โซ่คล้องรัก นิยาย บท 35

"เรียนเสร็จแล้วไปกินข้าวเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ" พาฝันกะพริบตาปริบๆ อย่างออดอ้อนในขณะที่เดินออกมาจากห้องเรียนพร้อมกับเพื่อนนักศึกษาคนอื่นๆ เธอเขย่าแขนนับดาวเร่าๆ แต่คนโดนรบเร้ากลับถอนหายใจพรืดใหญ่

"ฉันก็มีธุระของฉันเหมือนกันนะ นอกจากฉันแล้วแกไม่มีเพื่อนคนอื่นเลยรึไง"

"ฉันมีเพื่อนรักแค่คนเดียวนะ~ แกคือเพื่อนรักของฉัน ไปกินข้าวเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ"

"ฉันมีธุระ"

"ธุระของแกคือการกลับไปอ่านหนังสือต่อเหรอ"

"แกเป็นเพื่อนหรือเป็นแม่ฉันกันแน่เนี่ย ฉันจะทำอะไรต้องบอกแกก่อนด้วยเหรอ"

"เมื่อก่อนแกมีเวลาให้ฉันตลอดอะ แต่พอแกมีรามิลก็แทบไม่มีเวลาให้ฉันเลย"

"ทีตอนแกไปเดตยังไม่นึกถึงฉันเลย"

"แต่ฉันก็ไม่เคยลืมเพื่อนเหมือนแกอะ"

"วันนี้ฉันขอไปทำธุระก่อน เดี๋ยววันหยุดค่อยไปเที่ยวกัน โอเคไหม"

"เออ โอเคก็ได้" พาฝันพยักหน้ารับอย่างไม่เต็มใจเท่าไรนัก

"งั้นฉันไปก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้" นับดาวดึงแขนออกจากการเกาะกุม แล้วโบกมือลาเพื่อนรัก ก่อนจะแยกกันไปคนละทาง ทันทีที่เดินมาถึงรถยนต์ของตัวเองเธอก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายข้างแบรนด์เนมออกมาต่อสายหาใครบางคน

(ว่าไงหนูนับ)

"สวัสดีค่ะคุณแม่" เธอเอ่ยทักทายคนปลายสายอย่างประหม่าเมื่อได้ยินเสียงของมินตราดังตอบกลับมา นับดาวเกาแก้มแก้เก้อ เพราะเป็นครั้งแรกที่เป็นฝ่ายติดต่อหาแม่ของรามิลก่อน

(หนูนับโทรหาแม่ก่อนมีเรื่องอะไรรึเปล่า)

"หนูมีเรื่องอยากคุยกับแม่นิดหน่อยค่ะ ตอนนี้แม่สะดวกคุยไหมคะ"

(ตอนนี้แม่มาพักผ่อนอยู่ที่ต่างจังหวัด แต่ถ้าเป็นเรื่องของหนูนับก็คุยได้จ้ะ)

"นะ..หนูอยากไปเรียนรู้งานกับพี่รามที่บริษัทตอนที่หนูว่างค่ะ แต่ถ้าจู่ๆ หนูเข้าไปหาพี่รามที่บริษัทเลยมันคงดูไม่ดี"

(หนูนับอยากให้แม่โทรเข้าไปบอกพนักงานที่บริษัทก่อนว่าหนูนับจะเข้าไปหาพี่รามใช่ไหม)

"ชะ..ใช่ค่ะ รบกวนคุณแม่รึเปล่าคะ"

(เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ไม่รบกวนเลย ความจริงเรื่องเล็กน้อยแค่นี้หนูนับบอกพี่รามเลยก็ได้นะ)

"หนูอยากเซอร์ไพรส์พี่รามค่ะ"

(แหม เด็กๆ เนี่ยน่ารักกันจังเลยนะ แล้วหนูนับอยากจะเข้าไปเรียนรู้งานกับพี่รามวันไหนดีแม่จะได้บอกพนักงานที่บริษัทของพี่รามไว้ก่อน)

"หนูเพิ่งเรียนเสร็จพอดีเลยอยากแวะเข้าไปหาพี่รามที่บริษัทตอนนี้เลยค่ะ"

(ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวแม่จัดการให้นะ ถ้าหนูนับไปถึงที่บริษัทของพี่รามก็บอกแค่ชื่อของหนูนับกับพนักงานต้อนรับก็พอ)

"ขอบคุณนะคะ หนูไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของคุณแม่แล้วดีกว่า เที่ยวกับคุณพ่อให้สนุกนะคะ"

(ถ้าแม่กลับถึงกรุงเทพแล้วแวะมากินข้าวที่บ้านกับแม่บ้างนะ)

"ได้ค่ะ แต่เรื่องนี้แม่อย่าบอกพี่รามก่อนนะคะ"

"งั้นบอกพี่รามให้หน่อยได้ไหมคะว่านับดาวมาหา"

"ท่านประธานไม่สะดวกจะพบใครจริงๆ ค่ะ อย่าให้ฉันต้องเรียกคนมาลากคุณออกไปเลยนะคะ"

"ฉันขึ้นมาถึงห้องทำงานของพี่รามได้ด้วยลิฟต์ส่วนตัวของท่านประธานคุณคงไม่คิดว่าฉันเป็นคนบ้าหรอกใช่ไหมคะ หรือการรักษาความปลอดภัยของที่นี่มันหละหลวมถึงขั้นให้คนนอกขึ้นมาถึงห้องทำงานของท่านประธานได้"

"ถ้าอย่างนั้นฉันต้องโทรถามท่านประธานก่อนนะคะว่าอนุญาตให้เข้าพบรึเปล่า"

"ประตูห้องทำงานของพี่รามก็อยู่ใกล้ๆ แค่นี้ไม่ต้องเสียเวลาโทรหรอกมั้งคะ เคาะประตูถามเอาก็ได้"

"รบกวนรอสักครู่นะคะ" จินนี่เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ทำงานขึ้นมาต่อสายหารามิลโดยไม่ฟังคำพูดของนับดาว

(มีอะไร)

"บอสคะ มีคนมาขอพบค่ะ เธอบอกว่าชื่อนับดาว อยากจะพบบอสตอนนี้เลยค่ะ"

(ชื่ออะไรนะ?)

"คุณนับดาวค่ะ จะให้เธอเข้าพบไหมคะ"

(อืม ให้เข้ามาได้)

"ค่ะ" เลขาสาววางสายด้วยความประหลาดใจ แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ถามอะไรมากกว่านั้น เธอวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม แล้วหันไปบอกนับดาว "ท่านประธานอนุญาตให้เข้าพบค่ะ"

"ขอบคุณค่ะ" คนตัวเล็กกระแทกเสียงใส่ แล้วเดินเชิดหน้าเข้าไปหารามิลในห้องทำงานของเขาทันที