ป่ะป๊าจ๋า หนูมาแล้ว นิยาย บท 3

เค่อหลานเงยหน้าขึ้นไปมองเยี่ยจิงเฉิน ตาแข็งไปหมดแล้ว คุณลุงที่อุ้มเธออยู่นั้นหล่อมากจริงๆ เป็นคุณลุงที่หล่อที่สุดเท่าที่เคยเจอมา

“หนูน้อยไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”เยี่ยจิงเฉิงอุ้มเอาเด็กหญิงมา

มองเด็กในอ้อมกอดตัวเองที่สวยงามน่ารักเหมือนกับตุ๊กตาบาร์บี้ ในใจของเยี่ยจิงเฉินมีความรู้สึกน้ำตาคลอแปลกๆขึ้นมาอย่างกะทันหัน

“ไม่เป็นไรค่ะ”เค่อหลานส่ายศีรษะ ตากลมโตคู่นั้นมองไปที่เยี่ยจิงเฉินอย่างไร้เดียงสา“คุณลุงคะ ลุงหล่อจังเลย”

เยี่ยจิงเฉินอดไม่ได้ที่จะกัดปากและอารมณ์ก็ดีขึ้นมาทันตาเห็น

“หนูชื่ออะไรน่ะ?”

“หนูชื่อเค่อหลานค่ะ”เค่อหลานตอบออกไปอย่างน่ารัก

“ถ้าอย่างนั้นคุณลุงชื่ออะไรเหรอคะ?”

“ลุงชื่อ......”

“หลานหลาน หม่ามี้กับแม่บุญธรรมรอพวกเราอยู่นะ”ลั่วหลิงมาขัดจังหวะบทสนทนาของเยี่ยจิงเฉินกับเค่อหลานพอดี

“ออใช่สิ เกือบจะลืมไปแล้ว พี่อย่าไปบอกหม่ามี้นะคะ”พอเค่อหลานเห็นลั่วหลิงก็รีบลงมาจากอ้อมกอดของเยี่ยจิงเฉินทันที วิ่งไปที่ข้างๆลั่วหลิง ดึงมือของลั่วหลิงไปอ้อน

ลั่วหลิงจับมือเค่อหลานแน่น เงยหน้าขึ้นมาด้วยสีหน้าที่เคร่งครึมและเงียบสงบมองไปที่เยี่ยจิงเฉิน ปกป้องอย่างสุภาพบุรุษชาวอังกฤษ และพูดออกไปอย่างสุภาพว่า“คุณผู้ชาย ขอโทษด้วยนะครับ น้องผมยังเด็กอยู่ ไม่รู้เรื่องอะไร ถ้าเธอทำอะไรที่ไม่เหมาะสมผมต้องขอโทษแทนเธอด้วยนะครับ”

เยี่ยจิงเฉินมองไปที่เด็กที่ตั้งใจทำตัวดูเป็นผู้ใหญ่ ความรู้สึกที่แตกต่างออกไปนี้ทำให้เขายิ่งน้ำตาคลอออกมา พยายามกลั้นความรู้สึกนี้เอาไว้ เขาพูดว่า“ไม่เป็นไร น้องเธอเป็นเด็กดี”

“ถ้าหากว่าไม่มีอะไรแล้ว งั้นผมขอตัวไปก่อนนะครับ”

“พี่คะ คุณลุงคนนั้นหล่อจัง”เค่อหลานยังคงจำเยี่ยจิงเฉินได้ไม่ลืม พูดไปพร้อมกับจูงมือลั่วหลิง

สายตาของลั่วหลิงนิ่งมาก เขาลองมองย้อนกลับไปดู เม้มปากถามเธอว่า“งั้นหลานหลานชอบคุณลุงคนนั้นเหรอ?”

“ชอบค่ะ”เค่อหลานตอบมาทันที พูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง“หนูชอบคุณลุงคนนี้ค่ะ”

ลั่วหลิงอดไม่ได้ที่จะเลียริมฝีปาก“หลังจากนี้ยังไงก็ได้เจอคุณลุงคนนี้อีก แต่ว่า......เรื่องวันนี้ที่ได้เจอกับคุณลุงคนนี้อย่าเอาไปบอกกับหม่ามี้นะ”

เค่อหลานพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง และก็ไม่ได้ถามอะไรกับลั่วหลิง แต่ว่าเธอเชื่อลั่วหลิง เชื่อฟังคำพูดของลั่วหลิงมาก

“กลับมาแล้วเหรอ?พวกเราออกไปกันเถอะ แม่บุญธรรมชีชีรอพวกเราอยู่ด้านนอกแล้ว”

เห็นทั้งสองคนกลับมา ถังซินเหยาก็รีบลุกขึ้น ทั้งสามคนก็ลากกระเป๋าเดินทางเดินออกไปจากประตูของสนามบิน