โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 243

“ท่านไนเจล ทำไมถึงต้องพยายามเป็นเพื่อนกับคนอย่างฉันขนาดนั้นด้วยล่ะ?”

“หยุดนะ! หยุดพูดถึงตัวเองแบบนั้นสักที!”

“เธอน่ะสูงส่งและบริสุทธิ์ผุดผ่องกว่าใคร ๆ ที่ฉันเคยเจอมาอีกนะ!”

“ซาบริน่า หยุดพูดถึงตัวเองแบบนั้นสักทีขอร้อง” ไนเจลสั่งห้ามด้วยความปวดใจ

“ยังไงก็ตาม ความจริงก็คือความจริงอยู่วันยังค่ำนิคะ” ซาบริน่าพูดด้วยท่าทีเรียบเฉย แล้วเสียงของเธอก็แหบขึ้นเล็กน้อย “ฉันไม่อยากเข้าไปยุ่งกับพวกคนรวย แต่ฉันถูกปฏิบัติเหมือนเป็นของเล่นชิ้นเล็ก ๆ และพร้อมจะโดนรังแกจากทุกคนตลอดสองเดือนเต็ม ฉันก็เป็นพวกเร่ร่อนที่ได้รับการปล่อยตัวจากเรือนจำ ฉันต้องกะเตงลูกไปด้วยตลอด แล้วฉันจะเอากำลังที่ไหนไปสู้กับพวกคุณไหวล่ะคะ”

“ฉันก็เหมือนหนูติดจั่นที่พวกคุณปล่อยตัวลงไปในกรงทองแล้วค่อยหลอกล่อให้ฉันทำตามที่สั่ง”

“พอคุณสบโอกาสเพราะว่าฉันหมดแรงที่จะดิ้นรน พวกคุณก็โยนฉันลงไปในกรงเน่า ๆ พร้อมกับติดป้ายราคาขายเอาไว้”

“ทั้งหมดนั่นมันไม่สำคัญหรอกค่ะ”

“มันไม่สำคัญเลย”

“แต่ลูกสาวของฉันล่ะ?”

“เธออายุแค่ห้าขวบเองนะ!”

“ท่านไนเจล ฉันขอร้องคุณช่วยเร่งความเร็วหน่อยได้ไหมคะ ฉันอยากพบลูกสาวของฉัน!”

“ฉันต้องการไปหาลูกสาวของฉัน!”

ซาบริน่าเกือบสติแตก

“โอเค โอเค ใจเย็น ๆ ซาบริน่า ใจเย็น ๆ ตอนนี้ฉันกำลังไปส่งเธอที่นั่นอยู่ อีกเรื่อง เธอไม่ต้องกังวลเรื่องของพี่ชายเธอแล้วนะ ฉันจะพยายามหาช่องทางติดต่อและสืบเรื่องที่อยู่ของเขามาให้ ฉันจะส่งยาที่ดีที่สุดไปรักษาขาเขาด้วย เพราะยังไง ๆ เซย์นก็เคยเป็นเพื่อนของฉันเหมือนกัน” ไนเจลกล่าวขณะขับรถต่อไป

“ขอบคุณค่ะ” ซาบริน่าเอนหลังพิงเก้าอี้นั่งด้วยความอ่อนล้าและไม่พูดขึ้นอีกเลย

ไนเจลขับรถอย่างมั่นคงตลอดการเดินทาง ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง พวกเขาก็มาถึงทางเข้าอาคารของฟอร์ด กรุ๊ป ซาบริน่าเงยหน้าขึ้นและมองขึ้นไป เป็นอาคารที่ไม่ว่าใคร ๆ ก็ไม่สามารถเห็นยอดของตึกได้เพียงแค่การชำเลืองมองเท่านั้น

“ซาบริน่า เรามาถึงแล้ว ฉันขึ้นไปกับเธอไม่ได้นะ เซบาสเตียนไม่ชอบให้สมาชิกในครอบครัวเข้ามายุ่งเกี่ยวในเรื่องธุรกิจ ขึ้นไปเองได้รึเปล่า?” ไนเจลถาม

ซาบริน่าพยักหน้าแล้วลงจากรถ

ซาบริน่าไม่รู้ว่าผู้หญิงคนตรงหน้าเธอเป็นใคร และเธอก็ไม่รู้จะตอบอะไรกลับไป เธอจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาเซบาสเตียน “คือว่า ฉันอยู่ที่แผนกต้อนรับของบริษัทคุณแล้วค่ะ ฉันอยากเจอลูกสาวของฉัน”

อีกด้านหนึ่ง น้ำเสียงของเซบาสเตียนไม่พอใจ “ฉันบอกให้เธอนอนพักผ่อนอยู่บนเตียงไม่ใช่เหรอ?”

“ลูกสาวฉันอยู่ที่ไหนคะ?” ซาบริน่าเอ่ยถาม

เซบาสเตียนวางโทรศัพท์ด้วยเสียงดังปัง จากนั้นกดหมายเลขโทรศัพท์ต่อสายไปยังแผนกต้อนรับ

อีกด้าน พนักงานต้อนรับก็รับสาย "สวัสดีค่ะ"

“ให้คุณซาบริน่า สก็อตต์ เข้ามาในห้องทำงานของฉันได้!” เซบาสเตียนกล่าว

พนักงานต้อนรับมองซาบริน่าอย่างคาดไม่ถึง “ขอโทษนะคะ คุณ… คุณคือคุณซาบริน่า สก๊อตต์ใช่ไหมคะ?”

ซาบริน่าพยักหน้า

พนักงานต้อนรับพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูต้อนรับมากยิ่งขึ้น “คุณสก๊อตต์คะ ผู้อำนวยการอนุญาตให้เข้าพบได้แล้วค่ะ”