โซ่รักใยพิศวาส นิยาย บท 16

เช้าวันต่อมา

กิจวัตรประจำวันของเพชรหอมคงหนีไม่พ้นการดูแลยศนัย วันนี้เป็นวันจันทร์เป็นอีกหนึ่งวันที่หล่อนต้องทำอาหารง่ายๆ ให้ยศนัยทานก่อนไปโรงเรียน จากนั้นจึงมาปลุกลูกชายให้ไปอาบน้ำและแต่งตัว หลังจากจัดการแต่งตัวให้ยศนัยเสร็จ หล่อนจะนำอาหารเช้าที่จัดเตรียมไว้ให้มาวางไว้บนโต๊ะญี่ปุ่น ให้ยศนัยนั่งทานอาหารตามลำพัง ส่วนหล่อนก็เข้าห้องน้ำจัดการกับตัวเองบ้าง

หลังจากทานมื้อเช้าเสร็จ ยสนัยเดินไปรื้อของในถุงหลายใบที่เด็กชายจำได้แม่นว่า มีของที่ราซิเอลโล่ซื้อให้ หุ่นยนต์กับไดโนเสาร์ถูกนำออกมาเล่นกลางห้อง ยศนัยกำลังเล่นอย่างสนุกสนาน พอเห็นมารดาเดินออกมาจากห้องน้ำ เด็กชายรีบอวด

“แม่ฮะ เมื่อวานคุณลุงซื้อของให้ฮาร์ทด้วยฮะ นี่ไงฮะ”

ยศนัยชูหุ่นยนต์ให้มารดาดู เพชรหอมตกใจกับสรรพนามที่ยศนัยเรียกราซิเอลโล่ แต่ก็ไม่ได้ห้ามหรือสอนลูกไม่ให้เรียกเช่นนั้น

“ฮาร์ทชอบหรือลูก” เพชรหอมเดินมาทรุดตัวลงนั่งข้างลูกชาย ลูบเส้นผมด้วยความรักและเอ็นดู

“ชอบฮะ ชอบคุณลุงด้วย คุณลุงใจดี คุณลุงบอกว่า คุณลุงรักผมฮะ” ยศนัยพูดตามประสาเด็ก พูดไปเล่นหุ่นยนต์ไป

“ถ้าฮาร์ทไม่เจอคุณลุง ฮาร์ทจะเสียใจไหมลูก”

“คุณลุงจะไปไหนฮะ คุณลุงบอกผมว่า คุณลุงจะมาหาผมทุกวัน คุณลุงจะไม่ไปไหนแล้ว”

แววตาของยศนัยเศร้ายามตอบคำถาม เพชรหอมเห็นแววตาบุตรชายแล้วพลอยเศร้าตาม นี่ขนาดยศนัยไม่รู้ว่าราซิเอลโล่ ลูกชายยังเสียใจหากราซิเอลโล่จากไป หากรู้ว่าคุณลุง คือพ่อของตัวเอง ความเสียใจอาจเพิ่มหลายเท่า

“บ้านคุณลุงอยู่ไกลนี่ลูก พอถึงเวลาคุณลุงก็ต้องกลับบ้านไงครับ” เพชรหอมตอบให้ลูกชายเข้าใจ

“แล้วคุณลุงจะกลับบ้านเมื่อไหร่ฮะ คุณลุงจะมาหาผมอีกไหมฮะ”

เป็นคำถามที่แทบจะเรียกน้ำตาของเพชรหอมให้รินไหล ความเศร้าเกิดขึ้นบนใบหน้ายศนัย เช่นเดียวกับแววตาที่เศร้าหนักมากกว่าเดิม เห็นท่าทางของยศนัยตอนนี้ เพชรหอมเกิดความคิดว่า ยศนัยไม่น่าเจอราซิเอลโล่เลย ยังไม่ทันที่เพชรหอมจะตอบลูกชาย เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นซึ่งหล่อนเข้าใจว่าเป็นพี่น้อยมารับยศนัยตามปกติ โดยที่ไม่ทันได้ดูเวลาว่า ยังไม่ถูกเวลานั้น

เพชรหอมชะงักเมื่อเห็นหน้าราซิเอลโล่ยืนยิ้มอยู่หน้าห้อง เพชรหอมอยากปิดประตูใส่หน้าหล่อๆ ของเขา ถ้าไม่ติดว่า ยศนัยรีบวิ่งมากอดขาราซิเอลโล่เสียก่อน

“คุณลุง” ยศนัยเรียกคนตัวโตที่อุ้มร่างเด็กชาย

“อ่ะ ฉันซื้อมาให้เธอ” เขายื่นพวงมาลัยมะลิหอมให้หล่อนสองพวง เพชรหอมมองพวงมาลัยตรงหน้าก่อนเงยหน้ามองเขา

“คุณซื้อพวงมาลัยให้ฉันเนี่ยนะ” เพชรหอมถามเสียงสูง

“อ้าว ซื้อไม่ได้เหรอ เมื่อวันก่อนเธอยังให้พวงมาลัยแบบนี้กับคุณอาเลย แล้วทำไมฉันจะให้เธอไม่ได้”

ราซิเอลโล่พูดไม่ผิด พอเขาเดินออกมาเรียกแท็กซี่หน้าโรงแรมที่มีร้านขายพวงมาลัยตั้งอยู่ เขาจึงเดินไปซื้อพวงมาลัยพวงละยี่สิบบาทมาสองพวง ตั้งใจนำมาให้เพชรหอม

เพชรหอมส่ายหัวช้าๆ กับความไม่รู้ของเขา แต่จะว่าไป จะต่อว่าเขาก็ไม่ได้ เขาเป็นคนต่างชาติ จึงไม่รู้ว่า พวงมาลัยที่เขานำมาให้ตนนั้นเป็นมาลัยไหว้พระ ไม่ใช่มาลัยไหว้ผู้ใหญ่ที่หล่อนให้นานโอเมื่อวันก่อน

“ช่างเถอะ พูดไปคุยก็ไม่เข้าใจ”

เพชรหอมเสียงอ่อนลง รับถุงใสใส่พวงมาลัยมาถือไว้ ราซิเอลโล่ยิ้มเมื่อหล่อนยอมรับของที่ตนนำมาฝาก ก่อนหันไปพูดกับยศนัย

“ลุงมาตามสัญญาแล้วครับ” ราซิเอลโล่พูดกับลูกชายเป็นภาษาอังกฤษ “วันนี้ลุงจะไปส่งฮาร์ทที่โรงเรียนนะครับ”

“จริงหรือฮะ เย้ๆ เย้ ดีใจที่สุดเลย” ยศนัยดีใจ กอดคอราซิเอลโล่แน่น แต่คนที่ไม่ดีใจแถมยังไม่พอใจคือเพชรหอม ที่รีบค้านทันควัน

“ไม่ได้ คุณจะไปส่งลูกของฉันไม่ได้”

“คุณพูดอย่างนี้หมายความว่าไง”

“ก็หมายความว่า เมียกับลูกของฉันอยู่ไหน ฉันก็อยู่ที่นั่นไงล่ะ” เพชรหอมหน้าร้อนผ่าว ตกใจกับคำพูดของเขา

“ใครเมียคุณมิทราบ แล้วใครลูกคุณ” หล่อนถามกลับเสียงสั่น มองหน้าหล่อเหลาแล้วใจเต้นโครมคราม

“เมียฉันก็ยืนหน้าสวยเสียงดุตรงหน้าฉันไง ส่วนลูกก็สำเนาถูกต้องอยู่ห้องข้างๆ”

เขาตอบหน้าตาย ดวงหน้าเพชรหอมแดงมากขึ้น อยากเอาเล็บข่วนหน้าหล่อๆ ให้เป็นรอย ไม่คิดว่าเขาจะเอ่ยประโยคนี้ออกมา

“ฉันไม่ใช่เมียคุณ น้องฮาร์ทก็ไม่ใช่ลูกคุณด้วย”

“แล้วฮาร์ทลูกใคร”

เขาถามกลับด้วยน้ำเสียงปกติ ใบหน้ามีรอยยิ้ม เพชรหอมใจสั่นเมื่อเห็นใบหน้าเขาตอนนี้ ความหล่อของราซิเอลโล่ยังคงเดิม นัยน์ตาเขายามได้สบตาคล้ายมีมนต์เสน่ห์ดึงตนให้หลงใหล รอยยิ้มที่กระจ่างเต็มใบหน้าส่งเสริมให้ ความหล่อเขาโดดเด่นมากขึ้น

ใจหล่อนไม่ละลายคงแปลก...

“ลูกหมา” ถึงแม้ว่าใจจะอ่อนไหวไปกับเสน่ห์ของเขา เพชรหอมก็ตอบกลับอย่างเหลือทนกับความหน้ามึนของอีกฝ่าย ราซิเอลโล่ไม่โกรธเคือง เขากลับยิ้มกว้าง

“เออ...ยอมเป็นหมา” เพชรหอมแทบอยากร้องกรี๊ดกับความกวนของราซิเอลโล่ “ไปหาลูกก่อนนะ ลูกคอยนานแล้วเดี๋ยวไปโรงเรียนสาย”

เพชรหอมกระทืบเท้าอย่างขัดใจ มองตามร่างหนาที่เดินไปห้องภมรอย่างไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรกับเขาดี ยิ่งเห็นท่าทางดีอกดีใจของยศนัยด้วยแล้ว หล่อนยิ่งขัดใจเขามากขึ้น แต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้ หล่อนคงต้องปล่อยไปก่อนแล้วค่อยจัดการภายหลัง