โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 244

ซาบริน่าพูดอย่างเคร่งขรึม “ช่วยนำทางไปหน่อยค่ะ!”

พนักงานต้อนรับหญิงพูดไม่ออก

นอกจากนี้ ยังมีสตรีผู้สูงศักดิ์วัยห้าสิบซึ่งตำหนิซาบริน่าเมื่อครู่ เมื่อได้ยินว่าเซบาสเตียนให้ซาบรินาเข้าไปพบได้ เธอก็ตกตะลึงในทันที

“เธอคือซาบริน่าเหรอ?” สตรีผู้สูงศักดิ์ถามด้วยความสงสัยขณะเข้ามาขวางทางซาบริน่าเอาไว้

ซาบริน่าเย้ยหยัน “ดูท่าฉันจะไม่รู้จักคุณมาก่อนนะคะ ฉันพูดถูกไหม? แล้วสรุปว่าฉันจำเป็นต้องตอบคำถามคุณเมื่อครู่นี้ไหมคะเนี้ย?” ตลกเสียไม่มี! ทุกคนในโลกนี้อยากสั่งให้เธอทำอะไรก็ได้ตามใจนึกรึไงนะ

นี่ซาบริน่า เธอน่ะเป็นหนี้อะไรใครอีกรึเปล่าเนี่ย?

เธอไม่ได้เป็นหนี้เซบาสเตียนด้วยซ้ำ!

เธอต่างหากล่ะที่ช่วยชีวิตเซบาสเตียนเอาไว้! และยังตั้งท้องลูกของเซบาสเตียนด้วยซ้ำ

ถ้าเซบาสเตียนไม่จับไอโนะมาเป็นตัวประกันไว้ ซาบริน่าก็คงไม่สติเช่นนี้หรอก

สตรีผู้สูงศักดิ์วัยกลางคนกล่าวตอบ “เธอ… ”

ซาบริน่าจ้องมองไปยังแผนกต้อนรับ จากนั้นพนักงานต้อนรับก็โค้งคำนับและพยักหน้าทันที “คุณสก๊อตต์ เชิญทางนี้ค่ะ”

สตรีสูงศักดิ์ผู้อยู่เบื้องหลังก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออกทันที “เซบาสเตียน ฉันอยู่ที่แผนกต้อนรับ มาที่ห้องประชุมเดี๋ยวนี้ ฉันอยากจะเจอเธอ!”

อีกด้านหนึ่ง น้ำเสียงของเซบาสเตียนเย็นชามากกว่าเดิม “แม่เลี้ยง ผมบอกว่าผมไม่ชอบให้สมาชิกในครอบครัวเข้ามายุ่งเกี่ยวกับบริษัท แต่ก็ไม่ฟัง ถ้าอยากมีเรื่องอยากคุยกัน ไม่จำเป็นต้องไปที่ถึงห้องประชุมหรอกครับ ผมจะรอคุณที่ห้องทำงานของผมก็แล้วกัน!”

สตรีผู้สูงศักดิ์ที่โทรหาเซบาสเตียน เป็นแม่เลี้ยงของเขานั้นเอง เธอคือโรส ควินตันภรรยาของฌอน ฟอร์ด

อเล็กซ์พูดอย่างสบาย ๆ “ฉันยังไม่เห็นผู้หญิงที่นายซ่อนไว้ที่บ้านเลยนิ ฉันจะจากไปง่าย ๆ ได้ยังไงล่ะ? เซบาสเตียน นายก็โสดมานานหลายปีแล้วนะ นายรอแม่สาวเจ้าคนนี้อยู่ใช่ไหมล่ะ? ฉันขอเดานะว่าเธอคนนั้นเป็นแม่ของแม่หนูน้อยที่นายพามาด้วยวันนี้แน่เลย เซบาสเตียน นายจะซ่อนเธอเอาไว้แล้วแบบนั้นแล้วไม่ยอมให้หน้าไหน ๆ ไปเจอเลยเนี้ยนะ?”

“หน้าต่างมีหูประตูมีช่องนะ ไม่ช้าหรือเร็ว เดี๋ยวเรื่องมันก็แดงออกมาอยู่ดีนั่นแหละ”

“ฉันล่ะอยากรู้ใจจะขาดแล้วว่าทำไมนายถึงต้องเอาแม่หนูคนนั้นไปซ่อน แถมไม่ยอมให้เธอมาพบกับน้องชายแสนดีอย่างพวกเราด้วยนะ”

เมื่ออเล็กซ์พูดจบประโยค ซาบริน่าก็ผลักประตูเปิดออกและเข้ามาพอดี “เซบาสเตียน ฟอร์ด ไอโนะอยู่ที่ไหน? คุณเอาลูกสาวของฉันไปไว้ที่ไหน?”

“โย่!” อเล็กซ์ยิ้มจนปากฉีกถึงหู “แหม่พอพูดถึงเมีย เมียก็โผล่มาเลยนะเว้ย!”

พนักงานต้อนรับที่อยู่เบื้องหลังซาบริน่าตัวสั่นด้วยความกลัว “ฉันขอโทษค่ะผู้อำนวยการฟอร์ด… คือ… คือ... ฉันบอกให้คุณสก๊อตต์เคาะประตูก่อน แต่เธอดันเปิดประตูเข้ามาเลย ฉันขอโทษด้วยนะคะผู้อำนวยการฟอร์ด… ”

อเล็กซ์ยิ้มอย่างสบาย ๆ และพูดว่า “ถ้าหมดหน้าที่แล้ว คุณก็กลับไปทำงานของคุณต่อได้”