โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 252

สมาชิกผู้บริหารระดับสูงจำนวนนับไม่ถ้วนมาหาเซบาสเตียนในช่วงที่เหลือของวัน ไม่ว่าจะเพื่อหารือเรื่องสนธิสัญญาหรือโครงการที่พวกเขากำลังทำงานร่วมกันอยู่

ทว่า เมื่อเห็นป้ายหน้าห้องทำงาน พวกเขาทั้งหมดต่างต้องนึกถึงเด็กสาวตัวน้อยที่ผู้อำนวยการพามาที่สำนักงานเมื่อเช้าวันนี้

พวกเขาทุกคนล้วนเป็นคนมีไหวพริบที่ดีมากพอจะรู้ว่าเมื่อเด็กสาวตัวน้อยคนนั้นปรากฏตัวมา แสดงว่าแม่ของเธอก็ต้องอยู่ไม่ไกลอย่างแน่นอน

ในที่สุด ซาบริน่าก็ฟื้นคืนสติเมื่อย้ายไปนั่งข้างหน้าต่างห้องนอนด้านใน พวกเขาอยู่บนชั้น 66 ของอาคาร และเธอสามารถมองเห็นวิวทิวทัศน์โดยรอบได้โดยไม่มีอะไรมากขวางกั้น และคนอื่นภาพนอกก็สามารถมองเข้ามาได้เช่นกันถ้าเลือกจะทำเช่นนั้น

ซาบริน่ารู้สึกราวกับว่าเธอกำลังโกหกตัวเองมาทั้งชีวิต และผู้หญิงในปัจจุบันคือตัวตนที่แท้จริงของเธอ

เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกละอายใจกับตัวตนที่แท้จริงของเธอมากเสียจนไม่กล้าเผชิญกับความจริงที่ว่าผู้ชายอย่างเซบาสเตียนเป็นคนที่กระชากตัวตนนั้นของเธอออกมา

ลมหนาวพัดพาความคิดของเธอให้ปลอดโปร่ง และในที่สุด เธอก็สามารถเข้าใจสถานการณ์ได้อย่างสมบูรณ์

เธอรีบเอาแขนที่โอบรอบคอของชายผู้นั้นไว้ก่อนหน้านี้ออก และถอยหลังกลับทันทีที่มือนั้นคลายออก ชายคนนั้นเอื้อมมือไปจับที่เอวและศีรษะของเธออีกครั้งในพริบตา

“อยากฆ่าตัวตายงั้นเหรอ?!” เขาคำราม

“ปล่อยฉันนะ! ขอร้องแหละ ปล่อยเถอะนะ ฉันมันสมควรตายจริง ๆ! ฉันอยากจะกระโดดล้มไปให้หัวโหม่งพื้นตาย ๆ ไปซะ!” ในขณะนั้นเอง ซาบริน่าคิดอะไรไม่ออกนอกจากต้องหลบหนีไปให้พ้น

เธอไม่เพียงแต่กังวลว่าไอโนะจะกลับมาหาเธอและเจอเธอในสภาพที่น่าอับอายเช่นนี้ แต่เธอก็ละอายใจเกินกว่าจะก้าวออกไปเผชิญหน้าใครต่อใครนอกห้องนี้

เธอมาที่ฟอร์ด กรุ๊ป และเข้าไปในห้องทำงานของเซบาสเตียนด้วยความตั้งใจที่จะตามหาลูกสาวของเธอแค่คนเดียวเท่านั้น แล้วมันกลับกลายเป็นเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร? ซาบริน่ารู้อับอายจนอยากจะหายไปจากโลกใบนี้เสีย!

เธอพยายามขัดขืนและขยับแขนของชายผู้นี้ออกเต็มความสามารถเพราะอยากลิ้มรสศักดิ์ศรีที่ยังหลงเหลือของเธออยู่บ้าง แต่เธอกลับล้มลงบนพื้นอย่างน่าอนาถโดยไม่ได้แม้แต่ก้าวเท้าออกสักนิด เธอสูญเสียกำลังทั้งหมดและแทบจะไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

อย่างไรก็ตาม ซาบริน่ารู้ว่าเธอไม่สามารถทำอะไรกับเรื่องนี้ได้ เมื่อไอโนะกลับจากรับประทานสเต๊กกับคิงส์ตันแล้ว ซาบริน่าก็ไม่สามารถออกไปเพลิดเพลินกับกุ้งย่างและขนมปังปิ้งที่ลูกสาวนำมาฝากเธอได้

คิงส์ตันรู้ดีว่าไม่ควรก้าวเท้าเข้าไปในห้องทำงานของเซบาสเตียน เขาไปส่งไอโนะที่ทางเข้าห้องทำงานแทนแล้วพูดว่า "เจ้าหญิงน้อย ห้องทำงานนี้เป็นพื้นที่ส่วนตัวสำหรับเจ้าหญิงและคุณพ่อคุณแม่ของเจ้าหญิงน้อยเท่านั้นนะ ดังนั้นลุงคิงส์ตันจะไม่เข้าไปนะครับ ลุงจะเคาะประตูแล้วเจ้าหญิงก็เข้าไปนะครับ เข้าไปส่งอาหารให้แม่ด้วยตัวเองนะ อย่างนี้เป็นไงครับ?”

“หนูก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ ลุงคิงส์ตันไม่ควรรบกวนเวลาครอบครัวของเรานะคะ” ไอโนะตอบพร้อมกับเงยหน้าขึ้น

"..." คิงส์ตันไม่ตอบในขณะที่เขาคิดกับตัวเอง พูดให้ชัดเจนเลยคือ ไม่มีใครหน้าไหนที่จะเข้าไปขัดช่วงเวลาแห่งความสุขของพวกเขาทั้งสองได้! แต่เจ้าหญิงเป็นข้อยกเว้นสำหรับเรื่องนี้ แม้ว่าเจ้าหญิงจะโพล่งเข้าไปโดยไม่คิดอะไร ก็จะไม่มีผลร้ายอะไรตามมาเพราะหนูเป็นเจ้าหญิงน้อยของพวกเขาอย่างไรล่ะ!

คิงส์ตันยิ้มให้ไอโนะก่อนจะเคาะประตูสามครั้ง

"อะไร??" ตามที่คาดไว้ เสียงที่เปล่งออกมาจากภายในห้องทำงานฟังดูหมดความอดทนอย่างยิ่ง