ป่ะป๊าจ๋า หนูมาแล้ว นิยาย บท 4

หลัวเหยียนฉีที่กำลังขึ้นไปนั่งที่บนรถคันสีแดง สวมชุดเดรสรัดรูปสีดำ ทำผมลอนและใส่แว่นดำ เป็นผู้หญิงที่มีความโดดเด่นและเพรียบพร้อม

หลัวเหยียนฉีเป้นคนที่น่าหลงใหลมาตั้งแต่เกิด ทั้งเซ็กซี่และทำให้คนหลงเสน่ห์ ยั่วยวนให้มีผู้ชายไม่น้อยเลยที่จะจับจ้องมาที่เธอ

“ลูกรัก รีบไปอ้อนแม่เลี้ยงเร็ว！”พอเห็นหลัวเหยียนฉี ถังซินเหยารีบพูดกับลูกชายและลูกสาวของตัวเอง

ถังเค่อหลานเชื่อฟังหม่ามี้มาก ก็รีบวิ่งเข้าไปอ้อนเกาะแข้งเกาะขาสุดสวยหลัว ตอนที่เดินไปหานั้นก็ลืมพาลั่งหลิงพี่ชายสุดที่รักของเธอไปด้วย

หลัวเหยียนฉีจับแว่นดำที่ปิดไปครึ่งหน้า ไม่ทันไรที่ขาของเธอก็มีเด็กน้อยน่ารักน่าเอ็นดูมาเกาะอยู่แล้ว

เด็กทั้งสองคนนั้นน่ารักมาก มีชีวิตชีวามากจนเปรียบได้ดั่งดาราเด็กพวกนั้นบนจอทีวี

หลัวเหยียนฉีเลิกคิ้ว ใจก็เต้นรัว ยังไม่ทันจะอ้าปากพูดะไร ถังซินเหยาก็เดินเข้าไปอย่างสงบนิ่ง

“ชีชี ไม่ได้เจอกันตั้งนานนะ ฉันคิดถึงเธอจะตายอยู่แล้ว”ถังซินเหยากอดหลัวเหยียนฉีอย่างอบอุ่น

จริงๆแล้วนี่เป็นครั้งแรกเลยที่หลัวเหยียนฉีเจอกันกับถังซินเหยา

หลัวเหยียนฉีเอามือข้างหนึ่งจับแว่นดำ อีกมือก็ยื่นออกไปชี้ที่หน้าผากของถังซินเหยา ดวงตาที่เรียวยาวเหมือนกับดอกท้อดึงดูดเป็นอย่างมาก แทบจะฆ่าคนได้เลย สวยสง่ากินใจ

“อย่าเล่นไม้นี้ เธอรับปากฉันว่าจะออกแบบเครื่องแต่งกายให้กับศิลปินของฉัน?”หลัวเหยียนถามเธอ

ถังซินเหยากระพริบตาให้กับลั่วหลิงและเค่อหลาน สองพี่น้องก็รู้ทันทีว่าหมายความว่าอย่างไร

“แม่เลี้ยงคะ แม่สวยมากๆเลยนะคะ”ถังเค่อหลานยอเธอ ใช้สายตาไร้เดียงสาและความน่ารักมองไปที่หลัวเหยียนฉี เธอที่มองอยู่นั้นใจก็แทบจะเหลวอยู่แล้ว

“เด็กน้อยสองคนนี้เป็นใครกันเอ่ย?”สีหน้าของหลัวเหยียนฉีก็ดูอ่อนโยนมากขึ้น

“คนนี้คือหลิงหลิง คนนี้คือหลานหลาน ลูกชายและลูกสาวสุดที่รักของฉันเอง”หลังจากที่ถังซินเหยาพูดจบแล้ว ก็พูดเสริมมาอีกว่า“ลูกแท้ๆนะ！”

พึ่งจะออกมาจากสนามบิน เยี่ยจิงเฉินก็เห็นถังซินเหยา กระวนกระวายใจมากและควบคุมร่างกายไม่อยู่ อยากจะตามไปมาก แต่ว่ากลับโดนลู่อันหรันห้ามไว้

ตอนที่เขามองไปอีกครังนั้น เธอก็ได้หายไปแล้ว

เยี่ยจิงเฉินเอามือจับอกไว้ เมื่อครู่นี้ที่ความใจสั่นแพร่กระจายออกมาจากส่วนลึกที่สุดของหัวใจแทบจะเป็นตามการฟื้นตัวอย่างมีสติของเขา ก็ค่อยๆสงบนิ่งลงมา เหมือนกับทะเลสาบในใจที่ไม่เคยมีคลื่นลูกใหญ่ซัดเข้ามา

“พวกคุณรู้จักกันเหรอ?”ลู่อันหรันถามอย่างสงสัย

สำหรับเยี่ยจิงเฉินในใจของตัวเองเป็นคลื่นที่ซัดเข้ามาอีกครั้ง และเป็นเรื่องที่ไม่ว่าจะไตร่ตรองเท่าไหร่ก็ตามก็ยังไม่มีวิธีแก้ มองที่ลู่อันหรันแวบหนึ่ง ตอบไปแบบนิ่งๆ“ไม่รู้จักหรอก”

ลู่อันหรันหยุดชะงักไปแล้วคิดถึงเด็กสองคนเมื่อกี้ว่าพวกเขาแทบจะถอดแบบของเยี่ยจิงเฉินออกมา ถ้าหากว่าเธอไม่เข้าใจเยี่ยจิงเฉินดีอยู่แล้ว ก็แทบจะคิดว่านั้นเป็นลูกของเยี่ยจิงเฉิน

พอได้ยินเยี่ยจิงเฉินพูดว่าไม่รู้จัก ลู่อันหรันก็สบายใจขึ้นมา เธอเขาใจเยี่ยจิงเฉินดี เขาไม่ควรค่าที่จะพูดโกหก ในเมื่อเขาพูดว่าเขาไม่รู้จัก งั้นก็คงไม่รู้จักจริงๆ