โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 255

“ฉันลงหมดหน้าตักเลยว่าสาวงามทั้งสองจะต้องเป็นหัวหน้าของผู้อำนวยไปตลอดชีวิตแน่ ๆ!”

“ผู้อำนวยการต้องตายแน่ ๆ เลยถ้ากล้าหือกับพวกเธอ เนี่ย ฉันอิจฉาจนไม่รู้ว่าเย็นนี้จะกระเดือกข้าวลงแล้วรึเปล่า”

การพูดคุยในสำนักงานไม่ได้ระมัดระวังนัก และบางความคิดเห็นก็ได้ยินทั้งเซบาสเตียนและซาบริน่า แต่เซบาสเตียนตัดสินใจที่จะเพิกเฉยต่อพวกเขา

ในทางกลับกัน ซาบริน่าหันกลับมาทันทีแม้ว่าทั้งสามจะอยู่ห่างจากทางเข้าไม่กี่เมตร

การนินทาอย่างเผ็ดร้อนหยุดลงทันทีเมื่อทุกสายตาต้องตกตะลึงกับรูปลักษณ์หน้าตาของเธอ

ความงามของเธอเปรียบได้กับความงามของเทพีอโฟรไดท์ เทพแห่งความงามในตำนาน ความบริสุทธิ์ ความสงบ ความเฉยเมย และความเปราะบาง คุณสมบัติทั้งหมดเหล่านี้ดูเหมือนจะผสมผสานกันอย่างลงตัวเพื่อสร้างรูปลักษณ์ของเธอให้ดูน่าหลงใหลขนาดนี้

ไม่มีคำอธิบายใดจะเหมาะสมกับความงามของเธอได้เลย ซึ่งใกล้เคียงกับคำว่าแก่นแท้แห่งความงามทั้งมวลที่มนุษย์เดินดินรู้จัก แม้ว่ามันจะซับซ้อนและลึกซึ้ง แต่ความงามของเธอก็บริสุทธิ์ในเวลาเดียวกัน

สายตาที่เหลียวหลังกลับไปมองไม่ได้แสดงถึงความรู้สึกตื่นตระหนกเลย แต่กลับกัน ทุกสายตาที่สบกันดวงตาของเธอต้องเปล่งประกายแสงแห่งความประทับออกมา

เธอไม่ใช่คู่รักหรือภรรยาของเซบาสเตียนเลย แต่ก็คงจะนิยามไม่ได้เต็มความหมายมากนักว่าพวกเขาทั้งคู่เป็นศัตรูที่เข้าห้ำหันกัน

เธอรู้ว่าไม่ว่าพวกเขาจะนิยามความสัมพันธ์ของพวกเธออย่างไร มันก็ควรจะเก็บเป็นความลับ เธอสามารถจินตนาการได้ว่าผู้คนจะพูดถึงผู้อำนวยการและผู้หญิงที่พวกเขาเห็นข้างหลังเขานั้นอย่างไร แต่เธอก็พร้อมรับสำหรับเรื่องนั้นและไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย

เธอแค่อยากรู้ว่าพวกเขามองเข้าไปในห้องทำงานของเซบาสเตียนแล้วหรือยัง และได้เห็น

"กิจกรรมยามบ่าย" ของพวกเขารึเปล่า

ไอ้กระจกยักษ์นั่น!

กระนั้น ซาบริน่าคาดไม่ถึงว่าเมื่อมองจากด้านนอก จะมีผนังปูนตรงที่กระจกบานนั้นตั้งอยู่ และเมื่อมองจากภายนอกเข้าไป ก็ไม่เห็นอะไรนอกจากผนังซีเมนต์

“ทราบค่ะ ขอบคุณนะคะ” ซาบริน่าตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เธอไม่ได้ต่อต้านเรื่องการถูกเรียกว่านายหญิงฟอร์ดอีกแล้ว ไม่ว่าจะถูกเรียกว่าอะไรก็ไม่สำคัญแล้วจริงไหม? เธอไม่ได้พูดอะไรในเรื่องนี้ เธอแค่ปล่อยไปตามจังหวะของมัน และเอาตัวรอดไปวัน ๆ ก็เท่านั้น

เธอจำได้ว่าผู้ชายที่เธอพบในสำนักงานของเซบาสเตียนถามเธอว่าอะไร เธอกลับไปทำงานในสายงานการออกแบบสถาปัตยกรรมไม่ดีกว่าเหรอ? ไม่แน่ ถ้ามีเวลา เธอก็อาจลองหางานทางสายงานนั่นอีกครั้งก็เป็นได้

เซบาสเตียนสั่งให้สาวใช้ทำอาหารที่ย่อยง่ายสำหรับมื้อเย็นในคืนนั้น

ซาบริน่าไม่รู้สึกอยากอาหารเท่าไหร่ แม้ว่าไอโนะจะค่อนข้างตรงกันข้ามและรับประทานทุกอย่างเหมือนอดอยากมาจากไหนก็ตาม ซาบริน่ารอจนกระทั่งไอโนะรับประทานอาหารเย็นเสร็จและกำลังจะพาเธอไปอาบน้ำ แต่เซบาสเตียนตัดสินใจคว้าแขนเธอไว้

“อะไรคะ… อยากได้อะไรรึเปล่า?” เธอพูดตะกุกตะกัก

“มากินข้าวต้มปลาก่อนสิ” เซบาสเตียนสั่ง