โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 43

สมาชิกทั้งสามคนของตระกูลลินน์ซึ่งซ่อนตัวอยู่ไกล ๆ หมอบลงลงด้วยความกลัว

เซบาสเตียนตามหมอไปที่ห้องฉุกเฉิน ซาบริน่าที่เกือบจะไม่ได้สติหลับตาลงแน่น และคิ้วของเธอก็หดลง ขนตาหนาและโค้งของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา ขนตาของเธอในตอนแรกนั้นสวยงาม แต่ในวันนี้ขนตาของเธอร่วงลงมาอย่างไร้ชีวิตชีวา

ใบหน้าที่เล็กกว่าฝ่ามือเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดนกเหมือนกับแสงที่ค้างอยู่บนท้องฟ้า เพราะอาการไข้

เซบาสเตียนเข้ามาใกล้ซาบริน่าซึ่งยังคงพึมพำไปเรื่อยอยู่ “ลูก อย่าทิ้งแม่… อย่าทิ้งแม่ แม่ไม่มีครอบครัว แม่… อยู่คนเดียว แม่… ต้องการเพื่อนเพื่ออยู่ต่อไป…”

น้ำเสียงของเธอสิ้นหวังและน่าสงสาร หมอผู้ให้การรักษากับเธออดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาออกมา

เซบาสเตียนกำลังเฝ้าดูสิ่งเหล่านี้ด้วยสีหน้าเย็นชา จากนั้นจึงถามด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “นอกจากยาลดไข้ในปริมาณที่มากแล้ว เหลือเพียงการระบายความร้อนทางร่างกายออกไปอย่างรวดเร็วเท่านั้นใช่ไหม?”

“ใช่ครับ” หมอพยักหน้า

“ก็รีบทำสิ!” เซบาสเตียนออกคำสั่ง และเดินเข้าไปร่วมวงหมอ

การระบายความร้อนทางร่างกายในช่วงนี้ดีกว่า เมื่อเปรียบเทียบกับสมัยก่อน มีเพียงหมอที่ติดตาม เซบาสเตียนมาด้วยเท่านั้นที่ต้องทนหนาวร่วมกับซาบริน่า พวกเขาดันซาบริน่าไปยังที่ที่เย็นกว่าเล็กน้อย จากนั้นหมอผู้ชายทั้งหมดก็ออกจากห้องไป นอกจากเซบาสเตียนแล้ว หมอที่เหลือในห้องฉุกเฉินเป็นผู้หญิงทั้งหมด

หมอผู้หญิงเหลือบมองเซบาสเตียน และโบกมือให้เขาออกไป

ถึงอย่างนั้น เซบาสเตียนพูดไปว่า “ผมเป็นสามีของเธอ!”

ไม่มีคำใดหลุดออกจากปากของพวกเธอ

เซบาสเตียนปลดเสื้อผ้าของซาบริน่าออกก่อนที่หมอจะทันได้พูดอะไรออกมา หมอบางคนถือผ้าเช็ดตัวเปียกและสำลีก้อน พวกเขาเริ่มเช็ดตัวเธอครั้งแล้วครั้งเล่าบนส่วนต่าง ๆ ของร่างกายของซาบริน่าที่อาจระบายความร้อนได้

หลังจากนั้นประมาณหนึ่งชั่วโมง อุณหภูมิร่างกายของซาบริน่าก็เริ่มลดลงเรื่อย ๆ

ในที่สุด หมอก็สามารถให้ยาในปริมาณที่น้อยลงได้ จึงไม่เป็นอันตรายต่อเด็กในครรภ์ หลังจากนั้นอีกหนึ่งชั่วโมง อุณหภูมิร่างกายของซาบริน่าก็ลดลงสู่ระดับปกติ จากนั้นเธอก็ถูกพาออกจากห้องฉุกเฉินและถูกส่งไปยังห้องผู้ป่วยทั่วไป

ซาบริน่าค่อย ๆ ลืมตาตื่นตอนเที่ยงวัน

เธอรู้ว่าลูกของเธอยังอยู่ใกล้ ๆ

ไข้สูงไม่ได้ทำให้เธออยู่ในอาการขั้นวิกฤต เธอดูเหมือนจะได้ยินในสภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่นว่ามีการใช้การระบายความร้อนทางร่างกายแทนเพราะเด็กน้อยในท้อง เธอยังคงรู้สึกว่ามีมือที่ใหญ่และอ่อนโยนเช็ดตัวเธอซ้ำ ๆ เพื่อบรรเทาความร้อนที่ใต้วงแขน ต้นขาด้านใน และหลังคอของเธอจนไข้ของเธอลดลง

เธอไม่ต้องเดา และเธอก็สามารถเข้าใจได้ว่าทำไมเซบาสเตียนถึงช่วยและปลุกเธอให้ตื่นขึ้น เป็นเพราะเธอยังคงมีประโยชน์สำหรับแม่ของเขาอยู่บ้าง

ความคิดที่ว่าร่างกายของเธอถูกสัมผัสโดยมือคู่ใหญ่ ทำให้ซาบริน่ารู้สึกเขินอายอย่างช่วยไม่ได้

เธอรู้สึกเหมือนตะไคร้น้ำในเมืองนี้ที่ไร้รากยึดเหนี่ยวและไร้น้ำหนักติดอยู่ในวังวนของเศรษฐีหนุ่มในเมืองนี้โดยไม่รู้ตัว

เซบาสเตียนมีอำนาจมากเสียจนสามารถซ่อนความจริงจากผู้คนจำนวนมากได้เพียงกระดิกนิ้วเดียว เขาสามารถช่วยชีวิตเธอได้ แต่ก็สามารถพรากชีวิตเธอไปได้เช่นเดียวกัน

ในแง่ของไนเจล เขาเป็นคนไม่เอาไหน และบังเอิญเป็นคนที่มีหน้ามีตาในสังคม เขาเข้าหาเธอเพียงเพื่อเล่นกับของสดใหม่เท่านั้น