้ให้ล้างปาก หลังจากนั้นความรู้สึกข่มขื่นก็ค่อยหายไปจากปากของเธอ

เมื่อเธอเห็นท่าทางที่ไม่ชอบใจของชิงหรง หยางหลิงรุ่ยก็ยิ้มออกมาอีกครั้ง เด็กคนนี้เป็นแบบนี้เพราะการหอมของเธอ

ลั่นลานเริ่มตาเป็นประกาย เธอเห็นมีตุ๊กตาที่อยู่เต็มรถมองไปทางไหรก็ชอบไปหมด เธอหยิบตุ๊กตาหนึ่งตัวขึ้นมากอดจากนั้นก็หยิบขึ้นมาอีกตัว

1 ตัว 2 ตัว 3 ตัว 4 ตัว....

ไม่นานเบาะหลังซึ่งค่อนข้างกว้างขวางก็เต็มไปด้วยตุ๊กตา

แต่ลั่นลานก็ยังรู้สึกไม่พอใจเธอจึงหยิบออกมาอีกเรื่อยๆ

จู่ๆก็มีเสียงแผ่วเบาดังมาจากด้านข้างของเธอ “ลั่นลาน ถ้าเธอยังหยิบมามากกว่านี้พวกเราก็คงถูกฝังด้วยตุ๊กตานี้!”

“เอ๋?” ลั่นลานพูดออกมาด้วยความตกใจเหมือนกับว่ายังไม่เข้าใจคำที่ชิงหรงพูดออกมา

ชิงหรงมองไปที่ลั่นลานด้วยสายตาแปลก หลังจากนั้นเธอก็ชี้ไปที่ตุ๊กตาที่วางอยู่เต็มเบาะหลังรถไปหมด

“ฉัน....” ตอนนี้ลั่นลานเข้าใจแล้ว ใบหน้าของเธอแดงขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ

เธอคิดว่าเธอหยิบมาแค่มีกี่ตัว แต่เธอไม่คิดว่าพอหยิบมาเรื่อยๆแล้วมันจะเยอะขนาดนี้

“นี่เอามาให้เธอ”

เมื่อมองไปที่ท่าทางเขินอายของลั่นลาน ชิงหรงก็ไม่ได้ทำให้ลั่นลานลำบากใจต่อไป

ท้ายที่สุดลั่นลานก็เป็นพี่สาวที่ดีของเธอ แม้ว่าลั่นลานตั้งใจจะขโมยแม่ของเธอก็ตาม

และชิงหรงจำได้ว่ามันเขียนไว้ในหนังสือที่เธอเคยอ่านว่าพี่สาวที่ดีควรแบ่งปันสิ่งดีๆให้น้อง

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยความประหลายใจราวกับเธอไม่รู้ว่าฮั่วเทียนหลันกำลังคิดอะไรอยู่

แต่เธอก็คิดได้ทันทีว่าความคิดระหว่างผู้ชายกับผู้หญิงนั้นไม่เหมือนกัน

ในความเข้าใจของฮั่วเทียนหลัน เขาอาจจะเข้าใจว่าเด็กอาจจะชอบโมเดล

ตอนที่เขายังเด็ก เขาจะต้องชอบเล่นโมเดลมากแน่ๆ

แต่นี่เป็นเพราะฮั่วเทียนหลันเป็นเด็กผู้ชายเขาจึงคิดว่ามันปกติ แต่เธอเป็นเด็กผู้หญิง ตอนเด็กๆเธอจึงคิดว่าเด็กผู้หญิงควรเล่นของเล่นที่เป็นผู้หญิงมากกว่านี้

“หยางหลิงรุ่ย” ฮั่วเทียนหลันไม่ได้ตอบคำถามของเธอ แต่จู่ๆกลับเรียกชื่อเธอขึ้นมา

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยความประหลาดใจ เหมือนกับว่าฮั่วเทียนหลันต้องการอะไรสักอย่าง

“มีอะไรหรอคุณฮั่ว?”

“ชอบก็พอแล้ว ไม่ใช่หรอ?”

จู่ๆฮั่วเทียนหลันก็พูดประโยคนี้ออกมา ทำให้หยางหลิงรุ่ยสับสนเล็กน้อย

พูดออกมาแบบนี้เลยหรอ?

แต่เธอก็เข้าใจได้ทันทีว่าถ้าเด็กมันชอบมันก็เป็นเรื่องของเด็ก

จากก้นบึ้งของหัวใจหยางหลิงรุ่ยคิดว่ามุมมองทางการสั่งสอนของฮั่วเทียนหลันนั้นถูกต้อง

เด็กพวกนี้ก็โตขึ้นแล้ว ควรจะได้ทำในสิ่งที่ตนเองสนใจ

แต่ไม่รู้ว่าทำไมหยางหลิงรุ่ยถึงไม่เห็นด้วยกับคำพูดของฮั่วเทียนหลัน

เนื่องจากเธอคิดว่า ชิงหรงและลั่นลานอาจจะมีตัวตนเหมือนฮั่วเทียนหลันในอนาคต

งั้นแบบนี้ในอนาคตจะมีผู้ชายชอบเธอหรอ?

ในแง่ของรูปลักษณ์ลั่นลานและชิงหรงจะต้องเป็นผู้หญิงที่สวยงาม 100% ในอนาคต

แต่ด้วยนิสัยที่แข็งกระด้างแบบนี้อาจจะทำให้พวกเขาหาแฟนได้ยาก!

เนื่องจากมันโดดเด่นเกินไป อาจจะทำให้พวกเธอต้องโดดเดี่ยวไปทั้งชีวิต

หยางหลิงรุ่ยคิดถึงเรื่องพวกนี้ เธอก็ลังเลอยู่ว่าจะบอกกับฮั่วเทียนหลันดีไหม

ในช่วงสองปีที่ผ่านมาเธอได้เห็นเด็กผู้หญิงที่ร่างกายมาความแข็งแกร่งมิใช้น้อย

อย่างไรก็ตามเมื่อคิดว่าฮั่วเทียนหลันมีบุคลิกที่ยืนหยัดเช่นเดียวกับเด็กทั้งสองหยางหลิงรุ่ยก็ล้มเลิกความคิด

ทั้งสองรักษาระยะห่างที่ปลอดภัยโดยมีหมีตัวใหญ่อยู่ระหว่างกลาง

รถแล่นไปบนถนนบนภูเขาที่คดเคี้ยว กระแทกไปตลอด ทำให้ร่างของหยางหลิงรุ่ยก็สั่น

จู่ๆหยางหลิงรุ่ยรู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่น ๆ ที่เอวของเธอโดยไม่รู้ตัว