โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 561

เมื่อเห็นหยางหลิงรุ่ยเดินเข้ามา หยางหยวนก็ไม่ลืมที่จะกล่าวทักทาย “น้องหยางก็มาแล้ว!”

คอของเขาก็ได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นในตอนที่เขาพูดก็ทำได้แค่มองไปบนเพดาน

เมื่อมองเห็นท่าทางที่ทรมานของพี่ชาย หยางหลิงรุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะร้อนใจ

“พี่ใหญ่ เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ทำไมไม่ระวังตัวให้มากกว่านี้? ดื้อจริงๆ! ตอนนี้เป็นแบบนี้ มันดีแล้วหรอ?”

เดินทีหยางหลิงรุ่ยมาเยี่ยมหยางหยวนเพราะความเป็นห่วง

แต่ไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้เธอจึงลืมคำปลอบโยนที่เธอเตรียมไว้ตอนแรก

แต่หลังจากที่เธอได้ยินคำพูดของตงเหยียน เธอก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที

เธอทำได้แค่พูดออกไปในสิ่งที่เธอสามารถพูดได้เท่านั้น

หยางหยวนขมวดคิ้วและพูดออกไปด้วยความไม่พอใจว่า “หลิงรุ่ย ตอนนี้พี่ได้รับบาดเจ็บอยู่นะ! ถ้าเธอไม่เป็นห่วงก็ไม่เป็นไร แต่ทำไมต้องมาซ้ำเติมกันด้วย?”

เมื่อเห็นหยางหลิงรุ่ยกำลังจะเถียงออกมา หยางหลินที่นั่งอยู่ก็กลัวว่าพี่น้องจะทะเลาะกันจึงรีบพูดออกมาว่า “พอได้แล้ว เลิกทะเลาะกันได้แล้ว พี่อย่าว่าหยางหลิงรุ่ยเลย พี่เองหลังจากนนี้ก็ต้องระวังตัวให้มาก ตอนนี้พี่ก็อายุมากแล้ว มัไม่เหมือนกับตอนหนุ่มๆแล้วนะ!”

“ถ้าไม่ได้เป็นเพราะอุบัติเหตูทางรถยนต์ปีนั้น....”

หยางหลินกำลังนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีต แต่วินาทีถัดมาหยางหยวนก็กระแอมออกมา

หยางหลินเงียบไป และไม่ลืมที่จะมองมาที่หยางหลิงรุ่ย

“นายนี่พูดไร้สาระจริงๆ”

“ผม ผมไปดื่มมาตอนกลางวัน ตอนนี้ยังไม่ซ่าง ยังมีกลิ่นเหล้าติดอยู่ที่ตัวอยู่เลย!”

เห็นดวงตาของหยางหลิงรุ่ยก็รู้ว่าเธอไม่เชื่อ

หยางหลินจึงหยิบเสื้อที่เขาใส่เข้าหาเธอพร้อมพูดออกมาว่า “หลิงรุ่ย พี่ไม่ได้หลอกเธอนะ!”

หยางหลิงรุ่ยรีบหันกลับไปและพูดออกมาว่า “ไม่เอา พี่รองมีกลิ่นตัว.....”

เมื่อหยางหลินได้ยินคำที่หยางหลิงรุ่ยพูด เขาก็ตกใจขึ้นทันที

“กลิ่นตัว? มีที่ไหน? มันจะมีได้ยังไง!”

ตอนนี้เขาเหมือนกำลังถูกหยางหลิงรุ่ยแกล้งอยู่

หยางหยวนทำได้เพียงแค่เป็นผู้รับผิดชอบในการไกล่เกลี่ย เขาพูดออกมาว่า “พอแล้วพอแล้ว ทั้งสองคนหยุดวุ่นวายได้แล้ว!”

“นี่มันห้องผู้ป่วย ไม่เห็นตัวหนังสือที่เขียนว่ากรุณางดใช้เสียงที่ติดอยู่ข้างผนังหรือไง?”

หยางหลิงรุ่ยจึงมองไปที่ผนังทันที

และหยางหยวนเองก็ไม่ได้พูดอะไร เขามองไปที่ผ้าห่มเหมือนกับว่ากำลังสังเกตอะไรอยู่

สถานการณ์นี้กินเวลานานหนึ่งนาที ด้วยเสียงหัวเราะอย่างกะทันหันของหยางหยวน หยางหลิงรุ่ยและหยางหลินก็ไม่สามารถกลั้นใบหน้าของพวกเขาได้ และหัวเราะออกมา

คนในครอบครัวไม่มีความเกลียดชังเกินข้ามคืน!

หยางหยวนนอนพักอยู่ที่โรงพยาบาลถึงสามวัน ถึงจะกลับมาที่คฤหาสน์ตระกูลหยาง

เนื่องจากการกลับมาของหยางหยวน พวกเขาจึงได้ออกแบบห้องเกี่ยวกับการแพทย์เพื่อมีไว้รักษาหยางหยวนโดยเฉพาะ

หลังจากหยางหยวนกลับมาถึงบ้านเขาก็ต้องมีปัญหากับตงเหยียนเป็นธรรมดา

หยางหยวนไม่ได้ทำอะไรกับตงเหยียนโดยตรง แต่เขาทำเหมือนกับเธอเป็นภรรยาทาส

แต่หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยไปเยี่ยมเขา เขาก็อดไม่ได้ที่จะบ่นกับเธอว่าตงเหยียนเข้มงวดกับเขามากเกินไป

นิสัยการดื่มของหยางหยวน เขามักจะดื่มเหล้าขาว และทุกวันจะต้องดื่มสองแก้วเล็ก

แต่ตงเหยียนได้ฟังมาจากแพทย์ว่า การดื่มทำให้บาดแผลหายช้าลง ดังนั้นเธอจึงขัดขวางงานอดิเรกเพียงอย่างเดียวของเขา

งานอดิเรกของหยางหยวนเดิมที่ก็คือการท้าทาย

แต่ว่าครั้งนี้ ตงเหยียนได้บอกกับหยางหยวนเอาไว้แล้ว ว่าเขาควรจะทำอย่างไร

ตงเหยียนพาหยางหยวนไปที่เก็ยไวน์ และสั่งให้คนขนไวน์ทั้วหมดออกไป

และหยางหยวนเองก้ทำได้แค่พูดอยู่บนรถเข็น เขาทำอะไรไม่ได้เลย

หยางหลิงรุ่ยคิดว่าเธอกำลังฟังเรื่องตลก แต่เธอก็รู้ว่าพี่ชายของเธอกำลังทรมานอยู่

และสิ่งที่เขาบ่นคือความรักที่ลึกซึ้งต่อพี่สะใภ้

เรื่องแบบนี้มันคือเสน่หา

ตอนนี้สามารถติดต่อกับฮั่วเทียนหลันได้แล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไมน้ำเสียงของเขายังคงสัมผัสไม่ได้ถึงอารมณ์

สิ่งนี้ทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกแปลกแยกเล็กน้อย ดูเหมือนว่าช่วงนี้ระยะห่างระหว่างเธอกับเขาจะห่างกันมากขึ้น

หยางหลิงรุ่ยพยายามเดินเข้าไปในใจของฮั่วเทียนหลัน แต่ฮั่วเทียนหลันกลับปิดกั้นเอาไว้

หลังจากเธอพยายามอยู่หลายครั้ง หยางหลิงรุ่ยทำได้แค่เตือนตัวเองให้ถอยออก

ใกล้เข้าสู่ปีใหม่อากาศก็เย็นลงอย่างกะทันหัน

เมืองS ตั้งอยู่ทางตอนเหนือและอุณหภูมิเฉลี่ยติดลบเจ็ดหรือแปดองศา

แต่ตอนนี้อุณภูมิติดลบไปถึง -50 องศา

ด้านนอกมีหิมะตก ถ้าหากเธอเปิดใบหน้าความหนาวเย็นก็เข้ามาทันที

หยางหลิงรุ่ยบอกให้ชิงหรงและลั่นลานสวมเสื้อผ้าให้หนาขึ้น

แม้ว่าเด็กทั้งสองจะไม่เต็มใจมากนัก แต่พวกเขาก็ยังคงสวมเสื้อผ้าหนาๆเมื่ออยู่ต่อหน้าหยางหลิงรุ่ย

แต่เมื่อถึงตอนที่หยางหลิงรุ่ยมองไม่เห็น ทั้งสองคนก็วิ่งไปที่สวนด้านหลังเพื่อปั้นตุ๊กตาหิมะอย่างสนุกสนาน

ยิ่งเล่นนานเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น

ลั่นลานป่วยแล้ว

หลังจากได้รับแจ้งหยางหลิงรุ่ยก็ลุกขึ้นจากเตียงกลางดึกและขับรถไปโรงพยาบาลท่ามกลางหิมะที่โปรยปราย

เมื่อถึงโรงพยาบาลเธอก็โทรไปหาป้าdingแต่เธอก็ไม่รับสาย

เธอลงทะเบียนและไปที่ห้องผู้ป่วยทั่วไป

ห้องผู้ป่วยทั่วไปมีเตียงนอนวางอยู่สองเตียง เมื่อหยางหลิงรุ่ยเห็นลั่นลานนอนอยู่บนเตียงใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความเข็บปวด

เธอหลับไปแล้ว แต่ท่าทางการหลับของเธอนั้นไม่น่าดูเอาเสียเลย คิ้วทั้งสองข้างของเธอขยับอยู่ตลอดเวลา

ป้าdingยิ้มที่มุมปาก สุดท้ายเธอก็ถอนหายใจออกมา

ใช่ หยางหลิงรุ่ยเป็นแม่ของลั่นลาน มีแม่ดูแบอยู่ข้างลั่นลานจะต้องรู้สึกปลอยภัยเป็นอย่างมาก

“จู่ๆก็ไม่สบาย ทำไมถึงเป็นแบบนี้?” หยางหลิงรุ่ยยังไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร

ป้าdingพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด “ต้องโทษที่ป้าดูแลไม่ดี ป้าได้ยินบอดี้การ์ดที่มาส่งป้าพูดว่า เขาเห็นลั่นลานและชิงหรงไปเล่นหิมะกันที่สวนหลังบ้าน นั่นน่าจะเป็นสาเหตุของการไม่สบายไหม?”

ป้าdingยังไม่มั่นใจว่านี้เป็นเหตุผลของการไม่สบายไหม

แต่คำพูดของป้าdingก็ทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกกังวลขึ้นมา

เธอรีบโทรศัพท์ไปหาคนรับใช้ที่บ้าน คนรับใช้หลับไปหมดแล้ว หลังจากที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของหยางหลิงรุ่ยเธอก็ตื่นขึ้นมาด้วยความงงงวย

หยางหลิงรุ่ยไม่ได้วางสายโทรศัพท์จนกว่าคนรับใช้จะขึ้นไปวัดอุณหภูมิของชิงหรง และหลังจากที่เธอรู้ว่าไม่เป็นไร เธอก็สบายใจขึ้นมาทันที

หลังจากวางสายโทรศัพท์หยางหลิงรุ่ยก็บอกให้ป้าdingกลับไปพักผ่อน

แน่นอนว่าป้าdingไม่ยอม แต่หลังจากเห็นทีท่าของหยางหลิงรุ่ยแล้ว สุดท้ายเธอก็ต้องยอมอ่อนข้อ

ป้าdingไปนอนหลับที่เตียง รอถึงเที่ยงคืนจะตื่นมาผลัดกับหยางหลิงรุ่ย

แต่ที่จริงพวกเธอสามารถหาพยาบาลพิเศษมาได้

แต่ทั้งสองคนไม่คิดแบบนั้น เพราะคิดว่าตัวเองอยู่ดูแลเองจะรู้สึกอุ่นใจกว่า

เมื่อดึกขึ้นเรื่อยๆอุณหภูมิร่างกายของลั่นลานก็ค่อยๆลดลง

และหยางหลิงรุ่ยในตอนนี้ก็ง่วงมาก แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะหลับตา

ดังนั้นเธอจึงนำนิ้วบีบไปที่ขมับของเธอ จากนั้นเธอก็ตื่นขึ้นมาเฝ้าไข้ต่อไป

ไม่รู้ว่าโทรศัพท์ของเธอสั่นไปกี่ครั้งกว่าหยางหลิงรุ่ยจะหยิบมันขึ้นมาดู

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่านั่นเป็นข้อความที่ส่งมาจากฮั่วเทียนหลัน

“ลั่นลานไม่สบายหรอ?”

แค่คำพูดงายๆ แต่ก็แสดงออกมาถึงความเป็นห่วง

“อ่า เธอไม่สบาย แต่ตอนนี้.....” เธอกำลังตอบกลับไปเพื่อไม่ให้ฮั่วเทียนหลันต้องกังวลใจ แต่ในตอนที่จะส่งไปนั้น

จู่ๆเธอก็คิดว่าไม่ควรส่งข้อวความแบบนี้ไปบอกกับฮั่วเทียนหลัน เนื่องจากผู้ชายคนนี้ไปที่เมืองm และหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

นี่เขาไปมานานแค่ไหนแล้ว? หรือว่าจะอยู่ที่เมืองm และไม่คิดจะย้ายกลับมาอีกแล้ว?

“ลั่นลานละเมอออกมาว่าคิดถึงพ่อ!” หยางหลิงรุ่ยเปลี่ยนข้อความที่จะส่งไป จากนั้นก็กดส่ง

ราวกับว่าจะพลังงานบางอย่างทำให้ลั่นลานอ้าปากพูดอะไรพึมพำ

หยางหลิงรุ่ยเอนหูเข้าไปฟัง ถึงจะได้ยินว่าลั่นลานพูดออกมาว่า “แม่จ๋าอย่างไปไหนนะ พ่อกลับมา....”

หยางหลิงรุ่ยรู้สึกเศร้าหมอง เธอเป็นแม่ที่ทำหน้าที่ได้ไม่ดี และเห็นได้อย่างชัดเจนว่าฮั่วเทียนหลันเองก็เป็นแบบนั้น

ตอนแรกหยางหลิงรุ่ยเฝ้ารอคำตอบของฮั่วเทียนหลัน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างจึงทำให้ฮั่วเทียนหลันไม่ได้ตอบกลับมา

นี่ทำให้หยางหลิงรุ่ยโกรธเป็นอย่างมาก!