โซ่รักใยพิศวาส นิยาย บท 15

จวนสองทุ่มครึ่งกว่าที่ราซิเอลโล่กับคณะเดินทางจะกลับมาถึงห้องเช่า สาเหตุที่ล่าช้าไม่ใช่เป็นเพราะการจราจรติดขัด แต่เป็นเพราะรอแท็กซี่นานเนื่องจากมีคนใช้บริการมาก ทั้งหมดก้าวลงจากรถแท็กซี่ ความที่ยศนัยเที่ยวเล่นทั้งวัน ส่งผลให้ร่างกายอ่อนเพลีย เด็กชายผล่อยหลับบนแขนของราซิเอลโล่ที่อุ้มลูกชายตั้งแต่รถแท็กซี่ออกจากห้างสรรพสินค้าจนถึงบ้าน โดยไม่บ่นเมื่อยหรือปวดแขนสักคำ

เพชรหอมที่นั่งรอลูกชายอยู่ตรงม้าหินอ่อนกลางลานห้องเช่าผุดลุกขึ้นยืน มองราซิเอลโล่ที่อุ้มยศนัยด้วยสายตาไม่พอใจ ระหว่างที่รอลูกชายกลับมา หล่อนพยายามนึกว่า ชาวต่างชาติที่ว่านี้คือใคร เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเป็นเพื่อนหรือญาติของภมร หรือชุติมาและเจ๊แมว ทั้งสามไม่มีญาติพี่น้องหรือคนรู้จักเป็นชาวต่างชาติ หล่อนจึงโทรศัพท์ไปยังแผนกแม่บ้าน เพื่อสอบถามนิภาพร พนักงานทำความสะอาดที่ได้รับมอบหลายให้ทำความสะอาดชั้นวีไอพีว่า ราซิเอลโล่อยู่ในห้องหรือไม่ คำตอบที่ได้รับคือ ไม่

เพชรหอมค่อนข้างมั่นใจว่า ชายหนุ่มต่างชาติคนนั้นคือราซิเอลโล่ เขาโกหกว่าตัวเองไม่สบายแล้วแอบมาหายศนัยที่นี่ แต่ที่หล่อนมาเข้าใจก็คือ เขาใช้วิธีใดที่ทำให้ภมรยอมพายศนัยออกไปข้างนอกด้วย และคำตอบที่หล่อนอยากรู้ กำลังเดินเข้ามาหาตน

“เอาลูกฉันคืนมา” เพชรหอมเสียงแข็งใส่

“ลูกหลับอยู่ ให้ฉันพาลูกไปนอนนะ” น้ำเสียงราซิเอลโล่อ่อนโยน ต่างกับเสียงเพชรหอมลิบลับ

“ไม่ต้อง คุณไม่ต้องยุ่ง ลูกของฉัน ฉันพาไปเข้านอนเองได้” แม่เสือสาวไม่ยอม

“อุ้มกันไปอุ้มกันมาเดี๋ยวลูกตื่น แกกำลังหลับสบาย วันนี้เล่นมาทั้งวันคงเหนื่อย ให้ฉันพาลูกไปนอนเองดีกว่านะ” ราซิเอลโล่ไม่ยอม วันนี้เขาตั้งใจพาลูกเข้านอนเอง

“ไม่ไงล่ะ...ลูก” เสียงเพชรหอมหยุดลง เมื่อเสียงของภมรขัดขึ้น

“จะยืนเถียง ยืนตะโกนให้ฮาร์ทตื่นหรือไง พี่ไม่เห็นว่าจะเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตถ้าหากคุณเอลโล่จะพาฮาร์ทไปนอนบนที่นอน” ภมรห้ามศึก “พี่เข้าใจเพ้นท์นะ เข้าใจความรู้สึกของเพ้นท์ แต่พี่ว่าตอนนี้ให้คุณเอลโล่พาฮาร์ทไปนอนก่อนดีกว่า ฮาร์ทจะได้หลับสบายกว่านี้”

“นั่นสิเพ้นท์ พี่ว่าเพ้นท์ใจเย็นๆ ก่อนนะ นึกถึงลูกนะเพ้นท์” ชุติมาเตือนสติเพชรหอมอีกคน

“ก็ได้ค่ะ” เพชรหอมยอมเพราะเห็นแก่ลูก ชุติมาจึงบอกให้ราซิเอลโล่นำยศนัยไปนอนในห้อง ซึ่งเขาก็ทำตามเพราะอยากให้ลูกชายนอนสบายๆ

“แล้วนี่ข้าวของใครคะ พะรุงพะรังเชียว” เพชรหอมถามภมรกับชุติมาที่ถือถุงกระดาษในมือรวมๆ กันแล้วร่วมสิบใบ

“คุณเอลโล่ซื้อให้ฮาร์ท” ภมรตอบ

“ไม่เอาค่ะ เพ้นท์ไม่ต้องการของของเขา เอาไปให้เด็กแถวๆ นี้เถอะคะ” เพชรหอมแสดงท่าทางแข็งกระด้าง

“เพ้นท์ พี่ไม่รู้หรอกนะว่าเรื่องระหว่างเพ้นท์กับคุณเอลโล่หนักหนาแค่ไหน แต่ถ้าคุณเอลโล่เป็นพ่อของฮาร์ท พี่คิดว่าฮาร์ทสมควรจะได้ของพวกนี้นะ” ภมรเตือนสติ

“เขาไม่ใช่พ่อของฮาร์ท พ่อของฮาร์ทตายไปแล้ว” เพชรหอมยืนกรานคำเดิมที่เคยบอกเขาตั้งแต่แรก

เพชรหอมเห็นภาพนั้นแล้วใจสั่น หล่อนไม่เคยมุมอ่อนโยนของราซิเอลโล่ เขาแสดงออกให้หล่อนรู้สึกว่า รักและเอ็นดูยศนัยมาก ความเข้มแข็งที่เพชรหอมใช้หินก่อไว้สูง หินนั้นค่อยๆ หลุดออกทีละชิ้น

“ฉันกลับก่อนนะ” ราซิเอลโล่บอกเจ้าของห้อง

“เชิญ” เพชรหอมพูดอย่างไม่ใส่ใจเขา เมื่อเขาเดินออกไปจากห้อง หล่อนรีบเดินไปปิดประตูลงกลอนทันที หล่อนเดินกลับมานั่งดูสิ่งของที่ราซิเอลโล่ซื้อให้ยศนัย พอหยิบเสื้อผ้าออกมาดูป้ายราคา หล่อนร้องโอ้โห เพราะแต่ละชุดไม่ต่ำกว่าหลักพัน มีชุดหนึ่งราคาสูงถึงสามพันบาท รองเท้าก็ราคาหลักพัน เป็นราคาที่เพชรหอมไม่มีทางซื้อให้ลูกได้

เพชรหอมมองเสื้อผ้า รองเท้าและของเล่นที่ราซิเอลโล่ซื้อให้ยศนัยแล้วถอนหายใจ หล่อนนึกถึงคำพูดของผู้หวังดีทั้งสาม ที่พูดตรงกันว่า ให้โอกาสยศนัยได้รู้จักพ่อ ยศนัยอาจได้สิ่งดีๆ จากพ่อในอนาคต ซึ่งมันก็ใช่ วันนี้ยศนัยได้รับโอกาสหลายอย่าง ในอนาคตยศนัยอาจได้เรียนโรงเรียนดีๆ ได้อยู่ในสังคมที่ดี

ทว่าอีกใจหนึ่งเพชรหอมมีความกลัว ด้วยอำนาจทางการเงินและอำนาจทางสังคมของราซิเอลโล่ หล่อนกลัวว่าเขาจะแย่งชิงสุดดวงใจของตนไป หากเป็นเช่นนั้นหล่อนจะอยู่ได้อย่างไร เพชรหอมคิดหนัก ไม่รู้ว่าจะตัดสินใจอย่างไรดี

“เฮ้อ! อาบน้ำดีกว่า”

เพชรหอมหยุดคิดฟุ้งซ่าน หล่อนเก็บถุงให้เป็นระเบียบ ก่อนเดินเข้าห้องน้ำ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอน ก่อนล้มตัวลงนอนบนเบาะของตน แต่กว่าจะข่มตานอนหลับเวลาก็ล่วงเลยไปกว่าเที่ยงคืน

ต่างกับอีกคนที่พอถึงโรงแรมที่พัก ราซิเอลโล่อาบน้ำอาบท่าเสร็จก็มานอนบนเตียงแสนนุ่ม นอนหลับฝันดีอย่างคนมีความสุข