โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 462

หลังจากทำแบบนั้นไปแล้วหยางหลิงรุ่ยถึงได้สติกลับมา ดูเหมือนว่าเธอจะทำตัวใกล้ชิดกับผู้ชายคนนี้มากเกินไปแล้ว!

ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองคนมาถึงจุดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ท่าทางทำตัวไม่ถูกของเธอ ในสายตาของฮั่วเทียนหลันกลับดูขี้อ้อนและน่ารักเป็นพิเศษ อย่างที่เขาว่ากันว่าความรักทำให้โลกกลายเป็นสีชมพูจริง ๆ

"คนดี จูบผมแล้วเราลงจากรถกัน"

ฮั่วเทียนหลันรู้ว่าวันนี้เขาหยอกล้อหยางหลิงรุ่ยพอประมาณแล้วจึงเห็นสมควรที่จะหยุด

เพราะถึงอย่างไรการประลองในครั้งนี้ ก็ถือว่าเขาเอาชนะมาได้ครึ่งหนึ่งแล้ว

ตอนนี้เขาต้องรู้จักอดทนและใจเย็นลง

“ทำไมต้องจูบคุณด้วย”

เมื่อเห็นฮั่วเทียนหลันมีท่าทีอ่อนลงแล้ว ความรู้สึกหวาดกลัวของหยางหลิงรุ่ยเมื่อสักครู่ก็เริ่มหายไป

เธอไม่อาจแสดงความอ่อนแอต่อหน้าฮั่วเทียนหลันได้ เพราะแค่เธออ่อนแอเพียงเล็กน้อยก็อาจจะถูกฮั่วเทียนหลันเอาเปรียบได้ในทันที

"ถ้าไม่จูบผม เราก็ไม่ต้องลงจากรถ"

ฮั่วเทียนหลันทำให้หยางหลิงรุ่ยได้เข้าใจว่าการมีอำนาจสูงสุดนั้นเป็นอย่างไร

หยางหลิงรุ่ยตะลึงตาค้างและมองดูฮั่วเทียนหลันเป็นเวลาเนิ่นนาน สุดท้ายเธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างหมดทางเลือก

โอเค เธอไม่อาจต่อต้าน

แต่ว่าเธอยังสามารถพูดต่อรองได้นี่นา

"บนรถร้อนเกินไป ฉันไม่มีอารมณ์หรอกนะ"

"แต่ผมมีอามรมณ์ หรือจะเปลี่ยนให้ผมเป็นคนเริ่มแทน"

หลังจากพูดจบเขาก็ไม่รอฟังความคิดเห็นของหยางหลิงรุ่ยเลยสักนิด แต่กลับโน้มตัวเข้าหาเธอในทันที

อาศัยจังหวะที่หยางหลิงรุ่ยยังไม่ทันตั้งตัว กดจูบลงบนริมฝีปากของเธอ

และค้างไว้อย่างนั้นสามวินาทีก่อนจะผละออก

หยางหลิงรุ่ยตอนนี้หน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหู

ผู้ชายคนนี้ ทำอย่างนี้ยังไง ทำได้ยังไงกัน...

“ฮั่วเทียนหลัน คุณ ... ”

หยางหลิงรุ่ยอยากจะเอ่ยต่อว่าฮั่วเทียนหลันแต่เธอก็พูดอะไรไม่ออกสักคำ

ฮั่วเทียนหลันในตอนนี้ทำท่าทีสบาย จากนั้นเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ : "ทำไมครับ คุณยังรู้สึกไม่พอใจกับจูบเมื่อกี้งั้นเหรอ งั้นผมจูบใหม่อีกรอบ!"

ในฐานะคนปฏิบัติ ข้อดีที่สุดของฮั่วเทียนหลันก็คือทำได้อย่างที่พูดทุกอย่าง

เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะโน้มตัวลงมาอีกครั้ง หยางหลิงรุ่ยก็รีบเบือนหน้าหลบฮั่วเทียนหลันในทันที จากนั้นจึงเปิดประตูและลงจากรถไป

ฮั่วเทียนหลันค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้น มองดูหยางหลิงรุ่ยที่กำลังกุมหัวใจของตัวเองอยู่นอกรถ

ใบหน้าแดงระเรื่อของเธอที่อยู่ภายใต้แสงตะวันยามเย็นที่ตกกระทบลงมานั้น ช่างดูงดงามเป็นพิเศษ

หยางหลิงรุ่ยมองเห็นฮั่วเทียนหลันกำลังยิ้มและรอยยิ้มนั้นของเขาดูเหมือนกำลังสะใจที่ได้แกล้งเธอ

เธอจึงอดไม่ได้ที่จะจ้องมองเขาด้วยสายตาดุร้ายราวกับต้องการข่ม

แต่ฮั่วเทียนหลันกลับไม่ได้คิดจะต่อสู้กับสายตาดุดันที่หยางหลิงรุ่ยมองมา เขาเพียงแค่ยกยิ้มอย่างอ่อนโยนส่งไปให้

นั่นทำให้หยางหลิงรุ่ยที่กำลังว่างท่าข่มขู่รู้สึกราวกับโดนตบหน้า

ใขณะนั้นเองก็มีรถคนหนึ่งเคลื่อนตัวเข้ามาจากระยะไกลและได้ทำลายสถานการณ์ระหว่างสองคนในตอนนี้ลง

หยางหลิงรุ่ยเหลือบมองเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปหา

รถที่ขับเข้ามาที่นี่ในตอนนี้คาดว่าน่าจะเป็นชิงหรงและลั่นลานไม่ผิดแน่

แล้วก็เป็นอย่างที่คิด หลังจากที่เธอหยุดยืนก็มองเห็นประตูที่กำลังเปิดออกและเด็กน้อยน่ารักสองคนก็ปรากฏขึ้นมาตรงหนา

"คุณแม่!" "คุณแม่!"

ทั้งสองคนรีบวิ่งแจ้นเข้ามาหาเธออยากต้องการจะกอด

หยางหลิงรุ่ยมีเพียงสองแขน จะกอดแค่ใครคนใดคนหนึ่งก็คงไม่ดีเท่าไหร่ ดังนั้นเธอจึงลังเลเล็กน้อย สุดท้ายจึงกอดเด็กน้อยทั้งสองคนพร้อมกันทีเดียว

เพียงแค่อยู่ต่อหน้าหยางหลิงรุ่ย ลั่นลานก็ไม่มีท่าทีว่าจะสำรวมเลยสักนิด

เธอพูดเจี๊ยวจ๊าวอย่างต้องการอวดว่าวันนี้เธอซื้อโมเดลจำลองตัวที่เธอชอบมาด้วย

ส่วนชิงหรงที่รู้ว่าหยางหลิงรุ่ยไม่ชอบให้เธอเล่นโมเดลก็ทำเพียงยืนเเงียบอยู่ด้านข้าง

แต่ลักยิ้มน้อย ๆ ที่เผยขึ้นมาทั้งสองแก้มนั้นบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าเธอกำลังมีความสุข

ขณะนั้นเองฮั่วเทียนหลันก็เดินเข้ามาและลูบผมของลั่นลานอย่างรักใคร่เอ็นดู

"หิวหรือยัง"

"อื้อ!"

"อยากกินอะไร"

“คุณพ่อทำอะไรหนูก็ชอบหมดเลย!”

ลั่นลานตอบอย่างลื่นไหล ทำให้ชิงหรงและหยางหลิงรุ่ยถึงกับตกตะลึง

ชิงหรงไม่รู้เลยว่ายังมีสิ่งที่เรียกว่าประจบสอพลออยู่บนโลกนี้อีกด้วย

ส่วนหยางหลิงรุ่ยตอนนี้เริ่มเป็นกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับการเติบโตในอนาคตของลั่นลาน

เด็กคนนี้ถูกฮั่วเทียนหลันสอนมาอย่างผิด ๆ ไม่ว่าจะพูดยังไงก็ดูไม่มีหลักการเอาเสียเลย

ภายในคฤหาสน์หรู หยางหลิงรุ่ยและลั่นลานรวมถึงชิงหรงกำลังนั่งอยู่บนโซฟา อนิเมะเรื่องล่าสุดกำลังฉายอยู่บนหน้าจอทีวี

เนื่องจากปัญหาในการดูทีวี ทำให้ลั่นลานและชิงหรงเกิดความขัดแย้งกันขึ้นมาเล็กน้อย

ลั่นลานต้องการดูเรื่องเจ้าหญิงทั้งเจ็ดคนที่เพิ่งเริ่มฉายล่าสุด เพราะเธอชื่นชอบแนวน่ารัก ๆ

แต่ชิงหรงต้องการดูอะไรบางอย่างที่มีความเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาหน่อย

แม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดอะไร แต่จากการที่เธอกดเปลี่ยนช่องและสายตาเอาแต่จับจ้องอยู่ที่อินุยาฉะนั้น ทำให้หยางหลิงรุ่ยอดไม่ได้ที่จะกุมหน้าผาก

เธอกังวลมากว่าลูกสาวของเธอโตขึ้นมาจะกลายเป็นคนบ้าคลั่งความรุนแรง

ผู้ใหญ่หนึ่งคนและเด็กอีกสองคนที่อยู่ในห้องนั่งเล่นส่งเสียงหัวเราะพอใจขึ้นมาเป็นระยะ ๆ

ในขณะเดียวกันนั้นฮั่วเทียนหลันก็กำลังยุ่งอยู่ในห้องครัว เขาสวมหมวกเชฟอยู่บนหัวและสวมผ้ากันเปื้อนบนตัว นอกจากนั้นที่มือของเขายังสวมใส่ถุงมือสีขาวอีกด้วย ราวกับเป็นเชฟระดับมืออาชีพ

ปกติอยู่บ้านฮั่วเทียนหลันไม่ค่อยทำอาหาร ดังนั้นผ้ากันเปื้อนสีขาวลายดอกไม้เล็ก ๆ ที่ดูสดชื่นตาผืนนี้จึงเป็นของป้า Ding

หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันผัดอาหารเสร็จเขาก็จัดการตักลงใส่จาน

หลังจากเขาวางหม้อและทัพพีลง หยางหลิงรุ่ยก็ผูกผ้ากันเปื้อนเสร็จพอดี นอกจากนี้เธอยังตั้งใจผูกเป็นโบว์ให้เขาอีกด้วย

แต่ทันใดนั้นฮั่วเทียนหลันก็หันกลับมาและมองจ้องหน้าหยางหลิงรุ่ย

หยางหลิงรุ่ยที่กำลังนึกชื่นชมโบว์สวยที่เธอเป็นคนผูกเมื่อสักครู่ เมื่อเผชิญหน้ากับพฤติกรรมแปลก ๆ ของผู้ชายคนนี้เธอก็ประหม่าขึ้นมาทันที ก่อนจะผละตัวออกอย่างรวดเร็ว

แต่เธอเดินหลบมาอยู่ผิดตำแหน่งแล้ว ตามจริงเธอควรจะไปที่ประตูห้องครัว แต่เธอกลับเอาตัวมาอยู่อีกด้านหนึ่งของห้องแทน

เพราะแบบนี้ถ้าฮั่วเทียนหลันไล่ต้อนเข้ามาก็จะสามารถกักตัวของเธอเอาไว้ได้ทันทีโดยที่เธอไม่มีทางหลบหนีได้

หยางหลิงรุ่ยจ้องมองฮั่วเทียนหลันอย่างไม่ละสายตา มองดูมุมปากที่ยกขึ้นทำมุมดูดีของเขาด้วยความรู้สึกกังวลในใจ

สัญชาตญาณบอกเธอว่าผู้ชายคนนี้ต้องคิดอะไรไม่ดีแน่

แต่นี่มันห้องครัวนะ! เขาจะมีความกล้ามากขนาดนั้นเลยหรือไง!

ฮั่วเทียนหลันเอามือไขว่หลังอย่างแปลกประหลาด ก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้หยางหลิงรุ่ย

หยางหลิงรุ่ยในตอนนี้ราวกับเป็นนกตื่นธนู เธอจ้องมองฮั่วเทียนหลันตาไม่กระพริบ เธอรู้สึกว่าถ้าหากไม่เอ่ยปากพูดยิ่งจะทำให้เธอดูสู้ไม่ได้

ดังนั้นเธอจึงโพล่งขึ้นมา : "คุณฮั่ว ทำอาหารเมนูอื่นได้แล้ว!"

“เมนูเมื่อสักครู่ยังไม่เสร็จดีเลย!”

คำพูดของฮั่วเทียนหลันทำให้หยางหลิงรุ่ยชะงักทันที

เมนูเมื่อกี้เธอก็เห็นแล้วว่าเขาจัดใส่จานเสร็จแล้ว! ทำไมถึงมาบอกว่ายังไม่เสร็จอีก

"คุณพูดมั่ว!"

ขณะที่เธอพูด ฮั่วเทียนหลันก็เดินต้อนเข้ามา

เขามองไปที่ผู้หญิงตรงหน้า ใบหน้าขาวของเธอมีรอยยิ้มฝืนใจปรากฏอยู่

เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้กลัวเขามาก

เห็นเขากลายเป็นหมาป่าหรือไงกันถึงได้กลัวขนาดนี้

"คุณลองชิมหน่อยสิ ว่ารสชาติเป็นยังไง"

ฮั่วเทียนหลันยื่นมือออกไปข้างหน้า

หยางหลิงรุ่ยรู้สึกประหลาดใจขึ้นมา เดิมทีเธอคิดผู้ชายคนนี้จงใจไขว่มือตัวเองเอาไว้ข้างหลังเพื่อทำท่าทางข่มขู่เธอ

แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะไม่ใช่อย่างที่เธอคิด เพราะเขาเพียงถือจานกับข้าวมาให้เธอชิมเท่านั้น

เธอตื่นตกใจนึกว่ามันเป็นเรื่องใหญ่โต ที่แท้ก็เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยแค่นี้เอง

สิ่งนี้ทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกพูดไม่ออกขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด

เธอเหลือบมองฮั่วเทียนหลันชั่วขณะ ก่อนจะละสายตาไป

เพราะแววตาเช่นนี้ของเขา วันนี้เธอเห็นมันบ่อยครั้งแล้ว

แววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกรักอย่างลึกซึ้งนั้นไม่อาจทำให้เธอมองข้ามไปได้หรอก