โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 538

หลังจากกลับมาถึงบ้านตัวเอง หยางหลิงรุ่ยหยิบตู้เกมรุ่นใหม่ล่าสุดที่วางอยู่บนโต๊ะน้ำชา และจึงนำซิมโทรศัพท์ขึ้นมาเปลี่ยน

เมื่อวานถูกทำร้ายกลิ้งไปกลิ้งมา ทำให้โทรศัพท์มือถือของเธอหายและหาไม่พบ

ซิมโทรศัพท์ก็ทำใหม่กับร้านที่เดินผ่านในตอนบ่ายที่กลับมา

เมื่อนึกถึงการช่วยเหลือของฮั่วเทียนหลันเมื่อคืนนี้ หยางหลิงรุ่ยอยากจะโทรหาเขาเพื่อขอบคุณ

แต่เมื่อกดไปที่รายชื่อผู้ติดต่อเธอจึงนึกขึ้นได้ว่า เพราะนี่เป็นซิมที่ทำใหม่ดังนั้นรายชื่อผู้ติดต่อก่อนหน้านี้ของเธอจึงหายไปหมด

หยางหลิงรุ่ยลูบหน้าผาก และโยนโทรศัพท์มือถือไว้บนโต๊ะวางน้ำชาเหมือนเดิม

เสียงโครมครามทำให้เธอตกใจ

ในเวลานี้ หยางหลิงรุ่ยนึกถึงตัวเลขกลุ่มหนึ่ง

ตัวเลขกลุ่มหนึ่งที่อยู่ในสมองของเธอที่เคยจดจำมานาน

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือมาแล้วกดโทรออก

โทรศัพท์ดังไม่กี่ทีก็ถูกรับสาย

ในตอนนั้นหยางหลิงรุ่ยไม่มีความมั่นใจ ไม่รู้ว่าเธอโทรผิดหรือไม่

เธอรอให้อีกฝ่ายพูดก่อน แต่อีกฝ่ายกลับไม่มีคนพูด

หลังจากผ่านไปไม่กี่วินาที หยางหลิงรุ่ยก็เริ่มทนไม่ได้

“ฮั่วเทียนหลัน ใช่คุณหรือเปล่า”

ในน้ำเสียงของเธอมีความโมโหปะปนอยู่

“หยางหลิงรุ่ยฉันเป็นผู้ช่วยชีวิตของคุณ นี่คือวิธีที่คุณปฏิบัติต่อผู้ช่วยชีวิตของคุณเหรอ”

เสียงที่ชัดเจนของฮั่วเทียนหลันดังขึ้นมาทันที

ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยแดงทันทีและเธอก็ส่งเสียงเอ่อ......

เธอยังไม่ทันอธิบายก็ได้ยินเสียงของฮั่วเทียนหลันพูดต่อ：“เรื่องที่เธอถูกลักพาตัว อย่าลืมให้คนที่บ้านปิดไว้เป็นความลับด้วย ส่วนลั่นลานกับชิงหรงผมอธิบายพวกเด็ก ๆ ตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว บอกกับพวกเด็ก ๆ ว่าเมื่อคืนคุณทำงานล่วงเวลาจึงไม่ได้ได้กลับบ้านมา！”

“อ่าโอเค ขอบคุณ ”หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยพูดประโยคนี้จู่ ๆ เธอก็พบว่าคำพูดของเธอไม่ดี

ตอนที่เธอยังไม่ได้โทรหาฮั่วเทียนหลันเธอรู้สึกว่าในใจเธอมีคำพูดมากมาย

แต่เมื่อเธอคุยกับฮั่วเทียนหลันแล้ว เธอรู้สึกถึงระยะห่างที่เงียบงัน

เห็นได้ชัดว่าเธอต้องการขอบคุณเขา ขอบพระคุณที่เขาได้ช่วยชีวิต

หยางหลิงรุ่ยหายใจเข้าลึก ๆ หลังจากรู้สึกว่าตัวเองสงบลงแล้วเธอจึงเอ่ยขึ้น：“ขอบคุณสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวาน วันนี้คุณว่างไหม”

“ไม่เป็นไร！”

เมื่อฮั่วเทียนหลันพูดประโยคนี้ ทันใดนั้นเสียงของเขาก็หยุดลง หลังจากที่มีเสียงอู้อี้ดังขึ้นเขาถึงพูดประโยคหลังต่อไป

หยางหลิงรุ่ยตะลึง ผู้ชายคนนี้เป็นอะไรไป

ทำไมตอนนี้เขาเสียงเหมือนอยู่ในห้องน้ำ!

ยิ่งไปกว่านั้นยังท้องผูกอีก！

ฮั่วเทียนหลันผู้ที่ถูกเข้าใจว่าท้องผูก กำลังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย

เมื่อคืนตอนที่เขาช่วยหยิงหลิงรุ่ยเขาได้รับบาดเจ็บ

แต่เพราะความกังวลใจเขาจึงขอให้หมอประจำตระกูลพันผ้าพันแผลให้ และนอนเฝ้าหยางหลิงรุ่ยที่นั่นตลอดทั้งคืน

ในตอนเช้า คำเตือนซ้ำ ๆ ของหลี่จี้แพทย์ประจำครอบครัวว่าให้มาพันแผล ถึงตอนนั้นฮั่วเทียนหลันจึงออกไป

ในขณะนั้นเขาพันผ้าพันแผลไว้ที่หน้าท้อง

เมื่อคืนเพราะหยางหลิงรุ่ยกอดแน่นเกินไป พลังอันแข็งแกร่งของคนที่กำลังหมดหวังส่งออกให้นั้นน่ากลัวมาก ๆ

ฮั่วเทียนหลันถูกหยางหลิงรุ่ยรัดจนทำให้ซี่โครงสี่ซี่หัก

และเนื่องจากการออกแรงอย่างรุนแรง ซี่โครงข้างหนึ่งเกือบจะหักเข้าไปในปอดของเขา

หากไม่ได้รับการช่วยเหลืออย่างทันท่วงที ฮั่วเทียนหลันคงจะตายไปนานแล้ว

“หลิงรุ่ย ผมยังมีบางเรื่อง ไว้ค่อยคุยกันวันอื่น！”

เพราะเขาเจ็บปอด ดังนั้นฮั่วเทียนหลันจึงไม่เหมาะที่จะพูดคุยมากกว่านี้

ด้วยคำเตือนจากสายตาของหลี่จี้ ฮั่วเทียนหลันซึ่งเจ็บปวดมากอยู่แล้ว ก็สามารถพูดกับหยางหลิงรุ่ยได้เพียงแค่เท่านี้

แม้ว่าระหว่างเธอกับฮั่วเทียนหลันจะเงียบขรึมไม่ค่อยพูด

แต่เมื่อชายคนนี้ต้องวางสายจริง ๆ หยางหลิงรุ่ยก็ตัดใจไม่ได้เล็กน้อย

“เรื่องนั้น คุณสามารถพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยได้ไหม” คำพูดของหยางงหลิงรุ่ยแฝงไปด้วยคำขอร้อง

ฮั่วเทียนหลันตกตะลึง สายตาของเขากวาดมองไปที่หลี่จี้ที่จ้องมองมาที่เขา จากนั้นก็ยื่นมือออกไปเพื่อให้หลี่จี้เงียบไม่ต้องพูดอะไร

รอยยิ้มที่ไม่อาจปิดบังได้ฉายขึ้นบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาและเขาพูดอย่างอ่อนโยน：“ ให้ฉันอยู่กับคุณสักพัก ไม่แน่ว่าคุณอาจกำลังคิดถึงผม”

“พูดมั่ว ไม่ใช่！”

“ในเมื่อไม่คิดถึงผม งั้นผมจะวางสายแล้วนะ！ ”ฮั่วเทียนหลันพูดจบและก็พร้อมที่จะวางสายจริง ๆ

หยางหลิงรุ่ยตื่นตระหนกจึงรีบตะโกน：“ฮั่วเทียนหลัน คุณกล้า！”

หลังจากเสียงของเธอเบาลง ตอนนั้นถึงรู้ว่าตัวเองลืมตัวเสียกริยาไปแล้ว

หยางหลิงรุ่ยเริ่มโมโหขึ้นทันที：“คุณ คนไร้เหตุผล...... ”

ฮั่วเทียนหลันฟังหยางหลิงรุ่ยที่มีน้ำเสียงออดอ้อน ทำให้เขายิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย

“ไม่เป็นไร คุณไม่อยากพูด งั้นผมพูดเอง ที่จริง ๆ แล้วผมคิดถึงคุณถ้าคุณไม่โทรมาหาผม ผมก็จะโทรไปหาคุณเอง！”

คำพูดของฮั่วเทียนครั้งนี้ส่งผลดีอย่างคาดไม่ถึง

ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยแดงขึ้นทันที

แต่น่าเสียดายที่เขามองไม่เห็น

เมื่อนึกถึงความพยายามของฮั่วเทียนหลันในการช่วยเธออย่างไม่กลัวอันตรายใด ๆ เมื่อคืนนี้ หยางหลิงรุ่ยเรียกความกล้าก่อนจะเอ่ย：“คุณฮั่ว คืนนี้คุณว่างไหม”

ชิงหรงส่งเสียงตอบรับพร้อมกับรอยยิ้มที่น่ารักบนใบหน้าของเธอ และใช้นิ้วของเธอเกี่ยวกับนิ้วของหยางหลิงรุ่ย

หลังจากง้อให้ชิงหรงหายงอน เมื่อเห็นว่าชิงหรงลืมเรื่องนี้ไปแล้ว หยางหลิงรุ่ยก็รู้สึกโล่งใจ

ถึงอย่างไรก็ลูกตัวเอง เธอเองก็รู้นิสัยของลูก

หลังจากที่คุมชิงหรงให้รีบทำการบ้าน หยางหลิงรุ่ยก็ขึ้นไปข้างบน

วันนี้เธอเสียใจมาก เธอนึกถึงเรื่องการปฏิเสธของฮั่วเทียนหลันเสมอ

ผู้ชายคนนี้ปกติมักจะตามเธอตลอด ทำไมจู่ ๆ ถึงรู้สึกเหมือนกันเป็นคนละคน

ในเวลานี้ในสมองของเธอก็ปรากฏเสียงอู้อี้นั้นของฮั่วเทียนหลันขึ้นมา

เป็นไปได้ไหมว่าเขาได้รับบาดเจ็บจากการช่วยตัวเธอเองเมื่อคืน

หยางหลิงรุ่ยคิดถึงตรงนี้ก็รู้สึกว่าการคาดเดาของตัวเองถูกต้อง 100%

ด้วยความกังวลเธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาทันที เปิด WeChat เพื่อค้นหาหน้าแชทของฮั่วเทียนหลันที่อยู่บน ๆ และเธอส่งรูปลูกแมวน่ารักไปให้ฮั่วเทียนหลัน

หลังจากนั้นจึงพูด：“ฮัลโหล คุณนอนหรือยัง”

เดิมทีหยางหลิงรุ่ยต้องการพิมพ์ว่าคุณฮั่ว แต่เธอก็ลบคำทั้งสองคำนี้ไปทันทีที่พิมพ์

ตอนที่ดี ๆ กัน เรียกแบบไหนก็ไม่เป็นอะไร แต่ตอนนี้ฮั่วเทียนหลันปฏิเสธเธอ เธอทักว่าฮัลโหลไปก็สุภาพมากแล้ว

หยางหลิงรุ่ยรอสักครู่ แต่ไม่มีการตอบกลับ

เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกสูญหดหู่เล็กน้อย ปิดหน้าจอโทรศัพท์และโยนลงบนเตียงและเธอก็ทิ้งตัวนอนบนเตียงอย่างเสียงดังโครมคราม

ที่นอนนุ่ม ๆ ทำให้ร่างกายของเธอสั่นไหว

ตอนนี้ฮั่วเทียนหลันกำลังทำอะไรอยู่นะ

หยางหลิงรุ่ยยกข้อมือขึ้นและตรวจสอบเวลาอีกครั้ง เธอมั่นใจ 100% ว่าปกติเวลานี้ฮั่วเทียนหลันยังไม่หลับแน่นอน

ถ้าอย่างงั้นเขาตั้งใจจะไม่ตอบกลับเหรอ

เมื่อเร็ว ๆ นี้ ดูเหมือนว่าฉันก็ไม่ได้ทำอะไรให้ผู้ชายคนนี้ขุ่นเคือง！

หยางหลิงรุ่ยจิตใจเริ่มวุ่นวาย แม้ว่าเธอจะไม่สังเกตตัวเองและไม่รู้ว่าตอนไหน ตำแหน่งของฮั่วเทียนหลันที่อยู่ในใจเธอนั้นสูงมาก ๆ แล้ว

เมื่อเธอเริ่มเคลิ้ม ๆ จะหลับ ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

หยางหลิงรุ่ยสะดุ้งและรีบตื่นขึ้นมาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์

เปิดโทรศัพท์และพบว่าเป็นการแจ้งเตือน เธอเหลือบมองไปที่แชทของฮั่วเทียนหลันอีกครั้ง

น่าเสียดาย ฮั่วเทียนหลันยังไม่ได้ตอบกลับ

ความโกรธในใจของเธอเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ด หยางหลิงรุ่ยจึงปิดโทรศัพท์และไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้อีก

ไม่สนใจเธอใช่ไหม ต้องการรักษาระยะห่างใช่หรือเปล่า

โอเค งั้นฉันก็ไม่สนใจคุณ！