โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 547

จั่วฮ่าวมองไปที่รูปร่างที่นุ่มนวลของหยางหลิงรุ่ย ตอนนี้เขากำลังจินตานาการไปถึงตอนที่เขากำลังกอดเธออยู่

ผู้หญิงจะปฏิเสธฉันก็ไม่เป็นไร แต่เมื่อถึงเวลาที่เธอมาขอร้องฉันหละก็ อย่าหาว่าฉันใจร้าย!

สัญชาตญาณของหยางหลิงรุ่ยนั้นดีมาก เธอรู้สึกได้ถึงสายตาของจั่วฮ่าวที่มองมา

แต่คนประเภทแบบจั่วฮ่าว หยางหลิงรุ่ยไม่เคยมีอยู่ในสายตา

ด้วยสถานของเธอพูดอย่างสุภาพว่าจั่วฮ่าวมีสิทธิที่จะแตะต้องเธอไหม?

เย่ตงเข้าร่วมงานเลี้ยงแทนหยางหลิงรุ่ย

ดังนั้นเมื่อตอนที่เย่ตงกลับมาใบหน้าของเธอก็ดูไม่ดีสักเท่าไหร่

ภายใต้ความคิดของหยางหลิงรุ่ย เธอคิดว่างานเลี้ยงในคืนนั้นมันวุ่นวายเล็กน้อย

ความสับสนวุ่นวายที่ว่านี้หมายถึงความสัมพันธ์ระหว่างชายและหญิง

ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยดูตึงขึ้นเล็กน้อยมัน นี่เป็นอะไรที่เกินความคาดหมายของเธอจริงๆ!

ในเวลาเดียวกันเธอรู้สึกขอโทษเย่ตงที่ทำให้เธอต้องเข้าไปเจออะไรแบบนี้

งานแถลงข่าวดำเนินไปตามปกติและได้รับการตอบรับจากผู้ชมเป็นอย่างดี สำหรับการเดินทางของหยางหลิงรุ่ยในครั้งนี้จบลงด้วยความเรียบร้อย

แต่หยางหลิงรุ่ยก็ไม่ได้กลับไปเลยทันที และเธอก็คิดค้นโครงการใหม่และให้เย่ตงไปเชื่อมความสัมพันธ์กับ Australia World Media ต่อไป

และเธอก็ยังมีเรื่องสำคัญอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องทำ

เธอขับรถมาที่สุสานของตระกูลอัน

ตอนที่เปิดประตูเธอก็ถูกคนขวางเอาไว้

ชายในเครื่องแบบสองคนในชุดสูทและรองเท้าหนังก้าวมาข้างหน้าแล้วพูดว่า “คุณผู้หญิงครับ นี่เป็นสุสานส่วนบุคคล คนนอกห้ามเข้าครับ”

“คนในครอบครัวของฉันถูกฝังอยู่ด้านใน” หยางหลิงรุ่ยลงมาจากรถและพูดออกไป

เมื่อเห็นใบหน้าของหยางหลิงรุ่ย บิดี้การ์ดทั้งสองคนก็ตะลึง

หนึ่งในนั้นโน้มตัวไปที่หูของอีกฝ่ายแล้วพูดว่า “ดูสิ นาคิดว่าเหมือนไหม?”

“นี่มันยิ่งกว่าเหมือนอีกไม่ใช่รึไง?” อีกฝ่ายตอบกลับ

ทั้งสองคนมองหน้ากัน ท้ายที่สุดพวกเขาก็ให้เธอเข้าไป “เชิญครับ!”

ในตอนแรกหยางหลิงรุ่ยไม่เข้าใจว่าทำไมทัศนคติของคนเหล่านี้จึงเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

แต่เมื่อเธอเห็นรูปถ่ายบนหลุมฝังศพ เธอก็หัวเราะออกมา

“นี่มันต้องทำให้พวกเขาตกใจมากแน่ๆ!”

หยางหลิงรุ่ยพึมพำกับตัวเองจากนั้นก็นั่งยองๆมองไปที่ตัวอักษรที่ยังคงชัดเจนหลังจากมีลมและฝนพัดผ่าน

ข้างๆชื่อของเธอได้แกะสลักชื่อของคนในครอบครัวเธอไว้

สามี ฮั่วเทียนหลัน ลูกสาว อันฮั่วลั่น

“ชื่อนี้ช่างไร้รสนิยมจริงๆ ใครเป็นคนตั้งให้กันนะ?”

เกี่ยวกับใครเป็นคนตั้งชื่อให้ลั่นลานนั้น ตรงนี้ไม่ได้เขียนเอาไว้

แต่หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยพูดจบเธอก็นึกขึ้นได้ว่าลั่นลานเคยอยู่กับเธอมาตั้งหลายปี

สงสัยว่าคนที่ตั้งชื่อให้คงจะเป็นเธอ!

“ฮั่วเทียนหลันผู้เป็นพ่อขาดความรับผิดชอบเกินไป? แค่ชื่อยังไม่รู้จักเปลี่ยน!” หยางหลิงรุ่ยไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเธอถึงพูดกับตัวเอง

ราวกับว่าเธอทำลายความเงียบของบรรยากาศ?

เธออยู่หน้าลุมฝังศพของเธอเป็นเวลา 15 นาที จากนั้นเธอก็ไปหลุมฝังศพอื่น

เมื่อมองไปที่รูปถ่ายของครอบครัวสี่คนบนหลุมฝังศพ ดวงตาของหยางหลิงรุ่ยก็แดงขึ้นทันที

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นภาพของพ่อแม่ของเธอ

และอันเฮาก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลกไปสักเท่าไหร่

การเปลี่ยนแปลงเพียงอย่างเดียวของเขาก็คือหล่อขึ้นมาก!

หยางหลิงรุ่ยนึกถึงรูปอัลบั้มในตอนที่เธออยู่บ้านของตระกูลหยาง

ตอนนั้นแม่ยังเด็กมากดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความดื้อรั้นและเต็มไปด้วยความเป็นเด็ก

แต่ตอนนี้ภาพบนหลุมฝังศพเผยให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงของการเวลา

แม่ของเธอในตอนนี้ ได้จากไปแล้ว แต่เธอก็ยังนึกถึงเขาอยู่

ร่องรอยที่หลงเหลือมาหลายปีตราตรึงใจเธอเ และเธอก็ยิ้มออกมา

“พ่อ แม่ หนูกลับมาแล้ว....” หยางหลิงรุ่ยพูดออกมาด้สยเสียงสะอื้น

น้ำตาของเธอหยดลงมาที่พื้นดินอย่างกับสายน้ำ

หยางหลิงรุ่ยมือสั่น แต่เธอยังคงบังคับตัวเองให้เอื้อมมือออกไปและปัดเบา ๆ บนภาพถ่ายบนหลุมฝังศพ

ราวกับว่าเมื่อเธอแตะไปที่ภาพของพวกเขา ก็เหมือนว่าเธอแตะไปที่เขาจริงๆ

ในเวลานี้เป็นเวลาที่ครอบครัวของเธอมีความสุขที่สุด

เธอไม่สามารถทนได้อีกต่อไป หยางหลิงรุ่ยเอนตัวลงและร้องไห้ออกมา

ในสภาพแวดล้อมที่ว่างเปล่าเสียงร้องของเธอรุนแรงเป็นพิเศษ

ถึงแม้ว่าเธอจะลืมทุกอย่างไปหมดแล้ว ความรู้สึกอ่อนไหวจากหัวใจยังคงฝังลึกอยู่ในหัวใจของหยางหลิงรุ่ย

ตอนนี้ หยางหลิงรุ่ยเกลียดมากที่เธอสูญเสียความทรงจำ

ทำไมเธอต้องสูญเสียความทรงจำด้วย?

เธอลืมพ่อ แม่และน้องชายของเธอ ชีวิตแบบนี้มันจะมีความหมายอะไร?

“พ่อ แม่ หนูกลับมาแล้ว หนูกลับมาหาพวกท่าน.....”

น้ำตาของเธอไหลริน ในตอนนี้หยางหลิงรุ่ยเหมือนกับเด็กที่ถูกลักพาตัวไปจากสวนสาธารณะจากนั้น 15 ปีต่อมาก็ถูกนำตัวกลับมาที่เดิมและในตอนนั้นก็ไม่เหลือใครอยู่แล้ว

ความเศร้าในใจทำให้เธอหวั่นไหว

ตอนนี้อากาศกำลังอ่อนไหว

เมฆมืดลอยผ่านไปช้าๆปิดกั้นความสว่างในตอนนี้

An's Group ถูกซื้อไปโดยกลุ่มฟาเรนไฮต์ เงินที่อยู่ในมือเขาตอนแรกคิดจะเอาไปลงทุนอะไรสักอย่าง

แต่ไม่รู้ว่าทำไม เวลาลงทุนอะไรไปแล้วก็ไม่สำฤทธิ์ผล

ที่บ้านยังมีคนอีกสองคนให้ดูแล อันหงไชทำได้แค่ซื้อรถเก่าๆมาทำงานเลี้ยงดุพวกเขา

หลังจากที่เกิดเรื่องราวต่างๆขึ้น ตอนนี้เขาใช้ชีวิตแบบคนธรรมดาสามัญอย่างแท้จริง

เมื่อได้ยินฝั่งตรงข้ามพูดออกมา หยางหลิงรุ่ยก็เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออก

ดูเหมือนเธอจะเคยเห็นในเอกสารที่ฮั่วเทียนหลันเคยให้เธอดูว่าเธอมีลุงคนหนึ่งชื่อว่าอันหงไช?

ตอนแรกเธอก็รู้อยู่แล้วอันหงไชไม่ใช่คนดี และทำเรื่องอะไรไม่ดีหลายๆอย่างกับเธอไว้

“เริ่องที่พวกคุณทำในปีนั้น ทำไมก่อนทำถึงไม่คิดถึงฉันบ้าง?”

หยางหลิงรุ่ยพูดออกไปแบบปกติ เหมือนเธอไม่ได้สูญเสียความทรงจำ

อันหงไชตกใจ เมื่อเห็นหยางหลิงรุ่ยไม่ยกโทษให้ตัวเอง เขาจึกคุกเข่าลงทันที

แต่ในตอนที่เขคุกเข่าลงหยางหลิงรุ่ยก็ดึงเขาขึ้นมา

“ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้ เรื่องนี้ฉันยังไม่ได้แจ้งตำรวจ!”

หลังจากพูดจบ หยางหลิงรุ่ยก็เลิกสนใจอันหงไชและโทรแจ้งตำรวจ

ดวงตาของอันหงไชจ้องไปที่หยางหลิงรุ่ยตลอดเวลา

เขาเปิดปากของเขาหลายครั้งราวกับว่าเขาอยากจะพูด แต่สุดท้ายเขาก็ไม่พูด

เมื่อเห็นหยางหลิงรุ่ยบอกว่าตำรวจจะมาในอีกไม่ช้า ตอนนี้เขาก็มีความกล้าขึ้นมา และพูดออกมาว่า “หรันหรัน ฉันต้องขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นในปีนั้นด้วย แต่อย่างน้อยฉันก็เป็นน้องของพ่อเธอ เธอปล่อยให้ฉันมีชีวิตอยู่ต่อไปเถอะนะ!”

ชีวิตของอันหงไชยากลำบากมาในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ฮั่วเทียนหลันเกลียดพวกเขาเข้ากระดูกดำ

หลังจากที่เธอรู้ถึงความสัมพันธ์ของพวกเธอแล้ว หยางหลิงรุ่ยก็สงบลง

ญาติแบบนี้อย่าไปสนใจเลย

“คุณมีชีวิตของคุณ ฉันก็มีชีวิตของฉัน คุณรอสักครู่นะ หลังจากตำรวจจะพิจารณาคดีและจัดการกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น พวกเราก็จะแยกย้ายจากกัน”

หยางหลิงรุ่ยพูดออกมาอย่างไรความรู้สึก ในค่ำคืนที่มืดมนรถทั้งสองคันถูกจับตามองเป็นพิเศษ

อันหงไชมองมาที่หยางหลิงรุ่ยอย่างลึกซึ้ง ที่จริงเขาไม่ได้ต้องการคำเตือนของเธอ เขารู้ว่าเขาเป็นแค่ลุงที่เลี้ยงดูเธอมาห่างๆ เขาคงทำอะไรไม่ได้จริงๆ

“แต่หรันหรัน ฉัน....” อันหงไชอยากจะพูดออกมาอีกสองสามประโยค แต่ตอนนั้นตำรวจก็มาถึงแล้ว

ตำรวจลงมาจากรถและถามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หลังจากนั้นก็ตัดสินให้อันหงไชเป็นคนผิดทั้งหมด

หลังจากนั้นเรื่องที่เหลือก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของบริษัทประกันภัย

หยางหลิงรุ่ยเพื่อที่จะจัดการกับอันหงไช เธอจึงเรียกบอดี้การ์ดของตระกูลหยางมาดูแลเรื่องนี้

และนั่งรถของบอดี้การ์ดและกลับไปก่อน

แต่เธอยังไม่ทันได้ขึ้นรถ ก็มีคนเรียกชื่อของเธอจากทางด้านหลัง

“หรันหรัน รอฉันก่อน!”

“หรันหรัน เธอลองคิดถึงตอนที่เธอเป็นเด็ก ตอนที่ฉันอุ้มเธอ พวกเรามีความสุขมาก! ถึงแม้ว่าหลังจากนั้นจะเกิดเรื่องราวที่ไม่ดีขึ้นมากมาย แต่เวลาก็สามารถเลือนลางทุกอย่างได้ ได้โปรด เธอได้โปรดบอกกับฮั่วเทียนหลันให้ปล่อยพวกเราไปเถอะ!”