โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 251

เลขานุการผลักประตูเปิดออก และดวงตาของเธอก็เบิกกว้างด้วยความตกใจทันทีที่เห็นคนตรงหน้าเธอ

ผู้อำนวยการนั่งตัวตรงบนเก้าอี้ห้องทำงานสุดหรูที่ทำขึ้นสำหรับเขาโดยเฉพาะ และมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่บนตักของเขา

เสื้อสูทของผู้อำนวยการคลุมผู้หญิงเอาไว้ และผมของเธอก็พันกัน และตอนนี้เธอเอนศีรษะลงบนไหล่ของชายคนนั้น แขนของเธอโอบกอดผู้อำนวยการเอาไว้

เลขาไม่ใช่คนโง่

แม้ว่าไม่ได้เห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นเพื่อบอกว่าเธอเป็นใครกันแน่ แต่เลขาก็รับรู้ได้จากสัญชาตญาณว่าผู้หญิงคนนี้ต้องใกล้ชิดกับผู้อำนวยการมากอย่างแน่นอน

เลขานุการทำงานที่ฟอร์ด กรุ๊ป มาเป็นเวลาสามปีแล้ว และตลอดช่วงเวลาการทำงานนั้น เธอได้นำรายงานต่าง ๆ มาให้ผู้อำนวยการทุกวันเพื่อให้เขาลงนามในสัญญา

เธอไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนอยู่ในห้องทำงานของผู้อำนวยการเลย นับประสาอะไรกับการที่ผู้หญิงคนหนึ่งนั่งบนตักของผู้อำนวยการล่ะ

เลขาสรุปทันทีว่าเธอคงมาเคาะประตูผิดเวลาเสียแล้ว

“ดิฉัน… ดิฉันขอโทษค่ะ ผู้อำนวยการ ดิฉัน… ดิฉันไม่ทราบว่าภรรยาผู้อำนวยการอยู่ด้วย… ” เธอพูดตะกุกตะกัก เพราะรู้ดีว่าผู้หญิงบนตักของผู้อำนวยการไม่ใช่ใครอื่น ต้องเป็นคุณนายฟอร์ดอย่างแน่นอน!

มีพนักงานมากกว่าหนึ่งแสนคนในบริษัทนี้ และทุกคนรู้ดีว่าผู้อำนวยการนั้นเข้มงวดเพียงใด หกปีที่แล้ว ผู้อำนวยการไม่ได้ใกล้ชิดกับผู้หญิงเลย ดังนั้น สำหรับคนที่จะปรากฏตัวตอนนี้ เธอจะต้องเป็นคนสำคัญแน่ ๆ

ที่สำคัญที่สุด ผู้อำนวยการพาลูกสาวมาที่ทำงานเมื่อเช้านี้ และได้เรียกประชุมกับพนักงานทุกคนเพื่อแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ในฐานะผู้อำนวยการในอนาคตของฟอร์ด กรุ๊ป

แม้จะมีภรรยาอยู่ในอ้อมแขน แต่ดูเหมือนผู้อำนวยการไม่ได้มีปัญหาในการทำงานแต่อย่างใด เขาหยิบปากกาสีทองออกมาอย่างง่ายดายและลงนามในสัญญาอย่างรวดเร็วเพียงครั้งเดียว เลขานุการอ้าปากค้าง จิตใจของเธอเต็มไปด้วยความเคารพต่อผู้อำนวยการและรู้สึกชื่นชมท่วมท้นที่มีต่อผู้หญิงในอ้อมแขนของเขา เธอยากจะถามนายหญิงของผู้อำนวยการใจจะขาดว่าต้องทำอย่างไรเธอถึงได้สยบผู้ชายอย่างผู้อำนวยการได้อยู่หมัดเช่นนี้

'อาจเป็นกลอุบายบวกกับความกล้าอีกสักหน่อยแหละมั้งถึงได้มัดใจผู้ชายที่เป็นดั่งราชาแห่งความสำเร็จทั่วปวงได้ เรื่องนี้คงไม่ใช่ความฝันอีกแล้วสินะ?’ เธอคิด

นอกจากความคิดของเธอแล้ว เลขานุการไม่กล้าอยู่ในห้องนั้นนานเกินไป แม้ว่าผู้อำนวยการจะไม่อาย แต่คนที่น่าสงสารคือผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาซึ่งตัวสั่นตลอดเวลาราวกับเธออยู่บนยอดเขาซึ่งมีหิมะปกคลุมทั้งปี

เลขานุการอดหัวเราะในใจไม่ได้ว่าภรรยาผู้อำนวยการเขินและอายมากเพียงใด เลขานุการไม่เคยพบภรรยาผู้อำนวยการมาก่อนแต่กลับให้ภาพของหญิงสาวคนหนึ่งที่มีจิตใจอ่อนโยนและงดงามที่ประเมินค่ามิได้

เลขานุการเดินออกจากห้องทำงานของเซบาสเตียน เธอมีน้ำใจมากพอจะล็อกประตูข้างหลังให้และติดป้ายไว้ที่ประตูว่า “ผู้อำนวยการกำลังพักผ่อน ห้ามรบกวน”