โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 254

“ว้าว แม่จ๋าสวยมาก ๆ เลยค่ะ แม่เป็นแม่ที่สวยที่สุดในโลกเลย!” ไอโนะยืนอยู่ด้านหลังเซบาสเตียนเงยหน้ามองขึ้นไปที่แม่ของจนด้วยความประหลาดใจ "ใครเป็นคนซื้อเสื้อผ้าพวกนี้ให้แม่เหรอคะ? มันน่ารักมาก ๆ เลยค่ะ"

“พวกเขาเอามาจากพ่… ” ซาบริน่าไม่แน่ใจว่าเธอควรตอบคำถามอย่างไรดี ในทางกลับกัน เซบาสเตียนดูทำท่าทางทะเล้นขณะรอคำตอบของซาบริน่า

ซาบริน่าก้มศีรษะลงเล็กน้อย เธอต้องยอมรับว่าเสื้อผ้าที่เขาส่งมานั้นเหมาะกับเธอมาก ทั้งในด้านขนาดและสไตล์ เขายังสามารถหาชุดชั้นในที่เหมาะสมกับเธอได้ด้วย ความใส่ใจในรายละเอียดของชายผู้คนนี้นั้นช่างไม่ธรรมดาเสียจริง

“เจ้าตูดหมึก! เจ้าตูดหมึกเป็นคนซื้อเสื้อผ้าพวกนี้ให้แม่เหรอ?” ไอโนะสืบทอดความฉลาดของเซบาสเตียนมา แม้ว่าแม่ของเธอจะยังไม่ทันพูดจบประโยค แต่เธอก็คิดได้ทันทีว่าแม่ของเธอกำลังจะพูดถึงเซบาสเตียน

“เข้าชุดกันดีนิ” เซบาสเตียนแสดงความคิดเห็นขณะสำรวจซาบริน่า เสียงของเขาต่ำลงอย่างมีนัยแฝง "เธอนอนหลับเต็มอิ่มแล้วใช่ไหม?"

“ค่ะ” ซาบริน่าตอบเสียงเบา

“มานี่สิ” เซบาสเตียนจับมือไอโนะด้วยมือซ้าย และยื่นมือขวาไปจับมือของซาบริน่า และเธอก็ยื่นมือของตนออกไปจับมือเขาเอาไว้

ตอนนั้นเองที่ซาบริน่ามองเห็นเสื้อสเวตเตอร์สีชมพูและกางเกงเลกกิ้งสีดำที่ไอโนะสวมอยู่ รองเท้าบูตหนังระยิบระยับช่วยเสริมเครื่องแต่งกายของเธอ

ลูกสาวของเธอแต่งตัวในแนวเดียวกันกับเธอ ทั้งสองสวมชุดที่เข้าชุดกันโดยไม่รู้ตัว

“ไอโนะ” ดวงตาของซาบริน่าเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจและไม่น่าเชื่อ “นี่ลูก… ลูกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าพวกนี้มาเมื่อไหร่กันจ๊ะ?”

ไอโนะดูเหมือนจะพอใจกับชุดของเธอมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเข้ากับชุดที่แม่ของเธอสวมใส่

อยู่

“แม่คะ พ่อเขา… เจ้าตูดหมึกพาหนูไปซื้อของตอนแม่หลับค่ะ” เธอตอบอย่างอ่อนหวาน

การสนทนาที่ดุเดือดปะทุขึ้นในขณะที่ทั้งสี่เดินผ่านพวกเขา

“ตายแล้ว! ไอ้เราก็คิดว่าผู้อำนวยการเป็นพระหรือนักพรตอะไรเทือกนั้นอีก! แต่ว่านะ อยู่ดี ๆ ก็ควงสาวมาเนี้ยนะ? ไม่ใช่แค่หนึ่งนะเธอ ตั้งสองคนเลยนะ”

“ตาเป็นต้อเหรอ? ดูเด็กสาวคนนั้นเหมือนกันผู้อำนวยการอย่างกับแกะ! เอาหัวเป็นประกันเลยว่านั่นต้องเป็นลูกสาวของผู้อำนวยการแน่!”

“อ๋อ เกือบลืมไปเลย! ฮ่า ๆ ถ้าอย่างนั้น ผู้หญิงสง่างามคนนั้นคงเป็น… ”

"ฉันขอเดาเลยนะว่าเธอกำลังจะพูดว่าในที่สุดเจ้านายเราก็มีคนที่อยู่เหนือกว่าสักทีสินะ!"

“หมายถึงหัวหน้าของผู้อำนวยการอย่างนั้นเหรอ?”