โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 493

หลังจากที่สั่งเครื่องดื่มและของหวานแล้ว พนักงานก็เดินออกไป

ในห้องขนาดใหญ่ ตกแต่งอย่างหรูหราแต่กลับไร้รสนิยม เป็นความสง่างามที่ผออดปกติ

ฉีหลานชี้ไปรอบ ๆ แล้วเอ่ย "เธอรู้สึกเป็นยังไงบ้าง?"

หยางหลิงรุ่ยรู้ว่าที่ฉีหลานพูดคือมีความคิดเห็นต่อห้องนี้ เธอเงยหน้า หลังจาหนั้นก็มองไปรอบ ๆ

แม้ว่าในใจอยากจะพูดมาหน่อยว่าที่นี่ทำให้โอ่อ่าอีกนิดได้หรือไม่ แต่เมื่อเห็นว่าทำได้อย่างประณีตขนาดนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ย "พูดจริง ๆ ฉันก็ว่าห้องแบบนี้ เงียบมาก!"

หยางหลิงรุ่ยลุกขึ้น ยื่นมือไปเคาะกระจกที่เป็นหน้าต่างเล็กน้อย

มองจากด้านนอก เธอคิดว่าเป็นกระจกทั่ว ๆ ไป

แต่หลังจากที่เข้ามาแล้ว เธอจึงได้พบกับความประหลาดใจ ห้องนี้ เงียบจนน่ากลัว เสียงจากด้านนอก ไม่มีผ่านเข้ามาได้แม้แต่นิดเดียว

และเรื่องที่สำคัญที่สุดคือ กระจกอันนี้ ที่แท้ก็ควบคุมได้อย่างชาญฉลาด

เมื่อสักครู่หยางหลิงรุ่ยเห็นได้อย่างชัเจน ด้านข้างโต๊ะมีปุ่มกด ดูเหมือนว่าปุ่มควบคุมเหล่านี้ของห้องนี้อยู่ด้านบน

ในนั้นมีเกี่ยวกับตัวเลือกของหน้าต่าง มีตัวเลือกสำหรับโหมดเดี่ยวเขียนไว้ด้านบน

สายตาที่อยากรู้ของหยางหลิงรุ่ยระมัดระวัง ฉีหลานก็เอ่ยขึ้นพรางยิ้ม "ความจริงล้วกระจกนี้ฉันตั้งใจสั่งมาเลยนะ ควบคุมโหมกเดี่ยวหรือคู่ก็ได้ แบบนี้มีประโยชน์อยู่อย่าง ประหยัดม่าน และทำให้คนที่อยู่ด้านใน จิตใจสงบ"

ได้ยินที่ฉีหลานพูดแบบนี้ หยางหลิงรุ่ยก็พยักหน้า

ห้องของสิ่งนี้ ความลับกับเปิดเผย มักเป็นตัวเลือกเดียวเสมอ

ถ้าคุณอยากได้ความลับ ก็จะไม่มีการเปิดเผย

ดูครั้งนี้ หลังจากที่ฉีหลานกล้าที่จะใช้กระจกโหมดเดี่ยว ปัญหานี้ก็ได้รับการแกแ้ไขแล้ว

เพียงแต่ เห็นได้ชัดว่าเป็นค่าใช้จ่าย ซึ่งไม่ถูกอย่างแน่นอน

เมื่อตอนที่ได้ยินว่าเป็นควนคุมด้วยไฟฟ้า หยางหลิงรุ่ยก็เข้าใจแล้ว

เธอไม่ได้ถามต่อไปเกี่ยวกับเรื่องของร้านชา ไม่ว่าร้านนี้จะจ่ายไปแล้วเท่าไหร่ ตอนนี้สำหรับหยางหลิงรุ่ยกับฉีหลานแล้ว ก็ไม่มีประโยชน์อะไร

หยางหลิงรุ่ยที่อยากได้ของหวานและเครื่องดื่ม ก็ได้หมดแล้ว

ที่เธอสั่งคือคาปูชิโน่ หลังจากที่ยกขึ้นดื่มหนึ่งอึกแบบไม่มีเพิ่ม แม้ว่าจะขมแบบปกติ แต่มันกลับทำให้เธอตื่นมาก

แล้วดื่มต่อึกที่สอง เมื่อครู่ที่เดินอยู่ด้านนอกอากาศร้อนและเหน็ดเหนื่อย ตอนนี้ก็ดีขึ้นเยอะแล้ว

หยางหลิงรุ่ยวางคาปูชิโน่ที่อยู่ในมือ แล้วเงยหน้ามองฉีหลาน

พอดีในตอนนี้ ก็มองเห็นฉีหลานที่เพิ่งจะเก็บสายตาของตนเองไป

ถึงตอนนี้แล้ว หยางหลิงรุ่ยแน่ใจนานแล้ว ในใจของฉีหลานมีเรื่องอยู่ร้อยเปอร์เซ็นต์

ตอนที่เธอกำลังคิดว่าจะเปิดประเด็นพูดอย่างไร ฉีหลานก็ชี้จานสีขาวที่ใส่ขนมเค้กที่มีสตอเบอร์รี่เอ่ยขึ้น "เธอลองชิมอันนี้หน่อยสิ อันนี้เป็นของที่เพิ่งเปิดตัวในร้านไม่นานมานี้ ประสบความสำเร็จมาก"

สามารถถูกฉีหลานบอกว่าประสบความสำเร็จได้ ของหวานชนิดนี้น่าจะไม่เลวเลยทีเดียว

ดังนั้นหยางหลินรุ่ยจึงตักออกมาหนึ่งชิ้น แล้วเอาเข้าปาก

ความรู้สึกที่ละลายในปาก แล้วก็ยังมีรสชาติที่หอมและไม่เลี่ยนนั้น ทำให้เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอจะละลายในตอนนั้นเลย

หนึ่งชิ้นที่เพิ่งจะลงท้อง เธอก็เหมือนกับเด็กอย่างไงย่างงั้น เตรียมกินชิ้นที่สอง

แต่ตอนนี้ ฉีหลานกลับยื่นมือมาห้ามหยางหลินรุ่ยไว้

เธอเหลือบมองคาปูชิโน่ที่อยู่ด้านหน้าของหยางหลินรุ่ย แล้วเอ่ยพรางยิ้ม "เธอดื่มคาปูชิโนอีกสักหน่อยสิ"

แม้จะไม่รู้ว่ายาอะไรที่อยู่ในท้องของฉีหลาน แค่หลานหลิงรุ่ยรู้ ว่าฉีหลานกำลังแบ่งปันเคล็ดลับความอร่อยของอาหาร

ดังนั้นเธอจึงดื่มคาปูิชโน่ไปอีกหนึ่งอึก ความรู้สึกที่อาหารทำให้เธอเหมือนละลายไปในตอนนั้น เพราะไปผสมกับคาปูชิโน่ที่ถืออยู่ในมือ เป็นความอร่อยครั้งที่สองที่มารวมกัน ทำให้หยางหลิรุ่งยรู้สึกอยากจะบินไปทั้งตัว

เธอแทบจะทน และดื่มอีกหนึ่งอึกต่อไป หลังจากนั้นก็พูดกับฉีหลาน "พี่หลาน พี่เลือกอาชีพการทำอาหาร พี่เดินมาถูกทางแล้ว!"

การเผชิญหน้ากับคำชมของหยางหลิงรุ่ย สีหน้าการแสดงออกของฉีหลานก็เป็นปกติ

ตอนแรกที่เลือกอาชีพการทำขนมหวาน เธอเพียงเลือกวิธีนี้ เพื่อให้เวลาผ่านไปเท่านั้น

แม้ว่าจะได้หาเงิน หรือว่าต้องหาเงินหรือไม่ เธอก็ไม่สนใจ

ยังไงซะ ผู้ชายคนนั้นก็เต็มใจที่จะจ่ายให้เธออยู่แล้ว

แต่ในโลกนี้ มักจะมีเรื่องที่ไม่แน่นอนอยู่เสมอ

เวลาสั้น ๆ เพียงไม่กี่วัน ฉีหลานเองก็คิดิไม่ถึงว่า เธอจะได้สัมผัสกับชีวิตจากสวรรค์สู่นรก

เห็นได้ชัดว่าความสนใจของฉีหลานไม่ได้สูง หยางหลินรุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะปลุกขึ้น

ตอนที่ฉีหลานมีอารมณ์นี้ พอดีกับที่เธอจะสามารถเปิดบทสนทนาได้

"พี่หลาน สองวัมานี้เกิดเรื่งอะไรขึ้นกับพี่? ฉันรู้สึกว่า ดูเหมือนพี่จะไม่มีความสุข"

หยางหลิงรุ่ยครุ่นคิดกับการใช้คำศัพท์ พยายามไม่ให้ตัวเองพูดกระทบฉีหลานมากที่สุด

ไม่ค่อยมีความสุขหรอ?

สีหน้าที่ขมขื่นของฉีหลานก็มองมา แม้ว่าจะเห็นในทันที แต่เธอก็ไม่อยากให้หยางหลินรุ่ยเห็นจุดอ่อนของเธอ

แต่สายตาของหยางหลินรุ่ยเฉียบแหลม เล็กน้อยเท่านี้เธอก็สัมผัสได้

"งานหมั้นของฉัน ยกเลิกแล้ว"

ฉีหลานรู้ว่าเมื่อครู่ตัวเองเผยออกมาแล้ว ดังนั้นก็ไม่ปิดบังอีกต่อไป

อีกทั้งวันนี้ที่เธอนัดมาเจอกันกับหยางหลิยรุ่ย เดิมทีกอยากจะระบายความคิดที่แสนเศร้าออกบ้างสักเล็กน้อย

ถ้าคนเรากดมันไว้มาก ๆ นี่อาจจะกลายเป็นบ้าได้มาก ๆ แล้วก็เ็นคนบ้าคนหนึ่ง นี่ไม่ใช่ชีวิตที่ฉีหลานต้องการ

"อะไรนะ!"

หยางหลินรุ่ยที่ตกใจ ก็ร้องเสียงสูง

"นี่มันเป็นไปได้ยังไงอ่ะ!"

หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยตะโกนออกมาอย่างไม่รู้ตัวรอบที่สอง อีกสักพักก็รู้สึกได้ว่าหลุดความลับของตัวเองออกมา

เธอพูดอย่างนี้เป็นไปได้ยังไงไกัน แต่ตอนนี้ก็เป็นไปแล้วนี่!

มองไปยังฉีหลานทีมีสายตาลุกโชน หยางหลินรุ่ยก็ก้มหน้าลง

"ขอโทษนะ พี่ฉี ฉันหลุดความลับออกไป"

ฉีหลานหัวเราะ เกินคาดที่หยางหลิงรุ่ยเดาไว้ ท่าทีเมื่อครู่ของเธอ ราวกับวันเวาลาที่สดใส

เพราะเธอรู้ ตัวเองไม่จำเป็นต้องพูด

โดยเฉพาะคนที่มีสติปัญญา หลังจากที่ตัดสินใจได้แล้ว เธอก็นิงเฉยต่อไป

หยางหลิงรุ่ยเป็นคนอย่างนี้ และเช่นกัน ฉีหลานก็เป็นคนอย่างนี้

เนื่องจากหลังจากตอนที่หยางหลิงรุ่ยเอ่ยคำถามออกมา ฉีหลานก็พยักหน้า แต่ไม่พูดอะไร

ในตอนนั้นหยางหลิงรุ่ยไม่พูดจา ในหัวสมองมีแต่ความว่างเปล่า

เธอที่กำลังมองไปที่ฉีหลาน จู่ ๆ นี่ก็ทำให้คิดเธอที่ผ่านมาของตัวเอง

ความรู้สึกจรง ๆ บอกกับหยางหลิงรุ่ยแม้ว่าจะไม่เคยเห็นคู่หมั้นของฉีหลานมาก่อน แต่สิ่งหนึ่งที่หยางหลิงรุ่ยมั่นใจร้อยเปอร์เว็นต์คือ ผู้ชายคนนั้นคือคนที่ฉีหานน่าจะรัก

แม้ว่าในใจของฉีหลานเอง ราวกับว่าจะกำลังหลบหนีคำตอบนี้ตลอดเวลา

บางครั้งคนเรามันก็แปลกแบบนี้แหละ ยิ่งรัก ยิ่งเกลียด นี่เป็นฉีหลานในเมื่อก่อน

แต่ตอนนี้ เกิดสิ่งที่ไม่คาดคิด ทำให้ฉีหลานกลับไม่สามารถแต่งานกับความรักที่เธอไม่ยอมรับได้

อย่างนั้น งานแต่งของฉีหลานต่อมา จะมีประโยชน์อะไร?

ตอนนี้ตัวของหยางหลิงรุ่นเองนับได้ว่าไม่คิดอะไรแล้ว ต่างรู้ว่าคำตอบคืออะไร

การแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ของกันและกัน ใช่แน่การแลกเปลี่ยนผลประโยชน์

เธอนั่งอยู่บนโซฟา ในตอนนั้นก็มองไปก็รู้สึกว่าสิ่งของทั้งหมดในบรรยากาศรอบ ๆ มันช่างหดหู่

นานมาก เพิ่งจะเอ่ยออกมาหนึ่งประโยค

"ไม่ว่ายังไง พี่หลาน ฉันก็ขออวยพรให้พี่มีความสุขนะ!"

ฉีหลานคืนนี้ คำพูดบนการแสดงออกน้อยมาก

แม้ว่าในท้องของเธอ รีบร้อนที่อยากจะบอกใครสักคน

แต่เมื่อเผชิญกับการสูญเสียความทรงจำแล้ว ดูเหมือนว่าหยางหลิงรุ่ยจะมีชีวิตที่ดี ทันใดนั้นฉีหลานก็ไม่อยากพูดอะไรแล้ว

มีบางคำพูด ที่พูดเยอะไปแล้ว ก็มีแต่จะทำให้คนเจ็บ

ฉีหลานแค่นเสียงตอบรับ ทั้งสองจนเปลี่ยนเรื่องสนทนา

เพียงแต่หัวข้อนี้ เห็นได้ชัดว่าทั้งสองใช้เพื่อหลีกหนีความเป็นจริง

ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นหยางหลิงรุ่ยก็ดี หรือว่าจะเป็นฉีหลานก็ดี ต่างรู้สึกว่าพูคุยกันได้แข็งมาก

ขนาดความอร่อยของขนมหวานกับเครื่องดื่ม ต่างเพราะเปลี่ยนแปลงอารมณ์ของใจจึงทำให้หม่นหมอง

หลังจากที่นั่งหดหู่อย่างนี้มาสองชั่วโมง เสียงโทรศัพท์ของหยางหลิงรุ่ยก็ดังขึ้น

เธอเหลือบมอง คนที่โทรมาคือตงเหยียน

เดิมทีแบบนี้มาเพราะพูดคุยและปลอบใจ แต่กลับเป็นสีหน้าอาการแบบแห้งจืด

พอดีกับที่หยางหลิงรุ่ยต้องการข้ออ้างหนึ่งข้อพอดี ดังนั้นโทรศัพท์ของเย่ตงสานี้ ก็นับว่าเป็นการช่วยเหลือเธอไว้

หยางหลิงรุ่ยเลื่อนหน้าจอแล้วรับสาย เสียงเย่ตงที่อยู่ในไมโครโฟนก็ดังเข้ามา

"หลิงรุ่ย เธออยู่ไหน?"