โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 193

“ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะ… ”

“ฉันรู้ ฉันเข้าใจ” เซย์นยิ้ม “เธอไม่ได้รักไนเจล และเธอก็คงไม่ได้รักฉันเหมือนกัน ซาบริน่า เชื่อฉันเถอะ ที่ฉันบอกว่าฉันไม่มีเจตนาที่จะทำให้เธอตกหลุมรักฉัน นั่นเป็นเรื่องจริง เป็นฉันเองที่หลงเสน่ห์เธออย่างช่วยไม่ได้ ดังนั้น ฉันยินดีที่จะทำทุกอย่างเพื่อเธอ วางใจเถอะ ฉันจะไม่ทำอะไรเพื่อทำร้ายเธอหรือบังคับให้เธอทำในสิ่งที่เธอไม่เต็มใจตลอดไป”

“ขอบคุณนะเซย์น ฉันจะดูแลคุณเองค่ะ” ซาบริน่าสัญญาทั้งน้ำตา

เธอเป็นผู้หญิงที่รักษาคำพูดของตนเสมอ และตลอดเวลาที่เหลือของเซย์นในโรงพยาบาล เธอไม่เคยทิ้งเขาเลย ซาบริน่าโยนโทรศัพท์ทิ้งตามที่เขาขอ ถึงกระนั้น เมื่อในที่สุดเซย์นก็ได้ออกจากโรงพยาบาลในอีกหนึ่งเดือนต่อมา พวกเขาก็พบเจอเซย์นและซาบริน่า

ผู้ชายสองสามคนยืนล้อมเซย์นและซาบริน่าตรงทางเข้าโรงพยาบาล และลากเซย์นและซาบริน่าไปที่รถของพวกเขา ทั้งสองคนทำอะไรไม่ถูก เซย์นแทบจะยังไม่หายจากอาการบาดเจ็บดี และซาบริน่าก็กำลังตั้งครรภ์อยู่ พวกเขาถูกโยนเข้าไปในรถมินิแวนสีดำ เซย์นและซาบริน่าถูกปิดปากขณะที่พวกเขาถูกพาไปที่ขอบหน้าผา

“ผู้คนจะจดจำว่าวันนี้เป็นวันตายของพวกแก!” ชายชุดดำพูดอย่างไร้ซึ่งอารมณ์

หนึ่งเดือนต่อมา พวกเขาย้ายไปอยู่ที่ห่างไกลจากตัวเมือง ซาบริน่ามีความสุขกับการแยกตัวจากผู้ที่ต้องการจะทำร้ายพวกเธอ สิ่งเดียวที่เธอเสียใจคือไม่สามารถไปเยี่ยมหลุมศพของแม่ที่บ้านได้ ขณะที่เธอกำลังใช้มือทั้งสองข้างลูบท้องของเธอที่กำลังโตขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป เซย์นพาซาบริน่าไปที่ศูนย์สูตินรีเวชเพื่อฝากท้อง ทันทีที่พวกเขาเข้ามาหมอก็ทำการตรวจอาการของซาบริน่าครั้งแรก พวกเขาโล่งใจที่พบว่าทารกในครรภ์มีพละกำลังที่แข็งแรง แม้ว่าซาบริน่าจะเฉียดประสบการณ์ความตายมานับครั้งไม่ถ้วน

หลายเดือนผ่านไป เมื่อพวกเขาไปที่ศูนย์สูตินรีเวชอีกครั้งเพื่อตรวจร่างกายเป็นประจำ ซาบริน่าก็ปรับตัวให้เข้ากับการใช้ชีวิตในเมืองเล็ก ๆ ได้อย่างดี ภายในชั่วพริบตาก็ผ่านไปครึ่งปีอย่างที่ซาบริน่าไม่ทันได้คาดคิด

เช้าวันหนึ่ง เธอกำลังรดน้ำต้นไม้ในสวนบริเวณเชิงเขา ทันใดนั้นเธอก็ปวดท้องอย่างรุนแรง เธอโทรหาเซย์นทันที “พี่คะ ฉันคิดว่าฉันกำลังจะคลอดลูก”