โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 546

เมื่อกลับมาถึงบ้านก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว

หยางหลิงรุ่ยนั่งอยู่หน้าเตียงของชิงหรง มองชิงหรงที่กำลังหลับอยู่

เนื่องจากชิงหรงกำลังหลับอยู่เธอถึงกล้าเข้ามาดู

เนื่องจากเธอก็ไม่รู้ว่าควรจะบอกกับชิงหรงอย่างไรถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

หรือว่าจะรอต่อไป?

นี่มันก็แค่การหมั้น เรื่องที่เหลือมันก็ยังอีกยาวนาน

ตามความสัมพันธ์ที่เป็นพี่น้องระหว่างชิงหรงกับลั่นลานแล้วเธอคิดว่าถึงเวลามันก็เปิดเผยออกมาเอง ตอนนี้ควรให้เธอค่อยๆรับรู้เรื่องราวจะดีกว่าไหม?

เมื่อในใจเธอคิดออกมาแบบนั้น หยางหลิงรุ่ยก็คิดว่ามันโอเค

หลังจากหลอกตัวเองแล้วเธอก็เดินโซซัดโซเซและกลับไปที่ห้องนอนเพื่อนอนหลับ

ถึงแม้ว่าเธอจะห้ามไม่ให้ฮั่วเทียนหลันดื่มในตอนแรก แต่เนื่องด้วยบรรยากาศที่เป็นใจจึงทำให้พวกเขาดื่มไวน์ไปหนึ่งขวด

ตอนนี้ไวน์แดงขวดนั้นออกฤทธิ์แล้ว

หยางหลิงรุ่ยนอนลงลนเตียงและเกิดความรู้สึกที่บอกไม่ถูกขึ้นมา!

เธอหยิบแหวนออกมาจากโต๊ะข้างเตียง แล้ววัดกับนิ้วมือของเธออย่างละเอียด

ก่อนที่เธอจะกลับบ้านมา เธอได้ทำงานเสร็จหมดแล้ว

เรื่องนี้อาจจะต้องเก็บไว้เป็นความลับ ถ้าหากคนในครอบครัวรู้เข้าอาจจะเกิดความเข้าใจผิดขึ้นมากมาย

แหวนที่ฮั่วเทียนหลันทำมานั้นเหมาะกับเธอจริงๆ

แต่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นก็ยิ่งทำให้หัวใจของหยางหลิงรุ่ยแห้งเหี่ยว

ในปีนั้นมันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

ถึงทำให้ตระกูลหยางกับตระกูลฮั่วขัดแย้งกันจนมาถึงทุกวันนี้

ถึงแม้ว่าเธอไม่สามารถทำให้ฮั่วเทียนหลันปล่อยครอบครัวของเธอไปได้ แต่เธอสามารถหาความจริงให้ฮั่วเทียนหลันได้รับรู้

บางทีมันอาจจะเป็นเพียงความเข้าใจผิด เมื่อความเข้าใจผิดได้รับการแก้ไขทั้งสองคนสามารถอยู่ด้วยกันได้อย่างเปิดเผยและซื่อสัตย์!

เมื่อนึกถึงตรงนี้ใจของเธอก็เต้นแรงเล็กน้อยพร้มกับมีความสุข

ในกลางคืน ความฝันที่ยาวนานและสวยงาม

วันต่อมาช่างเงียบและสงบ

หยางหลิงรุ่ยยังคนติดนิสัยเดิมของเธอ คือการไปรับ ชิงหรงและลั่นลานที่ Manor One สุดท้ายก็กลับมาที่บ้าน

แต่ตอนที่เด็กทั้งสองคนกำลังเล่นกันอยู่นั้น เธอกับฮั่วเทียนหลันก็มีพฤติกรรมการแสดงออกเหมือนคู่รัก

แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันอย่างยาวนานในเวลากลางคืน แต่เมื่อหยางหลิงรุ่ยกลับบ้าน ฮั่วเทียนหลันก็อดไม่ได้ที่จะส่งข้อความไปบอกกับเธอว่าฝันดี

สิ่งนี้ทำให้ความรู้สึกของทั้งสองคนเป็นหนึ่งเดียวกันอย่างรวดเร็ว หยางหลิงรุ่ยสงสัยว่าการแต่งงานของพวกเขาทั้งสองจะเกิดขึ้นได้อย่างไร

แต่เรื่องนี้จะจบลงทันทีเมื่อฮั่วเทียนหลันกลับไปที่เมือง z

ฮั่วเทียนหลันบอกกับหยางหลิงรุ่ยว่าจะกลับไปในคืนนั้น แต่หยางหลิงรุ่ยก็ไม่เต็มใจ

แต่ภายใต้การกระทำของฮั่วเทียนหลัน เขากลับไปที่นั่นหนึ่งรอบ หยางหลิงรุ่ยก็ต้องยอมรับความเป็นจริงนี้

และฮั่วเทียนหลันก็บอกว่าให้พาชิงหรงไปด้วย

หยางหลิงรุ่ยไม่เข้าใจคำพูดนี้ นี่มันเป็นการหลบหนีอย่างนั้นหรอ?

สิ่งที่แปลกก็คือตรงนี้

ฮั่วเทียนหลันไม่เคยส่งข้อความมาหาหยางหลิงรุ่ยกลังจากที่เขากลับไปที่เมืองz

เหมือนกับว่าเข้ากลับเข้าสู่สภาวะปกติ ถึงแม้ว่าหยางหลิงรุ่ยจะไม่รู้ว่าฮั่วเทียนหลันกลับไปทำอะไร

หลังจากทนทุกข์ทรมานมาสองวัน สุดท้าหยางหลิงรุ่ยก็ส่งข้อความไปหาฮั่วเทียนหลันเพื่อถามว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง

เมื่อเห็นข้อความ ฮั่วเทียนหลันก็ออกมาจากโรงพยาบาล

เมื่อเขากลับถึงบ้าน ก็ได้รับข้อความ

หัวใจของหลี่รูยาไม่ดี เธอจึงถูกส่งไปโรงพยาบาลอย่างกระทันหัน

ใช้เวลาสองวันเต็มกว่าแพทย์จะสามารถช่วยเธอให้พ้นขีดอันตรายได้

พระเจ้ารู้ดีว่าฮั่วเทียนหลันใช้ชีวิตอย่างไรในสองวันนี้

เขานั่งเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูห้องฉุกเฉิน

มีแพทย์มากมายยืนล้อมรอบหลี่รูยา เพื่อที่จะทำให้เธอฟื้นกลับมา

และคนที่นั่งข้างๆฮั่วเทียนหลันก็คือตงหยงซี่

“เทียนหลัน อย่ากังวลไปเลย แม่ของนายต้องได้รับการช่วยเหลืออย่างดีที่สุด และฟื้นขึ้นมาแข็งแรงเหมือนปกติ!”

ฮั่วเทียนหลันพูดออกมาเฉยๆ “ฉันรู้!”

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า

เขาไม่ได้บอกเรื่องนี้ให้หยางหลิงรุ่ยรู้

เขาต้องการทำให้หยางหลิงรุ่ยมีความสุขตลอดเมื่ออยู่กับเขา

ดังนั้นเรื่องแบบนี้เขาจึงไม่บอกเธอ

เมื่อเห็นข้อความที่หยางหลิงรุ่ยส่งมา เขาเม้มริมฝีปากและตอบกลับว่า “ก็เรื่อยๆนะ คุณดูแลตัวเองให้ดรๆหละ เด็กๆซนมาก อะไรที่ควรสอนก็ต้องสอนพวกเขานะ!”

หลังจากที่ส่งข้อความไป เหมือนฮั่วเทียนหลันจะเห็นภาพลวงตา

ดูเหมือนว่าจะพูดอย่างนั้นมันก็เหมือนกับวาทศิลป์หลังจากแต่งงานมาหลายปี!

เมื่อส่งข้อความเสร็จ หลิงหยูก็เดินเข้ามา

เขาเดินไปข้างๆหูของฮั่วเทียนหลันและพูดอะไรออกมาสองสามคำ

ดวงตาของฮั่วเทียนหลันมืดลงและพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “ปล่อยเธอไป!”

หลิงหยูพยักหน้า เขาเดินออกไปโดยไม่ส่งเสียงอะไร เมื่อเดินไปถึงตรงมุมก็เห็นบอดี้การ์ดกำลังขวางAuchเอาไว้อยู่

ผู้หญิงคนนี้เปล่งประกายมาก

แต่น่าเสียดายที่ฮั่วเทียนหลันไม่เคยรู้สึกอะไรกับเธอ

“คุณAuch ต้องขอโทษจริงๆท่านประธานไม่อยากพบคุณ”

“ฉันแค่ต้องการมาเยี่ยมคุณป้า.....”

Auchเพิ่งจะพูดออกมาแต่ก็ถูกหลิงหยูขัดขวางเอาไว้

“ท่านประธานตัดสินใจแล้ว กรุณาอย่าส่งเสียงดัง ค่อยๆไปนะ!”

พูดจบหลิงหยูก็บอกให้บอดี้การ์ดทั้งสองคนพาAuchลงไปจากตึก

หลิงหยูยังจำเรื่องที่เกิดขึ้นที่ปากีสถานได้อย่างชัดเจน

Auchคนนี้ไม่ได้เป็นคนที่มีจิตใจดีอะไร

Auchถูกบอดี้การ์ดพาตัวออกไปที่หน้าประตูของโรงพยาบาล

เธอมองบอดี้การ์ดทั้งสองด้วยอารมณ์โกรธ สุดท้ายเธอก็ต้องควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้ในใจ

เนื่องจากเธอรู้ดี ถ้าหากเธอนำความโกรธของเธอมาลงที่บอดี้การ์ด เธออาจจะถูกฮั่วเทียนหลันดูถูกเอาได้

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดไปหาฮั่วเทียนหลัน

แรงสั่นสะเทือนทำให้ฮั่วเทียนหลันที่กำลังสงบอยู่ถึงกับขมวดคิ้ว

เมื่อเห็นชื่อที่ขึ้นในหน้าจอโทรศัพท์ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเย็นชาทันที

“มีเรื่องอะไร?”

เมื่อเธอลงเครื่อง โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

หยางหลิงรุ่ยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของฮั่วเทียนหลัน สิ่งแรกที่เธอนึกก็คือไม่อยากรับโทรศัพท์สายนี้

แต่นั่นเป็นแค่ว่าความคิด เธอทำตามความจริงและรับมัน

“คุณฮั่ว ทำไมถึงคิดถึงฉันได้หละ?”

“หลายวันมานี้เกิดเรื่องขึ้นมากมายดังนั้นเลยไม่ได้ติดต่อกับคุณเลย ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ!”

คำพูดของฮั่วเทียนหลันมีกลิ่นอายของความขอโทษ

นีทำให้หยางหลิงรุ่ยตกใจ และสัญชาตญาณก็บอกกับเธอว่าผู้ชายคนนี้กำลังบอบบางเป็นอย่างมาก

เหมือนกับว่าไม่เหมือนเขาในตอนปกติ

“พูดอะไรออกมา! คุณทำงานของคุณไปเถอะ มีเวลาก็โทรมาหาฉันบ้างแค่นั้นฉันก็ดีใจแล้ว!”

ความโกรธของเธอในตอนแรกหายไปเพราะประโยคขอโทษของฮั่วเทียนหลัน

“งั้นก็ดีแล้ว.....”

ฮั่วเทียนหลันยังอยากจะพูดอะไรต่อ แต่ตอนนี้หยางหลิงรุ่ยกำลังลากกระเป๋าเดินทาง

ดังนั้นเธอเร่งรีบมาจึงพูดออกไปว่า “คุณฮั่ว ไว้ค่อยคุณกันนะ ตอนนี้ฉันมีธุระ”

หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยออกมาจากสนามบินก็พบพนักงานต้อนรับ

นี่เป็นโครงการความร่วมมือในฐานะเมืองแห่งการค้าที่ใหญ่ที่สุดในจีน อุตสาหกรรมบันเทิงในเมืองZได้รับการพัฒนาอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน

การโปรโมตหนังในครั้งนี้ที่จริงไม่จำเป็นต้องให้หยางหลิงรุ่ยมาออกหน้า

แต่หยางหลิงรุ่ยเป็นคนพูดว่าการโปรโมตหนังในครั้งนี้สำคัญมาก เธอจึงต้องมาด้วยตัวเอง

คนที่มารับเธอก็คือคนของ Australia World Media ซึงเป็นบริษัทชื่อดังในเมืองz

ในฐานะผู้จัดงาน หยางหลิงรุ่ยได้รับการบริการอย่างดีในทุกๆด้านจากAustralia World Media

เดิมที่มีงานจัดเลี้ยงตอนรับ แต่หยางหลิงรุ่ยรู้สึกเหนื่อยล้าจากการเดินทางเธอจึงให้เย่ตงกับพนักงายของ Young's Entertainment อีกคนไปเข้าร่วมแทน

เธอแอบเดินไปรอบๆ สำรวจว่าเมืองzเป็นอย่างไรบ้าง

เธอจงใจที่เมืองที่ทำงานใหญ่ของกลุ่มฟาเรนไฮต์และยืนอยู่ที่นั่นเป็นเวลานาน

ไม่ออกไปไหนจนมีเจ้าหน้าที่นรักษาความปลอดภัยเดินเข้ามาถาม ตอนนั้นเธอจึงเดินออกมา

ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น ก่อนที่จะมีการเปิดตัว ประธานของบริษัท Australia World Media ที่เป็นที่รู้จักของคนทั่วไปอย่างจั่วฮ่าว ก็มองซ้ายมองขวาแล้วกล่าวเชิญหยางหลิงรุ่ยออกมา

“คุณหยาง ก่อนที่การเปิดตัวจะเริ่มขึ้น ผมได้จัดเตรียมงานเลี้ยงไว้ให้ คุณเองก็มาด้วยกันสิ!”

จั่วฮ่าวอายุมากกว่าหยางหลิงรุ่ย 3 ปี เขายังไม่ได้แต่งงาน แต่ก็เปลี่ยนผู้หญิงอย่างไม่ซ้ำหน้า

มองเห็นแววตาของจั่วฮ่าว หยางหลิงรุ่ยก็เข้าใจว่าจั่วฮ่าวกำลังคิดอะไรอยู่

แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เพราะนั่นเป็นสายตาที่เธอเห็นอยู่บ่อยๆในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

หยางหลิงรุ่ยยิ้มออกมาเล็กน้อย พูดออกมาเบาๆว่า “ต้องขอโทษด้วย ท่านประธานจั่ว วันนี้ฉันมีนัดกับเพื่อนที่เป็นนักออกแบบด้วยกัน ดังนั้นคือนี้ต้องของโทษด้วยจริงๆ ขอบคุณสำหรับคำเชิญมากๆ”

สำหรับคนประเภทที่มาทำให้ชีวิตของเธอวุ่นวาย เธอไม่ชอบเอาเสียเลย

ดังนั้นหลังจากที่เธอทำความรู้จักกับจั่วฮ่าวแล้ว เธอจึงรู้สึกเบื่อหน่ายเล็กน้อย

แต่อย่างไรก็ตามสังคมแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่จะก้าวข้ามไป

แต่ผู้ที่สามารถปรับตัวและรู้จักเปลี่ยนแปลงกฎได้ทุกที่ทุกเวลาสามารถก้าวไปสู่จุดสูงสุดได้ทุกเวลา

และจั่วฮ่าว ก็เป็นคนแบบหลัง

หยางหลิงรุ่ยจากไปอย่างสง่างาม แต่ดวงตาของจั่วฮ่าวยังคงจับจ้องไปที่เธออยู่เสมอ

รองประธานของสโมสรแห่งนี้ซึ่งเป็นชายวัยกลางคนอายุ 40 ปี เขาก้าวไปข้างหน้าและพูดออกมาว่า “จั่วฮ่าวถูกใจเข้าแล้วหรอ? เธอคือผู้กำกับภาพยนตร์และโทรทัศน์ของ Yang's Entertainment ตำแหน่งก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรแต่ทำไม่หยิ่งยะโสยิ่งนัก!”

รอยยิ้มที่เหยียดหยาบปรากฏขึ้นบนใบหน้าของจั่วฮ่าว เขาพูดออกมาว่า “ถ้ามันง่ายแบบนั้น มันจะไปสนุกอะไรหละ?”